[Kai x Aichi Vanguard] Badly Love รักทรมานสีชมพู

บทที่ 0 สาวน้อยกับบทนำก่อนย้ายบ้าน

               ยามเช้าของบ้านเมืองในชนบทนั้นช่างงดงาม และสดชื่น ทุ่งหญ้า ทุ่งนาที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา อากาศที่เย็นสบายพร้อมกลิ่นไอดินที่ได้กลิ่นแล้วก็รู้สึกชื่นใจหลังจากฝนตก แอ่งน้ำที่อยู่ตรงร่องของดินบนพื้นถนนที่เรียกกันติดปากว่า ‘โคลน’ นั้นกระจายไปทั่วแถว ๆ ขอบ ๆ ของถนน ยามเช้าแบบนี้ ชาวบ้านก็ต่างพากันเดินออกมานอกบ้าน แล้วก็พากันมาพูดคุยเรื่องต่าง ๆ

               บ้างก็ไปพูดคุยกันที่ร้านกาแฟตรงหัวมุมถนนที่แม้อยู่ไกลก็ได้กลิ่นของกาแฟลอยโชยออกมา ทำให้ร้านนี้มีคนหนาแน่น และเจ้าของร้านกาแฟโบราณนั้นก็คอยยิ้มรับลูกค้า บ้างก็พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับลูกค้าหลาย ๆ ท่านอยู่บ้าง บ้างก็ไปเยี่ยมเยียนกันที่บ้านบ้างก็มี

               เด็กชาย เด็กหญิง เด็กหนุ่ม เด็กสาวต่างก็พากันออกมาวิ่งเล่นที่ข้างนอกบ้านอย่างสนุกสนานระหว่างทางไปโรงเรียน เช่นเดียวกันกับเด็กสาวอายุ 16 ปีที่กำลังวิ่งไปโรงเรียนอย่างสดใสร่าเริง ผมยาวถึงหลังสีน้ำเงินนั้นขับให้ผิวของเด็กสาวดูขาวผ่องสวยสมวัยมากขึ้น ดวงเนตรกลมโตสีน้ำเงินทอประกายเมื่อเธอวิ่งออกมาได้ซักระยะ เธอมีความสุขที่ได้ไปโรงเรียน เพราะเธอมีเพื่อน…

               เมื่อเธอวิ่งมาถึงที่โรงเรียนก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยผงกหัวให้ยามตามมารยาท เธอเดินเข้ามาในโรงเรียนก่อนจะสะดุดเข้ากับป้าย ๆ หนึ่งที่ติดเอาไว้ในโรงเรียน

‘รับสมัคร นักเรียนไปเรียนต่อที่เมืองหลวง ให้มาลงชื่อที่ห้องกิจการนักเรียน’

               เด็กสาวรีบลอกโปสเตอร์นั้นแล้วก็ออกตัววิ่งไปที่ห้องกิจการนักเรียน เธออยากจะไปเรียนที่เมืองหลวง เพราะที่นั่นมีคณะมหาลัยที่เธออยากจะเรียน และที่นั่นก็เป็นสถานที่แห่งความทรงจำของเธอด้วยเช่นกัน

               เมื่อเธอไปถึงที่ห้องกิจการนักเรียน เธอก็ถอดรองเท้าแล้วก็รีบเข้าไปขอรายละเอียดกับอาจารย์ในห้องกิจการนักเรียนทันที

               “อ้าว ? เซนโด จะไปเมืองหลวงหรอจ๊ะ…?”อาจารย์สาวคนหนึ่งที่เป็นอาจารย์ประจำชั้นของเซนโด หรือ เซนโด ไอจิเด็กสาวที่เรียนดีมาก และหน้าตาน่ารัก เสียแต่เธอออกจะใสต่อด้านความรัก และความรู้สึกของคนอื่นเกินไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก เอ่ยขึ้นมาพลางยิ้ม ๆ ที่มุมปากน้อย ๆ

               “แล้ว...เธอมีญาติอยู่ที่นั่นหรอ…”

               “เช่าหออยู่เอาค่ะ…”ไอจิตอบออกมาพลางยิ้ม ๆ ตามนิสัย

               “มันอันตรายนะเซนโด...ไปคนเดียวน่ะ”

               “ไม่เป็นไรหรอกค่ะอาจารย์...หนูเอาตัวรอดได้ค่ะ และหนูก็เกิดที่นั่นด้วย”ไอจิเอ่ยขึ้นมาเสียงใส อาจารย์สาวมองไอจิแล้วก็เอ่ยถามต่อ

               “แล้ว...ทางครอบครัวว่าไงบ้างจ๊ะ..?”

