The Witches : Red Witch

(หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ณ อาณาจักรคาเมรอท บริเวณท่าเรือ)

                เรามาถึงที่นี่ในช่วงบ่ายของวันตลอดช่วงเวลาที่ฉันได้อยู่บนเรือร่วมกับอาเธอร์และทุกคนบนเรือนั้นฉันรู้สึกสนุกมาก ส่วนอาเธอร์เองก็...จะว่ายังไงดีละเค้าไม่ยอมให้ฉันได้พักบ้างเลยและอีกอย่างตอนนี้เค้าติดฉันมากจนฉันแทบจะไปเดินคุยกับใครไม่ได้เลย

   แม้แต่เมอร์ลินเองก็ตามเค้าก็ยังไปยืนเฝ้าฉันอยู่ข้างๆ คงจะมีแต่ช่วงที่เค้านอนพักเท่านั้นแหละที่ทำให้ฉันมีเวลาส่วนตัวบ้าง ตอนนี้พวกทหารทุกคนต่างช่วยกันยกของลงจากเรือกันอย่างขยันขันแข็ง ฉันจึงยืนคอยอยู่บนเรือสักพักเพื่อให้พวกเค้าได้ขนของกันจนเสร็จก่อนจากนั้นค่อยลงจากเรือลำนี้ และสายตาของฉันก็ไปสดุดอยู่กับรถม้าคันหนึ่งที่วิ่งมาจอดเทียบกับเรือของเรา ทันทีที่ประตูรถม้าเปิดออกเผยให้เห็นหญิงสาวคนหนึ่ง ใช่ นางคือเจ้าหญิงเจเนวีฟพระคู่หมั้นของอาเธอร์

“อาเธอร์!!!” เจเนวีฟรีบก้าวลงจากรถม้าของเธอและวิ่งตรงไปหาอาเธอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆฉันบนเรือ โดยท่าทีของเธอเหมือนจะทำเป็นว่าฉันไม่มีตัวตนยังไงอย่างนั้นแหละ

“มาทำอะไรที่นี่” อาเธอร์แสดงสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

“หม่อมฉันรู้สึกคิดถึงท่านมากเลยอาเธอร์ และอีกอย่างตลอดเวลาที่ท่านไปตามหาดอกไม้วิเศษข้าก็ได้แต่ภาวนาขอให้ท่านปลอดภัยกลับมา ว่าแต่ท่านได้ดอกไม้วิเศษนั่นมาไหม”

“ได้แต่ว่าตอนนี้ผมขอตัวพาเมลิซ่าไปรักษามอร์กาน่าก่อนเดี๋ยวเราค่อยคุยกัน” อาเธอร์หันมาดึงมือของฉันและพาลงไปจากเรือทันทีปล่อยให้เจเนวีฟที่กำลังตกใจในการกระทำของอาเธอร์ต้องคอยเดินตามอยู่ห่างๆ อาเธอร์ส่งฉันขึ้นรถม้าและนั่งลงข้างๆฉันส่วนเจเนวีฟก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเราทั้งคู่ อาเธอร์ไม่หันไปหาเจเนวีฟหรือแม้แต่จะสบตาเธอเลยสักนิด ทำไมเจเนวีฟทำท่าทางหงุดหงิดใส่ฉันเล็กน้อย

“ว่าแต่ทำไมท่านอาเธอร์ต้องให้ผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาบนรถม้ากับเราด้วยละ”

“เธอเป็นแขกคนสำคัญของเราถ้าไม่มีเธอ ก็คงช่วยมอร์กาน่าไม่ได้แน่”

“ก็จริงนะเพคะ” เมื่อเจเนวีฟพูดจบอาเธอร์จึงหันไปมองทางหน้าต่างของรถม้า ส่วนตัวเจเนวีฟเธอหันมาจ้องมองฉันด้วยสายตาเหยยหยัน ก่อนที่จะหันกลับไปมองที่หน้าต่างของรถม้า ซึ่งสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้มันทำให้ฉันอึดอัดมากจนแทบจะกระโดดลงจากรถม้าเดี๋ยวนั้นเลย

