ภรรยามาเฟีย(MARKBAM)

เขียนโดย alicekpkyxq

วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 19.24 น.

2 chapter

0 วิจารณ์

18.92K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 19.36 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) แหกกฏ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ณ โรงเรียน JYP

" แบมๆๆ " ขณะที่แบมกำลังวิ่งขึ้นเรียนอย่างไม่คิดชีวิต อยู่ๆก็ได้ยินเสียงเล็กแหลมเอ่ยทักทายมาตรงหน้า

" อ้าว ยองแจ ยังไม่ขึ้นเรียนอีกหรอ ? " ที่แท้ก็เป็นเสียงของยองแจ ที่มายืนดักรอแบมที่ ใต้อาคารเรียน แต่ตอนนี้มันปาไปจะ 10 โมงแล้ว ทำไมยองแจยังไม่เข้าเรียนอีก

" ก็เห็นว่าแบมมาสายอ่ะ ก็เลยมารอ " เพื่อนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสดใส ฉีกยิ้มจนดวงตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ชเว ยองแจ หรือ ยองแจ เพื่อนสนิทอีกคนของแบม มีนิสัย น่ารัก สดใส หรือเรียกง่ายๆเป็นเด็กร่าเริงมากๆ เวลาที่แบมอยู่ด้วยน้ะ ไม่ต้องคิดมากเลยสบายใจมาก แล้วเวลาที่แบมทะเลาะหรือโกรธใครมา ก็จะมาระบายให้ยองแจฟังเสมอแหละ

" แน่ใจน้าาา แบมคิดว่าแจไม่อยากเรียนซะอีก " แบมฉายหน้าทะเล้น เริ่มเอาหน้าเข้าไปไกล้เพื่อนตัวเล็กข้างๆ เพ่งตามองเข้าไปในแววตา จนยองแจเริ่มคลี่ยิ้มออก ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ

" แบม.....ทำไมตาแดงยังเงี้ยอ่ะ ไหนแจดูหน่อย " เนื้อหาการสนทนาเมื่อสักครู่เริ่มเปลี่ยนไป หลังจากที่แบมพยายามจะแกล้งหลอกเพื่อนตัวดีเข้าหน่อย แต่ตอนที่แบมเอาตาเข้าไปไกล้สงสัย ยองแจจะสังเกตุเห็นตาแดงๆ ที่ผ่านการร้องไห้มาสดๆร้อนๆ

" พึ่งทะเลาะกับพี่มาร์คมาอ่ะ " แบมเห็นได้ชัดเลยว่ายองแจเริ่มเปลี่ยนสีหน้ากระทันหัน จากตอนแรกที่ฉีกยิ้มกว้าง ตอนนี้กลับส่งยิ้มแห้งๆมาให้แบมแทน เหมือนเกรงกลัวอำนาจของมาร์คมาก ไม่แปลกหรอกเพราะมาร์คเป็นเจ้าของโรงเรียนนี้ แถมยังมีชื่อเสียงในวงการมากมาย จึงกลายเป็นเรื่องธรรมดาที่เวลาแบมเอ่ยชื่อมาร์ค ยองแจจะแสดงสีหน้ากลัวอย่างนั้นออกมา แต่ความสัมพันธ์ของแบมกับมาร์คเราทั้งคู่ ไม่เคยเปิดเผยที่ไหนเลย นอกจากเวลาอยู่บ้าน เลยทำให้ยองแจรู้จักแบมแค่ในนามน้องชายบุญธรรมของมาร์ค ไม่ได้มีอำนาจมากมาย เวลาแบมอยู่โรงเรียนก็เหมือนเด็กธรรมดาๆคนหนึ่ง แค่มีรถหรูมาคอยรับส่งก็เท่านั้น แต่มันก็เป็นเรื่องดีมากสำหรับแบม เพราะทำให้ยองแจและเพื่อนคนอื่นๆ กล้าเข้าหาแบมมากขึ้น

" ถึงกับต้องร้องไห้เลยหรอ " ร่างสูงใหญ่ เดินมาหยุดตรงหน้าแบม แล้วยืนกอดอก มองสำรวจรอบๆตัวแบมทั้งที่ไม่ร่วมวงสนธนาเมื่อสักครู่ แต่กลับพูดออกมาอย่างกับมีตาทิพย์ หูทิพย์อย่างงั้นแหละ

" แอบฟังอีกแล้วหรอยูค" ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนสนิทตัวใหญ่อีกคนของแบม ยูคยอม หรือที่คนในโรงเรียนรู้จักดีในนาม ดาวโรงเรียน หรือเรียกง่ายหล่อสุดในโรงเรียนแล้วมั้งสำหรับแบมอ่ะ แต่นิสัยนิ่งๆหล่อๆสุขุมๆ เยือกเย็นพูดแทงใจดำคนอื่นไปเรื่อย หรือมองๆไปเหมือนเก๊กนี่แหละ ที่แบมติดไม่ชอบอยู่นิดนึง

" ป่าว มาตั้งนานแล้ว แต่แค่ไม่ปรากฏตัว " ยูคยอมยักคิ้วประกอบ

" ไม่เข้าใจ ทำไมเป็นแค่พี่น้องถึงต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ด้วย " ร่างหนาตรงหน้าแบมยิงคำถามใส่เหมือนเอาระเบิดมาฝังอกพร้อมจะปะทุอย่างงั้นแหละ มันจี้ใจสมคำล่ำลือจริงๆ แต่ยองแจที่ยืนอยู่ข้างๆเหมือนจะเห็นสีหน้าแบม เลยได้แต่สะกิดคนตัวใหญ่ยิกๆ

