The Chronicles of Gaia พลิกตำนานโลกใบใหม่

Prologue Act

Chapter 3^rd

Encounter

 

ฐานทัพเคลื่อนที่ กองพันทหารราบที่สิบสามแห่งราชอาณาจักร

บริเวณชานเมืองทาร์โซนิส

20 กันยายน ก.ศ. 327

7. 17.32 น.

            “ทั้งหมด ทำความเคารพ!”

            เสียงเคร่งขรึมของแมนูเอลดังขึ้นในหมวกชุดรบของเลเดนและสมาชิกกองพันที่ยังพอยืนไหว ซึ่งทุกคนก็ต่างกำมือขวาและยกขึ้นแนบกับหน้าอกฝั่งซ้าย ขณะขบวนรถขนร่างของเหล่าผู้เสียชีวิตจากการรบในวันนี้แล่นเข้าสู่ฐานทัพผ่านแถวทหารที่ยืนเรียงสองแถวหันหน้าเข้าหากัน

            ‘พิธีสดุดีผู้พลีแด่ชาติ’ ช่างเต็มไปด้วยบรรยากาศของการสูญเสีย

            “สหายร่วมรบของเราเหล่านี้ ได้ละทิ้งแม้กระทั่งชีวิตเพื่อที่จะปกป้องสิ่งที่ตนเชื่อมั่น เพื่อปกป้องอธิปไตยและความยุติธรรม มิให้ถูกทำลายลงไป…แต่ที่สำคัญที่สุด พวกเขาได้ปกป้องพวกเราเอาไว้ ชีวิตของทุกคนที่ยืนอยู่ในที่นี้ ล้วนเป็นหนี้บุญคุณบุคคลที่ได้ล่วงลับไปแล้วทั้งสิ้น…”

            ดูเหมือนจะมีใครบางคนลืมปิดช่องการสื่อสาร และคนๆนั้นก็ปล่อยเสียงสะอื้นสั้นๆออกมาขัดจังหวะสุนทรพจน์ของแมนูเอลพอดี

            “เราทุกคนจึงต้องสืบทอดอุดมการณ์และความตั้งมั่นของบุคคลเหล่านี้ต่อไป จงจดจำผู้กล้าเหล่านี้เอาไว้ แม้ชีวิตจะดับสิ้น แต่จิตวิญญาณของพวกเขาที่แม้แต่ความตายก็แย่งชิงไปไม่ได้ จะคงอยู่กับพวกเราทุกคนจวบจนลมหายใจสุดท้าย…แด่วีรชนผู้เสียสละ” หลังจากกล่าวจบ ผู้บัญชาการกองพันก็คุกเข่าข้างขวาลงกับพื้น ก้มศีรษะลงเล็กน้อยโดยที่แขนยังคงอยู่ในท่าเดิม

“แด่วีรชนผู้เสียสละ”

            ทหารทุกนายในแถวเอ่ยทวนและทำแบบเดียวกันจนกระทั่งรถคันสุดท้ายหายเข้าไปในโรงเก็บยานพาหนะ แมนูเอลจึงออกคำสั่งให้ลุกขึ้นและแยกย้ายกันออกไปได้

            หลังจากถอดชุดรบเรียบร้อยแล้ว หน่วยของเลเดนทุกคนกลับมารวม ณ โต๊ะตัวเก่าที่พวกเขาได้พบกันครั้งแรกเมื่อวาน แต่วันนี้เก้าอี้ตัวหนึ่งได้ว่างเปล่าไปเสียแล้ว

            “เราได้เสียสมาชิกไปคนหนึ่งจนได้นะครับ…” แดเนียลพูดขึ้นด้วยเสียงค่อนข้างแหบแห้ง ไม่มีรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าดังเช่นเคย

            “ถึงจะงี่เง่า แต่หมอนั่นก็เป็นคนดี” คามิลล์ยกแขนที่พันไว้ด้วยผ้าพันแผลขึ้นเท้าคาง เอ่ยด้วยสีหน้าเหม่อลอย

