เมื่อไหร่จะเป็นครั้งสุดท้าย

ตอนที่ 1

เมื่อโลกออนไลน์ พาเรามาเจอกัน

 

คุณเชื่อเรื่อง ความรักในโลกออนไลน์ไหม ????

แล้ว

ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ความรักนั้นจะยืนยาว หรือ แค่ผ่านมา

 

เมื่อเราเกิดรักใครคนหนึ่งมักมีคำถามเกิดขึ้นว่า

เขาให้ความหวัง หรือ เราคิดไปเอง

 

เมื่อเกิดความรักแล้ว มันไปกันไม่ได้ก็ต้องปล่อยมือ

ถ้าเกิดเขากลับมาล่ะ จะให้โอกาส หรือ เลือกเดินจากมา.......

 

     เหตุเกิดขึ้นตอนฉันเรียนอยู่ปี 2 ฉันไม่คิดไม่ฝันเลยว่าผู้หญิงที่เหย่อหยิ่งอย่างนางพญา วันๆก็เอาแต่เรียนๆๆ ไม่แคร์ไม่สนใจใคร จะมาตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งง่ายๆแค่ผ่านโซเซียวเนี้ย เมื่อมันรู้สึกแบบนั้นแล้ว เวลาเท่านั้นแหละที่จะเป็นสรุปว่า สุดท้ายแล้วฉันกับผู้ชายคนนั้นจะเดินไปในทิศทางไหน

 

แนะนำตัวก่อนล่ะกัน

 

     ฉันชื่อก้อย เป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง ไม่ค่อยแคร์อะไรมากมาย โดยเฉพาะเวลาคนนินทาฉันจะคิดเสมอว่า แค่หมามันเห่า ถ้ามันเหนื่อยก็คงหยุด และอีกสิ่งที่ฉันไม่แคร์ก็คือ ผู้ชาย ฉันได้คบกับผุ้คนมากมาย แต่พอนานๆทีเหมือนเราจะเข้ากันไม่ได้ก็ต้องแยก ก็ไม่ได้ว่าตัวเองสวยหรอกนะ ก็มันไม่คลิกอ่ะ ก็ต้องแยก จะทนทำไม

          ชีวิตฉันอ่ะเหรอ ก็เหมือนนักศึกษาปริญญาตรีทั่วไปแหละ ฉันเป็นสาวบริหารธุรกิจและการจัดการ สาขาวิชาการบัญชี ก็คงจะรู้นะว่าชีวิตเด็กบัญชีมันเป็นยังไง ทุกวันก็ต้องอยู่กับตัวเลข ปิดงบให้ตรง แต่ละวันนี่หัวฟูเลยแหระกับการเรียน แต่จะเรียนหนักหนาแค่ไหนพวกฉันก็ต้องดูเริศ เชิด ไว้ก่อน

          นอกจากการเรียนแล้วฉันจะใช้เวลาอยู่กับเดอะแก๊ง พวกเราจะนั่งเมาส์มอยกันตามประสาสาวโสดอ่ะนะ ฉันมีความสุขทุกครั้งแหละที่ได้อยู่กับเดอะแก๊ง พวกเขาเป็นมากกว่าเพื่อน ในเมื่อมีเพื่อนที่ดีแล้วแฟนก็ไม่จำเป็น ว่าไหม

          แล้ววันหนึ่งฉันได้เจอผู้ชายคนหนึ่งในโชเชียว เขาก็ดูดีนะ ใส่แว่นด้วย แลดูเรียบร้อยก็เลยแอดไป บอกตรงเลยว่าแอดไปอ่ะไม่ได้คิดอะไรหรอก แค่อยากมีเพื่อนคุยแก้เหงาก็เท่านั้น แล้วไม่กี่ชั่วโมงเขาก็รับแอดฉัน ฉันเป็นฝ่ายทักไปก่อน(แรดไม่เบา)เขาก็ตอบกลับมานะเหมือนๆว่าเราจะคุยกันถูกคอด้วยสิ จะไม่ถูกคอได้ไงเนาะก็เรียนอยู่คณะเดียวกัน

