The New love Legend

      หลังจากที่สงครามระหว่างพวกแฮรี่กับจอมมารสิ้นสุดลง แฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่กลับมาเรียนตามปกติในชั้นปีสุดท้าย ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ศาสตราจารย์ในโรงเรียนต่างพากันช่วยซ่อมแซมโรงเรียนฮอกวอตส์ให้กลับสู่สภาพเดิม

*ให้ตายสิ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันนี้* รอนพูดขึ้นมาขณะที่นั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ แฮรี่ยิ้มก่อนจะมองไปรอบๆ บัดนี้ทุกอย่างดูเหมือนกลับสู่สภาพเดิมแล้ว

*ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว* รอนพูดขึ้นอีกครั้งขณะยัดขนมเข้าปาก แฮรี่มองไปรอบตัว ไม่มีวี่แววของเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เพื่อนรักอีกคนของเขา

*นายเห็นเฮอร์ไมโอนี่บ้างไหม* แฮรี่หันไปถามรอน รอนยักไหล่ก่อนจะส่ายหน้า

*ไม่รู้สิ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นเธอเลย* รอนตอบพลางสนใจขนมในมือต่อ

*รอน นายไม่สนใจเลยเหรอ นั่นแฟนนายนะ* แฮรี่พูดขึ้นมา โมโหรอนนิดๆที่แค่ยักไหล่และตอบ มันน่าโมโหแทนเฮอร์ไมโอนี่นัก

*อะไร ยังไม่ใช่ซักหน่อย* รอนพูดสีหน้าเซ็งๆ หลังจากสงครามจบ เขายังไม่ได้เป็นแฟนกับเฮอร์ไมโอนี่ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะจูบกันแล้วก็เหอะ

     เฮอร์ไมโอนี่กำลังสนใจหนังสือที่อยู่ในมืออย่างใจจดใจจ่อ หลังจากสงครามสงบเธอเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องสมุด หัวสมองของเธอพยายามคิดถึงแต่เรื่องตำราเวทมนต์ เฮอร์ไมโอนี่พยายามที่จะหลบหน้าแฮรี่และรอน เธออายมากเกินกว่าที่จะพบหน้ารอน จะทำไมล่ะ ก็เขากับเธอจูบกันแล้วนี่ เธอนั่งอ่านหนังสือไปมา พลิกไปพลิกมาหัวสมองเอาแต่คิดถึงเรื่อง จูบ เธอชอบรอน ใช่ ชอบเขา แต่ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมและเธอยังไม่แน่ใจในความรู้สึกนี้ซักเท่าไหร่

*มานั่งทำไรคนเดียวเกรนเจอร์ เพื่อนไม่รักเหรอ* เสียงกวนอารมณ์ของใครบางคนดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ เงยหน้า ดวงตาสีน้ำตาลสบตาเข้ากับดวงตาสีฟ้าอ่อน ผมสีบลอนด์เงินพลิ้วไสว รอยยิ้มเหยียดผุดขึ้นที่มุมปาก ใช่แล้วเขาคือ เดรโก มัลฟอย

*แปลกใจที่เจอนายที่นี่ นึกว่าอยู่ในคุกอัซคาบันซะอีก* เฮอร์ไมโอนี่จี้จุดแทงใจดำ มัลฟอยโมโหพุ่งเข้ามาที่ตัวเธอ พร้อมกับตบโต๊ะเสียงดัง

*อย่าปากดี เกรนเจอร์* มัลฟอยพูดออกมา เฮอร์ไมโอนี่ปิดหนังสือก่อนจะยืนขึ้นประจันหน้ากับเขา เขาตัวสูงกว่าเธอมาก ใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากสีแดงสด *ทำไม จี้จุดเหรอผู้เสพความตาย* เฮอร์ไมโอนี่โต้กลับอย่างไม่เกรงกลัว แววตาเย้ยหยัน มัลฟอยเลือดขึ้นหน้า ตั้งแต่สงครามสงบลง มัลฟอยยังไม่ได้รับการไต่สวน เนื่องจากกระทรวงเวทมนตร์เห็นเขาและครอบครัวของเขาถูกขู่บังคับจาก โวลเดอร์มอล์ แต่ลูเซียสและนาซีซาร์ก็ต้องได้รับโทษอยู่ดี *ขอโทษนะ แต่เรากำลังอ่านหนังสือ* เด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยหันไปมองเธอคนนั้น เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจก่อนจะเก็บหนังสือแล้วรีบเดินออกไปจากห้องสมุด

