ภรรยามาเฟีย(MARKBAM)

เขียนโดย alicekpkyxq

วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 19.24 น.

2 chapter

0 วิจารณ์

18.84K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 19.36 น. โดย เจ้าของนิยาย

บทนำ

บนตึกสูงระฟ้าใจกลางเมือง แสงจันทร์สอดส่องผ่านห้องสวีทขนาดใหญ่ จัดแจงไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา ราคาเเพงระยิบ เผยให้เห็นภาพชายหนุ่งร่างสูงใหญ่ กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ทว่าในอกแกร่งนั้นซุกซ่อนคนตัวเล็กที่ถูกสวมทับด้วยชุดนอนตัวโคร่ง ยิ่งปกปิดร่างบางจนละม้ายคล้ายคลึงกับร่างของหญิงสาว ที่จมอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ท่ามกลางผ้านวมหนาที่ปกคลุมความหนาวของค่ำคืนนี้

" Rrrrrrr "

" เตรียมตัวให้พร้อม ฉันกำลังออกไป " มืออีกข้างค่อยๆหยิบเสื้อเชริต์สีขาว ขึ้นมาติดกระดุมทีละเม็ด พลางเอ่ยคำสั่งให้คนปลายสาย ไปพร้อมๆกัน

"ครับท่าน" สิ้นสุดคำบัญชาการ ผ่านไวเลทที่ซุกซ่อนอยู่ภายในหูของชายหนุ่ม หลังจากที่ชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จ พลางเหลือบตาไปมองร่างเล็กที่กำลังนอนอยู่บนเตียง เผยให้เห็นริมฝีปากแดงระเรื่อ น่าหลงใหล จนทำให้เขาแทบไม่อยากห่างจากคนตัวเล็กไปในตอนนี้เลย แต่หน้าที่ของเขาก็สำคัญไม่น้อยเลยได้แต่หักห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรกับร่างตรงหน้าไปมากกว่านี้ ทำได้เพียงกดจูบลงบนหน้าผากมน อย่างช้าๆเพื่อเป็นการบอกลา แล้วรีบพาร่างตัวเองออกไปจากห้องเผยให้เห็น บอดี้การ์ดเป็นกองทัพยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบรออยู่บริเวณหน้าห้องลับของโรงแรม จนถึงระหว่างทางเดินถึงลานจอดรถ ซึ่งบอดี้การ์ดเหล่านี้ล้วนเป็นคนของตะกูลต้วนทั้งสิ้น ที่ยืนรักษาความปลอดภัยให้กับสมบัติชิ้นสำคัญที่สุดในขีวิตของเขา ในเวลาที่เขาไม่อยู่ ตามมาด้วยเหล่าแม่บ้านที่ยืนรอการเรียกใช้ของนายหญิงและนายท่าน ตลอดเวลาทั้งคืน ไม่มีการหยุดพัก

มาร์ค ต้วน นักธุรกิจหนุ่มวัย 25 ปี ผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเอเชีย ไม่เพียงแต่รูปร่างหน้าตาทีที่หล่อไม่ปราณีใครเท่านั้น นิสัยของเขาก็เช่นกัน เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่มากมาย ทั้งใต้ดินและบนดิน แต่คนในแวดวงส่วนใหญ่ มักรู้จักเขาในนาม มาเฟีย ผู้สืบต่อตะกูลอันโหดเหี้ยม ไม่เคยปราณีใคร แม้กระทั่งญาติ คนสนิท หรือแม้แต่ " คนรัก "

ระหว่างทางไปโกดัง ตลอดทางชายหนุ่มก้มมองจอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ที่ฉายภาพจากกล้องวงจรปิดของคนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับ อย่างสบาย เมื่อชายหนุ่มเห็นอย่างนั้น ก็เผยยิ้มออกมาอย่างสบายใจเมื่อรู้ว่าสมบัติชิ้นสำคัญของเขายังคงปลอดภัย

"ผมให้นายแพทย์ที่อเมริกาเป็นคนคิดค้น ยาตัวนี้ขึ้นมาใหม่ครับ เพื่อคุณแบมแบมโดยเฉพาะ จะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกแน่ครับ คุณท่านไม่ต้องเป็นห่วง "บอดี้การ์ดคนสนิท หวัง แจ็คสัน เอ่ยบอกอย่างรู้งาน

" ถ้ายาตัวนี้ยังไม่ได้ผลอีก ก็จัดการซะ ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของแบมแบมไปมากกว่านี้ "

" ยังมีอีกเรื่องครับที่ท่านต้องรู้ "

" ว่ามา "

