หลงเงารัก

                    "เชี่ยปั้น มึงไหวแน่นะ"

                    "เออกูไหวน่า"คนเมายืนเซทันทีที่เพื่อนปล่อยมือแต่เพื่อนก็รีบ.             พยุงไว้เหมือนเดิม"เชี่ยวาสน์ ทำไรของมึงเนี่ย"

                    "ก็มึงว่าไหวไง"วาสน์ยิ้มขำก่อนจะขยับยิ้มกว้างกว่าเดิมกับคำแก้         ตัวของคนเมา

                    "ก็พื้นแม่งเอียงนี่หว่า"

                    "เออๆเอียงก็เอียงแต่มึงกลับบ้านได้แล้วนะปั้น แม่มึงโทรมาตาม           หลายรอบแล้วเนี่ย"

                    จบประโยคปั้นก็เกิดอาการต่อต้านอย่างเห็นได้ชัดจังหวะนั้นมัน         กระชากตัวออกจากแรงมือที่พยุงไว้แน่นอนว่าอาการแขนขาปวกเปียกก็           ทำให้คนเมาล้มลงทันทีแต่ดันไปล้มตรงถนนนี่หล่ะ

                    เชี่ยแล้วมึง!!

                    "ปั้น!!"วาสน์รีบวิ่งไปกระชากให้เพื่อนลุกขึ้นแต่ทว่า...

                    เอี๊ยดดด!!!?

                    แสงไฟจากหน้ารถยนต์คันหรูมาเบรกทันฉิวเฉียดพอดิบพอดี             ตรงหน้าวาสน์ที่ตอนนี้หัวใจเกือบหยุดเต้นไปแล้วส่วนตัวต้นเหตุหลับ               สนิทไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น เสียงเปิดและปิดประตูรถดังโครมกระตุ้นให้             เขารีบตั้งสติเพื่อรับมือกับเจ้าของรถที่อยู่ในอารมณ์โกรธเกรี้ยว

                    "ทำอะไรกันวะเนี่ยถ้ากูเบรกไม่ทันพวกมึงได้ตายเป็นผีเฝ้าถนน           แล้วนะเว้ย"ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดีแต่กลับบูดบึ้งด้วยแรงอารมณ์มา             ยืนด่าพวกเขาอย่างไม่สนใจสายตารอบด้าน

                    "ขอโทษครับ ผมขอโทษจริงๆเพื่อนผมมันเมาหนักไปหน่อย"

                    "ไม่หน่อยแล้วมั้งนั่นน่ะ"คู่กรณีปรายตามองสิ่งมีชีวิตในวงแขน             วาสน์อย่างรังเกียจ"เฮอะ รีบๆพามันขึ้นมาซะทีขวางทางรถกู"

                    คงจะดีกว่านี้ถ้าวาสน์ไม่ถูกเร่งด้วยคำพูดอีกแต่เหมือนอีกฝ่ายก็            เก่งเหลือเกินกับการยั่วต่อมประสาทเบื้องล่าง ไอ้ปลาไหลในมือเขานี่ก็            อะไรนักหนาก็ไม่รู้แม่งยกแขนพาดคอจะพยุงให้ลุกดันปล่อยตัวไหลลง          พื้นไม่ยอมให้ใครพาไปไหนท่าเดียวแถมยังมีเสียงจิ๊กจั๊กสลับกับคำ                เร่งเร้า ชวนหงุดหงิดใจผสมโรงไปด้วยอีก เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะ.         ได้เย็นกับการกวนประสาทได้ตลอดนะเว้ย!!

                    "เฮ้ย ต้าร์มึงไม่ช่วยเขาวะ"

                    ก่อนวาสน์จะได้สวนกลับเสียงนุ่มของบุคคลที่สามได้ดังขึ้นขวาง          กลางคู่ที่กำลังจะได้เปิดศึกกันอย่างรู้งาน คาดว่าน่าจะรู้นิสัยของเพื่อน          ดีถึงได้ลงมาขวางไว้ก่อน เอาเถอะ เขาเองก็ไม่ได้อยากมีปัญหาอะไร.            นัก ยอมหยุดแค่นี้ก็ได้วะ