     มัลฟอยรีบคว้าแขนเธอเอาไว้ก่อนที่จะเดินออกจากห้องสมุดพอดี เฮอร์ไมโอนี่พยายามสะบัดแขนพร้อมกับบอกให้เขาหยุดแต่เขาก็ลากเธอมาที่มุมอับคน

*ปล่อยฉันนะ มัลฟอย* มัลฟอยเหวี่ยงเฮอร์ไมโอนี่ไปชนกำแพง หนังสือหล่นลงพื้น เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยสีหน้าโกรธจัด และพยายามจะก้มเก็บหนังสือที่หล่นแต่มัลฟอยดันเธอเข้ากำแพงซะก่อน หน้าของเขาห่างกับหน้าของเธอแค่คืบ

*อย่าปากดีกับฉัน เกรนเจอร์* มัลฟอยพูดขึ้น แววตาดุดัน

*ปล่อยฉัน มัลฟอย* เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยเสียงเรียบๆแต่แววตาก็ไม่เกรงกลัวเขาเช่นเดียวกัน มัลฟอยฮึดฮัด

*ขอโทษฉันก่อน เกรนเจอร์แล้วฉันจะปล่อยเธอไป* มัลฟอยพูดขึ้นมาพร้อมกับยิ้มมุมปาก แววตาเจ้าเล่ห์ เฮอร์ไมโอนี่มองเขาไม่พอใจ

*ทำไมฉันต้องขอโทษนาย ในเมื่อนายเป็นฝ่ายหาเรื่องฉันก่อน* เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอม

*หุบปากยัยเลือดสีโคลน เธอไม่มีสิทธิ์ต่อล้อต่อเถียงฉัน*มัลฟอยพูดขึ้นก่อนจะขยับหน้าเข้ามาใกล้อีก

ตึก ตึก ตึก

     เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจเธอที่แรงขึ้นและเร็วขึ้นด้วย เลือดสูบฉีดมาที่หน้าของเธอ ใกล้ ใกล้เกินไปแล้ว

*ปล่อยฉันนะ มัลฟอย ไอบ้า* เฮอร์ไมโอนี่ว่าแล้วก็เอาหัวโขกกับหัวของมัลฟอย มัลฟอยร้องโอ้ยพร้อมกับจับที่หัวของเขา เฮอร์ไมโอนี่ก้มเก็บหนังสือและจะวิ่งหนี แต่มัลฟอยคว้าร่างของเธอมาแล้วดันชิดกำแพง

*เธอทำฉันเจ็บ ขอเอาคืนบ้างแล้วกัน* ว่าแล้วมัลฟอยก็ประกบจูบลงไปที่ริมฝีปากเฮอร์ไมโอนี่ เธอตกใจสุดขีดหัวใจเต้นแรง เขาบดขยี้ริมฝีปากของเธอยาวนาน เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้แต่เพียงว่า มันช่างหอมหวานและร้อนแรงในเวลาเดียวกัน ไม่ต่างกับมัลฟอยที่แค่จะแกล้งเธอเท่านั้นแต่ตอนนี้เขากลับเป็นคนไม่อยากละจากริมฝีปากนั่นซะเอง เฮอร์ไมโอนี่มืออ่อนยวบเธอปล่อยหนังสือเล่มใหญ่ลงแต่มันดันกระแทกเท้ามัลฟอยเต็มๆ

*โอ้ย...เกรนเจอร์นี่เธอ* มัลฟอยละจากริมฝีปากเธอ เฮอร์ไมโอนี่เมื่อเห็นมัลฟอย ละออกจึง หยิบหนังสือแล้ววิ่งหนีเขา ใบหน้าเปลี่ยนสีเป็นแดงสุก เฮอร์ไมโอนี่วิ่งออกมาเธอกลับเข้าบ้านกริฟฟินดอร์ ก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางนึกภาพที่มัลฟอยจูบเธอ และรสสัมผัสนั้นยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก เธอเอามมือลูบปากอย่างใจลอยปนกับนึกโมโหเขา ก่อนจะรีบสะบัดความคิดและไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน