The Invisible : The Girls

          เรื่องราวต่อไปนี้เป็นเรื่องราวที่แต่งขึ้น มิได้มีเนื้อหาที่ต้องการเสียดสีบุคคลใดในสังคม แต่เนื่องด้วยเรื่องราวต่อไปนี้ อาจจะมีการเสียดสีภาพลักษณ์ในสังคมไปบ้างเพื่อความสนุกสนาน และอาจมีภาพ เสียง หรือเนื้อหา ที่ไม่เหมาะสมด้านพฤติกรรม ความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษา ผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ... 

     บ่ายวันหนึ่งที่ท้องฟ้าเปิดโล่ง แสงอาทิตย์ก็ส่องสว่างลงมายังเบื้องล่างของเมือง
หลวงที่เรียกกันว่า กรุงเทพฯ รถราบนท้องถนนกำลังติดกันยาวเรียงแถวไปถึงบนทางด่วน
สภาพอากาศในวันนี้ ช่างไม่ต่างอะไรไปจากวันอื่นๆเลย ราวกับว่าพระเจ้ากำลังลงโทษผู้คน
ที่อยู่เบื้องล่างนี้ให้ได้รู้รสชาติของการใช้ชีวิตอย่างแท้จริง

     รถตู้สีเงินสง่าวิ่งมาจอดอยู่หน้าป้ายรถเมล์แถว กม.7 เผยให้เห็นสองสาวดีกรีนักเรียนดีเด่น
ของโรงเรียนไม่เด่นแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯกำลังลงมาจากรถตู้ พร้อมกับเสียงโวกเวกโวยวายของคนในระแวกนั้น บ้างก็กำลังเรียกผู้โดยสาร บ้างก็คุยกันเสียงดัง บ้างก็คนบ้าตะโกนคุยคนเดียว ดูแล้ว ช่างเป็นภาพบรรยากาศที่โคตรจะวุ่นวาย เฟิร์น และ นุช จึงรีบข้ามถนนไปอีกฝากหนึ่งของถนน ฝั่งนั้นมีเซเว่นและผู้คนดูไม่วุ่นวาย แต่หลังจากข้ามไป นุช ผู้ที่ชื่นชอบไอติมเป็นชีวิตจิตใจ ก็ได้ไปสะดุดตาเข้ากับตู้กดไอติม นุช จึงเดินไปกดไอติมมาทานก่อนจะพบว่าตังของเธอนั้นไม่พอ เพราะต้องเหลือค่ารถนั่งวินกลับบ้านต่อ ดังนั้น นุช จึงขอยืมเงินจากเฟิร์นสิบบาทเพื่อกดไอติม จากนั้นทั้งคู่จึงเดินเข้าไปในเซเว่นตามปกติเป็นประจำ

     ปั้ง! เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านนอกของเซเว่น

     เฟิร์นและนุชจึงออกไปดู และพบว่ามีผู้ชายใส่ชุดสีกากีประมาณสิบกว่าคนยืนอยู่ที่หน้าเซเว่นและอีกสิบกว่าคนยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกฝากของถนน ชายเหล่านั้นคือตำรวจตรวจไก่นั่นเอง บรรดาผู้คนจากฝั่งตรงข้ามจากที่เสียงดังโวกเวกอยู่แล้ว คราวนี้เสียงเหล่านั้นเพิ่มดีกรีความดังกระหึ่มเหมือนเสียงเซอราวดังมาจนถึงฝากฝั่งนี้ ทุกสายตาจับจ้องไปที่บรรดาตำรวจหนุ่ม พวกเขาทุกคนถือปืนกันคนละกระบอก จะมีแค่บางคนเท่านั้นที่ถือสองกระบอกเพราะคิดว่าตัวเองอยู่ในหนังคาวบอย

     หนึ่งในบรรดาฝูงชนที่เฝ้าดูเหตุการณ์อย่างเมามัน ชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า ทำให้บรรดาฝูงชนอีกนับร้อยบนท้องถนนมองตามขึ้นไป บนนั้นมีเครื่องบินเฮลิคอปเตอร์สามลำกำลังบินวนเวียนอยู่แถวนั้น จากนั้นไม่นานก็มีทหารหลายสิบนายจากบนเฮลิคอปเตอร์ยื่นหน้าออกมาพร้อม
กับปืนกระบอกยาวกว่าของตำรวจ เสียงประกาศเสียงหนึ่งดังออกมาจากที่ไหนสักแห่ง

     "แสดงตัวออกมาซะ! ตอนนี้เจ้าหน้าที่ได้ล้อมไว้หมดแล้ว!" เสียงปริศนาที่เหมือนเสียงนักมวยปล้ำกำลังโกรธเมียที่บ้านได้ตะโกนออกมาจากที่ไหนสักแห่งอย่างสุดริด เหมือนกับว่าเขาเอาความที่เขาไม่สามารถเถียงคำด่าเมียที่บ้านได้ มาลงกับเวลาทำงานของเขาแทนเสียอย่างงั้น

     "น่ากลัวจังเลย... เขามีอะไรกันนะ?" นุชถามเฟิร์นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอันเป็นอักลักษณ์
เฟิร์นมองหน้านุช คิ้วเริ่มขมวด หน้าผากเริ่มย่น สีหน้าของเฟิร์นดูเริ่มจะมุ่งมั่นกับอะไรบางอย่าง เฟิร์นหันหน้ามองนุชด้วยสีหน้าท่าทางอันมุ่งมั่น แล้วหันมาพูดกับนุชว่า...
     "ห้ะ?... ตะกี้นุชพูดว่าไงนะ?!" เฟิร์นถามนุชเพราะไม่ได้ยินในสิ่งที่นุชพูด
     "เราบอกว่า น่ากลัวจังเลย... เขามีอะไรกันนะ?" นุชทวนคำพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นมาอีก 2%
     "เราก็ไม่รู้อ่ะ... นุช! วันนี้มันน่ากลัวมาก เราว่านุชนอนบ้านเราก่อนมั้ย เดินไปอีกสองซอยก็ถึงบ้านเราแล้ว... แล้วพอเหตุการณ์สงบ นุชค่อยกลับไปที่บ้านนุชก็ได้" เฟิร์นกล่าวด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
     "โอเค... เอาอย่างนั้นก็ได้ กำลังกลัวอยู่พอดี" นุชกล่าว

     ในขณะที่ทั้งคู่กำลังจะรีบเดินหลบหลีกเหตุการณ์อันไม่สงบนี้เพื่อไปที่บ้านของเฟิร์น นุชกับเฟิร์นก็ถูก"ใครบางคน"จับตัวไว้ แล้วทั้งคู่ก็สลบไป...

โปรดติดตามตอนต่อไป...