" ไม่เห็นแปลกเลยมึง เวลากูทะเลาะกับเฮียน้ะ ก็ร้องไห้หนักแบบนี้แหละ เนาะแบม " ยองแจพยายามขำกลบเกลื่อนสถานการ์ณที่เหมือนจะร้อนเป็นไฟ แบมไม่เข้าใจเลยทำไมยูคชอบมาจับผิดแบมกับมาร์คอยู่เรื่อย

" ถ้ายูคจะมาหาเรื่องแบมอีกน้ะ ทีหลังยูคไม่ต้องมา แบมเบื่อ " แบมทำหน้าไม่สบอารมณ์กลับไป

" ยูคก็แค่เป็นห่วงแบมอ่ะ เห็นแบมร้องไห้มา " ยูคปรับเปลี่ยนสายตาให้อ่อนโยนขึ้นจากเดิม แบมสัมผัสได้ หลังจากที่แบมตีหน้าเบื่อๆกลับไป แบมกับยูคแล้วก็ยองแจเป็นเพื่อนสนิทกันมา ตั้งแต่แบมอยู่ม.ต้น เราทั้งสามคนแคร์กันมาก แต่ก็มีบางครั้งที่ทะเลาะกระทบกระทั่งกันบ่อยๆโดยเฉพาะกับยูค หลายครั้งมากที่พอมีมาร์คเข้ามาเกี่ยว เหมือนยูคจะเหน็บแบมแปลกๆ เหมือนไม่ค่อยชอบมาร์คเลย แต่จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อยูคกับมาร์คก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรให้บาดหมางกันซะหน่อย

" แล้วยูคคิดว่าพูดแบบนี้ แบมจะหายนอยด์หรอ " เอาจริงๆแบมก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอก แต่แค่อยากรู้ว่าเพื่อนตัวดีจะง้อแบมยังไง ปกติเนี่ยตามใจแบมมากเลยน้ะ วันนี้เกิดอยากมาพูดให้แบมไม่จอย ต้องถูกสั่งสอนให้เข็ด

" แบมยูคขอโทษ " ยูคใช้แขนมาสกิดที่ตัวแบมอย่างเบาๆ เป็นเชิงง้อ อย่างนี้เรียกเข้าข่าย ตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆ แต่ไม่ง่ายอย่างงั้นหรอก หึ

" แค่ขอโทษอ่ะ มันไม่พอหรอกยูค แบมเสียใจมากเลยน้ะ ที่ยูคพูดแบบนี้อ่ะ กี่ครั้งแล้วที่คอยจับผิดแบมกับพี่มาร์คอยู่นั่นแหละ ถ้าไม่ไว้ใจกัน ก็ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกันอีกเลย " ประโยคที่แบมพูดไปเมื่อกี้ก็แอบๆ เสียใจอยู่เหมือนกันที่ต้องปิดบังความจริงกับยูค แต่มันยังไม่ถึงเวลาที่ใครจะรู้เรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าแบมเองอยากปิดเรื่องนี้ คงไม่มีใครชอบที่ต้องอยู่ในฐานะ"แฟนเก็บ" แบบนี้หรอก แต่ในเมื่อมาร์ค ยังไม่พร้อมที่จะบอกใคร แบมก็คงทำได้แค่" รอ"

แต่แค่แบมได้ตื่นมาเจอมาร์คทุกวัน คอยโอ๋แบมเวลาตื่นจากฝันร้าย แค่คำว่า " ภรรยา" ก็ไม่สำคัญกับแบมอีกแล้ว

" ยูคขอโทษน้ะ แบมจะให้ยูคทำยัง แบมถึงจะหายเสียใจ บอกยูคมาได้น้ะ เดี๋ยวยูคตามใจหมดเลย " สงสัยหน้าแบมตอนโกรธคงจะหน้ากลัวมากแน่ เล่นทำคนตัวใหญ่ ถึงกับต้องขอโทษเป็นการใหญ่ แทบจะเอาดาวเอาเดือนมาให้แบมได้อยู่แล้วมั้ง ในเมื่อเสนอมาเอง ก็คงต้องสนอง แบมรีบหันไปมองหน้ายองแจ ที่ตอนนี้ฉีกยิ้มเล็กๆ กระพริบตาอย่างรู้กัน

" แจ วันนี้อากาศร้อนๆเนาะ แบมอยากกินไอติมจัง ถ้าได้กินอ่ะ คงฟินไปถึงกาแล็กซี่ทางช้างเผือกเลยเนอะ " แบมยกมือขึ้นมาพัดๆ ตามตัว ประกอบการสาธยายความอยากกิน ขึ้นเป็น 2 เท่า

"แต่แบมรสที่แบมชอบกินมันอยู่ตั้งฮอกไกโด เลยน๊าาาา จะกินยังไงล่ะทีนี้ " ยองแจพูดเสริมขึ้นอย่างประจวบเหมาะพอดี

" ไอติมหรอ ได้สิ่ เดี๋ยวยูคโทรสั่งจากฮอกไกโดเลยม้ะ เอาแบบราดนมฉ่ำๆตรงโคน แล้วก็ใส่สตรอเบอร์รี่เป็นลูกไว้ข้างบน แบบที่แบมชอบกินไง " พูดไม่ทันขาดคำ ยูครีบรับปากจะพาแบมไปกินซะยังกะมีประตูโดเรม่อน เพื่อนคนนี้นี่สั่งได้จริงๆ แฮะ