   มันเป็นไปได้ที่เจเนวีฟจะโกรธอาเธอร์เพราะตั้งแต่มาถึงที่นี่อาเธอร์ไม่สนใจเธอเลยสักนิดแถมแสดงอาการหงุดหงิดทุกครั้งที่เจเนวีฟถามหรือพยายามพูดคุยกับเค้า ทำให้ตัวฉันต้องมาแบกรับความอัดอึดนี่ด้วย เฮ้อ ฉันภาวนาให้เราไปถึงยังปราสาทของอาเธอร์ให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ และตลอดการเดินทางในครั้งนี้ก็เต็มไปด้วยความเงียบเพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมพูดอะไร จนกระทั่งเรานั่งรถม้ามาถึงยังหน้าปราสาทของอาเธอร์ฉันจึงรีบลงจากรถม้าและเดินตรงเข้าไปในปราสาททันทีเพราะถ้าขืนชักช้ากว่านี้ฉันก็คงจะอกแตกตายก่อนแน่

“เมลิซ่า! รอผมด้วย!!” อาเธอร์ตะโกนไล่ตามหลังของฉันมาและพยายามวิ่งเพื่อตามฉันให้ทัน

“เฮ้อ ปล่อยฉันไม่ได้เลยรึไง” ฉันบ่นพึมพำ

“ทำไมคุณได้เดินเร็วขนาดนี้ละ”

“ขืนถ้าฉันอยู่ต่อได้มีอกแตกตายกันพอดี”

“ก็จริงนะ แต่ผมสัญญาในวันพรุ่งนี้ผมจะประกาศให้ทุกคนในอาณาจักรได้รับรู้ว่าพวกเรารักกันผ่านงานเลี้ยงในคืนวันพรุ่งนี้”

“เดี๋ยวสิ เราพึ่งกลับมาเองนะ”

“ไม่ต้องห่วงผมจัดการได้อยู่แล้ว ขอตัวสักครู่นะที่รัก” ไม่ทันไรอาเธอร์ก็รีบวิ่งไปหาเหล่าขุนนางและเสนาที่ยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ที่ห้องโถงของปราสาท ส่วนฉันเองก็รีบขึ้นบันไดไปเพื่อไปยังห้องนอนของเจ้าหญิงมอร์กาน่าเพื่อจะทำการรักษาเธอ

  ก่อนหน้านั้นที่เราจะมาถึงยังเมืองนี้ฉันได้จัดการเปลี่ยนดอกไม้วิเศษนี้เป็นยาเรียบร้อยแล้วโดยมีเมอร์ลินได้คอยให้ความช่วยเหลือฉันในการทำยาตัวนี้ขึ้นมา ฉันเดินไปเรื่อยๆจนเกือบจะถึงห้องนอนของมอร์กาน่าจนกระทั่งมีเสียงของใครบางคนที่ทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก

“เฮ้อ นึกไม่ถึงเลยนะว่าอาเธอร์จะหลงเสน่ห์ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเจ้าได้” เมื่อได้ยินดังนั้นฉันจึงหันกลับไปมองทางต้นเสียงซึ่งก็คือเจเนวีฟ เธอเดินเชิ่ดมาทางฉันและชำเลืองมองไปที่สร้อยคอของฉัน

“หื่ม ฉันจำได้ว่าสร้อยนี้อาเธอร์เก็บไว้กับตัวตลอดแล้วทำไมถึงได้มาอยู่ที่เจ้าได้ละ”

“อาเธอร์เป็นคนให้ฉันเองแหละ และอีกอย่างถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวไปรักษาเจ้าหญิงมอร์กาน่าก่อนนะเพคะ” ฉันยิ้มที่มุมปากและย่อตัวเล็กน้อยก่อนที่จะหันหลังให้กับเจเนวีฟและเดินตรงเข้าไปยังห้องนอนของเจ้าหญิงมอร์กาน่า สภาพของเจ้าหญิงตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่กำลังนอนรอความตายอยู่ก็ไม่ปราณ

   พิษของบาซิลิสลามมาถึงที่มือของเจ้าหญิงแล้วด้วยเมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงรีบไปนั่งบนเตียงและค่อยๆประคองร่างของเจ้าหญิงมอร์กาน่าขึ้นมาและเรียกให้สาวใช้ของนางที่อยู่บริเวณนั้นช่วยฉันในการป้อนยานี้ให้กับเจ้าหญิงมอร์กาน่า โดยมีเจเนวีฟที่คอยยืนเฝ้าดูการกระทำของฉันอยู่ห่างๆ

“โถ องค์หญิงของหม่อมฉันจะไม่เป็นไรใช่ไหม” สาวใช้เอ่ยขึ้น

“ไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะ ลองเปิดผ้าห่มดูสิ” เมื่อสาวใช้ลองเปิดผ้าห่มดูปรากฎว่าร่างกายของเจ้าหญิงส่วนที่กลายเป็นหินนั้นค่อยๆกลับกลายเป็นผิวหนังตามปกติเหมือนดังแต่ก่อน และดวงตาของเจ้าหญิงมอร์กาน่าก็ค่อยๆเปิดออก