            แม้จะไม่พูดอะไรแต่ซีบิลเองก็ใช้หลังมือปาดหางตา ก้มหน้านิ่ง เลเดนสับสนว่าจะทำตัวอย่างไรดี จะเย็นชาไปเลยคงไม่เหมาะ แต่ให้เสียใจมากมายกับคนที่เพิ่งเจอหน้ากันแค่วันเดียวเขาก็ทำไม่ได้เหมือนกัน

            “ในเมื่อตายไปแล้ว ร้องห่มร้องไห้ไปก็ไม่ได้ช่วยให้เขาฟื้นขึ้นมาหรอกนะ”

            ผู้ที่พูดประโยคที่สุดจะไม่ดูสถานการณ์ก็ไม่ใช่ใครนอกจากอากิ

            “นี่เธอไม่มีหัวจิตหัวใจบ้างเลยหรือไง!”

            คามิลล์ผุดลุกขึ้นกระชากคอเสื้อของหญิงสาวร่างเล็กขึ้นเขย่า แต่ก็ไม่ได้ทำให้สีหน้าของคนถูกคุกคามเปลี่ยนไปเลยสักนิด เธอแค่พูดต่อด้วยเสียงราบเรียบ

            “ฉันก็แค่พูดความจริง แทนที่จะมัวแต่เศร้า เอาเวลาไปฝึกปรือฝีมือเพื่อที่จะไม่ต้องเสียใครไปอีกจะไม่ดีกว่ารึไง?”

            “อึก…”

            เมื่อเจอดอกนี้เข้าไปคามิลล์ก็ได้แต่ปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจนัก ขณะแดเนียลกดไหล่ของเลเดนที่กำลังจะเข้าไปห้ามให้นั่งลง หยิบขวดเครื่องดื่มที่เลเดนจำได้ว่าเอดการ์ดื่มอยู่เกือบตลอดเวลาขึ้นมาพร้อมกับแก้วห้าใบ ไม่นานพวกมันก็ถูกท่วมเต็มด้วยของเหลวสีแดงอ่อนและส่งให้กับทุกคน

            “จริงๆน่าจะเป็นเหล้านะครับ แต่หมอนั่นชอบไอ้น้ำอัดลมนี่มากจนซัดเป็นวันละแพคเลย…แด่เอดการ์ ฮันท์ลีย์” แดเนียลหัวเราะแห้งๆ ยกแก้วขึ้นสูง

            แกร๊ง!

            “แด่เอดการ์ ฮันท์ลีย์” คนอื่นยกแก้วในมือขึ้นชนกับเขาและยกมันจรดริมฝีปากยกเว้นอากิที่วางลงทันที เลเดนไม่ชอบดื่มน้ำอัดลมสักเท่าใดแต่เขาก็ซดจนหมดเกลี้ยง อย่างน้อยก็เพื่อเป็นเกียรติให้แก่เพื่อนร่วมหน่วยผู้ล่วงลับ

            “แล้วก็ ต้องขอบคุณคุณเลเดนด้วยนะครับ ถ้าไม่ได้คุณช่วยสั่งการ บางทีเราคงไม่รอดกลับมากันซักคน”

            “หึ ถ้าไอ้พวกหัวหน้ากองมันคิดกันให้เยอะกว่านี้ คงไม่เป็นแบบนี้หรอก”

            ถึงจะไม่ได้พูดออกไป แต่ความเห็นอันเกรี้ยวกราดของคามิลล์ก็ค่อนข้างตรงใจเลเดนเลยทีเดียว

            “ผมว่าเราไปพักกันดีกว่าครับ”

            “เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งเลยค่าท่านหัวหน้า” คามิลล์แกล้งลากเสียงล้อเขาแต่ชายหนุ่มฟังออกว่าหญิงสาวไม่ได้มองเขาในแง่ลบมากเท่าแต่ก่อนแล้ว

            และวันอันยาวนานก็จบสิ้นลง

โรงนอนกองร้อยที่ 4

1. 21.16 น.

