เมื่อสายลมหวน...(yaoi,harem)

          บางทีอาจเป็นเพราะผมอ่านนิยายกำลังภายในมากไปหรือไม่ก็ดูหนังจีนมากไปถึงได้มาฝันแบบเป็นตุเป็นตะอย่างนี้ คิดอีกทีอาจเพราะวันนี้ผมผ่าตัดคนไข้เยอะไปก็ได้สมองเลยเบลอ ใช่! ต้องใช่แน่ๆ            
          “นายน้อยเจ้าคะ หลินๆเตรียมน้ำอาบไว้ให้แล้วเจ้าค่ะ นายน้อยมาแช่น้ำอุ่นๆดีกว่า” เสียงรื่นเริงของหญิงสาวดังมาแต่ไกล เด็กสาววัยสิบเก้าปีรูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอมกำลังปลุกบอกเขาด้วยรอยยิ้มหวาน            
          เธอทำผมเป็นซาลาเปาสองลูกไว้บนหัวผูกด้วยห่อผ้าสีชมพูคล้ายเด็กรับใช้ในภาพยนตร์จีนโบราณ มือเล็กพับผ้าห่มที่ตกอยู่ข้างเตียงจนเรียบร้อยจากนั้นก็ช้อนตัวอุ้มผมลงจากเตียง             อุ้ม? ผมตกใจจนน่าซีดที่พบว่าตนเองแขนขาหดลงจนเหลือเพียงจึ๋งเดียวเท่านั้น อยากจะร้องนะ! แต่ร้องไม่ออกอ่ะ!!!            
          “หลินๆ” ผมลองเรียกชื่ออีกฝ่ายดู หญิงสาวยิ้มหวาน            
          “อะไรเหรอเจ้าคะ นายน้อย”            
          “เอ่อ...ข้าอยากอาบเอง” ผมบอกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ให้ตายเถอะผมไม่ใช่คนจีนตั้งแต่กำเนิดนี่นา ผมเพิ่งมาทำงานเป็นแพทย์ด้านศัลยกรรมกระดูกที่จีนได้แค่สามปีเท่านั้นเอง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมาหล่นอยู่ในร่างเด็กนี่ได้ยังไง            
          เท่าที่จำได้...ก็ประมาณว่าผมเพิ่งกลับจากที่ทำงานหรือก็คือโรงพยาบาล ระหว่างทางกลับฝนตกหนักก็เลยได้แต่นั่งพักอยู่ที่ศาลาริมแม่น้ำ ขณะที่ฝนตกอยู่นั้นเองผมก็เห็นลูกหมาตกลงไปในน้ำที่กำลังไหลเชี่ยวได้ที่ ด้วยจรรยาบรรณของความเป็นหมอ? ก็เลยกระโดดน้ำลงไปช่วยลูกหมา สุดท้ายช่วยหมาได้แต่ตัวเองดันขาเป็นตะคริว ผมตะเกียกตะกายตุ๊บป่องๆอยู่ในน้ำพักใหญ่ และหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย...            
           อ้อ เรื่องราวมันเป็นแบบนี้นี่เอง…            
          ซะเมื่อไหร่กันล่ะ!!! ผมตายไปทั้งๆที่ยังหนุ่มยังแน่น แถมยังไม่ได้แต่งงานมีครอบครัวเลยนะ อนาคตก็กำลังจะก้าวกระโดดสุดท้ายก็ต้องมาตายอนาถเพราะโดดน้ำช่วยลูกหมาเนี่ยนะ!!! แถมยังต้องมาซวยซ้ำซวยซ้อนหลงมาอยู่ในร่างใครก็ไม่รู้ ให้ตายสิ ใครจะโชคร้ายยิ่งกว่านาย อนาวิน มีอีกไหม?            
          “นายน้อยจะอาบเองหรือเจ้าคะ แต่หลินๆว่าให้หลินๆช่วยถูหลังให้จะดีกว่านะ” หลินๆเอามือเท้าเข่าทั้งๆที่ยืนอยู่ ดวงหน้าอ่อนใสเอียงคอถามอย่างน่ารัก จนคนอายุจริงๆยี่สิบเจ็ดอย่างอนาวินเขินจนหน้าแดงไปหมด เพียงแค่คิดว่ามีสาวแรกรุ่นมาอาบน้ำถูหลังให้ก็หน้าแดงก่ำจนร้อนฉ่าเสียแล้ว            
          ไม่เคยบอกใช่ไหม ว่าไม่เคยมีแฟนอ่ะ! จะให้เขาหน้าทนเปลือยกายต่อหน้าสาวงามมันไม่ใช่เรื่องรึเปล่า? ตลอดทั้งชีวิตของอนาวินนับว่าทุ่มเทไปให้แต่กับการเรียนจนไม่มีเวลาไปหาแฟน พอเข้าสู่ช่วงวัยทำงานก็ไม่มีเวลาหาคนรักเพราะงานท่วมหัว เรียกได้ว่าทั้งชีวิตนอกจากแม่ผู้ให้กำเนิดแล้ว อนาวินไม่เคยใกล้ชิดผู้หญิงอย่างจริงจังเลยแม้แต่น้อย            
          เสียชาติเกิดจริงๆ!!!            
