รักต้องห้าม Forbidden love
kasuke
1) จุดเริ่มต้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมเคยอยู่ในประเทศแห่งนี้อย่างสงบสุข อยากใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาทั่วไป ที่เรียนจบ
มีแฟน และก็แต่งงานกันจากนั้นก็มีลูก ใช้ชีวิตครอบครัวอย่างสนุกสนาน แต่...
.
.
.
.
.
ผม แทน อายุ 18 ปี ไม่ได้เรียนแล้วกำลังทำงานอยู่ ทำงานเป็นพนักงานเสริฟอาหารแห่งหนึ่ง
ผมกลับเข้ามาในบ้าน และนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนล้า ผมเปิดทีวีและเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ เพื่อจะหา
อะไรดู แต่ก็ไม่มีอะไรเลย มีแต่ข่าวนี้ทุกช่องเลย
"ทางรัฐบาลได้ประกาศกฎรัฐธรรมนูญ ห้ามรักร่วมเพศ ฉบับนี้ออกมาแล้วค่ะ โดยผ่านความเห็น
ชอบแล้ว..."เสียงผู้ประกาศข่าวจากทีวีหยุดลง เพราะผมใช้รีโมตปิดมัน เฮ้อ มันน่าเบื่อจริงๆเลย
ใช่แล้ว... ตอนนี้ประเทศนี้มีประชาชนที่มีรักร่วมเพศมากขึ้นไม่ว่าหญิงหรือชาย ซึ่งนั้นทำให้
อัตราการเติบโตของประเทศช้าลงและทำให้ประชากรน้อยลงในที่สุด รัฐบาลเลยประกาศใช้
รัฐธรรมนูญฉบับนั้นขึ้นมา มันไม่ได้ช่วยให้ปัญญานั้นคลี่คลายเลย กลับแย่กว่าเดิม
"ตอนนี้ผู้ชุมนมจำนวนมากมาประท้วงกันที่หน้า ธรรมเนียบขาว ตอนนี้เหตุการณ์ยังไม่สงบดีค่ะ"
ทีวีเปิดอีกแล้ว สงสัยผมคงจะนั่งทับรีโมต ตัวผมที่ตอนนี้กำลังจะหยิบรีโมตมาปิดข่าวที่ไร้สาระนี้
แต่...เมื่อผมจ้องไปที่ทีวีอีกที ก็เห็น...
.
.
.
"ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!"เสียงปืนกลที่ดังมาจากทีวีดังขึ้น ทำให้ผมจ้องไปที่ทีวีอย่างตกใจเห็นผู้ชาย
ชุดดำกับพวกอีกหลายคนกำลังกราดยิงผู้ชุมนมไปทั่ว
"เกิดเสียงปืนดังขึ้นค่ะ อ๊ะ มีคนตายด้วย ว้ายยยย" สิ้นเสียงของผู้ประกาศข่าว ภาพก็ถูกตัดไป
ผมที่ตอนนี้กำลังอึ้งอยู่กับภาพ ผมกลัวมาก ร่างกายของผมไม่ขยับเลยจนกระทั่ง
"ปัง!!!!!!"
"อ๊าก ช่วยด้วย"
"ว้าย อย่างเข้ามานะ"
เสียงปืน และเสียงของผู้คนมากมายดังมาจากข้างนอกบ้านของผม มันใกล้มาก มันเกิดอะไรขึ้นนะ
.
.
