พลิกรักจากหลังไมค์

“อย่าไปบอกภัทรเรื่องนี้นะลูก เก็บไว้เป็นความลับแค่เราสองคนก็พอ เพราะเดี๋ยวภัทรจะหาว่าแม่เข้าไปยุ่งกับความสัมพันธ์ของหนูสองคนมากเกินไป” 

แถมตอนมาส่งรินขึ้นรถกลับบ้าน แม่ภาก็ยังเดินมาจับมือเธอก่อนจะแอบกำชับเสียงเบา ๆ พอให้ได้ยินกันแค่ 2 คนว่า

“แม่ชอบหนูมากจริง ๆ นะลูก ยังไงก็โทรมาหาแม่บ้างนะริน”

เสร็จแล้วแม่ภาก็ยิ้มให้เธออย่างจริงใจ จนรินอดรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้

เนื่องจากบ้านของพ่อแม่ภัทรตั้งอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งใกล้ ๆ กับวัดวรเชษฐ์” (วัดวรเชต) ซึ่งเป็นวัดเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่นอกกำแพงเมืองเก่าทางทิศตะวันตก ก่อนจะพาเธอกลับไปส่งที่หน้าหอพักที่นครปฐมเค้าจึงพาเธอไปแวะเดินเล่นและแวะไหว้พระที่นั่นก่อนกลับ

“ฉันไม่เคยมาวัดนี้มาก่อนเลยนะคุณ บรรยากาศเงียบสงบ ร่มรื่น คนไม่พลุกพล่านดีจังเลย” เธอพูดอย่างสบายใจหลังภารกิจวันนี้เสร็จสิ้นไปได้ด้วยดี

แต่นึก ๆ ดูแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เลย ที่ต้องมาเล่นละครโกหกผู้ใหญ่ใจดีแบบพ่อแม่ของภัทรแบบนี้

รินแอบคิดภายในใจคนเดียวขณะที่เดินไปตามทางจนเธอลืมสนใจมองว่าภัทรได้เดินแยกไปอีกทางนึงแล้ว

“คุณ เป็นอะไรรึป่าว ดูใจลอย ๆ นะ” ภัทรทักเสียงดังเพราะเห็นเธอเดินเลยไปเฉยเลยตอนที่เค้าเลี้ยว

“เปล่า ๆ คุณ ไม่มีอะไร” รินหยุดคิดมากรีบปฏิเสธ ก่อนจะรีบหันหลังเดินกลับมาหาภัทรที่หยุดยืนรออยู่

“นี่คุณรู้มั้ยว่าวัดนี้มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ด้วยนะ เพราะวัดแห่งนี้อาจจะเป็นที่ปลงพระบรมศพ สมเด็จพระนเรศวรมหาราช” ภัทรอธิบายไปตามที่เค้าเคยอ่านจากหนังสือมา

“หรอคุณ” รินทำหน้าแปลกใจ

“ป่ะ ไปใหว้พระปรางค์กัน เสร็จแล้วผมจะได้ไปส่งคุณกลับ คุณจะได้ไปพักผ่อน ยังไงก็ขอบคุณมาก ๆ เลยนะที่มาช่วยผมวันนี้อ่ะ ถ้าวันหลังคุณมีอะไรจะให้ผมช่วย ก็บอกได้เลยนะ ผมอยากตอบแทนคุณบ้าง” ภัทรพูดขอบคุณเธอขณะที่ทั้งคู่เดินเคียงคู่กันไปยังพระปรางค์เก่าซึ่งเชื่อกันว่าอาจจะเป็นที่เก็บพระบรมอัฐิของสมเด็จพระนเรศวรมหาราช

Credit ภาพ : http://travel.edtguide.com/404603_wat-worachet

*เหตุผลที่เป็นวัดนี้ก็เพราะสถานที่บางที่อาจจะดูเป็นสถานที่เล็ก ๆ เหมือนไม่มีอะไร แต่ถ้าคุณลองสืบค้นข้อมูลลงไปให้ลึก ๆ คุณอาจจะพบอะไรที่น่าทึ่งและน่าสนใจที่แอบซ่อนอยู่ในนั้นก็ได้ ไม่ต่างกับคนเราหรอกค่ะ บางคนอาจจะดูธรรมดาไม่น่าค้นหา ไม่น่าสนใจ เพียงเพราะเค้าเป็นคนที่คุณมองข้ามไปรึเปล่า จริง ๆ คน ๆ นั้นอาจจะมีอะไรดี ๆ ที่ซ่อนอยู่ในตัวเค้าก็ได้ และคุณก็จะไม่มีวันรู้เลยจนกว่าคุณจะเริ่มหันมองไปที่เค้าดูบ้าง

ณ มหาวิทยาลัยที่รินทำงานอยู่

วันนี้เป็นวันบายเนียร์ของเด็กปี 4 ที่คณะ

เด็กนักศึกษาหญิงชายแต่ละคนนี่แต่งตัวกันมาอย่างสวยหล่อราวกับจะมาเดินงานประกาศรางวัล Oscar ก็ไม่ปาน แต่อาจารย์อย่างเธอเหรอต้องมานั่งหัวฟูนั่งเขียนโครงการขอทุนวิจัยให้กับ labs ของเธอก่อนที่จะถึงวันหมดเขตส่งวันสุดท้ายในวันมะรืนนี้ 

เพราะรินลืมเอาต้นเรื่องกลับไปที่ห้อง เธอเลยต้องเข้ามาที่ห้องทำงานในมหาวิทยาลัย และไหน ๆ มาแล้วก็นั่งเขียนมันที่นี่เลยแล้วกัน เพราะห้องทำงานเธอหันหน้าต่างเข้าด้านสระน้ำกลางมหาวิทยาลัยพอดี มองออกไปตอนกลางคืนวิวก็สวยมาก เห็นไฟที่ประดับอยู่ที่ตัวสะพาน ทอดเป็นสายข้ามจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่ง บรรยากาศก็เงียบสงบ เสียอย่างเดียวก็ตรงที่เธอเป็นคนที่กลัวผีมาก

แต่วันนี้ที่คณะมีงานอยู่ คนเพียบ แล้วถ้ามีอะไรเกิดขึ้นนะ จะ แม่ม วิ่งกรี๊ดลงไปกลางงานนักศึกษาเลย

รินคิดขำ ๆ แต่พอคิดไปคิดมาก็กลัวว่าจะเป็นการไปลบหลู่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปกปักคุ้มครองตึกนี้อยู่เข้าเธอจึงรีบคิดต่อว่า

ท่านเจ้าที่คะ หนูมาทำงานเพื่อความก้าวหน้าของที่ภาคจริง ๆ ไม่ได้มีเจตนาลบหลู่ท่านนะคะ ที่เผลอคิดไปเมื่อตะกี้ หนูขอโทษนะคะ อย่าโกรธที่หนูเผลอคิดพิเรนทร์ไปเมื่อกี้เลยนะคะ

เธอคิดเสร็จก็นั่งทำงานต่อไปสักพัก แต่จู่ ๆ ก็มีเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันยามค่ำคืน

To be continued...