ShotMagic เวทมนต์งั้นเหรอ ผมใช้ไม่เป็น ...

ในปี ค.ศ.2xxx มนุษย์ได้ค้นพบเวทมนต์ ทำให้เกิดการ

ปฏิวัติโลกจากที่ต่องพึ่งพาเครื่องจักรกลายมาเป็น

เวทมนต์ ส่วนความเปลี่ยนแปลงอื่นๆ เช่น

การคมนาคมทีเปลี่ยนเป็นการใช้เวทมนทร์ สังคมที่นิยม

การต่อสู้ด้วยเวทมนต์ การแบ่งระดับพลังเวทมนต์ และอื่นๆอีกมากมาย แต่ว่า...

ก็ยังมีคนอยู่จำนวนหนึ่งที่ไม่สามรถใช้เวทมนต์ได้

คนส่วนนี้ถูกเหยียดหยามไม่ให้เข้าสังคม

พวกเค้าเลยย้ายออกจากบ้านเกิดของตนเองไป

ไปยังสถานที่ปลายสุดของทวีปเพื่อที่จะอาศัยอยู่

โดยไม่มีคนที่ใช้เวทมนทร์ แล้วพวกเค้าก็อยู่อย่างสงบเรื่อยมา

ฟังดูแล้วเหมือนจะไม่มีอะไรมากใช่ไหมหล่ะ

เรื่องทั้งหมดก็น่าจะจบแค่ตรงนั้น แต่ว่า...

100กว่าปีต่อมา

ผมเกิดที่หมู่บ้านนี้ ไม่รู้ว่าเรียกเป็นหมู่บ้านรึเปล่านะแต่ช่างเหอะ

เป็นสถานที่ที่ไม่มีเวทมนต์เลย

เมืองที่มีคนอยู่ไม่มากไม่มาย คิดว่ามีคนอยู่ไม่เกิน 500 คน สถานที่ที่ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข

จนวันหนึ่ง...

ผมได้รู้ว่าในตัวของผมมีเวทมนต์อยู่ แต่ว่าไอ้ที่มีหน่ะมันนิดเดียวนะ นิดจนเท่าตัวมดเลยได้มั้ง

ผมกลัวว่าถ้าความแตกขึ้นมาผมอาจจะโดนไล่ออกจากหมู่บ้านก็ได้

แต่เมื่อทุกคนรู้ว่าผมมีเวทมนต์อยู่นิดหน่อยก็มาร่วมยินดี

ที่มีคนใช้เวทมนต์ได้ ผู้เฒ่าประจำหมู่บ้านได้ทำนายว่า

ผมจะนำชัยชนะมาสู่หมู่บ้านของพวกเรา

หลังจากนั้นผมถูกให้ไปเรียนที่เมืองของคนที่ใช้เวทมนต์ได้

โดยก่อนไปผมได้ของขวัญจากคุณพ่อและคุณแม่ นั่นก็คือสิ่งนี

เป็นอะไรไม่รู้เป็นแท่งโลหะยาวๆ พ่อบอกว่ามัน คือ "ปืนลูกซอง" มันเอาไว้ใช้ป้องกันตัวหน่ะ ส่วนของแม่เป็นรูปถ่ายที่ถ่ายคนในครอบครัว แถมท้ายด้วยน้องสาวที่ไม่มีอะไรให้เป็นของขวัญแล้วยังบอกว่า "ซื้อของกลับมาฝากด้วยน้า..."

(หวังว่าไปงานนี้คงไม่ได้แย่กว่าที่คิดไว้นะ)

ณ เมืองของคนที่ใช้เวทมนต์

ในที่สุดก็มาถึงโรงเรียนจนได้

โรงเรียนที่ผมได้ย้ายมาอยู่เป็นโรงเรียนชืรอดังที่สอนการใช้เวทมนต์ต่างๆ แล้วพ่อส่งมาเรียนที่นี่ทำไมว้า ก็รู้ๆกันอยู่(หรือไม่รู้ไม่แน่ใจ)

ว่าผมมีเวทมนต์แค่เพียงนิดเดียว

เอาเหอะคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

"นี่นายตรงนั้นหน่ะทำแะไรลับๆล่อๆแถวนี้กันหะ"

ผมหันหลังตามเสียงที่ทักมา (เรียกว่าทัจะดีไหมน้า...)