          “ขอเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ”

          การอ่านกลยุทธ์รบของเลเดนถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของใครคนหนึ่งจากอินเตอร์คอมหน้าห้อง เนื่องจากเสียงนั้นฟังดูคุ้นเคยชายหนุ่มจึงเอ่ยอนุญาต ประตูห้องก็เลื่อนเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าเป็นกังวลของซีบิลที่ยืนห่อไหล่อยู่หน้าประตู

          “คุณซีบิล? มีธุระอะไรเหรอครับ”

          “มะ…ไม่ต้องเรียกชั้นว่าคุณหรอกค่ะ มันดูห่างเหินจัง”

          “งั้นคุณซีบิลเลิกเรียกผมว่าคุณด้วยแล้วกันนะ”

          “ค่ะ เอ่อ ตกลงให้ฉันเข้าไปได้มั้ยคะ”

          “ดะ…ได้สิครับ เอ่อ นั่งตรงนั้นก็ได้นะครับ”

          เลเดนคว้าเสื้อนอกออกจากเก้าอี้ของโต๊ะทำงานในขณะที่ตัวเขาเองนั่งอยู่บนเตียงนอน ซีบิลนั่งลงก่อนจะหันมาหาชายหนุ่ม ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ จ้องเขาเขม็งจนเลเดนเริ่มทำตัวไม่ถูก

          ‘ทำไมถึงได้จ้องเราล่ะ!? แล้วที่จู่ๆมาขอเข้าห้องกลางดึกแบบนี้หมายความว่ายังไง?! หรือว่า…’

          “ขอบคุณที่ช่วยฉันนะคะ!!”

          จู่ๆหญิงสาวก็ตะโกนเสียงดังลั่นและก้มศีรษะลงต่ำซะจนลำตัวแทบจะขนานไปกับพื้น เลเดนสะดุ้งเฮือกก่อนจะรีบประคองหญิงสาวขึ้นมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม

          “มะ…ไม่ต้องพูดดังขนาดนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวคนที่อยู่ข้างนอกเขาจะตกอกตกใจเอา”

          “อ๊ะ…ขอโทษค่ะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็ก้มปละหลกๆจนเลเดนอยากกุมขมับขึ้นมากะทันหันก่อนจะพูดด้วยเสียงที่พยายามคุมให้ราบเรียบที่สุด

          “เป็นหน้าที่ของหัวหน้าในการปกป้องผู้ใต้บังคับบัญชาอยู่แล้วครับ ไม่ต้องขอบคุณอะไรผมขนาดนั้นหรอก”

          อันที่จริงชายหนุ่มยังมีเหตุผลอีกข้อนอกจากที่เอ่ยออกไป แต่สำหรับตอนนี้ เขาเลือกจะเก็บมันไว้ในใจก่อน

          “ตอนนั้น...ฉันกลัวมากเลยละค่ะ” ซีบิลพูดขึ้นโดยที่ใบหน้ายังคงก้มสู้พื้นอยู่ มือทั้งสองข้างกำไว้ที่หน้าขาแน่น เสียงสั่นเครือจนเลเดนอดกลัวขึ้นมาว่าถ้าเธอร้องไห้ขึ้นมาเขาจะปลอบยังไง

          “กลัวว่าจะไม่ได้ฟื้นฟูร้าน กลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้าคุณพ่อกับคุณแม่อีก กลัวว่าพวกท่านจะเสียใจ กลัวว่าจะต้องตาย...โดยที่ยังไม่อยากเลยสักนิด”

หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง ซึ่งเลเดนได้ยินเสียงสูดน้ำมูกฟังดูน่าขันและไม่เข้ากับบรรยากาศเลยแม้แต่น้อย

          “แต่คุณ...ก็เข้ามาช่วยฉันเอาไว้ ถึงกับยอมเสี่ยงชีวิต เพื่อที่จะทำแบบนั้น...”

          เธอเงยขึ้น ริมฝีปากกลายเป็นรอยยิ้มที่งดงามเสียจนเลเดนเผลอมองค้าง และทำไมไม่รู้ แต่หยดน้ำตาที่ไหลผ่านพวงแก้มสีชมพูเปล่งปลั่งนั้นกลับขับให้มันดูโดดเด่นขึ้นไปอีก

          “ขอบคุณมากเลยนะคะ”

          “กะ...ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร”

          “ถึงจะอย่างนั้นฉันก็อยากจะขอบคุณอยู่ดีค่ะ...เอ่อ ฉันไปก่อนนะคะ”

          หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินออกไป เลเดนที่เพิ่งได้สติกลับมาครบก็ตะโกนไล่หลังไป

          “เอ่อ...หลับฝันดีนะครับ!”

