BAD GUYS DAMAGE หนุ่มหล่ออันตราย ร้ายให้รัก

...PROLOGUE...

เมื่อความซวยมาเยือน

            มหาวิทยาลัย J

            "พักเที่ยงแล้วกินอะไรกันดี"

            เสียงเล็กแหลมของผู้หญิงดังขึ้นด้านหลัง พิณนาจึงหันกลับไปมองแม้จะรู้ดีว่านั่นไม่ใช่คำถามสำหรับเธอก็ตาม เธอยิ้มบางๆ กับตัวเองก่อนก้าวเท้าออกจากคลาสเรียนแล้วตรงไปยังโรงอาหารของมหาวิทยาลัยเพียงลำพัง...

            ภายในโรงอาหารขนาดใหญ่เต็มไปด้วยเหล่านักศึกษาทั้งชายและหญิงกำลังจับกลุ่มกินข้าวดูมีความสุข พิณนาละสายตาจากคนเหล่านั้นแล้วรีบจ้ำไปยังร้านข้าวแกงเจ้าประจำเพราะรู้สึกหิวจนตาลาย

            "มาแล้วลูกค้าประจำ! วันนี้กินอะไรดีจ๊ะสาวน้อย" คุณป้าเจ้าของร้านเอ่ยถามพร้อมยิ้มให้ เธอส่งยิ้มน้อยๆ กลับไปแล้วกวาดสายตามองกับข้าวมากมายในตู้กระจกตรงหน้า

            "น่ากินทุกอย่างจนเลือกไม่ถูกเลยค่ะ" ยืนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนชี้นิ้วไปที่กับข้าวซึ่งอยู่ซ้ายมือสุดของตู้กระจก "ถ้าอย่างนั้นหนูเอาแกงหน่อไม้กับไก่ผัดเผ็ดแล้วกันค่ะ"

            คุณป้าตักอาหารใส่จานข้าวเสร็จก็ส่งมาให้พิณนา หญิงสาวยื่นมือออกไปรับมาถือไว้แล้วจัดการตักพริกที่อยู่ในถ้วยน้ำปลาจนพูนช้อนราดบนข้าวแกงของเธอ

            "ป้าเห็นหนูกินข้าวคนเดียวตลอดเลย ไม่เหงาเหรอลูก" คำถามนี้ทำเอาพิณนาชะงักไปเล็กน้อย เธอยิ้มเจื่อนๆ ให้กับคนถามแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูร่าเริง

            "ไม่หรอกค่ะ อยู่คนเดียวก็สบายใจดี"

            จ่ายเงินค่าข้าวเสร็จก็เดินไปซื้อน้ำเปล่าจากร้านข้างๆ จากนั้นจึงเดินไปยังโต๊ะว่างซึ่งอยู่ริมสุดของโรงอาหาร แต่แล้วคำถามของคุณป้าเมื่อกี้ก็ลอยผ่านเข้ามาในความคิด

            'ป้าเห็นหนูกินข้าวคนเดียวตลอดเลย ไม่เหงาเหรอลูก'

            คำว่า 'เหงา' เคยอยู่เป็นเพื่อนเธอนานนับปี ทว่าตอนนี้มันกลับเลือนหายไปเพราะเธอรู้สึกชาชินกับมันเสียแล้ว

            พิณนาใช้ชีวิตตัวคนเดียวโดยปราศจากพ่อและแม่มานานกว่าสามปี หากแต่เรื่องราวของเธอไม่ใช่นิยายน้ำเน่าที่พ่อแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่หรือเติบโตมาจากบ้านเด็กกำพร้า แต่เพราะบังเอิญสอบติดมหาวิทยาลัยของรัฐในกรุงเทพฯ เธอจึงต้องจากบ้านเกิดมาอาศัยอยู่ในเมืองหลวงเพียงลำพังตั้งแต่ปีหนึ่ง

            แรกเริ่มอะไรๆ ก็น่าตื่นตาตื่นใจสำหรับเด็กต่างจังหวัดอย่างพิณนา เพื่อนคนแรกหลังจากมาอยู่กรุงเทพฯ เป็นผู้ชายซึ่งอยู่ห้องตรงข้ามกัน ทั้งเธอและเขาต่างก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาโดยตลอดจนกระทั่งเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นทำให้ทั้งคู่มีปากเสียงกัน และหลังจากวันนั้นเธอก็ไม่ได้พบกับเขาอีกเลย

            ไม่รู้เมื่อไหร่ที่พิณนาถูกแยกออกจากสังคม รู้ตัวอีกทีเธอก็กลายเป็นคนไม่มีเพื่อนฝูงไปแล้ว แม้การใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวจะทำให้รู้สึกเหงาทว่าเธอก็มีความสุขดี... อยู่อย่างสงบสุขไม่ต้องไปมีปัญหากับใคร

            แต่เมื่อไม่นานมานี้ความสงบสุขในชีวิตของเธอกลับถูกทำลายด้วยฝีมือของคนกลุ่มหนึ่ง...