" ไม่เอาดีกว่า พักนี้แบมรู้สึกเลี่ยนๆอ่ะแจ เอ้ยย เกือบลืมแหน่ะ อาทิตย์หน้า คอเล็กชั่นใหม่ของแอร์เมส กำลังออกพอดีเลยอ่ะ อยู่ๆก็รู้สึกอยากเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวเนอะ "

" แต่มันแพ๊งแพงง น้ะแบม จะมีใครซื้อให้ล้ะเนี่ยย กุส่าห์รอมาตั้งนานเนอะ ถ้าไม่ได้อ่ะ เสียใจแย่เลย " ยองแจโผเข้ากอดแบมอย่างอดสงสารไม่ได้ ด้วยความเล่นใหญ่รัชดาลัย ของยองแจเพื่อนรัก งานนี้อย่าว่าแต่วิคตอเรีย เลย หลุยส์ แชนแนล คงหนีไม่พ้นตู้เสื้อผ้าบ้านแบมแน่ คิคิ

" ไม่ต้องเสียใจน้ะแบม ม๊ายูคเป็นเพื่อนกับคนออกแบบคอเล็กชั่นนี้ เดี๋ยวยูคจะบอกให้ขน ทั้งเซ็ทมาให้แบมเลย " ขนาดแอร์เมสยังมี ยูคนี่มันยูคจริงๆไม่แปลกหรอกที่ยูคจะมีทุกอย่างเพราะ ตระกูลยูคก็ไม่ใช่เล่นๆเลย ขึ้นชื่อว่าเป็นตะกูลที่รวยที่สุดเป็นอันดับ 2 รองจากตะกูลต้วนก็ไม่ธรรมดา ถ้าแบมอยากได้อะไรต้องหามาให้ได้ซิ่น้ะ มีหวังแกล้งต่ออีกหน่อยได้ตั๋วขึ้นจรวดไปนั่งเล่นที่ดาวอังคารฟรีแน่เลย

" เห้อออ แต่แบมว่าสไตล์แบมตอนนี้ก็ดีแล้วน้ะ แต่พักนี้อ่ะรู้สึกไม่ค่อยดีเลยอ่ะแจ เครียดๆเรียนก็หนัก อยากไปพักผ่อนไกลๆ สัก 4-5 วันเนอะ เผื่อจะมีชีวิตชีวาขึ้นบ้าง เห้ออ " แบมถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ดีน้ะที่แบมดูซีรี่ย์บ่อยๆ ไม่งั้นเผลอหัวเราะตั้งแต่ไอติมฮอกไกโดแล้ว

" จะไม่ให้เครียดได้ไงล่ะแบม ก็พักเนี้ยคงมีคนมาทำให้แบมเสียใจบ่อยๆ " ยองแจหันมาชำเลืองมองหน้ายูคเปรยๆ

" ใช่ไหมแบม พักนี้เรียนหนักเนอะ ยูคก็อยากไปพักเหมือนกัน เราไปมัลดีฟกันไหม ที่ๆแบมอยากไปไง เดี๋ยวยูคโทรไปบอกให้ป๋าจองตั๋วไว้เลยก็ได้ เราไปกันตอนนี้เลยก็ได้น้ะ ไปเลยม้ะ ? " ยูคพูดเสร็จสับเรียบร้อย ไม่รอคำตอบจากแบมสักคำ ทำท่าจะรีบจูงมือแบมไปอย่างเดียว เห็นอย่างนั้นก็อดที่จะขำไม่ได้จริงๆ

" 55555. เลี้ยงสเต็กสยามก็พอแล้วไหม 5555 " แบมหลุดคำออกมาระลอกใหญ่ อดไม่ได้จริงๆถ้าแบมกั้นกว่านี้หน้าท้องคงขึ้นกล้ามแน่ ถึงขึ้นจะพาไปมัลดีฟตอนนี้เลย ถ้าไม่ติดว่าแบมแกล้งน้ะ ไม่งั้นวิ่งตามไปแล้ว

" 55555 โถ่แบม ยอมง่ายไปไหมเนี่ย ถ้าพูดอีกนิดน้ะ มีหวังแจว่า ถ้าแบมอยากเกิดเป็นนางฟ้า ยูคมันคงไปอ้อนวอนพระอินทร์ให้แล้วมั้ง 5555 " ยองแจหัวเราะไม่หยุด แถมเสียงดังกว่าแบมอีก จนลืมสังเกตุสายตายูคที่หันมามองแจ จนแทบจะกินหัวได้แล้ว

" 55555 แบมยอมตั้งแต่แอร์เมส แล้วอ่ะแจ "

" โถ่ แบมอ่ะ ยูคก็นึกว่าพูดจริง กะจะกดโทรหาป๋าแล้วน้ะเนี่ย " ไม่ใช่แค่แจที่เล่นใหญ่ ยูคก็ไม่แพ้กันจริงๆ ล้มลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น เอามือใหญ่ๆมากอดขาแบมแน่น จนกางเกงตัวยาวของแบมจะหลุดลงมากองกับพื้นอยู่แล้ว ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แถมยังยู่หน้าใส่แบมอย่างงอนๆ บวกกับน้ำเสียงอ้อนๆนั่นอีก สงสัยคงกลัวแบมงอนจริงๆเลย เล่นลงไปนั่งกับพื้นแบบนั้น

