70 day of caretaker

ความเดิมตอนที่แล้ว

      การปรากฏของภัทร ทำให้เกิดความประหลาดใจ ในหลายๆฝ่าย แต่ถึงอย่างไร ภัทรก็กลับเข้ามาอยู่ในบ้าน และดูแลบริษัทในไทยแทนพี่ชายและของตนที่ต่างประเทศ ไม่มีวันได้หยุดเลย จนกระทั้งวันนี้

     ไปท์ยังคงดูแลอย่างใกล้ชิด ปฏิบัติตามกฏระเบียบอย่างเคร่งครัด มีบางครั้งที่ภูให้ไปท์ทำอาหารบางมื้อให้แทนนม โดยอ้างเหตุผลว่านมจะได้พักบ้าง เพราะตามใจตนมานาน และภัทรเองก็ถูกปากรสมือของไปท์ คงเป็นการดี ที่เลิกงานมาเหนื่อยๆ จะได้ทานอาหารถูกปาก เวลาผ่านไปจนเข้าวันที่ 30 

// โต๊ะอาหาร // 08:30 น.

ภู : "กี่โมงแล้วตาภัทร ไม่ไปทำงานหรือไง"

ภัทร : "หยุดครับ ทุกอย่างลงตัวหมดแล้ว จากนี้ผมคงได้หยุดมากขึ้น"

ภู : "ได้พักผ่อนก็ดีแล้ว ทำงานทุกวัน แกจะป่วยเอา"

ภัทร : "ดีสิครับ อยากป่วยมานานแล้ว จะได้มีคนดีๆอย่างคุณไปท์ มาดูแลบ้าง"

ประโยคพาผงะทั้งโต๊ะ ไปท์พยายามยิ้มตอบแบบเจื่อนๆ

ภู : "นี่แกเห็นฉันนั่งตาบอดนี่ เป็นเรื่องน่าอิจฉาหรือไง"

ภัทร : "ตาบอดไม่น่าอิจฉาครับ แต่การมีคนอย่างคุณไปท์ใกล้ตัวตลอดเวลา น่าอิจฉาที่สุด"

ไปท์ : "เอ่ออ คือว่า...ไหนๆวันนี้ คุณภัทรก็หยุดแล้ว ผมขอตัวไปข้างนอกสักครู่ได้ไหมครับ"

ภู : "นายจะไปไหน" ภูแย้งถามอย่างรวดเร็ว

ไปท์ : " ไปเอาของที่บ้านครับ และมีธุระที่ร้านกาแฟด้วย ต้องเอาหนังสือไปคืน ยืมมาเดือนนึงแล้วน่ะครับ"

ภู : "แล้วทำไมไม่แจ้งก่อน ก็น่าจะรู้กฏดีนี่"

(กฏข้อที่ 6 หากมีความจำเป็น ต้องหยุด ลา หรือไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้ ต้องแจ้งล่วงหน้าอย่างน้อย 1 วัน)

ไปท์ : "งั้นเดี๋ยวผมไปวันหลังก็ได้ครับ"

ภัทร : "ไม่เป็นไรครับ ไปวันนี้นั่นล่ะครับ พี่ภูเขาทราบถึงความจำเป็นอยู่บ้างหรอกครับ "

ภู : "...."

ภัทร : "ให้ผมขับรถไปส่งนะครับ"

ภู : "ไม่ได้ !!!....เอ่อะ หมาย หมายถึง งั้นใครจะดูแลฉัน" ภูอ้ำอึ้งแก้ต่างที่ตนหลุดปากทันควัน

ภัทร : "ก็นมไงครับ"

ภู : "นมไม่ได้ดูแลฉันเป็นเดือนจะไปรู้ได้ไง ว่าฉันต้องการอะไรตอนไหน แล้วอย่างเวลาเข้าห้องน้ำล่ะ"

ภัทร : "ถ้างั้น ....เอายังงี้ครับ เราไปด้วยกันหมดนี่เลย ดีเหมือนกัน จะได้พาพี่เปลี่ยนบรรยากาศด้วย

ภู : "ก็แล้วแต่ ถ้าไม่กลัวฉันไปเกะกะ ก็เอา"

ไปท์ : ไม่หรอกครับ ดีเหมือนกัน อยากให้คุณภูได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง

ภู : "อืม ตามใจ"

     จบบทสนทนา ต่างแยกย้ายไปแต่งตัว ภูดูเป็นกังวลเล็กน้อยกับการออกไปข้างนอกครั้งนี้ เพราะตั้งแต่โลกการมองเห็นของเขาปิดตัวลง เขาก็ไม่เคยออกนอกบ้านเลย

//ร้านกาแฟ S coffee//

     กริ้ง ..ง เสียงกระดิ่งที่ประตูร้านดังขึ้น ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มที่กำลังเปิดเครื่องบดเมล็ดกาแฟอยู่นั้น ยิ้มกว้างตามรูปปากบางๆนั่น ด้วยความดีใจได้เห็นหน้าคนที่ตนคิดถึงอีกครั้ง ศรตรงเข้ามาหาไปท์ และคว้ามือทั้งสองข้างของไปท์ พร้อมกับหนังสือที่ถือมาคืน 

     ผลัก.ก.!

   ร่างชายหนุ่มพุ่งตัวแทรกเข้าตรงกลาง ทำให้การเชื่อมต่อหลุดจากกัน ก่อนที่ศรจะทันได้พูดทักทาย ศรมองตามไปด้วยความโกรธ หนุ่มรุ่นน้องเดินไปนั่งที่โซฟา และเมื่อเขาลดแว่นกันแดดลง จึงได้ปะทะสายตากัน

ภัทร : "สั่งกาแฟ หน่อย... ครับ"

.............................

ปล.ใครอ่านอยู่ ส่งสัญญาณให้บ้างเน่อ หากำลังใจ หุหุหุหุ