เมื่อหันไปแล้วผมได้เจอกับสาวสวยที่ทำหน้างงแถมสงสัยนิดๆ

"ผมเพิ่งย้ายโรงเรียนมาครับเลยมาดูโรงเรียนที่จะเรียนหน่ะครับ"

สาวคนนั้นงงเล็กน้อยตอบกับมาโดยยิ้มเล็กน้อย

"เห... แสดงว่านายต้องใช้เส้นแน่ๆถึงได้มาเรียนที่นี่"

ผมตอบกลับไปว่า

"เปล่าครับ พ่อผมบอกให้มาเรียนที่นี่"

"แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ยว่าจะมีคนทั่วไปมาเรียนที่นี่"

"แล้วนาย มาจากที่ไหนหล่ะ"

"ไม่อยากบอกเลย"

"ทำไมหล่ะ มีอะไรงั้นเหรอ"

"กลัวว่าจะโดนดูถูกอะดิ"

"งั้นชั้นสัญญาว่าจะไม่ดูถูกนาย ไม่ว่านายจะมาจากที่ไหน"

"แน่ใจนะ"

ผมถามเพื่อความมั่นใจ

"แน่นอน!"

เธอคนนั้นยืนยัน

"ผมมาจากปลายสุดของทวีปนี้"

"เอ๊ะ!! เอ๊!!!!!!!" 0!o

เธอคนนั้นตกใจจนคนรอบข้างหันมา

"จริงเหรอ ที่นายมาจากที่นั่น"

"แล้วผมจะโกหกทำไมกันหล่ะ"

งั้นเราไปหาที่คุยกันดีกว่า

เธอคนนั้นลากผมไปที่ร้านกาแฟ เมื่อมาถีงแล้วสั่งของเรียบร้อย

เธอคนนั้นจึงได้แนะนำตัวเอง

"ขอโทษนะที่ลากพามาที่นี่ ชั้น ชื่อ นาคานิ ซาริ"

"ส่วนผมชื่อ คาชิ ทาคาดะ "

"นายมาเรียนที่นี่ระวังตัวด้วยหล่ะ"

"ทำไมเหรอ"

"ที่โรงเรียนแห่งนี้แม้เป็นโรงเรียนชื่อดัง แต่ก็มีทั้งพวกลูกตุณหนู พวกหยิ่ง พวกอิจฉาก็มีนะระวังตัวด้วยหล่ะ"

ผมถามกลับไปว่า

"แล้วคุณซาริจังอยู่พวกไหนเหรอ"

พรวด!!! น้ำออกจากปากของซาริจัง

"แคก แคก นี่นายคิดจะดูถูกชั้นงั้นเหรอ"

"ผมเปล่าสักหน่อย"

"เอาเป็นว่า... อย่าสนใจมันเลย"

ผมรู้สึกแปลกๆแหะเมื่อได้รับคำตอบแบบนี้

พวกเราคุยกันได้แปปนึงก็เกิดเหตุการบางอย่างข้างนอก

ผมจึงออกไปดูเห็นคนต่อสู้กันบนถนนแถมยังใช้เวทมนทร์สู้กันอีกต่างหาก

ผมคิดที่จะไปห้ามพวกเค้าแต่ซาริจังห้ามไม่ให้ไปมันอันตราย เดี๋ยวก็จะมีหน่วยปราบปรามมาแล้ว

ผมบอกไปว่าไม่เป็นไรหรอกแปปเดียวเองแค่แปปเดียว...

ผมเดินไปหาทั้งสองคนนั้น แล้วพูดว่า "ขอโทษนะครับ ไปต่อยกันที่อื่นได้ไหม"

เท่านั้นแหละเจอท่า "ดับเบิลคอมโบ้หมัดคู่" โดยทันที

พอโดนเรียบร้อยผมก็เซไปเซมานิดหน่อย พอได้สติแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกวนทีนว่า "จำเอาไว้นะ...พวกแกหาเรื่องเอง"

เอาล่ะสิปากไม่น่าหาเรื่องเล้ยให้ตายสิ

=======================

สวัสดีครับพอดีว่าผมเพิ่งแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกครับ

อาจจะแต่งได้ไม่ถึงรสถึงอารมทร์มากนักแต่ก็จะพยายามให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยหล่ะครับ

ยังไงก็ช่วยคอมเม้นติชมด้วยนะคร้าบบบบ ^^