หวัดดี

ครับ

ชื่อไรอ่ะ

ก้อยคร้า

คุณล่ะ

ชลครับ

เรียนอยู่คณะไรเหรอ

บริหารครับ

เอ้า อยู่คณะเดียวกันเลย

สาขาไรอ่ะ

บริหารทรัพย์ครับ

คุณล่ะ

เราอยู่สาขาบัญชี

ทำไรอยู่เหรอ

รอเพื่อนอยู่ครับ พึ่งเรียนเสร็จ

ก้อยล่ะ

กำลังจะกลับห้องอ่ะ

เรียนบัญชีคงเก่งน่าดูเนาะ

ไม่เก่งหรอก ก็พอไปได้อ่ะ

เราเคยเรียนบัญชีขั้นต้นอ่ะโคตรยากเลย

ทำงบไม่เคยดุลสักครั้ง 55+

ง่ายๆเอง ไม่เหมือนวิชาพื้นฐานนาย

มีแต่วิชายากๆ วิเคราะห์ทั้งนั้น

ยานอนหลับชนิดดีเยี่ยมเลยแหระ  55+

แสดงว่าหลับ ทุกคาบเลยอ่ะดิ

ดูถูกกันมาก

ชิเชอะ

งอนเหรอ เราขอโทษนะ

แต่มันก็จริงแหระ 555+

ขอโทษอะไร ไม่โกรธๆๆๆ

^_^

เกรดคงสวยน่าดูเนาะ

ไม่เยอะนะ

แค่ 3.65 เอง

เทอมนี้น่าจะลงแหระ มีแต่วิชายากๆทั้งนั้น

โหหหหหห เก่งๆ

ไม่ลดหรอก มีแต่จะเพิ่ม

ถ้าเกรดขึ้น

เดี๋ยวเลี้ยงหนม

สัญญาแล้วนะ

โอเค

ว่าแต่ ถ้าเราได้เจอกัน แฟนนายจะไม่ว่าเหรอ

ไม่ว่าหรอก

ไม่ว่าหรอก แต่โดนตบเลยใช่ป่ะ 555+

คำว่า แฟนเรายังไม่รู้จักเลย

...............................

เรายังไม่มีแฟนนะ

^_^

ทำการบ้านก่อนนะ

ครับ ขยันเนาะ

ไม่ขยันไม่ได้หรอก วิชานี้บอกเลยว่ายากมาก

วิชาไรอ่ะ

อังกฤษอ่ะ

แปลจนปวดหัวไปหมดล่ะ

แปลให้ป่ะ

ได้เหรอ

เดี๋ยวใช้เว็บแปลให้ อาจารย์ที่เวียดนามสอนอ่ะ

เวียดนาม ?

เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเหรอ

ใช่ครับ

โหหหหหห  เก่งอ่ะ

ความฝันเราเลยนะนั้น

แต่โง่อิ้งอ่ะ

ไม่หรอก

ใช้แค่ความกล้าแค่นั้น

ความกล้า ?

กล้าที่จะพูดอิ้งไงครับ

สอนเราหน่อยดิ

เราไม่เก่งนะ

ไม่เป็นไร

นะนะ

 สอนเราหน่อย

เราทำการบ้านล่ะ ค่อยคุยกันต่อนะ

โอเค ครับ ^^

 

          เดี๋ยวแนะนำก่อนล่ะกัน เขาชื่อ ชล เรียนสาขาบริหารทรัพยากรมนุษย์ ปีเดียวกันกับฉันแหละ มีดีกรีเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนด้วยแหละ ดูจากรูปและบทสนทนานะเขาน่าจะเป็นคนอบอุ่น สุขุม เรียบร้อย คุยสนุก และก็เด็กเรียน อีกอย่างหนึ่งที่ฉันอยากนำเสนอก็คือ เขายังโสด

          ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เหมือนถูกชะตากับชลยังไงไม่รู้ คุยด้วยไม่กี่วันเหมือนรู้จักกันมานาน  เวลาเครียดๆพอได้คุยกับเขาฉันก็ยิ้มออกมาดื้อๆซะงั้น

 

“แชทกับใครอยู่จ๊ะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว”  รุ้ง ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“คุยกับผู้ชายยย” ฉันลากเสียงยาว

