Toxic Love พิษรัก

    “วันนี้กลับเองนะ”

    ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ถามหรือตอบอะไรเจ้าของประโยคเมื่อครู่ก็บึ่งรถออกไปทันที เฮ้อออ!! ช่วงนี้หมอนั่นเป็นอะไรไป เหมือนว่าเขามีเรื่องที่ต้องคิดหนักอยู่ตลอดเวลา เขาเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เดือนที่แล้ว ฉันจำได้ว่าวันนั้นที่เราไปผับกันเพื่อฉลองวันเกิดให้กับเรียวไผ่เพื่อนของเขา เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป พูดน้อยลง เที่ยวกลางคืนทุกวัน (ปกติว่าหนักแล้วแต่ตอนนี้หนักกว่าเดิมอีก) และที่สำคัญเขาเริ่มปฎิบัติกับฉันไม่เหมือนเดิม

     อ๋อออ ฉันพูดถึง ‘กองทัพ’ แฟนของฉันเองแหละ เราคบกันมา 4 ปีแล้วและสิ้นปีนี้ก็จะครบปีที่ 5 พูดแล้วตื่นเต้นจัง แต่ความตื่นเต้นก็ต้องหยุดลงเมื่อคิดได้ว่ามันอาจจะไม่มีปีที่ 5 สำหรับฉันและเขาก็ได้ ฉันลืมแนะนำตัวไป .... ฉันชื่อ ‘ล้านนา นักศึกษาปี 2 คณะนิเทศ แต่แฟนฉันอยู่ปี 4 คณะวิศวะ เฮ้อออ แล้วฉันมายืนเหม่ออะไรตรงนี้เนี่ย!!!ต้องรีบไปเรียน สายแล้วด้วย

    ฉันเดินเข้ามาให้ห้องเรียนที่ตอนนี้อาจารย์ยังไม่เข้าและเดินเข้าไปนั่งกับเพื่อนที่ตอนนี้โบกไม้โบกมือเรียกฉันอยู่ แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรอาจารย์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาหล่อเหลามากถึงมากที่สุดจนผู้หญิงแท้หญิงเทียมกรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่

      “อ้าวๆๆๆเงียบๆและเก็บนอกันหน่อยลูกสาวทั้งหลาย” อาจารย์เอ่ยปากบอกเป็นเรื่องปกตินะที่อาจารย์จะพูดอย่างนี้กับเด็กในคลาส และด้วยความอาจารย์เป็นหญิงในร่างชายด้วยจึงทำให้สนิทกับนักศึกษาได้ง่าย

       “จารย์คะ เทพบุตรคนนั้นคือใครเหรอคะ??” เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น แต่ว่าเสียงของหล่อนหื่นไปไหมย่ะ

       “แนะนำตัวกับเพื่อนสิ” อาจารย์หันไปบอกผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ

       “อ่าาา สวัสดีครับ ผมชื่อ ‘แวมไพร์’ เป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนจากออสเตรเลียครับ อาจมีคนสงสัยทำไมผมพูดไทยได้ เพราะผมเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลีครับ แต่ไปโตที่ออสเตรเลีย ผมขอฝากเนื้อฝากตัวสัก 2 ปีนะครับ” ผู้ชายที่ชื่อแวมไพร์บอกพร้อมและเดินมาหาที่นั่งเพื่อที่จะได้เริ่มเรียนเนื่องจากเสียเวลาไปพอสมควรแล้ว

     ฟึ่บ!!

     เสียงเก้าอี้ตัวข้างๆของฉันดังขึ้นและมันเป็นสัญญาณว่ามีคนมานั่งข้างๆฉัน และฉันแทบจะไม่ต้องหันไปมองเลยว่าเป็นใคร เนื่องจากรังสีอาฆาตรุนแรงจากชะนีในห้องทั้งหลายส่งมาที่ฉันอย่างพร้อมเพรียง

     เฮ้ออออ!!!

     ยัยพวกนี้หนิ เดี๋ยวปัด!!!แฟนฉันหล่อกว่าหมอนี่ตั้งเยอะ ฉันไม่คาบของพวกเธอไปกินหรอกย่ะ!!! แต่ถ้าเขามาติดฉันเองก็ไม่แน่ คิคิ บ้าสิ!!!

