ลิขิตโลกา - One World

บทที่ 1 เงาปรากฎ

                คุณเคยเบื่ออะไรมาก ๆ รึเปล่าครับ แล้วคุณจะแปลกใจรึเปล่าถ้าผมจะบอกว่า ผมเบื่อมันทุกอย่างแหละ เบื่อสังคมที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดีกัน เบื่อที่ความยุติธรรมเป็นเพียงแค่ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ของมนุษย์ที่เรียกตนเองว่าเป็นคนดี เบื่อที่ได้รับรู้ว่าตัวผมเองไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ นี้ได้ เพราะไม่ว่ายังไง ๆ มนุษย์ต่อให้เจริญแค่ไหน ก็มีความสามารถพิเศษที่เลือกกระทำเรื่องแย่ ๆ ให้เผ่าพันธุ์ตัวเองอยู่ตลอดเวลา

                หากคุณจะบอกว่าผมมองโลกในแง่ร้าย จะบอกว่าในโลกนี้ยังคงมีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นอยู่เสมอ เพียงแค่ออกเดินทางและตามหามัน ผมก็ไม่เถียงคุณหรอกนะครับ แน่นอนว่าสิ่งที่คุณบอกมันก็เป็นเรื่องจริง แต่คุณคงไม่เถียงนะว่าสิ่งที่ผมคิดอยู่นั้น มันก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน

                อ้อ ลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อ เอกราช  รัฐประชา อายุ 25 ปี ชื่อเล่นว่า เอก เป็นชาวเขตสยาม ที่อยู่ในทวีปเอเชียนี้แหละ ตอนนี้ผมทำงานเป็นข้าราชการอยู่นะ ดูเหมือนจะดีใช่รึเปล่าครับ แต่ไม่หรอก เส้นสายผมไม่มีเหมือนเพื่อนผม เลยเป็นได้แค่ข้าราชการชั้นผู้น้อย ตำแหน่งนักรวบรวมข้อมูลภาคสนาม เอาง่าย ๆ ก็คือเบ้คอยเก็บงานให้พวกคนใหญ่คนโตน่ะแหละครับ ส่วนเรื่องเงินเดือน เราอย่าไปพูดถึงมันเลยนะ เดี๋ยวคุณจะจิตตกกันซะเปล่า ๆ

                เฮ้อ.........เบื่อชีวิตแบบนี้จังแหะ รู้ถึงความผิดพลาดของมนุษย์แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเกินความสามารถ เห็นเกี่ยวกับการกระทำที่ผิด ๆ อยู่ต่อหน้าต่อตา แต่ก็ไม่มีอำนาจที่จะแก้ไข พอมาเจอแบบนี้ทุกวัน ๆ มันทำให้ผมคิดว่า หากผมไม่ได้เกิดในยุคนี้ก็คงจะดีสินะ กลับไปเกิดในยุคที่มนุษย์พึ่งเริ่มจุดไฟเป็นก็คงดี ธรรมชาติคงสมบูรณ์และน่าอยู่กว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ แต่เอ............คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า จำได้เท่าที่เคยเรียนมา ผู้หญิงสมัยนั้นหน้าตาเกินจะรับได้จริง ๆ  คิดไปคิดมาก็เบื่ออีกละ “เฮ้อ........ชีวิตไอ้เอกหนอ”  เสียงถอนหายใจและบ่นกับตัวเองเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่ไฟในห้องจะดับไป พร้อมกับชายหนุ่มที่เข้าสู่นิทรา

-----------------------------

ณ ศูนย์วิจัยแห่งหนึ่งของสภาโลก เวลา 00.13 น.

                “ ศาสตราจารย์ครับ ระบบรายงานว่า สัตว์ตัวอย่างการทดลองที่ C68 เกิดการเปลี่ยนแปลงในทางบวกครับ ระดับเซลล์คงที่ ระดับชีพจรปกติครับ ”  เสียงตะโกนดังขึ้น จากทีมงานนักวิจัย 1 ใน 3 คนที่อยู่ในห้องวิจัยแห่งนี้

                ผู้ถูกเรียกว่าศาสตราจารย์ รีบวิ่งไปดูรายงานผลจากทางหน้าจอที่สว่างขึ้นกลางอากาศ ด้วยการฉายภาพแบบสามมิติ “ ในที่สุด ความพยายามของพวกเราก็สำเร็จแล้ว ” ศาสตราจารย์กล่าวขึ้นมาอย่างยินดี แต่ในทันทีที่ศาสตราจารย์กล่าวจบนั้นเอง เขารีบรวบรวมเอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวกับสัตว์ทดลองที่ C68 เข้าใส่กระเป๋าหนังใบใหญ่ พร้อมกับเทยาเม็ดเล็ก ๆ สีขาวที่อยู่ในหลอดทดลองจำนวน 2 เม็ดเพื่อย้ายไปไว้ในกระปุกยาสีขาวเหมือนกระปุกยาทั่ว ๆ แล้วใส่ลงไปในกระเป๋าหนังใบเดียวกันทันที

                “ ผมต้องรีบนำผลงานนี้ไปส่งยังสภาโลกโดยด่วน คุณทั้งสองคน....... ตูม!!!” ก่อนที่ศาสตราจารย์จะกล่าวจบ ก็เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นด้านนอกศูนย์วิจัยแห่งนี้ พร้อม ๆ กับนักวิจัยคนหนึ่งล้วงปืนออกมาจากเสื้อกาวน์ตนเอง และเล็งไปยังศาสตราจารย์ พร้อมกับพูดขึ้นมา

                “ ศาสตราจารย์ครับ ผมขอพูดครั้งเดียว กรุณาส่งงานวิจัยทั้งหมดให้กับองค์กรเงาด้วยครับ และได้โปรดอย่าขัดขืน ทางองค์กรไม่อยากเสียบุคลากรผู้มีคุณภาพเช่นท่านจริง ๆ ”

                “ องค์กรเงา......อย่างนั้นหรือ ผมเสียใจจริง ๆ นะที่ทีมงานวิจัยที่ผมไว้ใจเหมือนคนในครอบครัว จะมาทรยศกันแบบนี้ ” ศาสตราจารย์พูดขึ้นมา พร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาของนักวิจัยคนนั้น ผู้เปรียบได้ดังบุตรของเขาคนหนึ่ง

                “ ที่ผมทำไป ก็เพื่อมนุษยชาติครับศาสตราจารย์ เพื่อปลดแอกมนุษย์จากสภาโลก เพื่อความเป็นอิสระและความยิ่งใหญ่ของทุก ๆ คน ดังเช่นอดีต และเช่นประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา ขอให้เข้าใจและอย่าขัดขืนผมเลยครับศาสตราจารย์ ”

                เมื่อนักวิจัยผู้ทรยศพูดจบ ศาสตราจารย์ก็มองไปยังนักวิจัยอีกคนที่ยังยืนนิ่งอยู่ใกล้ ๆ กับสัตว์ทดลองที่ C68 จากนั้นศาสตราจารย์พยักหน้าให้เขาเบา ๆ นักวิจัยคนนั้นพยักหน้าตอบ และเปิดกรงของสัตว์ทดลองที่ C68 ออกทันที

                เกิดแสงสว่างสีขาวบาดตาขึ้นมาเต็มห้องวิจัย สัตว์ทดลองที่ C68 พุ่งออกมาจากกรงขัง มุ่งหน้าเข้าหานักวิจัยผู้ทรยศ เกิดเสียงวัตถุทะลุผ่านร่างเนื้อดังขึ้นมา พร้อมกับละอองเลือดที่ฟุ้งกระจายขึ้นไปในอากาศ นักวิจัยคนดังกล่าวล้มลงแน่นิ่งไปในทันที จากนั้น สัตว์ทดลองที่ C68 ก็พุ่งตัวออกไปทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ และหายไปในความมืด

                “ รับไว้ และรีบติดต่อคุณเอก เพื่อส่งงานวิจัยนี้ไปยังสภาโลก ด่วน.....นี้เป็นคำสั่ง” ศาสตราจารย์พูดออกมาเสียงดัง พร้อมเดินไปกับยื่นกระเป๋าหนังให้กับนักวิจัยที่ปล่อยสัตว์ทดลองที่ C68 ไป

                “ แต่.....ท่านครับ ทำไมท่านไม่ไปล่ะครับ หรือไม่อย่างนั้น ทำไมเราไม่ไปด้วยกันล่ะครับ ” นักวิจัยเอ๋ยถามศาสตราจารย์ด้วยเสียงสั่น ๆ เพราะเขาคาดเดาการตัดสินใจของศาสตราจารย์ได้

                “ องค์กรเงา กำลังจะมาถึงที่นี้แล้ว กลุ่มรักษาความปลอดภัยคงซื้อเวลาได้ไม่นานนัก ผมจะอยู่เพื่อทำลายข้อมูลการวิจัยของเราภายในห้องนี้ทั้งหมด พวกมันจะได้ไม่เอาไปสร้างความเดือดร้อนให้ใคร........ อย่าลืม เธอต้องติดต่อคุณเอก ส่งผลงานวิจัยให้เขาให้ได้ จนกว่าจะสำเร็จ เธอต้องคุ้มครองมันด้วยชีวิตของเธอ เพราะสิ่งนี้ คืออนาคตของมนุษยชาติทั้งหมด” ศาสตราจารย์กล่าวพร้อมกับเดินไปที่แผงควบคุม กดคำสั่งที่เกิดสัญญาณไฟสีแดงกระพริบ และสัญญาณเตือนภัยที่ดังไปทั่วศูนย์วิจัย

                “ ไปซะ........เจตนาของผม ความตั้งใจของผม และความหวังทั้งชีวิตของผม ขอฝากไว้กับเธอแล้ว ” ศาสตราจารย์ตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดัง และเป็นการแสดงเจตนาอันมุ่งมั่น ว่าจะเสียสละตนเองเพื่อรักษาผลงานชิ้นนี้ให้เป็นของสภาโลก

                เขาวิ่งออกไปจากห้องวิจัยทางด้านประตูหลังด้วยน้ำตา มุ่งหน้าเข้าไปในป่าอันมืดมิด พร้อมกับกดโทรศัพท์ไปยังเบอร์โทรของเอกราช เจ้าหน้าที่รวบรวมข้อมูลภาคสนาม ผู้เป็นความหวังเดียวของเขาในยามนี้ และโดยที่เขาเองก็ไม่ทราบ เอกราช ยังเป็นความหวังเดียวของมนุษยชาติเช่นกัน ( แต่เอกราชตอนนี้ ยังนอนยิ้ม ทำน้ำลายไหลอยู่บนเตียง...อย่างสงบสุขด้วยความฝันว่าได้ไปเที่ยวทะเลเล่นน้ำกับนางแบบชั้นนำทั้งกองถ่าย )

--------------------------------------------