" 5555 แค่ยูคตั้งใจจะง้อแบมขนาดนี้อ่ะ แบมก็ไม่รู้จะโกรธยังไงแล่วว " แบมขำหนักกว่าเดิมอีก เห็นเพื่อนร่างยักษ์ลงไปกอดขาอยู่ข่างล่างแบบนั้น แบมกลัวว่าจะหัวเราะจนขาดอากาศหายใจซะก่อน เลยรีบแกะมือปลาหมึกของยูคออกให้เร็ว เวลาที่แบมงอน ยูคก็ง้อแบมทุกครั้งแหละ แต่ครั้งนี้มันตลกจริงๆ เรื่องที่ยูคพูดกับแบมตอนนั้น แบมโกรธมากๆ ตอนแรกตั้งใจจะแกล้งให้ร้องไห้กันไปข้างนึงเลย แต่พอมามัลดีฟ นี่แบมไปไม่เป็นเลย

" ต่อให้แบมโกรธยูคจริงๆ ของพวกนี้ยูคก็หาให้แบมได้น้ะ " ยูคลุกขึ้นมายืน พูดเว้นวรรคราวๆกับพระเอกซีรี่ย์บอกรักนางเอก ฟังแล้วขนลุกจริงๆเล้ยย

" 5555 บ้าาา เป็นเพื่อนกันจะเอาอะไรขนาดนั้น ถ้าแบมได้หมดนั่น ยูคคงจนตายพอดี " แบมตบไหล่ปลอบยูคไปทีนึง ถึงแม้ยูคจะรวยแค่ไหน แต่ของทุกอย่างแบมมีหมดแล้วแหละ เพราะมาร์คตามใจแบมมาก แค่แบมบอกอยากได้อะไรก็ซื้อใหเ้แบมหมดเลย ไม่รู้จะหาคนดีๆแบบนี้ได้ที่ไหนอีกแล้ว

" หื้ออ ไม่เอาอ่ะ ยูคยังรู้สึกผิดกับแบมอยู่ดี ให้ยูคทำอะไรให้แบมน้ะ " ยูคยู่หน้าพองแกมเล็กๆให้แบม อย่าสำนึกผิด

" เอ่ออออ........ ทำไรดีอ่าาาาาา "

" เอางี้ม้ะ เดี๋ยวยูคพาแบมไปกินติมสยาม เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง " คนตัวใหญ่ยักคิ้วถี่ๆ

" สยามหรอ...เอ่อออ... " แบมลังเลที่จะตอบตกลง แบมอยากไปกินไอติมกับยูคน้ะ แต่ไม่ติดว่าในประโยคมันมีสถานที่ต้องห้าม ที่แบมไม่สามารถไปตามลำพังได้ ข้อห้ามกฏเหล็กของมาร์คกับแบม มีหวังแบมฝ่าฝืนไปไหนมาไหนคนเดียว โดยที่ไม่ได้รับอนุญาติจากมาร์ค กลับบ้านมาแบมต้องถูกมาร์คโกรธแน่เลย

" บ้าหรอ ยูคก็รู้อยู่อ่ะว่าแบมไปเที่ยวได้ที่ไหนล่ะ " ยองแจเหมือนรู้ทันความคิดแบม เพราะปกติแล้ว เวลาแบมจะไปไหนก็ต้องขออนุญาติมาร์คก่อนเสมอ

" ไปแค่แปปเดียวเองน้ะแบม แค่กินไอติมแล้วกลับเลย มาเรียนตอนบ่ายก็ทัน รับรองคุณมาร์คไม่รู้แน่ " ยูคพูดอ้อนๆ เขย่าตัวแบมถี่ๆ แต่เหตุผลที่ยูคหามา ก็ไม่เลวเลย ความจริงแบมก็อยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างเหมือนกัน แต่ถ้าขอมาร์คๆต้องไม่ให้ไปแน่ ยิ่งสยามหรือที่คนเยอะๆยิ่งไม่มีสิทธิ์เด็ดขาด แต่ตอนนี้ถ้าแบมไปแล้วกลับมาเรียนก็ยังทัน แถมมาร์คไม่รู้ด้วย แต่แบมก็ต้องเลือกที่จะโกหกมาร์ค คงต้องเลือกสักทาง แบมกัดปากใช้ความคิดอย่างหนัก

" อืมมมมม....โอเค ! ไปก็ได้ " แบมตัดสินใจพูดออกมาอย่างๆเร็วๆ แบมขอโทษน้ะมาร์คแต่แบมขอแค่วันเดียวน้ะ แค่ครั้งเดียวแล้วแบมจะไม่โกหก มาร์คอีกเลย สัญญาน้ะ แบมได้แต่ขอโทษมาร์คในใจ

" แต่แบม...เอ่อ...พวกข้างหลังจะเอายังไงอ่ะ " ยองแจหมายถึงชายร่างสูงใหญ่สวมสูธสีดำ ที่เดินสวนกันไปมา ทั่วทั้งโรงเรียน แบมลืมบอกไปนอกจาก รถหรูที่มารับมาส่งแบมทุกวัน ก็หนีไม่พ้นบอดี้การ์ดของมาร์ค ที่เปรียบเสมือนอวัยวะชิ้นที่33 ของแบมไปแล้ว โดยมาร์คให้เหตุผลว่า กลัวแบมจะเป็นอะไรเวลาที่มาร์คไม่อยู่ ก็เลยให้พวกบอดี้การ์ดมาคอยดูแลแบมแทน แต่แบมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี แค่มาโรงเรียนธรรมดาจะมีเรื่องอันตรายอะไรหนักหนาเนอะ