“ ไหนๆ เอามาสแกนหน่อยสิ” ปรางพูด พร้อมดึงโทรศัพท์จากมือฉัน

“โห!!!!!!” เสียงอุทานทั้งแก๊ง

“เอามานี้” ฉันแย่งโทรศัพท์คืน

“หลงทางมาจากไหนจ๊ะ” รุ้ง แซว

“บริหารนี้แหละคร้า” ฉันลากเสียง

“เอาจริงเหรอแก” ปรางถาม

“แก้เหงาแหละ คิดไรมาก” ฉันพูดแบบไม่ได้คิดอะไรมากมาย

“ให้มันจริงเถอะแก” รุ่งพูด

“นี่พวกแกจะอะไรหนักหนาเนี้ย จะกินไหมขนมอ่ะ จะกินก็รีบกินเร็ว ” ฉันรีบเปลี่ยนความสนใจของสองคนนั้น

          แล้วฉันทำอะไรอ่ะเหรอ ก็คุยกับชลต่อสิค่ะ ณ ตอนนี้คือคุยกับใครก็ไม่สนุกเท่าคุยกับสายชลคนนี้แล้วล่ะ ก็ไม่รู้สินะยิ่งคุยด้วยก็เหมือนยิ่งผูกพัน ชลเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะเนี้ยที่ฉันทักแชทหาก่อน คนอื่นอ่ะเหรอทักมาฉันยังไม่ตอบเล๊ย

ทำไร

พึ่งเรียนเสร็จอ่ะ

นายล่ะ

กำลังเรียนอยู่เลย

แนะๆแอบอาจารย์เล่น

เดี๋ยวอาจารย์ก็ดุหรอก

วิชานี้ยานอนหลับเลยแหระ

ตั้งใจเรียนๆๆๆ

เราไม่กวนล่ะ

ยังไม่ได้ว่ากวนซะหน่อย

กับก้อยเราคุยได้นะ

คร้า

ตั้งในเรียนนะ

ค่อยคุยกัน

โอเคครับ

เดี๋ยวทักหานะ

^///^

 

          ฉันคุยกับชลแทบทุกวัน จนเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน เราคุยกันจนดึกดื่น บางครั้งฉันก็หลับทั้งๆที่มือยังจับโทรศัพท์อยู่ หลับไปพร้อมคำว่า ผันดีนะ ที่ชลพิมพ์ให้ เช้ามาก็มีคำว่า ตื่นได้แล้วที่เขาส่งมา

          ทีแรกก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก พอนานๆเข้า ก็เริ่มรู้สึกแปลกๆกับผู้ชายคนนี้แล้วสิ จะมีผู้ชายสักกี่คนล่ะ ที่ คอยบอก ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ไปเรียนสายอีกตามเคยสินะ อย่าหลับในห้องเรียนนะเดี๋ยวเรียนไม่รู้เรื่อง พักผ่อนบ้างนะอย่าหักโหมมากนะ เป็นห่วง ทำไมคำพวกนี้ทำใจฉันสั่นแปลกๆ อะไรกันฉันหลงรักเขาทั้งๆที่ยังไม่เห็นหน้าเหรอเนี้ยยไม่หรอกมั้ง อย่าไปรักคนง่ายๆ สิ แต่ก็อยากเจอเขาจัง แล้วฉันจะหาวิธีไหนล่ะ ที่จะเจอหน้าเขา

          เหมือนว่าโชคเข้าข้างฉัน ก็อาจารย์ที่สอนฉันนะสิให้ไปคุยอะไรก็ได้กับนักศึกษาแลกเปลี่ยนเข้าทีฉันล่ะ วางแผนสิค่ะว่าจะคุยกับเขายังไงเพื่อให้เขาพาไป(ร้ายกาจมาก) คิดได้ก็แชทไปหาสิค่ะ รออะไรอยู่ล่ะ

