นางพญาไร้ใจ

เขามีนามว่าจินหย่งเป็นบุตรชายเพียงคนเดียว ของตะกูลแม่ทัพที่สืบทอดกันมาหลายสมัย เขาได้รับการชื่นชมจากบิดามารดาและผู้หลักผู้ใหญ่ ว่าเป็นเด็กที่มีบุคลิกสง่างามฉลาดเฉลียวและแตกฉานในเรื่องการฝึกวรยุทธิ์และทักษะการต่อสู้รวมถึงมีความคิดอ่านเป็นผู้ใหญ่  ตัวเขาในตอนนี้มีอายุเก้าปี  เขาไม่เคยหวั่นเกรงต่อสิ่งใดและเชื่อมั่นในตัวเอง เขาไม่ใช่คนที่มีคุณธรรมอะไรนัก และแม้ว่าเขาจะอยากเป็นแม่ทัพเหมือนกับบิดาของเขา แต่ความรู้สึกนึกคิดของเขากลับแตกต่างจากผู้เป็นบิดา  เขาไม่ได้หลับหูหลับตาทำตามคำสั่งด้วยความจงรักภักดีอย่างโง่งม  สำหรับเขาจะรับใช้ผู้ที่เห็นว่าสมควรรับใช้เท่านั้น และเขาก็จะเลือกนายที่คู่ควรกับความจงรักภักดีของเขา  และเกณฑ์การตัดสินใจนั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง  ที่แน่ๆเขาไม่มีทางมีความจงรักภักดีให้กับฮ่องเต้หลี่จงพระองค์นี้เด็ดขาด  ฮ่องเต้ไร้คุณธรรมไม่สนใจราชกิจ ลุ่มหลงสุรานารี ไมใช่นายที่เขาอยากจะรับใช้ถวายชีวิตให้   แต่แล้วเขากลับได้พบผู้ที่เขาหลงใหลและตั้งใจไว้ว่าเขาจะขอเป็นข้ารับใช้ให้แก่นางให้ได้   ซึ่งนางก็คือ องค์หญิงลำดับที่สองของราชวงศ์ องค์หญิงหลี่เหวิน

ครั้งหนึ่งเขามีโอกาสได้ตามบิดาเข้าวังเพื่อกราบทูลถวายรายงานเกี่ยวกับเรื่องการทหารในชายแดน  และในครั้งนั้นทำให้เขาได้พบกับองค์หญิงพระองค์น้อยผู้มีสิริโฉมงดงาม บุคลิกงามสง่าราวนางพญา  ในครานั้นในขณะที่ในท้องพระโรงกำลังหารือเกี่ยวกับสถานการณ์ในชายแดน  ที่มีปัญหาขุนนางในที่นั้นที่ส่วนใหญ่เขารับรู้มาจากบิดาว่า ล้วนแล้วแต่เป็นขุนนางกังฉินประจบสอพลอไร้ความสามารถที่จะคิดอ่านเรื่องบ้านเมือง  แน่นอนว่าไม่มีใครมีความเห็นที่ดีที่จะแก้ปัญหาเลยแม้แต่น้อย  ส่วนฮ่องเต้พระองค์นั้นน่ะหรือจะทำอะไรได้ นอกจากผลักภาระให้พวกขุนนางทุ่มเถียงหารือกันเอง  โดยที่พระองค์ทำสีพระพักตรเบื่อหน่าย อยากจะให้การประชุมจบเสียเต็มประดา  แต่แล้วในขณะนั้นกลับมีร่างบางขององค์หญิงพระองค์น้อย  ภาพของนางยังคงติดตราตรึงใจเขา นางย่างเท้าเข้ามาในท้องพระโรงด้วยบุคลิกงามสง่า  สีพระพักตรและแววตาเรียบนิ่งเฉยชาประทับใจเขาตั้งแต่แรกเห็น  แต่สิ่งที่ทำให้เขาหลงใหลนางและสลักไว้ในใจคือ  นางกลับเอ่ยปากออกความคิดเห็นเกี่ยวกับปัญหาทางการทหารในชายแดนได้อย่างฉะฉาน  ด้วยสุรเสียงมั่นคง  จนเกินกว่าจะเชื่อว่าเป็นความคิดที่มาจากเด็กหญิงชันษาเพียงหกปี  จนแม้แต่เขาที่เป็นเด็กอายุเก้าปีที่ได้รับการชื่นชมว่ามีความคิดอย่างเป็นผู้ใหญ่เกินวัย  ยังต้องทึ่งและนึกชื่นชมในตัวนางเลยเพราะสิ่งที่นางเอ่ยต่อหน้าพระพักตรในตอนนั้น  ทำให้เหล่าขุนนางรวมถึงท่านพ่อของเขาที่เป็นแม่ทัพตกตะลึงและทึ่งกันอย่างมาก  เพราะนางสามารถบอกวิธีแก้ปัญหาออกมาจนท่านพ่อของเขาถึงกับโขกศรีษะคำนับด้วยแววตาชื่นชมยกย่องในพระปรีชาขององค์หญิงพระองค์น้อย  ที่เขาคิดว่าบรรดาขุนนางในท้องพระโรงและฮ่องเต้สมควรจะอับอายที่ต้องให้เด็กหญิงนางหนึ่งบอกวิธีแก้ปัญหาให้  แต่แทนที่ฮ่องเต้ผู้โง่งมพระองค์นั้นจะชื่นชมในความสามารถของนางแต่กลับ  กล่าวตำหนิหาว่าสตรีไม่ควรยุ่งเรื่องราชกิจบ้านเมือง และเอ่ยปากไล่นางออกไปจากท้องพระโรงด้วยความกริ้วโกรธ  แต่แม้ว่าจะถูกโกรธเคืองและถูกตำหนิโดยพระบิดา  สีหน้าแววตาของนางกลับยังคงฉายแววนิ่งเฉย เยือกเย็น ไม่มีวี่แววแห่งความเสียพระทัยในแววตาของพระองค์เลยแม้แต่น้อย และตั้งแต่นั้นนางก็ได้เข้าไปประทับอยู่ในใจเขา  จนเขาอยากจะทำทุกวิถีทางที่จะได้รับใช้ใกล้ชิดอยู่ข้างกายนาง  เขามักจะชอบติดตามบิดาเข้าวังและแอบมาลอบมองนางอยู่เสมอ  ยิ่งได้รับรู้เรื่องราวความเป็นอัจฉริยะและความคิดอ่านที่เกินวัย และเขาคิดว่านางเป็นบุคคลประเภทเดียวกันกับเขา คือไม่สนใจเรื่องของคนอื่นมากไปกว่าตนเอง  และเห็นความสำคัญต่อเป้าหมายของตัวเองสำคัญกว่าสิ่งใด  เย็นชาและไร้หัวใจ  และเขายังรู้สึกว่าได้เห็นแววตาแห่งความเป็นนักล่าอยู่ในแววตาของนาง ที่มีรัศมีที่น่าเกรงขามออกมาจากตัวของนางเยี่ยงนางพญา  ซึ่งเขาสลักนางไว้ในใจของเขาเพียงหนึ่งเดียวและคิดว่าไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้ได้ใกล้ชิด  หากว่าเขาจะมีวาสนาได้ชิมเนื้อหงส์ผู้งามสง่าสักครั้ง  ให้เขาตายก็ไม่เสียดายชีวิตแล้ว