" เอ่อออ...เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเดี๋ยวยูคจัดการเอง " ยูคโพลงพลางรีบพูดขึ้นมา เหมือนมีแผนอะไรดีๆ

" ยังไงอ่ะ!!! " แบมกับแจพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

" เดี๋ยวยูคจะเข้าไปชวนพวกบอดี้การ์ดคุย ส่วนแบมกับแจอ่ะ ก็ไปทางหลังโรงเรียน มันจะมีช่องเล็กๆไว้สำหรับหนีอยู่ เดี๋ยวยูคตามไปทีหลัง "

" หูยยยยย นี่ถ้าไม่ได้เรียนมาด้วยกันน้ะ คิดว่าเป็นนักโทษแหกคุกซะอีก " แบมที่มองยูคจัดวางแผนอย่างเป็นระบบ ก็อุทานออกมาด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนตัวแสบจะรู้วิธีหาทางออกแบบนี้ได้ด้วย

" แบมไม่รู้อะไร เวลาที่มันปวดท้องขอไปห้องพยาบาลนะ มันตอแหลหมดแหละ ความจริงแล้วมันอ่ะแอบโดดเรียนประจำ!! " แจเผยความจริงไม่ยั้ง จนยูคแทบหลบตาแบมไม่ทัน เกือบจะหล่อแบบเชอร์ล็อค โฮล์มส์ แล้วไหมล่ะยูค

" หุบปากไปเลยไอ้แจ..... ตกลงตามนี้น้ะ " ยูคทำมือเป็นสัญลักษณ์เริ่มแผน แบมกับแจยืนมองยูคที่เริ่มเดินเข้าไปไกล้บริเวณที่จุดศูนย์กลางของพวกชายชุดดำ แล้วก็ทำท่าทางเหมือนคุยเรื่องอะไรกันอยู่แต่จากตรงนี้ที่แบมยืนอยู่ ก็เห็นเหมือนใครสักคนในชายชุดดำ ทำท่าตกใจ เหมือนมีอะไรเกิดขึ้นสักอย่าง จากนั้นก็เอ่ยเรียกพวกคนอื่นๆที่ยืนอยู่ตามจุดต่างๆให้เข้ามารวมตัวกัน เมื่อเห็นว่าทางสะดวกแบมกับแจก็รีบก้าวเท้าวิ่งออกไปบริเวณหลังรั้วโรงเรียน ลอดผ่านช่องตามที่ยูคบอกอย่างเสร็จสับ

" ยูคจะรอดไหมเนี่ย แบมน่าจะไปพูดเอง ถ้าเกิดพี่มาร์คจับได้ยูคตายแน่เลย " แบมเริ่มรู้สึกผิด อดห่วงเพื่อนตัวยักษ์ไม่ได้จริงๆ

" ไม่ต้องห่วงมันหรอกแบม ยูคมันถึกจะตาย แจกล้าเอาหัวเป็นพยานเลยอ่ะ "

" แป๊กกกกก !!!! " ยองแจพูดไม่ทันขาดคำ เสียงฝ่ามืออรหันต์กระทบเข้ากับหนังศรีษะอย่างจัง ดูจากเสียงแล้ว หัวแจยังอยู่ดีใช่ไหม ?

" ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่ศรัทธาและเชื่อมั่นในตัวกู !! " ยูคยักคิ้วพูดอย่างเจ้าเล่ห์ ใส่ยองแจที่ตอนนี้หน้าเหมือนตูด ไปแล้วหลังจากที่โดนยูคยอมตบหัวไปทีหนึ่ง บางทีแบมก็อิจฉาสองคนนี้น้ะที่กล้าเล่นอะไรแบบตลกๆใส่กันไม่แคร์กัน ถึงแม้มันจะดูรุนแรง แต่แบมรับรู้ได้ถึงความสนิทความรักความผูกพันธ์ของยูคกับแจ ที่มันมั่นคงมากๆ ถึงแม้สองคนนี้จะเกลียดกันแต่ถึงเวลาที่ต้องช่วยกันทำอะไรบางอย่างก็ร่วมมือกันได้ดี ยิ่งกว่ารวมตัวขบวนการเรนเจอร์ซะอีก

" ป่ะ แบมไปกันเถอะ เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง 5555 " ยูคหันมาพูดติดตลก ใส่แบม แล้วหันกลับไปค้อนใส่ยองแจที่ตอนนี้เหมือนจะกินหัวกันได้แล้ว

" ไปเหอะ แบม เดี๋ยวแจเลี้ยงเอง ถึงแจจะไม่ใช่ป๋า แต่ก็เป็นเพื่อนที่รักแบมที่สุดน้ะ จุ๊บบ " ยองแจรีบผลักหัวยูคออกจากแบม แล้วเข้ามาแทนที่พลางส่งจูบตบท้ายให้แบม ภาพตรงหน้าที่เต็มไปด้วยการแย่งชิงตัวแบมจากเพื่อนรักทั้งสองตลอดทาง มันทำให้แบมอดยิ้มไม่ได้จริงๆน้ะ มันเหมือนชีวิตแบมไม่ได้มีแค่มาร์คที่รักแบม แต่ยังมียองแจกับยูคยอมที่คอยดูแลแบมมาตลอด ชีวิตนี้แบมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่นี้ก็เกินพอสำหรับแบม

