ความฝันแห่งความเศร้า

ฝั่งครู

“ดิว เด็กคนนี้เราจะต้องดูแลแน่นะ”ครูโต๊ะถาม

“อืม เด็กคนนี้แหละ”ครูดิวพูดแล้วพยักหน้า

“ยังเด็กอยู่เลยเนอะ เกิดมาก็ต้องมาอยู่ในโลกของปีศาลแล้ว”ครูโต๊ะพูดแล้วขมวดคิ้ว

“ซึ่งหน้าที่ของเราก็คือปกป้องเธอไง”ครูดิวพูด

“เพื่อให้พ้นจากกวินสินะ”ครูโต๊ะพูดแล้วหันไปหาครูดิว ซึ่งครูดิวพยักหน้าตอบกลับ

ฝั่งขนมปัง

“ชุดนี้ก็สวยดีนะใส่ชุดนี้ละกันเสร็จ”ฉันพูดแล้วหยิบชุดจากตู้เสื้อผ้ามาชุดหนึ่ง เป็นเสื้อเดรสสีขาวคลุมเข่า มีลูกไม้เล็กน้อยดูสวยไปอีกแบบ เมื่อใส่ชุดเสร็จฉันก็รีบไปหาครูดิวและครูโต๊ะที่ห้องรับแขก

“….”

ฉันเข้าห้องไปก็รู้สึกถึงความเงียบ บรรยากาศดูน่ากลัวไปแปปหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นปกติ

“อ้าว!มาแล้วหรอ”ครูดิวพูด

“ค่ะ”ฉันพูด

“งั้นเรามาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่า”ครูโต๊ะพูดแล้วหยิบสมุดเล่มใหญ่ขึ้นมาพร้อมกับสมุดโน้ตเล่มเล็กและปากกาขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ

“นี้ของขนมปังนะ”ครูโต๊ะยื่นปากกากับสมุดโน้ตเล่มเล็กมาให้ฉัน

“วันนี้เราจะเรียนคณิตศาสตร์กันนะ”ครูโต๊ะพูดแล้วเปิดหนังสือเล่มใหญ่ แล้วสอนตั้งแต่การบวก ลบ คูณและหาร ซึ่งฉันบางคำถามก็ไม่เข้าใจก็ถาม มันเหมือนกับทำความสนิทเพิ่มมากขึ้น จนฉันเริ่มสังเกตได้ว่าว่าครูดิวไม่อยู่

“ครูดิวไปไหนเหรอค่ะ”ฉันถาม

“อ้อ ครูดิวเขาไปทำงานนะ”ครูโต๊ะพูด

“ฉันอยากไปข้างนอกจัง ขอไปได้ไหม”ฉันพูดพร้อมทำหน้าวิงวอน เพราะฉันยังไม่ได้ดูที่นี้เลย ว่าเป็นมายังไงรู้ว่าที่นี้บ้านของฉันและต้องมาอยู่กับผู้ชายทั้งหมด2คน

“เอ่อ ที่นี้ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก เดี๋ยวครูดิวก็มาแล้ว”ครูโต๊ะทำเสียงดุ จนฉันกลัวเราะแววตา และสีหน้าที่แดงกล่ำนั้น ทำให้ฉันไม่พูดอะไร

“ขอโทษนะที่ดุ”ครูโต๊ะพูด

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”ฉันพูด แต่ในใจโคตรงอนอ่ะ ก็อยากออกไปนิ ไม่ใช่นกนะจะขังไว้อยู่ในกรง

“ok เราจะไปตอนที่ครูดิวกลับมานะ เพราะฉะนั้นอย่างงอนไปเลย”ครูโต๊ะพูดแล้วเอามือมาขยี้หัวฉัน

“ไม่ได้งอนเลย แล้วงอนคืออะไรอ่ะ” พูดจริงงอนคืออะไร โกรธเหรอถ้าอย่างงั้นเข้าใจ

“โอ๊ย เด็กน้อยก็ยังเป็นเด็กน้อยยังวันยังค่ำ”ครูโต๊ะก็ขยี้หัวฉัน จนตอนนี้หัวฉันฟูไปหมดแล้ว