     พี่กองทัพหล่อมากกก!! ฉันรักพี่กองทัพมากกก!! พี่กองทัพรวยมากกก!! แต่หมอนี้ก็หล่อพอๆกับพี่กองทัพเลยนะ!!! กรี๊ด!!ทำไงดี!!!

     “หวัดดี” เสียงฉันเอง แฮ่!!! แหม!!ผูกมิตรไว้ดีกว่าเนอะ ยังต้องเรียนด้วยกันอีกตั้งสองปีมีเพื่อนหล่อๆเพิ่มอีกคนจะเป็นไรไป ฉันก็มีแฟนอยู่แล้วและคบกันมาตั้งนาน ถ้าจะนอกใจฉันนอกใจไปนานแล้วเนอะๆๆๆๆ

      “อ่าาา นึกว่าจะไม่ทักกันซะแล้วสิ” แวมไพร์ตอบและหันมายิ้มให้ฉัน กรี๊ดดด หล่อมากกกก

      “ความจริงฉันก็ไม่อยากจะทักนักหรอกนะ แต่บังเอิญว่านายมานั่งข้างฉัน จะไม่ทักมันคงจะดูไม่มีมารยาท” ฉันหลักไหล่อย่างไม่แคร์ แต่ในใจนี่แบบว่า ขอบคุณมาที่นายมานั่งตรงนี้!!! ( ทำไมรู้สึกตัวเองเป็นคนแรดเงียบ )

       “ทำไมคนสวยชอบใจร้าย”

       “ฉันสวยมาก และฉันก็เลือกผูกมิตร” ฉันตอบแบบไม่หันไปมองหน้า กลัวตกหลุมรัก 555

       “ฉันล้อเล่น” แวมไพร์บอก ล้อเล่นเรื่องไรว่ะ???

       “อะไรล้อเล่น”

       “เรื่องที่ฉันบอกว่าเธอสวยไง แบบว่าอยากจะมีเพื่อนไงถึงต้องชมไว้ก่อน แต่ว่าความจริงเธอนี่หน้าขรุขระอย่างกับหนังคางคก ถามจริงนี่หน้าคนหรือหนังหมากลับ”

       “ไอ้เวรแวมไพร์!!!!” ฉันตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงและปาสมุดที่กำลังจดโน๊ตอยู่ใส่หน้าอ้คนปากหมาที่บังอาจมาว่าฉันหน้าเหมือนหนังหมากลับ!!!  ที่ชมว่ามันหล่อเมื่อกี้ขอซื้อคืน!!!

      “ล้านนาแกเป็นไรว่ะ นั่งลงก่อน คนเขามองกันหมดแล้ว” ปันนาเพื่อนของฉันบอกพร้อมกับฉุดมือให้นั่งลง

       “ล้านนาเป็นอะไร ทำไมถึงตะโกนออกมาเสียงดังแบบนั้น เธอทำให้การเรียนการสอนหยุดชะงักนะ” อาจารย์เอ่ยอย่างตำหนิ

      “ขอโทษค่ะ” หลังจากฉันนั่งลงแล้วอาจารย์ก็หันไปสอนต่อ แต่ฉันไม่รงไม่เรียนมันแล้ว!! ต้องเคลียร์กับไอ้นี่ให้มันจบ “นาย!!ทำให้ฉันถูกดุ” ฉันหันไปเล่นงานแวมไพร์ที่นั่งลอยหน้าลอยตาอย่างไม่มีสลด มันน่านัก!!!

     “ล้านนาเหรอ ชื่อโบราณเหมาะกับหน้าดี”

     “ครั้งนี้ฉันจะปล่อยนายไป แต่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันจะไม่เป็นเพื่อนกับนายเด็ดขาด ห้ามทัก!ห้ามคุย!เจอหน้าก็เดินหนีไปแบบคนไม่รู้จัก!!” พุดจบฉันก็เดินฉุดยัยปันนาที่กำลังเก็บของอยู่ออกมาจากห้องเรียนทันที ฉันไม่ได้หนีเรียนนะ อาจารย์ปล่อยแล้วต่างหาก

      “ไอ้เวรนั่น มาว่าหน้าฉันเหมือนหมาหนังกลับ และไหนจะบอกว่าชื่อฉันโบราณเหมือนหน้าอีก อยากจะกรี๊ดดด แกคอยดูนะปันนา ถ้าหมอนั่นมาว่าฉันอีกฉันจะกระชากหนังมันมาทำเป็นคลอเล็คชั่นกระเป๋าของฉันซะ แล้วลูกตามันนะฉันจะเอาไปโยนให้หมาแดก แต่ไม่รู้ว่าหมามันจะแดกไหมนะ แล้วไรต่อนะ อ๋อออ แล้วฉันจะตัดลิ้นมันไปทะ......” ฉันยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงแทรกขึ้นมาสียก่อน ยัยปันนาหายไปไหนว่ะ!! ไมปล่อยให้ตูพูดอยู่คนเดียว!!!