สยามพารากอน

วันนี้เกือบทั้งวัน พวกเราก็ตะเวนหาของกินอร่อยๆทั่วสยาม จนท้องแบมแทบจะแตก มีหวังกลับบ้านไปมาร์คต้องสงสัยแน่ คิดว่าแบมท้อง8เดือนชัวๆ จนต้อนนี้ก็เป็นเวลา 14:00 น. แล้วได้เวลาที่โรงเรียนจะเลิกแล้วแบมก็ต้องรีบกลับ และอีกสักพักมาร์คคงมารับแบม

" ยูค แจ เดี๋ยวแบมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนน้ะ " อาหารที่กินแต่ละอย่างของวันนี้ ล้วนมีน้ำ เป็นส่วนผสมหลักเสมอ ไปกี่ร้านๆก็ต้องมีน้ำปั่นบ้าง ไอติมบ้าง ไม่แปลกหรอกที่แบมจะขอตัวเข้าห้องน้ำ

" ให้ยูคไปเป็นเพื่อนป่าว? " ยูคยอมละสายตาจากเกมส์ที่ดูสีหน้าก็รู้ว่าเมาส์มันส์แค่ไหน กับการเรียนหนูตั้งใจอย่างนี้ไหมลูก แบมนี่อยากจะถามยูคจริงๆ

" ไม่เป็นไรอ่ะ ยูคเล่นไปเหอะ เห้ยๆ ระวัง จะตายแล้วๆ " แบมรีบเตือนสติยูคให้หันกลับไปสนใจเกมส์ตรงหน้าต่อ

" เห้ยๆๆ ยิงดิ่ว้ะๆยิงๆๆ " ยูครีบหันไปสนใจเกมส์ทันที ขึ้นชื่อว่าเด็กผู้ชายนี่ถ้าลองได้เล่นเกมส์ต่อให้เอาช้างทั้งฝูงก็ฉุดไม่อยู่จริงๆ แบมยิ้มให้อย่างเอ็นดู ก่อนจะปลีกตัวออกมาเดินเข้าห้องน้ำไปคนเดียว

ห้องน้ำ

" ครืกกกกกก " แบมกดชักโครกทันที ที่ทำธุระเสร็จ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีสัญญาณแจ้งเตือนดังขึ้น

" ดึ้ง ดึง ดึ้งๆๆ " โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงส่งเสียงแจ้งเตือนขึ้นจากไลน์ ถี่ๆ แบมหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้มาดู ข้อความอัตโนมัติที่ส่งมาหาแบมเป็นประจำ มันเป็นข้อความจากทางแบรนด์เสื้อผ้าแฟชั่นชั้นนำของโลกมากมาย รวมทั้งบริการเสริมอำนวยความสะดวกทั้งหมดที่มาร์คจัดการทำให้แบม ส่วนใหญ่ทุกข้อความก็จะเสนอโปรโมชั่นไม่ก็คอเล็กชั่นใหม่ๆมาให้แบมดูผ่านข้อความเสมอ แต่แบมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ถ้าเทียบกับข้อความที่แทบจะอยู่ล่างสุดของวัน แต่มันสำคัญมากกับแบม แต่วันนี้แบมกับลืมเปิดอ่าน

ที่รัก: เรียนหนักไหมคะ ?

ที่รัก: เหนื่อยไหม หืม พักกินน้ำบ้างน้ะ จะได้สดชื่น

ที่รัก: คิดถึงจัง อยากเห็นหน้าเร็วๆ

ที่รัก: วันนี้มาร์คจะรีบทำงานเลยนะคะ จะได้ไปรับที่รักเร็วๆเนอะ

ที่รัก: เย็นนี้มาร์คสั่งไอติมฮฮกไกโด จากญี่ปุ่นมาด้วย ให้ที่รักเป็นพิเศษเลย ถือซะว่าขอโทษที่เมื่อเช้ามาร์คทำให้ที่รักร้องไห้นะ

ที่รัก: เรียนอยู่หรอคะ ไม่อ่านข้อความเลย ไม่เป็นไร ถ้าอ่านแล้วตอบมาร์คด้วยนะ ตั้งใจเรียนนะคะ รักนะ

" มาร์คฮะ.... อะฮึก " หลังจากที่อ่านข้อความจบ ความรู้สึกผิดก็แล่นเข้าสู่สมองของแบม จนทำให้อุทานชื่อมาร์คออกมาเบาๆ มาร์คเป็นห่วงแบมมาก ในหัวแบมได้แต่คิดวนๆซ้ำๆ ถ้ามาร์ครู้ว่าวันนี้ทั้งวันแบมไม่ได้เรียน มาร์คจะผิดหวังไหม ถ้ามาร์ครู้ว่าแบมโกหกมาร์คแล้วหนีมาเที่ยว มาร์คจะโกรธไหม แล้วมาร์คจะยังรักแบมไหม สารพัดคำถามดังก้องอยู่ในหัวแบม จนทำให้น้ำตาค่อยๆเอ่อล้นรอบดวงตากลมโต เสียงสะอื้นดังขึ้นในลำคอเบาๆ แต่ได้ยินชัดเจน ภายในห้องแคบๆ ที่ภายนอกไร้ผู้คน ตอนนี้แบมไม่กล้าแม้แต่จะโกหกมากต่อไปอีกแล้ว ถึงแม้มาร์คจะโกรธ แต่แบมก็ทนเห็นความหวังดีของมาร์คที่ให้มา แต่แบมกลับไม่เห็นค่ามัน