          “ไม่เป็นไร ข้าอาบเอง ไปเป็นเพื่อนก็พอ” ผมว่าหลินๆพยักหน้าตาม ดวงหน้าจิ้มลิ้มยิ้มออกมาด้วยความชื่นชม นายน้อยที่เมื่อวันก่อนยังร้องไห้งอแงเพราะคิดถึงพระมารดาอยู่แท้ๆ วันนี้กลับเริ่มทำตัวเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากจนเธออดภูมิใจไม่ได้

            สถานที่อาบน้ำก็เป็นเพียงห้องเล็กๆที่มีถังไม้ขนาดใหญ่พอให้เด็กลงอาบได้พอดี กลีบดอกกุหลาบลอยเต็มอ่างไม้และกลิ่นน้ำอบหอมแปลกๆจนอนาวินเผลอสูดเข้าปอดเต็มที่                       “หอมจัง”            
          “ก็กลิ่นน้ำอบสูตรพิเศษของพระมารดาของท่านยังไงล่ะเจ้าคะ นายน้อยชอบมากจนไม่ยอมเปลี่ยนกลิ่นใหม่เลย” หลินๆว่า หญิงสาววางกองผ้าคลุมเอาไว้ข้างๆถัง มือก็จุ่มลงในน้ำเช็กความอุ่นจากนั้นก็เลื่อนม่านปิดให้เขาได้ทดลองอาบเองเป็นครั้งแรก จริงสิ! แล้วท่านแม่เขาอยู่ไหนกัน?            
          “หลินๆ ตอนนี้ท่านแม่กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?” หลินๆเงียบเสียงไปนิด            
          “ท่านหลินซีคงกำลังเฝ้าดูนายน้อยจากข้างบนอยู่น่ะเจ้าค่ะ” คำตอบนี้ทำให้เขารับรู้ว่าท่านแม่ของตนเองคงได้จากไปแล้วเป็นแน่ ถ้าเช่นนั้นท่านพ่อล่ะ?            
          “ท่านพ่อล่ะหลินๆ ท่านพ่อจะมาหาข้าไหม”            
          “ท่านแม่ทัพตอนนี้เดินทางกลับน่ะเจ้าค่ะ อีกไม่กี่อาทิตย์ก็คงจะถึง นายน้อยคิดถึงท่านแม่ทัพหรือเจ้าคะ” ผมตอบรับอือในลำคอ กลิ่นหอมๆช่วยผ่อนคลายได้เป็นอย่างดี ร่างกายนี้อายุคงประมาณห้าขวบได้ ผิวพรรณขาวกระจ่างราวดั่งหิมะ ขนาดตัวผมที่ว่าขาวแล้วในชาติก่อน ชาตินี้กลับขาวโอโม่กว่าอีก ใบหน้าก็ดูน่ารัก แก้มกลมๆตาโตๆ เส้นผมยาวประบ่าสีดำสนิทราวสีปีกกา ว่าง่ายๆก็หล่อนั่นแหละ!            
