ขอแค่รักเธอ

โคสึเกะ”เสียงใครเรียกฉันเนี่ย

“เสียงใครน่ะ”ผมตอบกลับไป

“โคสึเกะ โคสึเกะ....”เสียงนั้นเรียกผมซ้ำไปซ้ำมา

“เสียงใครน่ะ!!!!”ผมตื่นขึ้นมาในห้องของผม...เมื่อกี้คือฝันงั้นหรอ

“พี่โคสึเกะ”ผมได้ยินเสียงน้องผมที่เรียกซะผมสะดุ้ง

“มีอะไรหรอซากิ”  อิโนวารัน ซากิ น้องคนที่2 ของผม ซากิเป็นสาวออ่นหวานนะแต่เรียนเทคคอนโดด้วยก็เลยเหมือนสาวห้าวอ่ะนะ

“พี่ตื่นสายนะ นี่วันแรกที่พี่ไปเรียนไม่ใช่หรอ รีบตื่นได้แล้วค่ะ” ......

“จริงสิวันนี่วันเปิดเทอม”ผมรีบวิ่งสุดชีวิตแต่งตัวคาบขนมปังเพราะ(ปรกติทำประจำ)ไปโรงเรียนไม่กี่นาทีก็ถึงผมรีบหาที่นั่ง นั่งในห้องผมเลือกหลังสุดข้างโต๊ะริมหน้าต่าง

“โคสึเกะ/โคสึเกะ”ผมได้ยิน2เสียงเรียกผมพร้อมกันและผมก็หันไปมอง

“โซงะ  ฮิโรฮิ”โซงะกับฮิโรฮิเป็นเพื่อนผมหลายปีมากแต่ไม่คิดว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันไม่คิดไม่ฝันจริงๆ

“ไงโคสึเกะไม่เจอกันนาน”

“นานเชี้ยไร 365 วัน กูนับเป็น”ผมตอบกลับไป

“เชี้ยยังใช้มุขเหมือนเดิมเลยนะเว้ย”มันตอบกลับอย่างนั้นก็มันจริงผมใช้มุขนี้ตลอด

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”ผมได้ยินเสียงผู้หญิงในห้องกรี๊ดซะดังลั่นโรงเรียนมั่งเนี่ย

“อูสึมิคุงงงง”

“อูสึมิคุงใครวะ”

“อ่อ ไคโจ อูสึมิ ไอดอลติดท็อป ลำดับที่1น่ะ”

ซวยแล้วไงเขามานั่งข้างผม

“ไง”ผมลองทักเขาดู

“.....”

ไม่ตอบบบบบบบบบบบบ