พี่รหัสหน้าใส กับยัยน้องรหัสน่าเลิฟ - My code

          วันนี้แล้วสินะ กับการเข้ามหาลัยของฉัน มหาลัยใหม่แห่งนี้แน่นอนว่าต้องเป็นมหาลัยท็อปต้นๆของกรุงเทพ ฉันอยู่คณะรัฐศาสตร์ จึงจะต้องมีการรับน้อง และมีสายรหัสกัน เข้ามาวันแรกฉันก็ได้เจองานหนักเข้าแล้ว วันนี้มีการจับสายรหัสกัน ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะโหดสักแค่ ตอนที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ก็มีเพื่อนรุ่นเดียวกับฉันเข้ามาทัก และถามชื่อฉันเป็นธรรมเนียม
"เธอๆ สวัสดีนะ ชื่ออะไรอ่ะ" เพื่อนคนนั้นยิงคำถามมาที่ฉัน
"ชื่อเกดค่ะ" ฉันตอบอย่างไม่รีรอ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อเกล้า" เกล้าบอกชื่ออย่างไม่ถือตัว
เวลาผ่านไปไม่นานนัก ได้เวลาจับสายรหัสแล้ว

ปี๊ดดดด เสียงนกหวีดดังขึ้น

เริ่มจากคนอื่นๆ ผ่านมาเรื่อยๆจนถึงฉัน
"น.ส.เกศรา พาฝัน มาจับสายรหัสได้ค่ะ" เสียงของอาจารย์ผู้มีใบหน้าจริงจังประกาศขึ้น
ฉันไม่รีรอที่จะจับ แต่ก่อนจะจับฉันก็ยกมือท่วมหัว "ขอให้ลูกช้างได้พี่รหัสใจดีๆเถิดเจ้าพระคุณ" ฉันบนบาน เนื่องจากความบ้าดวงและด้านอะไรแบบนี้
เมื่อก้าวขาขึ้นไปจับฉลาก ใจฉันแทบจะหลุดออกจากอกแล้ว และแล้วก็จับขึ้นมา พร้อมพูดคำใบ้รหัสที่รุ่นพี่เขียนมา
"ใจดี น่ารัก คึกคัก เพื่อนเยอะ"
โอ้ว!! คำใบ้อะไรของเค้าเนี่ย ช่างกล้าคิดด

ปี๊ดดดดด เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง

คุณครูคนเดิมได้ประกาศขึ้นว่า
"เดือนหน้าเราจะไปรับน้องกันนะค่ะ" ให้ตายสิ รู้อย่างนี้ไม่มาสมัครเรียนที่นี้ดีกว่า
ฉันรีบกลับบ้านไปบอกพ่อและแม่ฉันอย่างรวดเร็ว " พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูไม่อยากไปรับน้องเลยอ่ะ ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง" ฉันพูดตัดพ้ออย่างเสียใจ
"แต่เดือนหน้าเค้าก็เปิดตัวพี่รหัสแล้วไม่ใช่หรอ" แม่ฉันพูดด้วยความสงสัย
"จริงด้วยค่ะแม่ เอิ่มม!!! ไปดีกว่าเน๊าะ น่าสนุกจริงๆ" ฉันเริ่มคิดสนุกขึ้นมาแล้วสิ

ปี๊ดดดดดดดดด

"วันพรุ่งนี้ซ้อมเชียร์นะค่ะน้องๆเดี๋ยวเจอกันใต้ตึกอาคาร4นะค่ะ" พี่น้ำมนต์ดาวมหาลัยและดาวคณะพูดขึ้น
"เห้อน่าเบื่อจริงๆ" เกล้าบอกกับฉัน ซึ่งฉันก็คิดว่าอย่างนั้นแหล่ะ
"ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะเกล้า"
"โอเค เจอกันเกด"

กรี๊งงงงงงง เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น

นี่เสียงนรกใช่มั้ยฮ้ะะ!!! เช้าเกินไปแล้ว ตีห้าครึ่งจะบ้าตาย!! ปิดนาฬิกาปลุกอาบน้ำได้แล้วเกด สู้สู้หน่อยนะ ทนอีกนิดเว้ยเห้ย!!!!
"เสร็จยังลูก จะได้ไปเร็วๆ" เสียงแม่พูดขึ้น
"จ้า เสร็จแล้ว" โอ้วจะเร่งรีบอะไรนักหนา
ออกจากบ้านหกโมงครึ่งถึงมหาลัยเจ็ดโมงครึ่ง งามไส้มากกับการมามหาลัย ฉันเดินมึนๆงงๆลงมาจากรถ
"ไหวมั้ยลูก? ถ้าไม่ไหวบอกได้นะ" แม่พูดออกมาทีน้ำตาจะไหลเป็นทาง
"ขอบคุณค่ะแม่" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงซาบซึ้งใจ
"อุ้ย!!!!" ฉันเดินชนไรเนี่ย นิ่มๆๆ ฉันเงยหน้ามองด้วยความมึนๆ โอ้ว!!! ไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะ เทพบุตรป่าวว่ะ (คิดในใจไปเรื่อย)
"เป็นอะไรป่าวครับน้อง" โห้ย!!! อยากจะกรี๊ดดังๆ คนอะไรไม่รู้หล่อชะมัดเลย
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษนะค่ะ" ใจสั่นมากมาย
"ครับ" คำเดียวของพี่เค้า ใจแทบละลายแล้วนะ