               “...หนูอยู่คนเดียวค่ะ”ไอจิเอ่ยขึ้นมาพลางซึม ๆ ไปเล็กน้อย อาจารย์สาวที่เพิ่งรู้ว่าตนนั้นได้พูดเรื่องอะไรที่ไม่สมควรไปเสียแล้วก็พยายามเปลี่ยนเรื่อง

               “...งั้นอาจารย์อนุญาตจ่ะ...ขอให้โชคดีนะ เดินทางวันพรุ่งนี้นะ”อาจารย์สาวเอ่ย ไอจิพยักหน้าแล้วก็เอ่ยขอบคุณอาจารย์สาว การเดินทางไปเมืองหลวงที่เป็นบ้านเกิดหลังจากที่ถูกตาและยายพามาเลี้ยงนั้น...จะเป็นยังไงนะ…

               ตายายคนที่เลี้ยงเธอมาหลังจากที่ทั้งแม่ พ่อ และน้องสาวของเธอเสียชีวิตไปโดยมีเธอที่อายุเพียงแค่ 6 ขวบที่รอดมาได้เพียงคนเดียว และตอนเธออายุได้ 15 ปี ตาและยายของเธอก็เสียไป...ทำให้เธอต้องกระเสือกกระสนส่งตัวเองเรียน

...การทำงาน และเรียนในเมืองหลวงอาจทำให้เธอนั้นได้อะไรมากกว่าที่ผ่านมาก็ได้…

               เด็กสาวมองโลกในแง่ดีพลางรีบวิ่งไปที่ห้องเรียนด้วยความอารมณ์ดี แม้จะแอบเสียใจที่จะไม่ได้เจอเพื่อนอีก แต่...ถ้าเธอจบแล้วก็ค่อยกลับมาก็ได้นี่นา

...ตอนเลิกเรียน…

               ไอจิรีบวิ่งออกจากโรงเรียนเพื่อที่จะรีบกลับบ้านไปเก็บของ ตั๋วเดินทางของเธอบอกเวลาว่าเธอจะต้องออกเดินทางเมื่อเวลาบ่ายโมงตรงของวันพรุ่งนี้

               เมื่อไอจิเดินมาถึงที่บ้าน เธอก็รีบจัดเจงเก็บข้าวเก็บของเพื่ออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ แม้จะกระทันหันไปหน่อย แต่สำหรับไอจิล่ะก็...สบายมาก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทร.ตามเบอร์ของหอพักต่าง ๆ ในเมืองหลวงนั้น

               ...และเธอก็เจอ…

               เห็นว่าเป็นหอพักที่อยู่ใกล้ ๆ กับโรงเรียนที่อาจารย์ติดต่อเอาไว้ให้ ซึ่งตามใบโฆษณาจะเป็นรูปหอที่ไม่สูงมาก และมีห้องมากมายเรียงเป็นหน้ากระดาน

               ตือดึ้ง !

               เสียงข้อความในโทรศัพท์ของเด็กสาวดังขึ้นมา ไอจิหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเมลล์จากอาจารย์ของเธอนั่นเอง

               ‘โรงเรียนที่เธอจะเรียนชื่อว่าโรงเรียนฮิตซุยนะจ๊ะ...ฉันให้แต่พิกัดเธอไปใช่ไหม แล้วตอนนี้จองหอพักรึยัง’

               ไอจิอ่านข้อความเสร็จก็กดพิมพ์ตอบอีกฝ่ายไปว่าเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะพักหน้าจอแล้วก็เก็บของต่อ เธอหยิบของโน่นของนี่มาใส่ในกระเป๋าเดินทางแบบทั้งถือและลาก ก่อนจะไปสะดุดตากับอะไรบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ

               แหวนวงเล็ก ๆ ที่ตอนนี้เล็กเกินไปกับนิ้วของเธอนั้นมีอัญมณีสีน้ำเงินรูปมังกรตัวเล็ก ๆ อยู่ตรงกลางวง ไอจิเดินไปหาก่อนจะเอาเชือกร้อยเพื่อทำเป็นสร้อยคอของเธอก่อนจะกอดมันเอาไว้ที่อก นี่คือสิ่งของที่เธอรัก และหวงรองลงมาจากของดูต่างหน้าครอบครัวของเธอ

               “ชีวิตของฉัน...มันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอย่างนั้นสินะคะ…”

----------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะ 

ฉันเป็นนักเขียนใหม่ (เรื่องนี้คือเรื่องแรกที่อัพลงอินเตอร์เน็ตค่ะ) อาจจะเขียนผิดบ้าง ไม่สนุกบ้าง สั้นบ้าง (ตอนนี้สั้นหนูรู้ดีค่ะ ; ^ ;) ก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ

เอาเป็นว่า ขอขอบคุณนะคะที่ยอมเปลืองเวลาหายใจมาอ่านฟิคนี้ ขอบคุณจริง ๆ นะคะ ....