ชลๆๆๆๆๆๆ

ว่าไง

นายรู้จักห้องนักศึกษาแลกเปลี่ยนป่ะ

รู้ครับ ทำไมเหรอ

คือ...อาจารย์ให้เราเข้าไปคุยกับนักศึกษาแลกเปลี่ยนอ่ะ

อ่อ อยู่ตึก 48 อ่ะ

เราไม่กล้าไปเลยอ่ะ กลัว

กลัวอะไร

นายก็รู้ว่าเราโง่อิ้งอ่ะ

เราเข้าไปเราจะไปพูดยังไง

เผื่อเขาฟังเราไม่รู้เรื่องล่ะ

โอ๊ยย....กลุ้มๆ

เฮ้ยๆ....ใจเย็นๆ ตั้งสติๆ

มันไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก

ก็คนมันกลัวอ่ะ

นายพาเราไปหน่อยได้ไหม (เริ่มแผนล่ะ)

พรุ่งนี้ได้ไหม

เรามีเวณดูแลนักศึกษากลุ่มนั้นพอดี

ตามนั้นเลยคร้า (แผนสำเร็จ)

พรุ่งนี้เรียนเสร็จเราทักหานะ

คร๊าฟฟฟ

 

แต่เขาก็ใจดี๊ใจดี รับปากว่าจะพาไป โอ๊ยบอกเลยว่าตื่นเต้นไม่ใช่ตื่นเต้นที่จะได้ไปคุยกับนักศึกษาแลกเปลี่ยนนะ ตื่นเต้นที่จะได้เจอชล โอยๆๆอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ  (ดีใจเกินหน้าเกินตาไปไหม)

“ก้อย แกจะไปห้องนักศึกษาแลกเปลี่ยนวันไหน” รุ้งถามฉัน

“ พรุ่งนี้ ” ฉันพูดแล้วอมยิ้ม

“ยิ้มอย่างนี้ มีแผนใช่ไหม” ปรางพูดอย่างรู้ทัน

“ไม่มี๊” ฉันเสียงสูง

“แกจะไปยังไง แกรู้เหรอว่ามันอยู่ไหน ” รุ้งถามอีกรอบ

“ตึก 48”

ฉันพูดแล้วก็ยิ้ม ก็ไม่รู้ว่าตัวเองบ้าไหม ตั้งแต่รู้จักกับชลรู้สึกว่ายิ้มโคตรบ่อย

“รู้ได้ไง” ทั้งสองเปล่งเสียงออกมาพร้อมกัน

“ ผู้ชายบอกมา” ฉันพูด

“อย่าบอกนะว่า”ปรางชี้หน้าฉัน

“ใช่”ฉันตอบเขา

“แล้วพรุ่งนี้ ก็......” ปรางพูดพร้อมเอียงคอสงสัย

“ก็ใช่” ฉันพูดแล้วยิ้ม

“เฮ้ย ยัยก้อย แกมันร้ายว่ะ”รุ้งพูดพร้อมผลักไหล่ฉัน

“ร้ายอารายย หรือ พวกแกจะไม่ไป ” ฉันขึ้นเสียง

“ไป”ทั้งสองพูดพร้อมกัน

          และแล้วมันก็มาถึงวันที่ฉันจะได้เจอชล บอกเลยว่าวันนั้นไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลยจร้า อยากให้ถึงเวลานั้นเร็วๆ (เก็บอาการหน่อยก็ดีนะ) ตรงๆเลยนะวันนี้อาจารย์สอนอะไร ไม่รู้เรื่องเลยค่ะ นั่งมองแค่เวลา โอยยตายล่ะ ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลต่อฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอเนี้ยยย

          เข็มสั้นชี้เลข 10 เข็มยาวชี้เลข 6 ถึงเวลานัดล่ะสิ ใจนี่เต้นไม่เป็นจังหวะเลยค่ะ ในใจนิคิดไปต่างๆนานาเลยแหระ พอเจอเขาฉันจะทำตัวยังไงนะ จะพูดคำไหนก่อนดี จะยิ้มให้ยังไง จะ จะ โอยยทำตัวถูกเลย 

ชลๆๆๆ

ครับ

เราเรียนเสร็จล่ะ

อยู่ไหนเหรอ

เราอยู่ตึก 48 แล้ว

เดี๋ยวเราลงไปรอข้างล่างนะ

โอเค

     เขารอฉันอยู่ด้านล่างของตึก48 ฉันเห็นเขาแล้ว อร๊ายยน่ารักดีนิ เขาดูเป็นคนสุขุมจริงๆด้วย ฉันได้แต่ยืนหลบมุมไม่กล้าเดินไปหาเขา

