Y20+ Bess & the Beast อันตรายรักร้ายเจ้าชายอสูร

บทนำ

“ช่วยด้วย! ช่วยผมด้วย!”ชายวัยกลางคนตะโกนร้องอยู่หน้ารั้วของคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างสุดกำลังด้วยร่างกายที่อิดโรยและมีแผลฉกรรจ์อีกหลายแห่ง แต่ถึงเป็นเช่นนั้นนิ้วเรียวของเขาก็ยังคงกดระรัวไปที่ออดหวังจะขอความช่วยเหลือจากใครสักคนอย่างไม่มีความเกรงอกเกรงใจในเจ้าของบ้าน ซ้ำร้ายพายุยังเทกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา ทำให้ร่างกายของเขาแทบจะทรุดลงเสียตรงนี้ให้ได้

ครืดด!!!

เหมือนสวรรค์จะยังเมตตา เมื่อประตูรั้วด้านหน้าถูกแยกออกจากกันและดูเหมือนมันจะกว้างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเป็นเช่นนั้นชายผู้นี้ก็ไม่รอช้าเขากึ่งเดินกึ่งลากสังขารของตัวเองไปยังหน้าประตูคฤหาสน์ด้านในทันที แต่ยังไม่ทันจะได้เคาะเรียก ประตูหรูบานคู่ก็ดันถูกเปิดออกมาเสียก่อนพร้อมกับร่างสูงโปรงในชุดพ่อบ้าน ที่เหมือนจะยืนรอต้อนรับเขาอยู่ก่อนแล้ว

“นายท่านอนุญาตให้คุณเข้าพักที่นี่ได้ แต่แค่คืนนี้คืนเดียวเท่านั้น”ร่างสูงเอ่ยกับเขาด้วยท่าทางนิ่งๆพร้อมรอยยิ้มที่มีให้ตามมารยาท ก่อนจะหลบทางแล้วผายมือให้อีกฝ่ายเข้ามาจากนั้นก็ปิดประตูเอาไว้เช่นเดิม“เชิญคุณพักได้ตามสบายแต่ผมขอเพียงอย่างเดียว อย่าแตะต้องของในบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาต”

“ได้ๆ”ชายกลางคนรีบตกปากรับคำทันทีอย่างไม่มีอิดออด แค่เขาได้เข้ามาพักที่นี่ก็นับว่าเป็นบุญนักหนาแล้ว

“คุณนั่งรออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวผมจะให้คนไปเตรียมห้องพักและอาหารมาให้ ส่วนแผลพวกนั้นคุณค่อยทำหลังอาบน้ำเสร็จก็แล้วกัน”พ่อบ้านหนุ่มบอกให้ชายวัยกลางคนนั่งรออยู่ที่โซฟาราคาเฉียดแสนในห้องรับรองแขก แม้จะกังวลว่ามันจะเปียกและเลอะเทอะก็ตาม แต่เขาก็มันใจว่าตัวเองสามารถจัดการเรื่องแค่นี้ได้

“เดี๋ยว!”ยังไม่ทันที่พ่อบ้านหนุ่มจะได้ก้าวเท้าหันหลังเสียงเรียกจากอีกฝ่ายก็ดังขึ้นเสียก่อน ทำให้เขาต้องหยุดชะงักฝีเท้าไว้เท่านั้น

“ครับ”

“ขอบใจเธอมากนะพ่อหนุ่ม”เขาเอ่ยออกมาจากใจจริง เพราะไม่คิดว่าจะได้รับการต้อนรับดีขนาดนี้ เขาเป็นแค่คนหนีตายที่ไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรกับคฤหาสน์หลังนี้เลยแท้ๆ แต่กลับได้เข้ามาในที่ๆเหมือนสวรรค์ชั้นฟ้า ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ภายในคฤหาสน์แห่งนี้ก็ดูหรูหราและงดงามไปเสียทุกอย่าง

“ด้วยความยินดีครับแต่ผมเพียงทำตามหน้าที่เท่านั้น คนที่ช่วยคุณไว้จริงๆก็คือนายท่านของผม”เขาเอ่ยออกมาก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้าง จนคนตรงหน้าได้แต่พยักหน้ารับ แล้วเขาจึงได้หมุนตัวกลับไปทำธุระที่เคยได้กล่าวเอาไว้

หลังจากนั้นชายผู้นี้ก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีไม่ว่าเรื่องอาหารหรือที่จะพัก จนกระทั่งเช้าวันถัดมาเขาแทบจะคิดไปว่ามันคงเป็นเพียงความฝัน แต่ห้องหับที่หรูและมีราคาเมื่อยามลืมตาเห็นตอนตื่นนอน ก็ตอกย้ำได้ว่าเรื่องผ่านมามันคือความจริง อีกทั้งร่างกายที่บอบช้ำก็ยังคงไม่หายดีนัก