          ก่อนที่ประตูจะปิดสนิท ชายหนุ่มก็ทันเห็นเธอหันกลับมายิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย

1. 21 กันยายน ก.ศ.327

2. 01.17 น.

            ยามราตรีได้ล่วงเลยไปจนเข้าสู่วันใหม่แล้ว แต่เลเดนก็ยังข่มตาหลับไม่ลง ด้วยหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังคงรบกวนจิตใจไม่หยุดเหมือนบาดแผลที่ไม่ยอมหายขาดเสียที เขาพลิกตัวเป็นรอบที่สามสิบห้า พยายามสลัดคำพูดสุดท้ายของซาซิลออกไปจากหัว อยากจะให้ภาพรอยยิ้มบิดเบี้ยวตอนที่กล่าวประโยคเหล่านั้นของหัวหน้าของโจรเลือนหายไป

            ‘ออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยน่าจะดี’

            ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้น  เปิดประตูห้อง มองไปรอบๆห้องโถงใหญ่ของโรงนอนที่หมองหม่นไร้ชีวิตชีวาต่างจากที่มันเคยเป็นเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ เขาเดินทอดน่องผ่านประตูห้องพักที่ป้ายชื่อหน้าห้องกว่าค่อนครึ่งได้กลายเป็นป้ายชื่อเปล่า กองร้อยที่สี่ได้สูญเสียสมาชิกไปมากมายเหลือเกิน…

            “คุณเลเดนยังไม่นอนอีกเหรอครับ?”

            ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังจมปลักอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง เสียงอันคุ้นเคยก็เรียกเขาให้หลุดจากภวังค์ เลเดนหันไปยิ้มอย่างอ่อนแรงให้กับแดเนียลที่ดูเหมือนกำลังร่างเอกสารอะไรสักอย่างอยู่ด้วยหน้าจอและแป้นพิมพ์โฮโลแกรมที่ฉายออกมาจากพีซีดีของเขา

            “พอดีนอนไม่หลับเลยคิดจะออกมาเดินเล่นสักหน่อยน่ะ แล้วคุณแดเนียลทำอะไรอยู่ล่ะครับ”

            “ผมกำลังเขียนใบรายงานแจ้งการเสียชีวิตของสมาชิกในหน่วยอยู่ครับ…อุตส่าห์หวังไว้ว่า จะไม่ต้องทำอีกแล้วแท้ๆ…”

            บรรยากาศแห่งความสลดเข้มข้นขึ้นยิ่งกว่าเก่า เลเดนรู้สึกลำคอตีบตัน ไม่อาจจะเอ่ยอะไรออกมาได้ แดเนียลหันไปจัดการกับเอกสารนั้นต่อโดยไม่ลืมที่จะเอ่ยประโยคหนึ่งกับหัวหน้าของตน

            “หลังจากนี้ กองพันของเราจะกลับไปที่คริสซาลิส คุณเลเดนก็ต้องไปแจ้งข่าวกับครอบครัวของเอดการ์ด้วยนะครับ”

            ชายหนุ่มปล่อยให้ประตูของโรงนอนเลื่อนปิดโดยไม่ได้ตอบอะไรไป การต้องไปทำหน้าที่แบบนั้นมันไม่ใช่อะไรที่น่าพิสมัยสักนิด

อากาศภายนอกหอนอนนั้นมีอุณหภูมิต่ำกว่าภายในพอสมควรตามปกติของบริเวณที่อยู่เหนือเส้นศูนย์สูตรจนเขาเผลอยกมือขึ้นมาลูบแขนโดยอัตโนมัติ ในใจนึกอยากให้ตัวเองเอาเสื้อนอกมาด้วย แต่จะถ่อกลับเข้าไปถึงห้องนอนแล้วออกมาอีกรอบก็ดูใช่ที่ เลเดนจึงตัดสินใจย่ำเท้าต่อไป