" เรื่องที่คุณท่านให้ผมไปสืบมา เป็นจริงอย่างที่คุณท่านสงสัยครับ " มาร์ค กุมมือแน่น ดวงตาทั้งสองข้างฉายให้เห็นถึงความโกรธ เกลียด อย่างปิดไม่ได้ เมื่อได้ยินคำยืนยันจากลูกน้องคนสนิท

" วันนี้จับเป็นเท่านั้น! "

" แต่ว่าท่านครับ......" แจ็คสันสับสนกับคำสั่งเมื่อสักครู่ของเจ้านาย ซึ่งปกติแล้วตะกูลต้วนนั้น เป็นตะกูลที่ยิ่งใหญ่เอ่อล้นไปด้วยอำนาจ ซึ่งไม่แปลกที่จะมีคนหวังจะทำลายและล้วนมีหนอนบ่อนไส้ปะปนมาอยู่ในบริษัทมากมายเพื่อหวังผลประโยชน์ บ้างก็ล้วนจะโค่นอำนาจของตะกูลต้วนให้หมดสิ้น แต่ไม่เคยมีใครทำมันได้สักที โดยทุกๆคืน คุณมาร์คจะส่งลูกน้องไปฆ่าคนที่คิดจะทรยศกับเขา และยึดอำนาจทั้งหมดมาเป็นของตนแต่ผู้เดียว แต่ครั้งนี้คู่อริเป็นถึง ปาร์ค จินยอง ศัตรูที่มาร์ค ตั้งปฏิญาณ จะฆ่ามันด้วยมือของเขาเอง มาเฟียที่เป็นคู่แข่ง ในทุกๆด้าน แม้กระทั่ง "ความรัก" ก็ยังไม่วายที่จะทำให้เขาเลิกอาฆาตแค้นได้เลย

" ทำตามที่ฉันสั่ง "

"ครับท่าน!!" ชายหนุ่มกดเปิดสัญญาณไวเทล ส่งต่อคำสั่งไปยังลูกน้องทั้งหมดของตะกูลต้วน ทันทีที่ได้รับคำสั่ง

โกดัง ตะกูลต้วน

"พลั่ก !!!! ตุ๊บบ "

" อะแฮ่ก !!!! " เสียงสำลักเลือด ด้วยความเจ็บปวดจากการถูกทำร้ายอย่างสาหัส ของชายหนุ่มที่ถูกคลึงด้วยเชือกหนา คล้องด้วยโซ่ตวนขนาดใหญ่ที่ค่อยๆรัดกระดูกของชายหนุ่มให้แหลกเป็นชิ้นๆ อย่างช้าๆ นี่ขนาดคำ ว่า "จับเป็น" ในความหมายของชาย ที่ชื่อ มาร์ค ต้วน ยังขนาดนี้ ถ้าจับตาย ปาร์คจินยอง คงไม่เหลือแม้แต่วิญญาณ

" เป็นไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ " มาร์ค ค่อยๆ เดินแหวกออกมาจากดงบอดี้การ์ดของเขา อย่างช้าๆพลางกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงเรียบ แววตาดุร้ายราวกับเสือกำลังจะอ้าปากกินซากสัตว์ที่ถูกบดให้ละเอียดพร้อมจะเข้าปากเขาได้ทุกเมื่อ

" แกเองหรอ ฮึ คิดไว้ไม่ผิด ถุ้ย! " จินยองคากเลือดถ่มหน้าของมาร์ค อย่างนึกสมเพช ที่ใช้วิธีหมารอบกัดกับคนอย่างเขาได้

" ฮึ งั้นมึงคงรู้ตัวแล้วสิ่น้ะ ว่าไปทำเลวอะไรไว้ " มาร์คยกมือขึ้นปาดคราบเลือดออกอย่างเบามือ ไม่กระตือรืนร้น หรือแสดงท่าทีโกรธแต่อย่างใด เขายังคงจ้องหน้าจินยองอย่างคาดโทษแต่ไม่ลงมือทำร้ายอะไรทั้งสิ้น เพราะทั้งคู่ต่างก็รู็ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงที่เกิดเหตุวันนี้ดี

" 55555 รู้แล้วหรอ สั่งคนไปสืบจนได้สิ่น้ะ " จินยองเยาะเย้ยอย่างบ้าคลั่ง

" มึงจะทำอย่างนี้เพื่ออะไรว้ะ!! " มือทั้งสองข้างเริ่มกุมแน่นขึ้น ทั่วทั้งร่างกายเกร็งจนปรากฏให้เห็นเส้นเลือด ทุกอย่างที่ชายหนุ่มพูดอาจจะเป็นคำพูดธรรมดา แต่มันทำให้มาร์คเจ็บจนฝังใจจากในอดีต ความแค้นค่อยๆเพิ่มขึ้นจน เปลี่ยนสรรพนามมาใช้คำที่คุ้นชินที่ทั้งคู่ต่างก็รู้กัน และโถมหมัดหนักพลุ่งใส่หน้าจินยองอย่างเต็มแรง