            "ลุกไปนั่งที่อื่นได้ไหม พวกฉันจะนั่งตรงนี้" เพื่อนร่วมคลาสเรียนคนเดียวกับก่อนหน้านี้เอ่ยปากขึ้น พิณนาจึงเงยหน้าขึ้นมองก่อนพยักหน้าช้าๆ แล้วลุกขึ้นทันที

            เธอหยิบจานข้าวกับขวดน้ำมาถือเอาไว้แล้วเดินหาโต๊ะใหม่อีกครั้ง พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นที่นั่งว่างอยู่จึงกลั้นใจเดินเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะ แม้จะรู้สึกอึดอัดแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยได้แต่อดทนเอาไว้ ไม่เช่นนั้นวันนี้คงจะไม่ได้กินข้าวเป็นแน่

            พิณนาก้มหน้าก้มตากินข้าวทันที ทำเป็นไม่สนใจสายตาและคำนินทาจากคนรอบข้าง ทว่านั่งได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีทุกคนในโต๊ะก็พร้อมใจกันลุกขึ้นแล้วแยกย้ายไปคนละทิศละทางเมื่อน้ำเสียงทุ่มต่ำของใครคนหนึ่งดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่เธอนั่งอยู่

            "ดูซิว่าวันนี้ฉันเจอใคร"

            "..." พิณนาลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเธอรู้แน่ชัดแล้วว่าเขาคนนั้นคือใคร...

            น่าเบื่อที่สุด!

            หญิงสาวบ่นในใจอย่างรู้สึกเหนื่อยหน่าย เธอคิดว่าวันนี้จะได้กินข้าวอย่างมีความสุขแล้วเชียวแต่กลับต้องมาเจอมารผจญจนได้ ความอยากอาหารของเธอลดฮวบลงในพริบตาเพราะผู้ชายตรงหน้าคนนี้แท้ๆ เลย

            "ฉันอยากกินแบบนี้ ไปซื้อมาให้หน่อย" ชายหนุ่มชี้ไปที่จานข้าวของพิณนาก่อนหยิบเงินส่งให้เธอ "แต่ของฉันไม่ต้องราดน้ำปลาพริกนะ ไม่ชอบกินเค็ม"

            'กวิน' เจ้าของรูปร่างสูงโปร่งราวกับนายแบบ ใบหน้าคมคายดูหล่อเหลาทำให้สาวๆ บ้าคลั่งมานับไม่ถ้วน เรือนผมสีดำสนิทยาวระต้นคอรับกับคิ้วหนาดกดำทว่าเรียงตัวสวยชวนน่ามอง นัยน์ตาสีนิลคมกริบน่าหลงใหลและร้ายกาจในเวลาเดียวกัน ไหนจะจมูกโด่งรั้นบ่งบอกถึงความเป็นคนเอาแต่ใจรับกับริมฝีปากหยักลึกได้รูปสีแดงสดตามธรรมชาตินั่นอีก

            พิณนาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็กต์ตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ แต่นิสัยกลับเลวทรามเกินจะเยียวยา!

            "รีบไปซื้อมาให้ไวเพราะตอนนี้ฉันหิวมาก!" กวินพูดเร่งแล้วยกมือขึ้นสะบัดเบาๆ เป็นเชิงไล่

            หญิงสาวลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปซื้อข้าวแบบของตัวเองตามคำสั่งของชายหนุ่มท่ามกลางสายตาของผู้คนนับร้อยที่เฝ้ามองการกระทำของเธอด้วยความรู้สึกขบขันปนสะใจ

            ไม่ถึงห้านาทีพิณนาก็กลับมาที่โต๊ะพร้อมกับข้าวราดแกงจานใหม่ เธอยื่นจานข้าวส่งให้กวิน แต่เมื่อเขาไม่รับเธอเลยถือเก้ออยู่อย่างนั้น ซ้ำยังยักคิ้วกวนประสาทมาให้อีก

            "จะกินข้าวไม่ใช่เหรอ งั้นก็นั่งลงสิ..." คำพูดของกวินเกือบทำให้พิณนาหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขาอยู่แล้วถ้าหากไม่ได้ยินประโยคถัดมาเสียก่อน "แต่ให้ลงไปนั่งกับพื้นแทนนะ เหมือนที่พวกบ้านนอกเขาทำกัน ฉันคิดว่าเธอน่าจะเคยทำกับพ่อแม่ของเธอบ่อยๆ"

            เสียงหัวเราะดังระงมไปทั่วโรงอาหาร สีหน้าและแววตาของผู้คนรอบข้างบ่งบอกชัดเจนว่าสะใจกับคำพูดของกวินมากแค่ไหน ตรงข้ามกับพิณนา... เธอรู้สึกโกรธจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว

            ครั้งนี้มันเกินจะรับไหว!

            บ้านนอกแล้วยังไง นั่งกินข้าวกับพื้นแล้วยังไง คนบ้านนอกก็เป็นคนเหมือนกัน ไม่เห็นต้องพูดจาดูถูกกันเลยนี่ อีกอย่าง... ทำไมต้องพูดถึงพ่อแม่เธอแบบนั้นด้วย มันมากเกินไปแล้ว!