            ฐานทัพของกองพันทหารราบที่สิบสามในเวลานี้นั้นเงียบเชียบราวกับป่าช้า ทุกอย่างดูสงบนิ่งจนเหมือนถูกแช่แข็ง ความเคลื่อนไหวเพียงหนึ่งเดียวคือเหล่าทหารในชุดรบที่เดินเวรยามรอบฐานทัพกันอย่างเฉื่อยชา หน้าก้มต่ำเสียจนเลเดนมั่นใจว่าพวกนั้นไม่ได้มองอะไรไปมากกว่าพื้นดินด้านหน้าตัวเอง เขาเริ่มสงสัยว่าคิดผิดหรือเปล่าที่ออกมาเดินเพราะความเย็นทำให้เขารู้สึกตาสว่างกว่าเก่าเสียอีก

            ‘ความจริงของเมืองๆนี้…ความลับของไอ้ประเทศเน่าเฟะนี่!’

            เสียงของซาซิลเล่นย้อนวนในหัวของเขาอีกคราจนชายหนุ่มอยากจะเข้าไปกระชากมันออกมาและกระทืบให้จมดิน แต่ต่อให้อยากขนาดไหน เรื่องที่ทำไม่ได้ก็คือทำไม่ได้

            เรื่องที่อยากลืมขนาดไหน ก็ไม่มีวันลืมได้…

            ความทรงจำแห่งเปลวเพลิงและความเจ็บปวดค่อยๆคืบคลานออกมาจากซอกหลืบแห่งอดีตอันมืดมนอีกครั้ง เลเดนยืนนิ่ง ใช้สมาธิทั้งหมดในการดันมันกลับเข้าไปในที่ๆมันควรจะอยู่ เมื่อทำได้สำเร็จ ชายหนุ่มก็พบตัวเองยืนตัวสั่นเทา เหงื่อท่วมตัวแม้อยู่กลางสายลมหนาวเหน็บ มือเผลอยกไปกำล็อกเกตที่ห้อยสงบนิ่งอยู่ตรงหน้าอกโดยไม่ได้ตั้งใจ

            ‘เหมือนเคยได้ยินว่านมอุ่นๆช่วยให้หลับได้ง่ายขึ้น สงสัยคงต้องลองดูซะแล้วว่าจริงหรือเปล่า’

            เพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องที่ไม่พึงประสงค์เล็ดลอดออกมาได้อีก เลเดนจึงหาเรื่องไร้สาระอื่นๆมาคิดแทน ขาทั้งสองข้างก้าวอย่างไม่หยุดยั้ง มุ่งไปทางโรงอาหารที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก แต่แล้วเมื่อชายหนุ่มเดินผ่านหน้าศูนย์บัญชาการ เขาก็รู้ว่าไม่มีเวลาให้ดื่มนมอีกต่อไป

            ร่างในชุดรบร่างหนึ่งยังคงยืนประจำการอยู่ข้างประตูทางเข้าออกตามที่ควรจะเป็น แต่สิ่งที่ผิดออกไปคือท่ายืน มันไม่ใช่ท่ายืนตามปกติ แต่ทหารคนนั้นถูกอะไรบางอย่างเสียบตรึงไว้กับผนัง แขนทั้งสองข้างตกห้อยข้างลำตัว เมื่อรุดเข้าไปสังเกต ชายหนุ่มก็พบว่ามีแท่งเรียวยาวสีใสจนแทบมองไม่เห็นเสียบทะลุหน้ากากหมวกไปถึงกำแพงโลหะผสมพิเศษด้านหลัง เป็นที่แน่นอนแล้วว่าทหารคนนี้ไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป

            ‘ผู้บุกรุกงั้นเหรอ!?’