เมื่อคืนเขาถูกไล่ฆ่าจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนมา เพราะว่าโดนจับได้ว่าเป็นสายให้ตำรวจ เขาเองก็ไม่ได้อยากทำงานนี้เท่าไรนักแต่ในเมื่อเขาต้องหาเลี้ยงครอบครัวเขาก็จำต้องทำ ว่าแต่หลังจากกลับไปแล้วเขาจะทำอะไรได้อีกล่ะ

“เฮ้อ...”เขาถอนหายใจก่อนจะส่ายหัวไปมาพยายามสลัดทุกอย่างออกไปจากหัว ก่อนจะหันไปดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้ว ในห้องก็มีชุดของเขาที่ใส่เมื่อคืนพับวางเอาไว้มันเป็นแค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ราคาถูกเท่านั้น ซึ่งเขาก็จัดการใส่ให้กับตัวเองก่อนจะถอดชุดนอนวางเอาไว้แทนที่ แล้วเดินออกจากห้องลงมายังด้านล่าง แต่ก็แปลกที่ไม่มีใครอยู่เลย

อย่างน้อยก็ควรจะมีสักคนสองคนไม่ใช่รึไง?

ความตั้งใจที่ว่าจะขอบคุณ นายท่าน ที่พ่อบ้านหนุ่มคนนั้นว่าก็คงจะล้มเหลวไปเสียแล้ว แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วเดินตามหาดูอีกหน่อยก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่เท่าไรนัก ทั้งยังได้เดินดูความงา,ของคฤหาสน์หลังนี้ไปด้วย จนกระทั่งสายตาของเขาหันไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่กำแพงตรงโถงบันไดกลาง บางสิ่งบางอย่างที่ส่องประกายวิบวับจนดูสะดุดตาน่าสัมผัส

หลังจากกลับไปฉันจะทำอะไรได้อีกล่ะ?

ความกังวลของเขาจู่ๆก็ผุดขึ้นมาในจิตใจ และสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาก็สามารถทำให้ครอบครัวของเขามีกินมีใช้ได้ไปจนวันตายเลยล่ะมั้ง

เพรชน้ำงามลายกุหลาบขนาดใหญ่เท่าศีรษะของมนุษย์ถูกฝังอยู่กับภาพวาดจิตรกรรมบนฝาผนังอย่างลงตัว เป็นสิ่งมีค่าที่ช่างอยู่ไม่ถูกที่ถูกทางเสียเหลือเกิน

“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอเจ้านี่ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ทีเถอะ”พูดจบมือทั้งสองก็ไปไวไม่แพ้กัน....

“อย่า!!!!”/กริ๊ก! เพล้ง! เสียงห้ามคำรามดังขึ้นพร้อมกับเสียงของบางอย่างที่แตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆก่อนจะตกลงสู่พื้นเพรชน้ำงามลายกุหลาบที่ถูกเล็บแงะเบาๆจู่ๆก็เกิดรอยร้าวและหลุดออกมาทั้งยวง ชายผู้ก่อเหตุรู้สึกตกใจไม่น้อยแต่แน่นอนว่ามันน้อยกว่าสิ่งเขาต้องเผชิญหลังจากนี้

“มึงทำบ้าอะไรว๊ะไอ้แก่!”

พลั้ว!!

“อั๊ก!”ร่างของชายวัยกลางคนถูกอุ้งเท้าหนาตวัดตบจนตกบันไดหลังจากถูกตะหวาดด่าด้วยน้ำเสียงอันทรงพลัง จากสัตว์ร้ายบางอย่างที่ตัวใหญ่โตจนน่าขนลุก “กะ...แก....เป็น...เป็นตัวอะไร”เขาถามออกมาน้ำเสียงสั่นจนแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์เพราะสิ่งมีชีวิตตรงหน้านั้นมีขนและอุ้งเท้าเหมือนสิงโต แม้ใบหน้าจะคล้ายกับมนุษย์แต่ปากก็ยังกว้างและมีฟันแหลมเหมือนสัตว์กินเนื้อ ทั้งยังมีหางที่คล้ายกับของแมงป่องอยู่ที่ด้านหลังอีกด้วย

“กูช่วยมึงไว้ แต่มึงตอบแทนกูแบบนี้หรอว๊ะ!”ร่างที่สูงใหญ่ไม่ได้ให้คำตอบแต่ถามกลับไปอย่างมีโทสะที่ตอนนี้อัดแน่นจนท่วมอกไปหมดแล้วก่อนจะกระโดดลงมายืนเบื้องหน้าของอีกฝ่าย

“ฉะ....ฉัน...ฉันขอโทษ ฉันไม่ตั้งใจ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันมีลูกสาวที่ต้องดูแล แล้วก็ลูกชายทำงานเลี้ยงครอบครัวอีกคน ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”เขาประนมมือร้องขอแต่...