“พอได้แล้วค่ะ เสียทรงหมดแล้ว”ฉันพูด ส่วนครูโต๊ะก็หยุดขยี้แต่เปลี่ยนเป็นยิ้มแทน รู้สึกเราจะเริ่มสนิทกับครูมากขึ้นแล้วนะ ดีใจจัง

“มาเริ่มทำโจทย์กันดีกว่า”ครูโต๊ะพูดพร้อมเขียนโจทย์ในกระดาษแผ่นหนึ่ง แล้วยื่นมาให้ฉัน

“ทำไมมันเยอะจัง”ฉันพูดแล้วขมวดคิ้ว เพราะมันทั้งเยอะและยากสำหรับฉัน

“ก็จะได้เก่งไงตรงไหนไม่เข้าใจจะได้ถาม”ครูโต๊ะยิ้ม ส่วนฉันอ่ะเหรอเกรงทุกข้อเลย แต่ก็พยายามทำจนเสร็จได้ แต่ผลลัพธ์เป็นไงไม่รู้อ่ะนะ

“เสร็จแล้ว”ฉันพูดแล้วส่งกระดาษคำตอบให้ ขอให้ไม่โดนว่าละกัน

“อืม ก็ทำได้นิ แต่บางข้อก็ยังทำไม่ได้ เพราะฉะนั้นครูจะสอนข้อไม่ได้ละกัน”ครูโต๊ะพูดพร้อมหยิบปากกาขึ้นมา วงข้อที่ผิด แล้วใช่ปากกาเขียนวิธีทำพร้อมอธิบาย ซึ่งได้ฟังแล้วก็คงจะดีขึ้นละมั่ง

“งั้นมาเริ่มใหม่ ทำใหม่อีกรอบ”

“ครูว่าไงนะ0_0”ฉันพูดแล้วทำตาโตใส่ ไม่อยากทำแล้วอ่ะ แงแงT-T

“ครั้งนี้ถ้าทำถูกทุกข้อ จะปล่อยแล้ว”ครูโต๊ะพูดแล้วยิ้ม

“ก็ได้ค่ะ”ฉันพูด

“งั้นเริ่มลุยเลย”ครูโต๊ะพูดแล้วส่งกระดาษโจทย์มาให้ฉัน เยอะกว่าตอนแรกอีก แต่ไม่อยากบ่นเอาเป็นว่าเราต้องทำให้เสร็จ

ผ่านไป15นาที

“ทำเสร็จแล้วค่ะ”ฉันพูดแล้วส่งกระดาษโจทย์ให้ ขอให้ผ่านทุกข้อด้วยเถิด

“ok เข้าใจเนื้อหาแล้วสินะ”ครูโต๊ะพูดแล้วยิ้ม แสดงว่าถูกทุกข้อแน่เลย เย้เย้

“ตามสัญญา ครูจะให้อยู่ในบ้านจะทำอะไรก็ได้”

งั้นเราจะทำไรดีล่ะ นอนเล่นเหรอ อ่านหนังสือ ทำไรดี

“โคกครอก”โอ้ย!ท้องร้อง ได้จังหวะมากจะได้ให้ครูโต๊ะทำให้กิน

“ครูทำอาหารไม่เป็นนะ กินบะหมี่ไป”ครูโต๊ะพูดแล้วเสียบกาต้มน้ำ พร้อมจะต้มบะหมี่

“ก็ได้ ตอนนี้กินอะไรก็ได้”ฉันพูด

“งั้นรออีก5นาทีนะ”ครูโต๊ะพูดแล้วชี้ไปที่กาต้มน้ำ เพราะมันยังไม่ร้อนเลยต้มมาม่าไม่ได้

“ค่ะ”ฉันพูดอย่างนั้นก็จริงแต่ในใจ ไส้จะขาดแล้วหิวมากเลย ทำไรไม่ได้นอกจากรอ

5นาทีผ่านไป

เวลาที่ฉันรอคอย ฉันรีบดิ่งไปที่กาต้มน้ำ ฉันรีบแกะฝาออกและใส่เคื่องปรุงหมดห่อจะได้อร่อยๆ ฉันเริ่มกดกาต้มน้ำ