“แล้วแกจะหยุดทำไมเนี้ยยย” ปรางพูด

“ฉันไม่กล้าออกไปอ่ะ พวกแกเดินออกไปก่อนดิ”

 ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ อะไรกันฉันกลัวผู้ชายคนนี้เหรอเนี้ย

“จะบ้าเหรอ แกเป็นคนนัดเขา รู้จักเขา แกออกไปก่อนดิว่ะ” ปรางพูด

 

“ แกจะกลัวทำไมว่ะ” รุ้งพูดเชิงตำหนิ

“ไม่รู้ พวกแกออกไปก่อนไป” ฉันพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ได้.....กลัวใช่ไหม มาปรางช่วยกัน”

สิ้นเสียงของรุ้งตัวของฉันก็ออกไปอยู่ข้างหน้าชลแล้ว จะไม่ให้ไปอยู่ข้างหน้าได้ไงล่ะพวกนี้เล่นผลักฉันซะเต็มแรง ยิ่งเห็นหน้าเขาฉันก็ยิ่งใจสั่น เป็นบ้าอะไรของแกยัยก้อย

 

“ สวัสดีครับ “

 

                   คำแรกที่เขาทักฉันแล้วก็ยิ้มให้ ฉันได้แต่พยักหน้ารับ  เพื่อกลบเกลื่อนความกลัว ฉันก็ใส่หูฟัง ทำฟอร์มไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ข้างในนะ บอกไม่ถูก ฉันรู้สึกได้เลยว่าเขาก็เขินฉันเหมือนกัน ( ไม่ได้หลงตัวเองนะ)

 

“ ห้องนักศึกษาแลกเปลี่ยนอยู่ข้างบน” ชลบอกฉัน

 

          ฉันก็ทำเป็นนิ่งเฉย แต่ข้างในอ่ะ ใจนิเต้นไม่เป็นจังหวะล่ะ จะเขินอะไรหนักหนานิยัยก้อยบ้า

          พอถึงห้องที่นักศึกษาแลกเปลี่ยนอยู่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรหรอก เพราะมั่วแต่เขิน เรานั่งอยู่คนละมุมกันเลยเขาก็พยายามพูดและสื่อสารให้ฉันกับนักศึกษาแลกเปลี่ยนคุยกันแต่ฉันสิพูดอะไรไม่ออกเลย มือไม้นิสั่นเป็นว่าเล่นเลยล่ะ อะไรกันจะปลื้มอะไรหนักหนานิแค่ผู้ชายคนเดียว สติๆกลับคืนมาด้วยนี้นะ เชิดไว้ก้อยเชิดไว้ เชื่อไหมว่า วันนี้ที่เจอกันครั้งแรกเราไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะความเขินอายของฉัน แต่เราคุยกันในแชท อะไรกันเนี้ยย นั่งอยู่ตรงข้ามกันแค่นี้ทำไมไม่พูดกัน ทำไมต้องแชทด้วย ฉันเพลียกับตัวเอง

ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะครับ

ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะ

บอกพี่เขาสิว่ามาทำอะไร

ไม่คุยกับเราเลยนะ

แน่ๆๆๆๆ

งอนเหรอ

ไม่ได้งอนซะหน่อย

ขอโทษนะ

ขอโทษอะไรคิดมากน๊า

และแล้วการเจอกันครั้งแรกของฉันกับชลก็ผ่าน.....ไป สรุปเลยว่าฉันไม่ได้งานส่งอาจารย์เลยวันนี้เพราะมั่วแต่เขินชล อะไรแค่ผู้ชายในโลกโซเซียวทำไมถึงมีอิทธิพลกับฉันได้ขนาดนี้ ทำไมต้องใจสั่นเวลาที่เจอเขา ใจสั่นเมื่ออยู่ใกล้เขา แบบนี้เขาเรียกว่า รัก เหรอ  มันเกิดขึ้นง่ายไปไหม ฉันกับชลก็รู้จักกันไม่กี่เดือน