แบมแบม: มาร์คฮะ....แบมขอโทษน้ะ ที่ทำให้มาร์คผิดหวัง

แบมแบม: วันนี้ทั้งวันแบมไม่ได้ไปเรียน

แบมแบม: แบมโดดเรียนออกมาเที่ยว T_T

แบมแบม: แบมไม่อยากโกหกมาร์คแล้ว

แบมแบม: แบม รั

" แกร๊ก!! " เสียงคล้ายคนเปิดประตูเข้ามาภายในห้องน้ำดังขึ้น ทำลายความเงียบเมื่อสักครู่ จนทำให้แบมถึงกับชะงักมือที่กำลังกดหน้าจอโทรศัพท์ แล้วหันมาสนใจเสียงที่ดังขึ้นอย่างตกใจ

"............" บรรยากาศภายในห้องน้ำเงียบสงัด ราวกับเสียงเปิดประตูเมื่อสักครู่เป็นเพียงลมเป็นคนผลักเข้ามา หากเป็นคนเข้ามาในห้องน้ำจริง ควรจะมีเสียงฝีเท้า เสียงกดชักโครก เสียงเปิดน้ำจากก๊อก ออกมาเป็นระยะๆสักนิด แต่นี่กับมีเพียงความว่างเปล่า ราวกับไม่มีใครเข้ามา แต่เสียงเมื่อสักครู่คืออะไร

" อะฮึก " แบมหลุดสะอื้นขึ้นมา หลังจากพยายามกั้นเสียงร้องไห้ ที่ค่อยๆเบาขึ้นจากเมื่อสักครู่ แบมพยายามเช็ดน้ำตาออกทีละนิด แล้วกำโทรศัพท์เครื่องบางแน่น สองเท้าค่อยๆพยุงตัวขึ้นอย่างเบาแรง สถานการ์ณในห้องน้ำตอนนี้มันให้ความรู้สึกแปลกๆไป อย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีใครสักคนกำลังแอบฟังทุกอากัปกิริยา แบมได้แต่เอียงหูแนบกับผนังห้องน้ำช้าๆ เพื่อฟังเสียงแต่มันกลับเงียบผิดปกติ ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจ

" เอี๊ยดดด" เสียงเปิดของประตูดังขึ้นอย่างช้าๆ แบมตัดสินใจค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ ทีละก้าว สายตากวาดมองไปรอบๆบริเวณ แต่กลับไม่เผยให้เห็นร่างของใครอยู่ภายในห้องน้ำแม้แต่คนเดียว ประตูของห้องน้ำทุกห้องต่างเปิดออกเป็นภาพเดียวกัน หรือเสียงเมื่อสักครู่อาจเป็นเพียงลมที่พัดเข้ามา แบมได้แต่คิดปลอบใจตัวเอง ล้มเลิกความคิดทุกอย่างออกจากสมอง แล้วรีบก้าวเท้าเดินออกทันที ส่งมือเรียวยาวไปหมุนลูกบิด เพื่อเปิดออก

" แกร๊กๆๆๆๆ " ข้อมือเรียวหมุนลูกบิดนับครั้งไม่ถ้วนๆ แต่ประตูบานใหญ่กลับไม่เปิดออกดังที่หวัง คนตัวเล็กเริ่มตกใจ กระตือรือร้นหมุนลูกบิดถี่ขึ้นเรื่อยๆ สลับกับกำหมันขึ้นทุบประตูอย่างแรงๆ แต่เมื่อไม่ได้ผลก็แปรเปลี่ยนเป็น ใช้ฝ่าเท้าขึ้นยกทีบเข้าอย่างจัง แต่ประตูบานใหญ่กลับยังนิ่งเหมือนเดิม

" ใครก็ได้ช่วยด้วยฮะ ลูกบิดเสีย แบมติดอยู่ในนี้ มาร์คๆช่วยแบมด้วย " สติสตังเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แบมแบมไม่อยู่เฉย ตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างสุดเสียง แต่กับไร้ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาบริเวณนั้นเลย ผิดกับตอนแรกที่เข้ามา เมื่อสักครู่ยังมีคนเดินขวักไขว่กันให้ทั่ว แต่ทำไมจู่ๆกับไร้ผู้คนในตอนนี้ แบมแบมได้แต่คิด

" ปัง! กรี๊ดดดด " จู่ๆเสียงปริศนาก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงอุทานด้วยความตกใจกลัว มาจากข้างหลังร่างคนตัวเล็ก จนแบมแบมต้องหันกลับไปมองที่บานประตูภายในห้องน้ำอย่างตกอกตกใจ สายตาจดจ่อไปที่บานประตูตอนแรกมันเปิดอยู่แบมแบมรู้ดี แต่ตอนนี้มันกับปิดลงจากเสียงเมื่อสักครู่ คนตัวเล็กยืนตัวสั่น สองขาเรียวค่อยๆอ่อนลงทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ร่างกายค่อยๆเบียดเข้าหาผนังด้วยความกลัวจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่

" ฮือออ....มะ...มีคนอยู่ในนี้ไหมครับ " คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ใบหน้าที่ยังไม่ทันแห้งดีค่อยๆชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้ง แบมแบมตัดสินใจเอ่ยถามออกไปเพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่อยู่ในนี้นั้น เป็นคนอย่างที่เขาคิดไว้หรือไม่