“ฮ่าๆๆๆ....ฮ่าๆๆๆ....”จู่ๆเสียงหัวเราะก็ถูกระเบิดออกดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง หากแต่กลับทำให้อีกฝ่ายอกสั่นขวัญผวายิ่งกว่าเก่า เหมือนความอันตรายและความชั่วร้ายเริ่มคลืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ “มึงร้องขอชีวิตกูหรอว๊ะ....ในขณะที่มึงทำลายชีวิตของกูเนี่ยนะ!”ร่างใหญ่โตตะหวาดอีกครั้งก่อนจะกระชากเส้นผมของอีกฝ่ายแล้วยกขึ้นสูง

“ฉะ...ฉันขอโทษ ให้...ฉันทำอะไร...ก็ได้...อย่าฆ่าฉันเลยนะ...ขะ..ขอร้องล่ะ”ชายผู้นี้ยังคงอ้อนวอนขอต่อไปด้วยอาการสั่นเทาและน้ำตาไหลพราก จนอีกฝ่ายแสยะยิ้มร้ายจนเขี้ยวหลายซี่ที่ประกบเรียงตัวกันอย่างสวยงาม

“จะว่าไป....ฆ่ามึงไปก็ไม่ได้อะไร”ร่างใหญ่โตว่าก่อนจะ จนปล่อยร่างของชายผู้นั้นกลางอากาศ “เอาลูกสาวมึงมาให้กู”

“ไม่!”เขารีบโพลงออกไปทันทีด้วยความรักที่มีต่อบุตรสาว

“......”ร่างอสูรนี่ไม่ได้ว่าอะไร ทำเพียงแค่จ้องมองและกดดันอีกฝ่ายเท่านั้น

“คุณจะไม่ทำร้ายเธอใช่ไหม?”

“กูจะไม่ฆ่า”เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็วางใจขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังคงไม่ตอบตกลง ยังไงก็ลูกสาวของเขาทั้งคนก็ต้องรักและหวงแหนเป็นธรรมดา “หรือมึงอยากตาย!”

“กะ..ก็ได้ แต่...”

“มึงไม่มีสิทธิมาต่อรองอะไรทั้งนั้น!......จบแค่นี้แหละ”

“ผมไล่คุณออก”

“มะ...หมายความว่าไง นั่นไม่ใช่ความผิดของผมนะ”

“แต่เพื่อความสบายใจของลูกค้า ผมคงต้องไล่คุณออก”

“......”ง่ายๆแบบนี้เลยหรอว๊ะ! ผมได้แต่นั่งกำมือแน่นบนตักอย่างทำอะไรไม่ได้ ทำงานแทบเป็นแทบตาย คำชมสักครั้งก็ยังไม่มี แล้วนี่อะไรไล่ผมออกเฉย แค่เพราะลูกค้ารายใหญ่เหม็นขี้หน้าผมเนี่ยนะ นี่มันบ้าชัดๆ บ้ากันไปใหญ่แล้วแม่ง ก็พอรู้ว่าผมหน้าดีแต่ไม่ต้องอิจฉากันขนาดนี้ก็ได้ปะว๊ะ

สุดท้ายก็...

“ครับ”

....ต้องออกอยู่ดี

กริ๊ง!! กริ๊ง!!

“ครับพ่อ”ผมรับโทรศัพท์ที่โชว์เบอร์เอาไว้ว่าพ่อก่อนจะเอ่ยทักอีกฝ่ายไปพยายามทำเสียงให้แนบเนียบและเป็นปกติที่สุดแม้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ผมจะอารมณ์เสียสุดๆเลยก็ตาม

[ตอนนี้แกอยู่ไหน!]เสียงพ่อดูร้อนรนมากจนผมแทบจะสะดุ้งตกเตียง ใช่แล้วตอนนี้ผม.....

“อยู่บ้านอ่ะพ่อ”

[แล้วเบลล่ะ!]ดูเหมือนพ่อจะไม่ได้สงสัยเลยเว้ยว่าไอ้ลูกบ้างานคนนี้ทำไมถึงอยู่ติดบ้านไม่ยอมไปทำงานทำการ แถมยังถามหาน้องสาวสุดน่ารักของผมอีกต่างหาก

“ก็เรียนนะสิ ว่าแต่พ่อนั่นแหละถามหาแต่ลูก ตัวเองอ่ะอยู่ไหนไม่กลับบ้านกลับช่องเลยนะ”ผมอดที่จะถามย้อนพ่อกลับไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าพ่อทำงานอะไร แต่นานๆครั้งเขาถึงจะกลับบ้านซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องปกติ ไอ้โทรหาก็มีมาเรื่อยๆอย่างตอนนี้ ส่วนค่าใช้จ่ายถ้าไม่ได้จากผมก็ได้จากพ่อเนี่ยแหละ ลำพังแค่ผมกับน้องก็พอเลี้ยงไหวอยู่หรอกแต่ให้เลี้ยงหนี้สินที่แม่ทิ้งเอาไว้ให้ก็คงไม่พอจริงๆ

[เบสถ้าเบลเลิกเรียนแล้วให้พาน้องมาที่ที่พ่อส่งไปให้นะแค่นี้แหละ]

“ห๊ะ!...เดี๋ยวก่อนดิ.....พ่อ!”