เลเดนกระแทกปุ่มแจ้งเหตุฉุกเฉินบนผนังข้างๆด้วยกำปั้นเต็มแรง แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูท่าว่าใครก็ตามที่จัดการทหารคนนี้คงจะทำลายระบบรักษาความปลอดภัยของศูนย์บัญชาการไปด้วยเช่นกัน ชายหนุ่มหันมองซ้ายขวาก็พบว่าไม่มีทหารคนอื่นๆอยู่ในบริเวณใกล้เคียงเลย

            ‘ถ้าเราไปตามคนอื่นๆมา มันอาจหนีไปได้ก่อน…’

            เลเดนชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก็ดึงปืนพกออกจากซองข้างตัวทหารที่ถูกฆ่า กระชับไว้แน่นในมือขวา เปิดประตูของศูนย์บัญชาการและย่างเท้าเข้าไป ไฟภายในตัวอาคารยังคงสว่างไสว แต่ทุกอย่างเงียบกริบเหมือนมีใครมากดปุ่มปิดเสียงเอาไว้ สิ่งที่เขาได้ยินมีเพียงเสียงลมหายใจกับเสียงฝีเท้าของตัวเองเท่านั้น สายตาคมกริบกวาดไปทั่วแต่ก็ไม่เจอร่องรอยความผิดปกติ เขาลองกดปุ่มแจ้งเหตุที่อยู่ใกล้ๆ มันก็ไม่ทำงานเหมือนกับปุ่มข้างนอก

            ชายหนุ่มเดินลัดเลาะรอบนอกของอาคารและเข้าไปจนถึงใจกลาง ที่ซึ่งแผนที่โฮโลแกรมของเมืองทาร์โซนิสยังถูกฉายค้างเอาไว้อยู่ รายละเอียดของมันเปลี่ยนแปลงจากเมื่อวานเล็กน้อย แสดงเส้นทางการบุกรวมทั้งจุดที่เกิดเหตุการณ์ต่างๆไว้ และมีคำว่า ‘ภารกิจเสร็จสิ้น’ คาดทับในแนวเฉียง และเลเดนก็มองเห็นข้อความสั้นๆปรากฏอยู่ข้างแผนที่

          ‘ไฟล์ข้อมูลที่เกี่ยวข้อง: ซาซิล คารีบ’

          เขากัดริมฝีปากแน่น การอ่านข้อมูลโดยไม่ได้รับอนุญาตถือเป็นความผิดร้ายแรง แต่ความกระหายที่จะดับความสงสัยซึ่งเกิดจากคำพูดของเจ้าของชื่อนั้นก็เอาชนะได้ยากเย็นเหลือเกิน และสุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ให้แก่มัน มือซ้ายปล่อยจากปืนกดเรียกไฟล์ข้อมูลนั้นขึ้นมาฉายทับแผนที่ของเมืองทาร์โซนิส

            แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้อ่านตัวอักษรแม้สักตัว ร่างในชุดสีดำสนิทร่างหนึ่งก็โผล่พรวดออกมาจากอีกฝั่งของแผนที่โฮโลแกรม กระโดดทะลุผ่านมันมา ประเคนหัวเข่าใส่หน้าอกเขาเต็มรักจนเลเดนล้มหงายหลังลงไปนอนกับพื้น ร่างนั้นลุกขึ้นผละจากเขาและทะยานอย่างว่องไวไปยังประตูทางออก

            “หยุดเดี๋ยวนี้!” ชายหนุ่มลุกขึ้น ปืนในมือลั่นกระสุนออกไปเฉียดศีรษะของร่างชุดดำไม่ถึงครึ่งนิ้ว ร่างนั้นชะงักกึก ก่อนจะหันกลับมามองเขาอย่างช้าๆ เลเดนเดินเข้าไปหาผู้บุกรุกโดยเล็งปืนไว้ตลอดเวลา พลางสังเกตลักษณะของชุดที่ฝ่ายตรงข้ามใส่ มันเป็นชุดรัดรูปที่ทำด้วยวัสดุอะไรเขาก็มิอาจทราบได้ แต่มันมีลักษณะเรียบลื่นเหมือนผิวของงู บางส่วนของชุดมีเครื่องมือบางอย่างติดอยู่ซึ่งชายหนุ่มคิดว่าเอาไว้ใช้ในการทำงานของคนๆนี้ ซึ่งดูจากทรวดทรงองค์เอวแล้วเป็นผู้หญิง แต่หมวกของชุดปิดบังใบหน้าของเธออย่างมิดชิด

            “ถ้าเล่นตุกติกชั้นยิงแน่…มีอาวุธอะไร เอาออกมาให้หมด” ชายหนุ่มสั่งเสียงแข็งกร้าว

            ผู้บุกรุกดึงอุปกรณ์หน้าตาประหลาดจำนวนหนึ่งออกมาจากแต่ละส่วนของชุด บางชิ้นก็เหมือนไหลออกมาจากมือเสียด้วยซ้ำไป

            “ถอดหมวกออกด้วย” เลเดนสั่งเป็นหนที่สอง ก้าวเข้าใกล้มากขึ้น ร่างในชุดดำยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่เหมือนลังเล แล้วจู่ๆก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาบริเวณปากเหมือนตกใจอะไรบางอย่างจนชายหนุ่มผงะถอยไป ในช่วงที่กำลังถอยหลังนั้นเอง หนึ่งในอุปกรณ์บนพื้นก็เปล่งแสงสว่างจ้าออกมาจนตาของเขาพร่ามัว สิ่งถัดมาที่เลเดนสัมผัสได้คือมือขวาถูกบางอย่างกระแทกจนปืนร่วงลงพื้น และคอเสื้อที่ถูกคว้าพร้อมร่างที่ถูกแรงมหาศาลเหวี่ยงกระแทกใส่ผนังศูนย์บัญชาการ

            ท่ามกลางความมึนงง เลเดนได้ยินเสียงฝีเท้าห่างออกไปอย่างรวดเร็ว แม้โฟกัสของสายตาจะกลับมาไม่หมด แต่เขาก็คว้าปืนพกขึ้นจากพื้น ยันตัววิ่งตามไปทันเห็นผู้บุกรุกลอดตัวผ่านทางเข้าออกของศูนย์บัญชาการ ชายหนุ่มยิงไปสองนัดซึ่งเจาะเข้าที่บานประตูอย่างไร้พิษสง เขากระแทกปุ่มแจ้งเหตุซึ่งครั้งนี้ได้ผลตามที่มันควรจะเป็น เสียงไซเรนเตือนภัยดังกระหึ่มไปทั่วฐานทัพของกองพันทหารราบที่สิบสาม

            “แกเป็นใคร หยุด อย่าขยับ!”

            เมื่อออกมาถึงด้านนอก เลเดนก็มองเห็นร่างนั้นซึ่งเกือบกลืนไปกับความมืดยามรัตติกาลมุ่งหน้าไปทางชายป่าซึ่งอยู่ไม่ห่างจากฐานทัพเท่าใดนัก ทหารในชุดรบสองคนซึ่งเดินเวรยามอยู่ได้ยินเสียงไซเรนก็รุดมาทางศูนย์บัญชาการทันทีและเจอเข้ากับผู้บุกรุก ทั้งสองยกปืนขึ้น แต่ก็ช้ากว่าอีกฝ่ายซึ่งสะบัดมือทั้งสองข้างพร้อมกัน แท่งสีดำสองแท่งพุ่งออกมาด้วยความเร็วที่สายตามองไม่ทัน เสียบเข้าที่กลางหน้าอกของทหารยามเคราะห์ร้าย ส่งทั้งคู่ลงไปนอนชักดิ้นชักงอที่พื้น และทั้งหมดนี่เกิดขึ้นโดยที่ผู้บุกรุกไม่ได้ลดความเร็วในการวิ่งแม้สักนิดจนเลเดนถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

            แต่นั่นก็ไม่ได้ห้ามชายหนุ่มจากการลั่นไกปืนในมือใส่เธอแต่อย่างใด ถึงกระนั้น ความว่องไวในการเคลื่อนไหวของเป้าหมายก็ทำให้กระสุนทั้งหมดเฉี่ยวไปมาเท่านั้น ไม่อาจที่จะหยุดร่างในชุดดำลงได้ เลเดนเหนี่ยวไกจนไม่อาจเหนี่ยวต่อได้ซึ่งแปลว่าปืนพกกระบอกนี้ได้หมดฤทธิ์ลงแล้ว ทุกอย่างที่เขาทำได้จึงเป็นการมองผู้บุกรุกหายลับเข้าไปในแมกไม้อย่างไร้ร่องรอยราวกับผีสาง

            “ปัดโธ่เว้ย!” เขาสบถและเหวี่ยงปืนลงพื้นอย่างหัวเสีย ขณะที่ทหารในชุดรบเต็มอัตราศึกหลายสิบคนวิ่งเข้ามาสมทบจากทางด้านหลัง

            “เกิดอะไรขึ้น ใครเป็นคนกดสัญญาณเตือนภัย”

            หนึ่งในนั้นคือแมนูเอลผู้เอ่ยถามด้วยเสียงที่เยือกเย็น ไม่มีอาการตระหนกตกใจสักนิดจนชายหนุ่มอดชื่นชมเขาในใจไม่ได้

            “ผมเองครับ มีคนแอบเข้าไปในศูนย์บัญชาการ ผมมาเจอเข้าพอดี” เลเดนตอบ

            “แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน”

            “เข้าไปในป่าทางด้านโน้นแล้วครับ”

            ชายหนุ่มชี้นิ้วไปทางหมู่ไม้แน่นขนัดที่ร่างในชุดดำเร้นกายหลบหนีเมื่อชั่วครู่ก่อน แมนูเอลตวาดคำสั่งทันที

            “ทุกนาย! สำรวจป่าบริเวณนี้ให้ทุกซอกทุกมุม! เรียกพวกที่ยังนอนอยู่ออกมาด้วย! เราต้องตามล่าตัวผู้บุกรุกกลับมาให้ได้!”

            “รับทราบครับผม!”

            ทหารที่รอรับคำสั่งอยู่ขานรับโดยพร้อมเพรียงกันและแยกย้ายกันออกไป เกือบทั้งหมดที่อยู่ในชุดรบอยู่แล้วลุยเข้าไปในป่า ในขณะที่สี่คนมุ่งหน้าไปยังโรงนอนของทั้งสี่กองร้อย

            “ส่วนเธอ มากับฉัน”

            ผู้บัญชาการกองพันหันมาหาเลเดนเป็นคนสุดท้ายและสะกิดให้ชายหนุ่มตามมาก่อนจะมุ่งหน้าไปทางศูนย์บัญชาการ ทหารยามสองคนที่ถูกเล่นงานกำลังได้รับการดูแลจากแพทย์สนาม ขณะที่ศพของทหารข้างประตูได้ถูกนำมาวางนอนที่พื้นแทน

            “ไหนเล่ามาซิว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

            เมื่อถูกบอกมาแบบนี้ เลเดนก็ได้แต่เล่าทุกอย่างไปตามเหตุการณ์จริงเกือบทั้งหมด โดยจงใจเว้นส่วนที่ตัวเองเปิดไฟล์ข้อมูลของซาซิลเอาไว้ ไม่งั้นเขาอาจถูกจับโยนไปเข้าคุกพร้อมๆกับผู้บุกรุกก็เป็นได้

            ‘ถ้าจับได้ละก็นะ’ ชายหนุ่มคิดในใจหลังจากถูกปล่อยตัวกลับมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อมั่นในฝีมือของกองร้อยที่สี่ แต่จากที่เขาเห็น ร่างชุดดำนั่นคงไม่ถูกจัดการด้วยกองทหารที่เพิ่งผ่านการรบแสนสาหัสมาแน่นอน

            ‘สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเพิ่มขึ้นมาเลย’ เขาทอดถอนใจอย่างเสียดายเบาๆ อีกแค่นิดเดียวก็จะขจัดความสงสัยนี่ได้แล้วแท้ๆ แต่อย่างน้อย การวิ่งสุดใจขาดดิ้นก็ทำให้เขาเหนื่อยและง่วงขึ้นมาได้ทันตาเห็น ชายหนุ่มดึงพีซีดีออกมาดูเวลา ก็พบว่าเกือบจะตีสองเป็นที่เรียบร้อย เลเดนกลับถึงหอนอนและหลับก่อนหัวถึงหมอนเสียอีก

            โดยหาได้รู้ไม่ว่าการพบกันระหว่างเขาและผู้บุกรุกคนนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กๆเมื่อเทียบกับสิ่งที่กำลังจะตามมาในอีกไม่ช้า