                    "กูไม่ทำ"ต้าร์ปฏิเสธเสียงแข็ง"มึงมาช่วยเองเหอะกูจะไปรอที่รถ"

                    ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผู้มาใหม่ส่ายหน้าระอาใจกับนิสัยเสียข้อนี้           ของเพื่อนอันที่จริงถ้าแค่ยอมไปช่วยเด็กนั่นพยุงคนเมาขึ้นป่านนี้คงได้           ไปนั่งในผับนานแล้ว

                    "เร็วๆศิ น้องพายไลน์มาตามกูแล้ว"

                    "เฮ้อ..เดี๋ยวกูพยุงน้องขึ้นแล้วมึงขับไปหาที่จอดก่อนนะ รถจอด            ขวางทางคนอื่นเขานานแล้วนะมึง"เขารีบเตือนเมื่อเพื่อนอ้าปากจะเถียง           กลับฝ่ายคนที่อยู่บนรถเห็นจริงตามที่บอกเลยไม่ขัดได้แต่ขับไปหาที่              จอดอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

                    "โทษทีนะน้อง เพื่อนพี่มันนิสัยแบบ...นี้.."

                    วาสน์ยกแขนเพื่อนพาดบ่าเตรียมพยุงขึ้นไม่สนไอ้เด็กเปรตพวก.           นี้แล้ว เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆคนตรงหน้าถึงเงียบไปแต่พอน้ำหนักที่ต้นคอ.           ลดลงก็โล่งใจที่มีคนเข้ามาช่วยพาเชี่ยปั้นขึ้นบนบาทวิถีสักที เขาวาง.             ร่างที่ปวกเปียกของคนเมาให้นอนราบกับพื้นแล้วโทรหาตัวช่วยทันที

                     "ยู มึงอยู่ไหน มารับพี่มึงด่วนเลย..เชี่ยยู มึงอย่ามาตอแหลมารับ            ปั้นเดี๋ยวนี้เลยนะไม่งั้น...หึหึ มึงก็รู้ว่าพริมเชื่อฟังกูแค่ไหนถ้าเกิดกูบอก            ว่ามึงเคย...เออๆๆ ก็แค่นี้แหล่ะ"

                    เรี่ยวแรงที่มีพากันหดหายจนเขาอยากลงไปนอนกับไอ้ปั้นด้วย              ติดที่ความรู้สึกที่เหมือนมีใครจ้องมองตลอดเวลา ไม่สิ ว่ากันตรงๆเขา.            ก็รู้ตัวว่าใครมอง แต่จะมองแบบไหน ยังไงเขาก็ไม่อยากสนใจนัก.                  หรอกถ้ามันไม่ได้มีคำเอ่ยอะไรมาด้วยแบบนี้..

                    "ไม่เป็นอะไรนะครับ"

                    นั่นไง..แบบนี้แหล่ะ แบบสุภาพชนน่ะ

                     "...พี่ชื่อศิวะครับ"

                     "เอ่อ......วาสน์ครับ"

                     "...งั้นเราก็รู้จักกันแล้วนะ"ชายหนุ่มนิ่งไปนิดก่อนจะส่งยิ้มให้คน.            ที่ยืนรอฟังอย่างสดใส"วาสน์ พี่ขอเบอร์โทรวาสน์ได้หรือเปล่า"

                    ปึ้ด!!!

                    ร่างกายของมนุษย์มักกระทำบางอย่างตามใจที่คิดมากกว่าใช้                สมองดังนั้นบางครั้งจึงได้มีคนทำผิดอยู่มากมาย วาสน์ไม่ได้ชอบการ             ใช้กำลังมากนักแต่คืนนี้เขาทนหลายอย่างมามากเกินทนแล้ว หมัดที่กำ           ไว้แน่นชกเข้าที่ส่วนเปราะบางเต็มแรงพร้อมสำทับว่า

                    "กูไม่ใช่เกย์ เหี้ย!!!"

                    เมื่อผ่านคืนนี้ไปวาสน์อาจจะรู้สึกผิดที่ทำร้ายคนอื่นแต่เขาไม่รู้                 ตัวเลยว่าการกระทำบางอย่างโดยไม่ตั้งใจกลับส่งผลกระทบคืนสู่เขา             อย่างไม่ทันตั้งตัว