" เพื่ออะไรอ่ะหรอ ? มึงน่าจะรู้ดีป่ะว้ะ " จินยองกระซิบกลับอย่างแผ่วเบา พลางถามกลับด้วยเสียงที่ดังขึ้นผิดจากตอนแรกมาก

" มึงปล่อยกูให้มีความสุขกับแบมหน่อยไม่ได้หรอว้ะ มึงจะมาจองเวรอะไรกับกูอีก ห้ะ!" สติของมาร์คเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กุมหมัดต่อยไปที่หน้าของจินยองถี่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่หยุดพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสะอื้นเล็กน้อย ในใจเขาทั้งโกรธและเกลียดแต่ก็ได้เพียงแค่ต่อย ที่หน้าอย่างแรงๆเป็นการระบายอารมณ์ แต่แปลกที่ทุกครั้งเขาคิดจะฆ่าแต่กลับใช้ไม่ได้กลับจินยองสักที อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ดีๆของทั้งคู่ในอดีต แต่ก็ไม่มีอะไรที่แน่นอนเสมอไป น้ำตาค่อยๆเอ่อขึ้นรอบดวงตาของมาร์ค อย่างไม่น่าเกิดขึ้นได้ ทุกเรื่องที่ล้วนเกี่ยวข้องกับแบมแบมน้ำตาเกิดขึ้นได้เสมอกับ มาร์ค ต้วน

" ความสุขหรอ มึงคิดว่าถ้าแบมรู้เรื่องนี้อ่ะ แบมจะมีความสุขหรอว้ะ มึงตื่นได้แล้ว มึงควรปล่อยให้แบมได้รู้ความจริงสักทีเว้ย "

" ไม่ แบมจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้ มึงไม่มีทางบอกแบมสำเร็จหรอก !! " มาร์ค สบถอย่างเสียงดัง พลางชกหน้าถี่ขึ้นจากเดิมเป็นเท่าตัว แถมแรงก็หนักขึ้น น้ำตาค่อยๆไหลออกจากดวงตาที่เต็มไปด้วยความแค้น

" มึงคิดว่าจะปิดแบมได้หรอว้ะ มึงเป็นมาเฟีย สักวันแบมก็ต้องรู้ แล้วเรื่องที่ ฆ่....... "

" ไอเหี้ยยย!!!! มึงหยุดพูดเดี๋ยวนี้น้ะเว้ยย " มาร์คเปลี่ยนจากหมัดเป็นฝ่าเท้า ทีบไปที่หน้าของจินยองอย่างเต็มแรง ด้วยความกลัวว่าความลับที่เค้าผิดบังมาเมื่อ 10 ปีที่แล้ว จะเปิดเผยออกมาในที่สุด และถ้าถึงตอนนั้นสมบัติที่มีค่าที่สุดของเค้า คงหายไปพร้อมๆกัน

" มึงคอยดูน้ะ กูจะไม่ปล่อยแบมไว้กับคนอย่างมึง สักวันกูจะเอาแบมกลับมาเป็นของกู" ทันทีที่จินยองพูดจบ คำพูดประโยคเมื่อสักครู่ เข้าไปสะกิดต่อมอวตารของมาร์คทันที คงถึงวันที่มาร์คจะลบเส้นความสัมพันธ์ดีๆในอดีตที่ทำให้เค้าไม่กล้าฆ่าจินยองได้ลงทิ้งซะ มาร์คปาดหยาดน้ำตาที่กำลังไหลเป็นทางออกเผยให้เห็นดวงตาสองคู่ที่ฉายแววโหดเหี้ยมอย่างเต็มตัว รีบควักปืนจากกระเป๋าหลังกางเกง ขึ้นตั้งท่า มือเรียวกดยิง ไม่เป็นจังหวะ จนกระสุนลูกสุดท้ายหมดลง ร่างที่ถูกซ้อมยับเหยินเมื่อสักครู่ ตอนนี้พรุนไปด้วยลูกกระสุนที่ทะลุผ่านร่างนับไม่ถ้วน หลงเหลือเพียงร่างกายไร้วิญญาณอยู่ตรงนั้น

" มึงไม่ควรรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก " มาร์คเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง พลางลุกขึ้นเดินออกไปขึ้นรถกลับ

" ต่อให้ไม่มีกู มึงก็อย่าหวังว่าจะได้แบมไป "

-จินยอง-

สารบัญ

ตัวละคร