“องค์หญิงฟื้นแล้ว!!” เมื่อสาวใช้เห็นดังนั้นจึงทั้งกอดทั้งหอมเจ้าหญิงมอร์กาน่าที่พึ่งจะได้สติกลับคืนมา ส่วนตัวฉันจึงรีบลุกขึ้นจ้องมองทั้งสองคนด้วยรอยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข

“โถ่ ไม่เอาน่าแมรี่ฉันยังไม่ตายสักหน่อย”

“แต่หม่อมฉันรู้สึกดีใจมากเลยเพคะ”

“เอ่อ เจ้าหญิงมอร์กาน่าหม่อมฉันขอถามอะไรหน่อย” ฉันเอ่ยขึ้น

“ว่ามาเลย” เจ้าหญิงหันมาทางฉันด้วยรอยยิ้มสดใส

“ท่านจำได้มั้ยว่าใครที่เป็นคนทำให้ท่านเป็นแบบนี้”

“ฉันจำไม่ได้....ขอเวลาให้ฉันนึกสักระยะได้มั้ย”

“ได้เพคะ”

“จริงสิแล้วตอนนี้พี่ชายของฉันอยู่ไหน”

“อยู่ด้านล่างกำลังเตรียมงานฉลองให้กับท่านอยู่ยังไงละ” เจเนวีฟเดินเข้ามาในห้องและพูดขึ้น

“จริงหรอ!! ฉันดีใจมากเลยละ!! นี่ๆแมรรี่ให้ฉันลงไปหาอาเธอร์นะ!!”

“แต่เจ้าหญิงพึ่งจะฟื้นเองนะเพคะหม่อมฉันว่าท่านทานอาหารสักหน่อยแล้วค่อยลงไปหาท่านอาเธอร์ก็ยังทันนะเพคะ”

“ได้ ฉันตกลง ขอบคุณมากนะที่สามารถรักษาฉันได้”

“ด้วยความยินดีเพคะ” ฉันย่อตัวให้เจ้าหญิงเล็กน้อย

“จริงสิ ท่านพี่เจเนวีฟช่วยลงไปบอกพี่ชายที่สิว่าฉันฟื้นแล้ว”

“ได้เลยจ๊ะ” เจเนวีฟยิ้มให้เจ้าหญิงมอร์กาน่าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนอนของเจ้าหญิงมอร์กาน่า ส่วนฉันก็นั่งคุยกับเจ้าหญิงต่อเพราะเธอมีเรื่องอยากจะถามฉันมากมายเลยทีเดียว

(บันทึกพิเศษ : เจเนวีฟ)

                หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากห้องของมอร์กาน่าฉันกัดฟันแน่นที่เห็นนังผู้หญิงชั้นต่ำนั่นมันทำหน้าตาเชิดหน้าชูตาแบบนั้นได้ ฉันไม่ยอมหรอกนะถึงหล่อนจะสามารถรักษามอร์กาน่าได้หรืออาเธอร์เองก็ตามที่ตอนนี้อาจจะหลงรักหล่อนก็ตามแต่ความจริงก็คือฉันคือคู่หมั้นเพียงหนึ่งเดียวของอาเธอร์ และยังเป็นว่าที่ราชินีผู้สูงส่งไม่มีใครที่จะมาเทียบเทียมกับฉันได้ ฉันเดินลงไปยังห้องโถงที่อาเธอร์กำลังสั่งให้เหล่าทหารรวมถึงเหล่าขุนนางจัดการเรื่องานเลี้ยงฉลองในคืนวันพรุ่งนี้

   เฮ้อ แต่ก็ว่านะตั้งแต่เค้ามาถึงยังที่นี่เค้าก็ไม่สนใจฉันอีกเลย ไม่สิตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่ผ่านมาเค้าไม่เคยมีฉันอยูในหัวใจเลยมากกว่าไม่ว่าฉันจะทำดียังไงหรือแต่งตัวสวยแค่ไหนเค้าก็ไม่เห็นค่าของฉันอยู่ดี เค้าคงคิดว่าการหมั้นนั่นเป็นแค่หน้าที่และคำสั่งที่ได้รับมาจากเสด็จพ่อของเค้า หึ คอยดูละกันนังผู้หญิงชั้นต่ำในคืนวันพรุ่งนี้ฉันจะทำให้อาเธอร์ทั้งรักและหลงฉันอย่างสุดหัวใจ

“อาเธอร์” ฉันเดินไปสกิดที่ไหล่ของอาเธอร์

“มีอะไรผมกำลังยุ่งอยู่”