" .............ฮืออ ต้องการอะไร " แต่เสียงที่ได้รับกลับว่างเปล่า ใบหน้าเล็กสะอื้นหนักขึ้นเมื่อ ไม่มีเสียงตอบรับ สถานการ์ณที่ดูเหมือนจะเกิดขึ้นราวกับมีคนจัดเตรียมไว้ตอนนี้มันหมายความได้ไม่ยาก ถ้าหากเป็นคนที่ทำเรื่องทั้งหมดขึ้น คนๆนั้นล้วนไม่ใช่ผู้หวังดีต่อแบมแบมแน่ๆ แต่ถ้าหาก ไม่ใช่คน สิ่งๆนั้นอาจจะฆ่าเขาให้ตายไปเลยก็ได้

" มาร์ค...อยู่ไหน มาร์คช่วยแบมที ฮืออๆ " คนตัวเล็กได้แต่ก้มหน้าหลับตา พลางเอ่ยเรียกชื่อคนที่คิดถึงมากที่สุดในเวลานี้ออกมาเบาๆ สองมือกุมข้อมือที่ถูกสวมด้วยข้อมือโซ่แน่นๆ ริมฝีปากค่อยกดจูบลงบนจี้คุ้นเคย ทั้งน้ำตา

" ที่รักๆๆ" เสียงคุ้นหูดังก้องในสมองของคนตัวเล็ก แรงสะกิดสัมผัสเข้ากับร่างเล็กที่ลงไปกองกับพื้น แต่ความกลัวก็ยังคงอยู่ แบมแบมไม่กล้าแม้จะลืมตาขึ้นดูภาพตรงหน้า อีกใจคิดเพียงว่ามันเป็นภาพลวงตาที่ตนสร้างขึ้นจากความกลัว

" มาร์คๆๆๆ ช่วยแบมด้วย รีบมาหาแบมน้ะ แบมกลัว " แบมแบมควานมือหาร่างหนาเข้ามากอด ทั้งทีเปลือกตายังปิด ริมฝีปากหนาเรียกหาชื่อคนรักทั้งน้ำตา

" มาร์คอยู่นี่แล้วไงคะ ลืมตาเร็วคนดี " ชายร่างหนาส่งฝ่ามือเข้ามาคลอเคลียบนใบหน้าเรียวเพื่อปลอบขวัญคนตัวเล็ก แบมแบมๆค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อนัตย์ตาปรับเปลี่ยนโฟกัสชายตรงหน้าอย่างชัดเจนร่างเล็กก็พุ่งเข้าหาอกแกร่งอย่างโหยหามานาน น้ำตาไหลอาบโหนกแก้มแดงที่ชุ่มไปด้วยเงื่อปนหยาดน้ำตา เนื้อตัวสั่นเทากระชับเข้าหาอ้อมกอดหนา มาร์คก้มลงจูบซับหยาดน้ำตาช้าๆ ท่อนแขนแกร่งสอดเข้าหาบริเวณข้อพับของร่างเล็ก แล้วยกขึ้นเหนือพื้นในท่าเจ้าสาว ทำให้คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเอียงหน้าเข้าหาอกแกร่ง มือเล็กกำเสื้อสูธหนาของชายหนุ่มไว้ในฝ่ามือเรียว ด้วยความกลัว กลัวว่าจะเกิดเหตุการ์ณอะไรขึ้นอีก ถึงตอนนั้นเขาไม่อยากอยู่ห่างจากร่างหนานี้อีกแล้ว เขาอยากให้คนตัวใหญ่ปกป้องตัวเองตลอดไป

"กลับบ้านเรากันนะ " ชายหนุ่มกระซิบบอกร่างเล็กในอ้อมกอด ริมฝีปากประทับลงบนหน้าผากขาวนวล ก่อนที่ภาพสุดท้ายของคนตัวเล็กจะเลือนลางหายไป เข้าสู่ห้วงนิทรา

ปล. จาดไรด์ ถึง รีดดดดด

สวัสดีอีกครั้งค่ะ ขอโทษน้ะค่ะที่มาอัพให้ช้า เพราะช่วงนี้สอบบ่อยมาก คือไรด์อยู่ ม.3 กำลังจะขึ้นม.4 เลยต้องสอบเยอะ ต้องอ่านหนังสือค่ะ แต่คือก็พยายามแต่งทุกวัน แต่ยังม่เสร็จสักที วันนี้ก็เลยมาลงให้ครบ แต่รับรองหมดสอบไปไรด์มาต่อถี่แน่ๆค่ะ เพราะมีเวลาคิดพล็อตเรื่องไว้เยอะมาก เรื่องนี้คืออยากให้ออกแนวโหดๆหน่อยเนอะ แบมเลยต้องเจอเรื่องร้ายๆเยอะ แต่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ เพราะมีมาร์คมาช่วย ก็อุ่นใจไปหนึ่ง 555555 ถ้าใครชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไรบอกได้น้ะค่ะ เม้นท์ได้ตลอดเลยคือไรด์อยากรู้ว่า สิ่งที่ไรด์ต้องการจะสื่อกับสิ่งที่รีดอ่านมันตรงกนัไหม คือบางทีแต่งไปก็ไม่ได้ความรู้สึกคนอ่านจริงๆ เพราะเราเป็นคนแต่งเอง และสุดท้ายเรื่องม่า มันอาจมีนิดนึงเนอะ ตามพล็อตเรื่อง แต่ไรด์สัญญาว่า มันจะน้อยกว่าฟินแน่ๆคะ เพราะจะพยายามใส่ความละมุนของมาร์คอีกด้านออกมาเยอะที่สุด ขอบคุณที่อ่านนะคะ

chapter 1

สารบัญ