The Witches : Red Witch

บทเริ่มต้น

                เพราะเหตุใดผู้คนถึงรังเกียจแม่มด เพราะเหตุใดผู้คนถึงได้ใส่ความครอบครัวของฉันกันละ? เหตุเกิดขึ้นในวันที่ดวงจันทร์เต็มดวงสวยงามกว่าทุกครั้ง ในขณะที่ฉันกำลังหลับจู่ๆก็มีเสียงตะโกนของเหล่าชาวบ้านที่ต่างพากันมาที่บ้านของฉันพร้อมตะโกนกล่าวหาว่าครอบครัวของฉันเป็นแม่มด และจู่ๆทุกอย่างก็กลายเป็นสีแดงเพลิง แม่และพ่อของฉันถูกเผาทั้งเป็นอย่างโหดร้ายส่วนฉันก็ได้แต่วิ่งหนีออกมาจากที่นั่น เข้าไปที่ป่าลึกโดยที่ในใจก็ได้แต่ตะโกนถามว่าครอบครัวฉันผิดอะไร

                ฉันวิ่งไปเรื่อยๆในป่าที่มืดสนิทพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบไปทั่วทั้งแก้มทั้งสองข้าง ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีบ้าน ไม่มีครอบครัว ไม่มีแม้แต่เพื่อนคลายเหงา มีแต่เพียงความมืดเท่านั้น เมื่อแรงของใกล้จะหมดลงฉันจึงพยายามเดินต่อไปเรื่อยๆเพื่อให้แน่ใจพวกชาวบ้านจะหยุดตามล่าฉันและสุดท้ายฉันก็หมดสติไป

“หนูๆเป็นอะไรมั้ย ท่าทางจะหิวนะ มาทานซุปร้อนๆที่ฉันเตรียมไว้ให้เถอะนะ”

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาในกระท่อมเล็กๆและก็พบคุณยายแก่ท่าทางใจดีชักชวนฉันให้ทานซุปที่เตรียมไว้ให้ฉันซึ่งกลิ่นหอมของมันทำให้แทบจะทนไม่ไหวแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าระหว่างที่ฉันกำลังหมดสติไปเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง

“แต่ว่า..................”

“ทานสักหน่อยเถอะนะ ไม่ต้องกลัวหรอก” เมื่อได้ยินดังนั้นฉันจึงค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นไปยังโต๊ะอาหารที่จัดวางซุปร้อนๆกับขนมปังและชาร้อนๆไว้อย่างพร้อมเพรียง เมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ฉันจึงค่อยๆทานซุปอย่างช้าๆ

“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันรู้เรื่องของหนูหมดแล้วละ” เมื่อได้ยินคำพูดดังนั้นฉันกับตกใจอย่างสุดขีดทำให้มือของฉันพลาดไปโดนชามซุปอย่างแรงทำให้ซุปกระจายเต็มไปหมด

“คะ......คุณ....รู้ได้ยังไง...แล้วคุณเป็นแม่มดใช่มั้ย” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักพร้อมกับระงับอาการสั่นด้วยความกลัว

“ใช่จ๊ะ แต่หนูไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันไม่ใช่แม่มดแบบที่เธอคิดหรอกนะ” คุณยายหันมายิ้มให้กับฉันก่อนที่จะถอนหายใจเล็กน้อย

“ฉันเข้าใจเธอดีเพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาเธอต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง และต้องเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหน โธ่เอ้ยหนูน้อยตัวเล็กเพียงแค่นี้แต่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์ที่โหดร้ายจนเกินจะรับไหวแบบนี้” คุณยายค่อยๆใช้มือลูบหัวของฉันอย่างอ่อนโยน น่าแปลกใจเหมือนกันที่มือของคุณยายคนนี้ช่างดูอบอุ่น นิ่มนวล และเต็มไปด้วยความรักเหมือนกับที่ฉันเคยได้รับจากพ่อและแม่ของฉัน ซึ่งมันก็ทำใจที่สั่นกลัวกลายเป็นความตื้นตันแห่งความสุขที่ฉันไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้รับมันอีกครั้งและมันก็ทำให้น้ำตาค่อยๆเอ่อล้นออกมา

“เอาอย่างนี้ละกันหนูมาอยู่กับยายนะ ยายสัญญาว่ายายจะสอนหนูทุกอย่างเพื่อให้หนูมีชีวิตที่ดีขึ้นแข็งแกร่งขึ้นและจะไม่มีอะไรมาทำอันตรายหนูได้อีก”

“แต่ว่าคุณยายเป็น.....”

“ไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะ ยายเป็นแม่มดขาวมีหน้าที่ช่วยเหลือผู้คนและเยียวยา ดังนั้นหนูไม่ต้องกลัวไปหรอกนะ”

เมื่อได้ยินดังนั้นฉันจึงพยักหน้าเบาๆและใช้มือข้างหนึ่งปาดน้ำตาที่กำลังไหลอาบไปทั่วแก้มของฉัน

“ว่าแต่หนูชื่อเมลิซ่าใช่มั้ย”

“ใช่คะ”

“ส่วนยายชื่อมาธาร์นะ”

“คะ คุณยายมาธาร์”