“มอร์กาน่า นางฟื้นแล้ว”

“จริงหรอ ตกลงเดี๋ยวผมเสร็จตรงนี้ข้าจะรีบขึ้นไป”

“แต่ฉันมีเรื่องส่วนตัวอยากจะคุยด้วย”

“ก็ดีผมก็มีเรื่องอยากจะคุยด้วยเหมือนกัน ทุกคนออกไปก่อนได้มั้ย” อาเธอร์สั่งให้เหล่าขุนนางและเหล่าทหารออกไปจากห้องนี้โดยที่เหลือแค่เพียงฉันกับอาเธอร์แค่เราสองคน

“คือฉันอยากจะถามว่าคุณให้สร้อยเส้นนั้นกับเธอทำไม”

“เพราะผมรักผู้หญิงคนนั้นไปแล้วเจเนวีฟและเพราะแบบนั้นผมไม่อยากจะให้คุณต้องมาเจ็บปวดเพราะผม ผมก็เลยอยากจะถอนหมั้นกับคุณและจบเรื่องราวทั้งหมด” คำพูดของอาเธอร์ทำให้ฉันถึงกับตะลึง เค้าจะถอนหมั้นกับฉันเพราะนังผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้นเนี่ยนะ ฉันรับไม่ได้เด็ดขาด

“ไม่ ฉันรับไม่ได้...” ฉันปฎิเสธเสียงแข็ง

“ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ งั้นเอาเป็นว่าผมจะเชิญพ่อแม่ของคุณมาที่นี่เพื่อเจรจา ว่าผมต้องการที่จะถอนหมั้นกับคุณ”

“ที่ฉันรับไม่ได้ก็คือ คุณเป็นกษัตริย์ผู้สูงส่งนะอาเธอร์แต่คุณกลับลดตัวเองเพื่อไปรักกับผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นเนี่ยนะ!!!”

“ผู้หญิงคนนั้นคือผู้ที่ช่วยชีวิตของผมเอาไว้!!!! โปรดให้เกียรตินางด้วยเจเนวีฟ!!!!” คำพูดของอาเธอร์ทำให้ใบหน้าของฉันรู้สึกชาไปหมดและโกรธมากจนสติของฉันแทบจะคลั่ง

“ให้เกียรติอย่างนั้นหรออาเธอร์ หึ ขนาดตัวคุณเองยังไม่เคยให้เกียรติฉันเลย”

“ใช่ คุณเองก็พูดถูกที่ผมไม่ให้เกียรติคุณเลย แต่ว่าถ้าเกิดเราแต่งงานไปมันก็ไม่ช่วยให้ผมรักคุณเลยเจเนวีฟมีแต่จะแย่กันทั้งคู่เพราะผมไม่สามารถจะรักคุณได้เลย ดังนั้นก่อนที่มันจะสายผมจึงขอถอนหมั้นคุณ นั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว” คำพูดของอาเธอร์ทำร้ายและซ้ำเติมฉันอีกครั้ง ทำให้ฉันทนไม่ได้รีบวิ่งกลับไปยังห้องนอนของฉัน

   ไม่ ฉันรับไม่ได้ รับไม่ได้ที่เจ้าหญิงผู้สูงส่งอย่างฉันจะมาพ่ายแพ้ให้กับนังผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้น เมื่อฉันวิ่งมาถึงยังห้องนอนของฉัน ฉันล็อคประตูและหน้าต่างแน่น และกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง! ฉันรับไม่ได้จริงๆและฉันจะไม่ยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้! เมื่อฉันเริ่มตั้งสติได้ฉันเดินไปยังห้องลับของฉันและหยิบยาเสน่ห์และกริชอาบยาพิษที่ฉันเตรียมเอาไว้ออกมาเพื่อจะใช้มันในงานวันพรุ่งนี้! แล้วคุณจะต้องเสียใจอาเธอร์ เสียใจกับการกระทำของคุณที่ทำกับฉันเอาไว้!