            แม้จะรู้สึกโกรธแต่พิณนาก็ไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรกลับไป แต่เดินถือจานข้าวไปหยุดอยู่ข้างกวิน ความกรุ่นโกรธซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย เธอพยายามไม่แสดงอาการใดๆ ออกไปแต่เลือกที่จะลงมือทำมากกว่า...

            "มองหน้าฉันทำไม หรืออยากมีปัญหา" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องหน้าเขานิ่งจึงขึ้นเสียงถาม "ฉันถามว่ามอง..."

            โพละ!

            ไม่ทันที่กวินจะถามจบประโยคข้าวราดแกงหน่อไม้กับไก่ผัดเผ็ดก็ละเลงอยู่บนหัวของเขาเสียแล้ว ทุกคนรอบข้างดูจะช็อกไปตามๆ กัน โดยเฉพาะกวิน... เขาเอาแต่นั่งนิ่งขณะเบิกตากว้างจนแทบถลนออกมานอกเบ้า

            การกระทำของพิณนาสร้างความตระหนกตกใจให้กับทุกคนที่เห็นเหตุการณ์เป็นอย่างมาก เพราะไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าคนอย่างเธอจะกล้าทำอะไรเช่นนี้

            "ทำบ้าอะไรของเธอวะ! อยากตายหรือไง!" ศิวา... หนึ่งในเพื่อนสนิทของกวินกระชากพิณนาให้หันไปเผชิญหน้าแล้วตะคอกใส่เธอเสียงดัง ดูเหมือนว่าเขากำลังจะสติแตกเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักถูกหยามจากผู้หญิงตัวเล็กๆ

            "..." แต่ปฏิกิริยาของหญิงสาวกลับนิ่งเฉยราวกับเธอไม่ได้รู้สึกรู้สากับสิ่งที่เพิ่งทำลงไปสักนิดเดียว

            ศิวาคว้าคอเสื้อของพิณนาแล้วยกตัวเธอให้ลอยขึ้นจากพื้น เขาอยากจะทุ่มเธอลงพื้นด้วยซ้ำแต่ก็ติดว่าเป็นผู้หญิง กระทำรุนแรงเกินกว่าเหตุคงไม่ดีเลยได้แต่ยกค้างไว้อย่างนั้น กระทั่งได้ยินเสียงของกวินเขาจึงค่อยๆ ปล่อยเธอลง

            "น่าสนใจดีนี่..." กวินปาดข้าวออกจากหัวตัวเองด้วยท่าทางใจเย็น ทว่าความจริงแล้วเขาแทบอยากพุ่งเข้าไปเล่นงานคนตรงหน้าใจจะขาด

            ไม่มีใครกล้าท้าทายอำนาจของเขา แล้วยัยบ้านี่กล้าดียังไงถึงมาทำแบบนี้กับคนอย่างกวิน!!!

            สาบานด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย... เขาจะเล่นงานเธอให้สาสมกับความอับอายที่เธอสร้างให้เขาอย่างแน่นอน!

            "..." เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบ กวินจึงพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับก้าวเข้าไปหาพิณนาอย่างเชื่องช้าทว่าให้ความรู้สึกน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

         "ถ้างั้นมาลองดูกันหน่อยว่าของเล่นชิ้นใหม่ชิ้นนี้จะทำให้ฉันสนุกได้มากแค่ไหน!"

TO BE CONTINUED...

 ภาพประกอบจาก : www.tumblr.com , www.siamzone.com ฯลฯ

The-Daziie's Talk

[07/03/2016] หูยยยย เปิดเรื่องมาก็แซ่บแล้ว! ผู้หญิงหน้านิ่งกับผู้ชายร้ายกาจเป็นอะไรที่ลงตัวสุดๆ (เหรอ) หนูพิณนาจิตใจแข็งแกร่งเหลือเกิน กล้าท้าทายอำนาจพี่กวินด้วยการโปะข้าวลงกลางกระหม่อมด้วย =O=;; ไม่อยากจะนึกถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา...ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง แต่ชีวิตนางน่าสงสารนะ ไม่มีเพื่อนฝูงเลยสักคน ถ้าเราเจอแบบนั้นคงหมดกำลังใจจะไปเรียนแล้ว มีใครเคยอยู่ในสถานการณ์เดียวกับพิณนาบ้างไหม หมายถึงสถานการณ์อยู่ตัวคนเดียวนะ ไม่ใช่มีเรื่องกับผู้ชาย 55555555

นักอ่านคนไหนสนใจสั่งซื้อนิยาย สอบถามได้ที่แฟนเพจ The-Daziie นะคะ โดยการเสิร์ชหาชื่อใน Facebook นะคะ (จริงๆ ทำลิงค์ไว้แต่มันกดไม่ได้ เลยเสิร์ชหาชื่อแทนแล้วกันเนอะ)

ตัวอย่างหน้าปกนิยายค่ะ