          ผมใช้ใยบวบขัดทั่วทั้งตัวจนสะอาดหมดจด บ้วนน้ำเกลือ แล้วก็แปลงฟังด้วยรากไม้ เส้นผมยาวสวยนี้ก็สระผมด้วยแชมพูที่ทำจากดอกไม้ จนมีกลิ่นหอมติดเป็นเอกลักษณ์ไปแล้ว กลิ่นน้ำอบก็หอมติดกายแม้เพียงสายลมพัดผ่านความหอมก็จรุงไปทั่วอาณาบริเวณ            
          พออาบน้ำเสร็จหลินๆก็จับตัวเขาไปแต่งองค์ทรงเครื่องเสียเรียบร้อย ผมในเวลานี้ไม่รู้จักใครมากนัก ตัวช่วยอย่างสมุดบันทึกหรือไดอารี่ก็ไม่มีสักอย่าง คงเพราะร่างนี้ยังเด็กเกินไป วิชาอ่านเขียนเลยยังไม่เชี่ยวชาญเท่าใดนัก เห็นได้ชัดจากตำราที่มีเพียงไม่กี่เล่มและสมุดหัดคัดอักษรเล่มเก่าๆเกรอะไปด้วยฝุ่นจนหนาเตอะ           
          เอาเถอะ อย่างน้อยๆเข้าก็รู้ชื่อของตัวเองจากสมุดคัดอักษรนี่ล่ะ            
          เจ้าจินซื่อหมิน นั่นล่ะชื่อผมล่ะ ผมมาอยู่ที่นี่ได้สามวันแล้ว วันๆก็ทำได้แค่แอบฟังและนั่งอ่านตำราที่มีอยู่ในห้องจนหลินๆแปลกใจ คงเพราะผมยังแค่ห้าขวบแต่กลับสามารถอ่านตำราได้คล่องกว่าเด็กวัยทั่วไปกระมังหลินๆเลยแปลกใจ            
          ผมไม่ได้อธิบายอะไรมาก ปล่อยให้เธอไม่เข้าใจในตอนที่ผมยังเด็กแบบนี้ดีกว่าเก็บอาการจนเธอสงสัยเอาในอนาคตหรือช่วงเวลาที่ผมโตแล้ว ตำราสองสามเล่มนั้นก็ใช้เวลาอ่านนานกว่าปกติถึงหนึ่งเท่า เพราะลายมือที่คัดด้วยพู่กันทำให้อ่านยากกว่า การอ่านหนังสือที่พิมพ์เป็นเล่มมากนัก            
          “นายน้อยขนมเจ้าคะ” หลินๆนำขนมกุยช่ายสีขาวนวลมาให้เขา กาน้ำชาจัดวางข้างเคียงกัน กลิ่นหอมอ่อนๆในน้ำชาช่างแปลกจากชาจีนที่เขาเคยลิ้มรสนัก อนาวิน สูดกลิ่นหอมของชาอย่างสนใจ            
         “นายน้อยยังคงชื่นชอบชาพันกุหลาบเช่นเดิมเลยนะเจ้าคะ ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ” หลินๆบอกมือบางก็รินน้ำชาใส่ถ้วย            
         “ชานี้หอมมาก ข้าชอบ”            
         “ก็ฝีมือของท่านแม่นายน้อยอย่างไรเล่าเจ้าคะ ฮูหยินรองท่านเก่งเรื่องดอกไม้นัก ทั้งน้ำชา น้ำอบ ขนม อาหาร หรือแม้กระทั่งบุหงาก็ยังมีเลยนะเจ้าคะ” หลินๆว่าดวงตาเป็นประกายสุกใสเห็นได้ชัดว่านางเคารพรักท่านแม่ของเขาเพียงใด            
         “หลินๆ มาอยู่กับข้านานเท่าใดแล้ว ข้าจำไม่ได้เลย”                
         “จำได้ก็แปลกล่ะเจ้าค่ะ ก็หลินๆรับใช้ฮูหยินรองตั้งแต่นายน้อยยังไม่เกิดเลยนี่เจ้าคะ หลินๆจำได้ว่าหลินๆเป็นคนเช็ดเอาคราบเลือดออกจากตัวนายน้อย ยามนายน้อยคลอด ตอนนั้นนายน้อยตัวสีแดงๆดวงตาก็ยังไม่เปิด ช่างน่าเอ็นดูนัก!”            
        “งั้นหรือ?”            
        “เจ้าค่ะ นายน้อยลองทานขนมกุยช่ายนี้ดูสิเจ้าคะ หลินๆเพิ่งลองทำรสชาติคงไม่อาจสู้ฮูหยินรองได้ แต่คงพอทำเนาได้บ้างล่ะเจ้าค่ะ”            
        ผมลองกัดขนมกุยช่ายเข้าไปคำหนึ่งก็ต้องสะดุดกึก เมื่อมองใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นของหญิงสาววัยสิบเก้าปีก็ต้องฝืนกลืนมันลงคออย่างยากเย็น            
        “ขนมนี้เจ้าหัดทำกี่ครั้งแล้วหรือ?”            
        “ครั้งแรกเจ้าค่ะ อร่อยไหมเจ้าคะนายน้อย” รอยยิ้มหวานที่ส่งมานั้นทำให้ผมแทบจะอยากร้องไห้ ให้ตายเถอะหลินๆ นางช่างมีความสามารถด้านการทำอาหารได้(ยอดแย่เสียจริง)                   “อือ แต่คราวหน้าไม่ต้องลำบากเจ้าหรอก” ให้ผมทำเองดีกว่านะหลินๆ เชื่อเถอะว่าฝีมือการทำอาหารที่ถูกเคี่ยวกรำจากคุณยายอย่างผมคงทำได้ดีกว่านี้แน่ๆ!!!            
       “ดีจริงที่นายน้อยชอบ...เช่นนั้นหลินๆจะทำให้นายน้อยทานบ่อยๆเลยนะเจ้าคะ^^”                “…”