(จบบันทึกพิเศษ : เจเนวีฟ)

                หลังจากที่ฉันพูดคุยกับเจ้าหญิงมอร์กาน่าเสร็จฉันก็ออกมาเดินที่สวนที่อยู่ทางด้านหลังของปราสาทมันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายเอามากๆ สายลมเย็นที่พัดผ่านบวกกับต้นไม้ใบหญ้าที่เขียวสด กลิ่นหอมของของดอกไม้นานาชนิดที่ถูกตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ ทำให้ภาพที่ออกมาดูงดงามยิ่งขึ้นนี่อาเธอร์อยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดเลยงั้นหรอ ชีวิตของฉันกับเค้าที่ต่างกันราวฟ้ากับเหวทำให้ฉันอดที่จะคิดไม่ได้ว่าเรามาถึงจุดนี้ได้ยังไงกัน

“มาเดินเล่นคนเดียวแบบนี้ไม่เหงาหรือไง” ฉันสดุ้งขึ้นเสียงอาเธอร์ดังมาจากทางด้านหลังของฉัน

“เฮ้อ เธอเนี่ยชอบทำให้ฉันตกใจอยู่เรื่อยเลย”

“ก็นะ ว่าแต่ตอนนี้ผมว่างแล้วผมจะพาคุณไปที่ห้องของผมละกัน คุณจะได้พักผ่อนสักที”

“อ้าว คุณไม่ได้เตรียมห้องไว้ให้ฉันงั้นหรอ”

“มันไม่จำเป็นหรอก อีกอย่างอีกไม่นานเราก็จะได้แต่งงานกันแล้วนะ” อาเธอร์เข้ามาโอบเอวของฉันจากข้างหลัง

“แต่ก็ยังไม่ถึงเวลาไม่ใช่รึไง”

“โถ่ ไม่เอาน่าที่รักที่ผมทำแบบนี้ก็เพราะผมรักคุณนะ” อาเธอร์กำชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นและหอมแก้มของฉันเบาๆ

“แต่ว่าดอกไม้ที่นี่สวยจังนะ” ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่อง

“แต่ผมว่าคุณสวยกว่าดอกไม้พวกนี้นะที่รัก”

“บ้า ไม่จริงหรอก”

“ผมพูดจริงนะ ไม่เชื่อก็ลองดูได้”

“ลองอะไร”

“ก็แบบนี้ไง” อาเธอร์ช้อนตัวฉันขึ้นเพื่อจะอุ้มฉันในท่าเจ้าหญิง เฮ้อ เค้านี่มันเหลือเกินจริงๆ อาเธอร์พาฉันออกจากสวนเพื่อกลับเข้าวังทั้งที่อุ้มฉันอยู่นี่แหละ

“อาเธอร์ฉันเดินเองได้”

“ไม่เอายังไงผมก็จะอุ้มคุณไปจนกว่าจะถึงเตียงนอนของเรา”

“ทะลึ่งแล้ว! ปล่อยฉันลงเถอะ”

“อ้าว!! ท่านพี่!! คุณเมลิซ่า!!!” เจ้าหญิงมอร์กาน่าเห็นเราเข้าพอดีจึงทักทายเราอาเธอร์จึงค่อยๆปล่อยฉันลง

“อ้าว ว่าไงเจเนวีฟไม่นอนพักต่อสักหน่อยหรอ”

“นอนพักมาเยอะแล้วละ เจอคุณเมลิซ่าก็พอดีเลยว่าพรุ่งนี้เช้าจะชวนไปเลือกชุดที่จะใส่ไปงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้ ไปด้วยกันนะคะ” เจ้าหญิงมอร์กาน่าหันมาทำสายอ่อดอ้อน ยิ้มเล็กยิ้มน้อย เพื่อจะอ้อนฉันให้ไปกับเธอให้ได้

“ได้เลยเพคะ”

“เย้! ดีใจจังงั้นพรุ่งนี้มาเจอกันที่หน้าที่ของฉันนะ” เจ้าหญิงมอร์กาน่าโบกมือให้กับฉันก่อนที่จะเดินไปยังห้องทานอาหาร เฮ้อ ช่างเป็นเจ้าหญิงที่แสนจะอ่อนโยนและน่ารักเสียจริงๆผิดกับพี่ชายของเธอเลย

“เสร็จธุระแล้วพวกเราก็ไปกันต่อดีกว่า” อาเธอร์รีบคว้ามือของฉันและพาไปที่ห้องนอนของเค้าต่อ เฮ้อ ฉันละเบื่อเค้าจริงๆ บางทีฉันก็แอบคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ฉันรู้ว่าเจเนวีฟอาจจะเจ็บกับสิ่งที่อาเธอร์ทำลงไปในวันนี้ เธอทำได้ดูถูกฉันอย่างมาก ซึ่งมันอาจจะทำให้ฉันรู้สึกแต่ถ้ามีอาเธอร์อยู่ตรงนี้ข้างๆฉัน แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว และต่อให้อะไรมาพรากให้แล้วแยกกันอีกครั้งฉันก็จะไม่กลัวมันอีกต่อไป