     “บ่นไรของเธอนะ เปี๊ยก!!”

      “พี่กองทัพ มาได้ไง” ฉันถาม เพราะเมื่อเช้าบอกว่าให้ฉันกลับเอง แต่ไหงมาโผล่ที่คณะฉันได้เนี่ย

      “มาไม่ได้ไง?” เขาถาม

       “ไอ้ได้มันก็ได้ แต่เมื่อเช้าพี่บอกให้กลับเอง แต่ไหงมาอยู่ที่นี่ได้ พี่ไม่มีเรียนเหรอ”

       “มี แต่โดด แต่เมื่อกี้บ่นอะไร ไอ้หมอนั่นที่ว่าหมายถึงใคร” เขาถาม แล้วนั่นจะขมวดคิ้วทำไมย่ะ!!แต่หล่อ ฉันให้อภัย คิคิ ทำไมฉันเห่อแฟนจัง

       “อ๋ออ มีนักศึกษามาแลกเปลี่ยน แล้วที่นี้มันมาว่าหนูว่าหนูหน้าเหมือนหนังหมากลับ และมันยังทำให้หนูโดนจารย์ดูด้วย” ฉันฟ้องพี่กองทัพทันที เผื่อว่าพี่เขาจะจัดการให้ คึคึ ฉันฉลาดจัง 555

       “มันอยู่ไหน” พี่เขาถาม โกรธใช่ไหมที่มันมาว่าแฟนพี่อย่างงี้ มีความสุขจังเล้ยยย “พี่จะไปให้รางวัลมัน”

       “ให้รางวัลอะไรพี่” ฉันงงนะเนี่ย

       “ก็ที่มันพูดไง พี่ว่ามันพูดถูกนะ” เขาตอบ แต่หน้าพี่แกนิ่งว่ะ ให้รางวัลเรื่องไรว่ะ “สงสัยตอนนั้นพี่โดนมนต์ดำทำให้พลาดมาคบกับเราได้” พี่มันเล่นมุกหน้าตายอ่ะ!!!

     เข้าใจเลยค่ะ!!! แจ่มแจ้ง พี่แม่งหลอกด่าตูใช่ไหม!!!

      “ไอ้พี่บ้า!!” เดินหนีเลย ตามง้อด่วนเลยอิแฟนผีบ้า ถ้าไม่มาง้อภายในห้านาที ฉันจะ ฉันจะ จะหายงอนเองนะโว้ยยย ( งอนเอง หายเอง คือนิสัยตูสินะ )

      แต่ฉันเดินมาจนจะถึงหน้ามหาลัยแล้วนะ แต่ไมไม่มีวี่แววของพี่มันเลยว่ะ พี่ค่ะตามาเถอะค่ะ หนูหายงอนแล้ว!! อะไรคือภาพลักษณ์ที่สวยงามรามกับนางพญา ล้านนาไม่รู้จักค่ะ!! ตูงอนที่ไรไม่เคยได้เชิดหน้าให้พี่แม่งง้อเลยอ่ะ มีแต่หน้าหงอยเหมือนลิงไม่ได้ถ่ายมาสามล้านชาติ

    “เป็นอะไรทำหน้าเหมือนหมาไม่ให้อมตีนยังไงยังงั้น” เสียงที่แสนกวนประสาทและกวนอวัยวะเบื้องล่างที่เรียกว่า ตีน ให้สะบัดไปโดนหน้าเหลือเกินต้องเป็นไอ้ผีดูดเลือดหน้าซีดแน่ๆ

     “ไอ้ผีดูดเลือด หมาไม่ให้อมตีนบ้านแกสิ แล้วนี่มายุ่งอะไรด้วย ว่างมากเหรอถึงมาคอยกวนประสาทกันอย่างนี้ เลือดที่บ้านหมดหรือยังไง แต่ขอโทษไม่มีเลือดให้กินหรอกย่ะ เมนส์ยังไม่มา!!!”