ซ่อนใจปรารถนา

บทนำ

            ‘ฉัน ซินิสตา กุลกอรปกิจ บันทึกเล่มนี้จะเล่าถึงเหตุการณ์ในตลอด 3ปีที่ผ่านมาที่ฉันได้อาศัยอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่กลับเป็นที่ที่สร้างเรื่องราว รอยยิ้ม น้ำตา และบาดแผลให้ฉันได้มากมาย...’

            มือเล็กๆที่กำปากกาคลายออกจนแบหงาย เธอหยุดที่จะเขียนมันชั่วครู่ด้วยยากจะเรียบเรียงคำพูดทั้งหมดที่เอ่อท้นอยู่ท่วมห้วงหัวใจ ดวงตาสีเขียวอมน้ำเงินยามนี้ความสดใสได้เลือนหาย หญิงสาวใช้มันเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบินทั้งเลื่อนลอย จุดหมายที่มองช่างห่างไกลเสียจนไม่รู้เลยว่ามันอยู่ที่แห่งหนไหน

            เมฆปุยสีขาวนวลราวสายไหมฟูนุ่มพากายตนเข้าแนบแอบเคียงมอง เมฆน้อยหารู้ไม่ว่าตัวเองไร้ซึ่งความสำคัญในรัศมีวงเนตรของผู้ที่ตนพยายามออเซาะไปเสียลับ มันทำได้แต่เพียงมองสายตาที่หม่นหมองทอดไปไกลกว่าดวงตะวันฉายจะย่ำย่าง

            ภายใต้จุดหมายที่แสนไกล ภาพเรื่องราวมากมายก็เข้าเยือนวนฉายในห้วงความคิดอย่างซ้ำไปซ้ำมา ราวกับเทปม้วนหนึ่งที่วนอยู่บนเครื่องอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพที่เป็นทั้งความสุขและความเศร้าในคราเดียวเผยปรากฏเด่นชัดยิ่งกว่าภาพใดๆที่ในสมอง ไม่นานนักน้ำใสๆก็ไหลลงจากหัวตาทั้งสองอย่างไม่รู้ตัว ถูกอย่างรอบกายพลันมืดดับไปหมด เหลือเพียงแต่ความทุกขเวทนาที่ยังคงอยู่ให้รู้สึกไม่จากไป

            “คุณคะ คุณ...”

            เสียงนิ่มหวานของพนักงานตอนรับสาวกระซิบเรียกท่ามกลางการตอบสนองที่มีค่าเท่ากับ 0 เจ้าของใบหน้าที่เปียกชุ่มด้วยอัสสุชลใสตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง บีบคั้นให้แววตาที่เปี่ยมด้วยความกังวลของอีกฝ่ายเพิ่มทวีคูณ พนักงานสาวตัดสินใจเรียกคนไร้ความรู้สึกอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังจากเดิม “คุณผู้หญิงคะ”

            “คะ คะ...”

            ร่างบางแห้งเหี่ยวสะดุ้งกายอย่างโรยแรงราวตื่นจากภวังค์ฝัน ใบหน้ารูปไข่เองกลับมาสบที่ผู้เรียกด้วยตกใจทันควันทั้งน้ำตาที่เกรอะกรังไม่ทันเช็ด “คุณโอเคไหมคะ” พนักงานสาวสวยถามพลางยื่นกระดาษทิชชู่แผ่นนิ่มจากรถเข็น พร่างไพลินรับมันมาแล้วบรรจงซับใบหน้าจนแห้งสนิท “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก” เธอตอบทั้งยิ้มแห้งๆให้อีกฝ่ายสบายใจ แม้ลึกๆในใจจะรู้สึกไม่โอเคแม้แต่น้อยก็ตาม

            มือน้อยๆกลับมาจับปากกาด้ามเดิมอีกครั้ง หญิงราวเริ่มเขียนมันต่อทั้งใจที่ร้าวรอนจวนแหลกสลาย

            ‘ทุกอย่างเริ่มต้นตั้งแต่ที่ฉันมาประเทศไทยเพื่อนำอัฐิพ่อกลับคืนบ้านเกิด...’