สิ้นสุดเสียงพวกนั้น ผมได้สติรีบวิ่งไปล็อกประตูบ้านและปิดหน้าต่างทั้งหมดทันที
ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของผม และเก็บข้าวของที่จำเป็นทั้งหมดเข้าไปในกระเป๋าเป้ทันที
ผมคิดแค่ว่าเมื่อผมเก็บของทุกอย่างครบแล้ว ก็จะไปที่สนามบินทันทีและบินออกไปจากประเทศนี้
เลย ใช่มันไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว มันไม่ใช่ประเทศที่ผมรู้จักอีกต่อไป
แต่ระหว่างที่ผมกำลังคิดและหยิบของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋าอย่างเร่งรีบ ผมก็มองไปเห็นวิทยุ
สื่อสารอันเก่า ที่ผมไม่ได้ใช้มานาน ตอนนี้ผมคิดว่ามันคงมีประโยชน์ ผมลองเปิดมัน
"วีด...วีด..."เสียงคลื่นสัญญาณวิทยุดังขึ้น ผมพยายามเลื่อนปุ่มเพื่อหาสัญญาณ
"ฮัลโหล มีใครได้ยินไหม" เสียงผู้ชาย น้ำเสียงยังเด็กอยู่เลยนะ
"ผมได้ยินแล้ว"ผมตอบกลับไป
"เยี่ยม ที่มีคนรอด คุณอยู่ที่ไหน"เขาตอบมา
"หมายความว่าไงที่ว่ายังมีคนรอดอยู่นะ"
"แล้ว ผมจะเล่าให้ฟัง ว่าแต่คุณอยู่ที่ไหน"เสียงเขาดูเร่งรีบมาก เหมือนว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้น
"เอ่อ ผมอยู่ที่ถนน xxx นะ คุณรู้จักไหม"
"อา แย่แล้วคุณกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ พวกมันกำลังไปที่นั้นแล้ว"
"เดี๋ยวคุณรู้ได้ไงว่า..." ผมกำลังพูดกับชายที่อยู่ในวิทยุสื่อสารอยู่ ก็มีเสียงเคาะประตูจากข้างล่าง
"ตึกๆๆ!!!!" เสียงเคาะประตูนั้นดังมาก และก็ดังเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย
ผมที่ตอนนี้งงกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น เสียงชายคนนั้นก็ช่วยให้สติผมกลับมาอีกครั้ง
"แย่แล้ว ฟังนะ ใจเย็นๆและรีบหาทางออกจากที่นั้นอย่าให้พวกมันรู้ เพราะถ้ามันรู้มันฆ่าคุณแน่น
คุณก็คงยังไม่อยากตายใช่ไหม"ขอบคุณพระเจ้า เสียงนั้นเหมือนเสียงสรรค์ของพระเจ้าเลย
"ผมจะรอคุณอยู่ที่สาธารณะ xx มันไม่ไกลจากบ้านคุณเท่าไหร่ ฟังนะคุณต้องรีบแล้ว"เขาพูด
"โอเค ผมเข้าใจแล้ว" เมื่อผมปิดวิทยุ ก็ได้เสียงบางอย่าง แย่แล้วมันเหมือนเสียงสะเดาะกอนเลย
ผมต้องรีบแล้ว
ผมจำผ้าปูที่นอนทั้งหมดมามัดไว้ให้ยาวๆ แล้วเปิดหน้าต่างจากห้องนอนของผม และหย่อนมันลง
ไปข้างล่าง ผมรีบจับผ้าและค่อยปีนไปข้างล่าง เพื่อไม่ให้พวกมันรู้.
.
.
เมื่อผมลงมาถึงพื้นแล้ว ก็เห็นพวกมันเขาไปที่บ้านของผมแล้ว โชคดีชะมัน อยากจะขอบคุณเด็กคน
นั้นจริงๆ ไม่สิผมต้องรอดไปก่อน
ผมรีบวิ่งไปตรงไปที่นัดภพทันที วิ่งไปเรื่อยๆ เห็นศพและกองเลือดเต็มไปหมดระหว่างทางทั้งสอง
ข้างเลย ผมไม่อยากจะเชื่อเลย แต่ผมก็คงต้องวิ่งต่อไปหยุดไม่ได้แล้ว
.
.
.
ผมมาถึงที่นัดภพแล้ว ผมมองไปรอบมันเป็นสวนสาธารณะนี้น่า ก็มีพวกต้นไม้ น้ำพุ และสวน
ดอกไม้ทั่วไป แต่ตอนนี้ผมกำลังว่าผู้ช่วยชีวิตผมอยู่
"อ๊ะ" มีอะไรไม่รู้มาตีที่ศีรษะของผม ผมค่อยๆหมดสติและล้มลงไปนอนกับพื้นในที่สุด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ๅ
นิยายตอนรับการกลับมาของไรท์ครับ ปิดเทอมที่แล้วไรท์ไปต่างประเทศมาขอโทษด้วยนะ
แล้วจะทยอยอัพนิยายเก่านะครับ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