“ใส่น้ำแค่นี้ก็พอ”ครูโต๊ะรีบพุ่งมาหาฉัน ก็เพราะฉันหิว กลัวน้ำน้อยแล้วจะไม่อิ่มนิ หิวอ่ะ

“ถ้าใส่เยอะไปจะไม่อร่อย”ครูโต๊ะพูดแล้วก็ดึงปลั๊กกาต้มน้ำออก

ส่วนฉันมาถึงโต๊ะก็ฏกินอย่างคนเป็นเด็กอ่ะนะมันเละไปหมด แต่ฉันไม่สังเกตสักเท่าไรว่ามันเละแต่

“กินได้เป็นเด็กจริง”ครูโต๊ะหยิบกระดาษเช็ดชูมาซับริมฝีปากและแก้มทั้งสองข้าง

“ขอบคุณค่ะ”ฉันพูดแล้วยิ้มให้กับครูโต๊ะ

“กินระวังหน่อยนะ ไม่งั้นมันจะเละอีก”ครูโต๊ะพูดแล้วยิ้ม

ฉันกับครูโต๊ะอยู่ด้วยกันจนฉันกินหมด แล้วทิ้งลงถังขยะ ฉันก็ได้แต่นั่งรอครูดิวเพราะอยากจะออกไปเต็มที่แล้ว ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าฉันได้เผลอหลับแล้วเอาหน้าฟุบโต๊ะไป

ฝั่งครูโต๊ะ

“เฮ้อ น่าสงสารจัง”

ผมมองผู้หญิงคนนี้ กับชะตาชีวิตที่ต้องเป็นแบบนี้แล้วผมเศร้าแทน ผมอยากเห็นเด็กคนนี้มีความสุขมากขึ้น เพราะเมื่อเธอรู้ชะตาชีวิตต่อไปเธอต้องร้องไห้เป็นร้อยเป็นพันรอบแน่

“ในเมื่อหลับอยู่ขอหอมแก้มทีหนึ่งนะ”

ผมพูดแล้วโน้มตัวไปหาแก้มอมชมพูสวยเหมือนลูกพีช แล้วหอมเบาๆเพื่อไม่ให้เธอรู้แล้วอุ้มเธอไปห้องนอนแล้วห่มผ้าให้ อยากให้เธอมีความสุขมากกว่านี้

ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้คืออะไร อยากอยู่ใกล้ อยากกอดเธอแน่นๆเวลาร้องไห้ ไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ ผมยังอยากจะเห็นรอยยิ้มอันสดใสนั้นอีก เพราะฉะนั้นผมรู้แค่ว่าผมต้องปกป้องเธอ ถึงแม้จะต้องสละชีวิตก็ตาม

ฝั่งครูดิว

เฮ้อ ทำไมผมต้องมาเฝ้าข้างนอกดูสถานการณ์อย่างนี้ด้วย ผมอยากไปหาเธออยู่นะ ขนมปังชื่อนี้ผมว่ามันน่ารักและเหมาะกับเธอมาก ผมเป็นคนไม่ได้เฟรนลี้เหมือนโต๊ะหรอก แต่ผมเป็นห่วงเธอทุกที ถึงแม้จะอยู่กับโต๊ะก็ตาม อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากเสียเธอไป นี้คือความรู้สึกอะไร ภารกิจนี้ทำไมมันยากจังนะ

ขอให้เธอมีความสุขให้มากๆก่อนเธอจะต้องไปจากที่นี้ ในใจรู้ว่ามันเป็นภารกิจแต่เราไม่อยากปล่อยเธอไปมันอาจจะดูขัดกับบุคคลิกไป แต่ยังไงความรู้สึกนี้ก็ยังไม่หายไปเลย

ตอนนี้เป็นเวลา 3 ทุ่ม

ผมได้เข้าบ้านสลับเวรกับโต๊ะ ซึ่งผมก็กำลังจะเข้าบ้านแต่กลับได้ยินเสียงแปลกๆมาจากข้างใน รึว่าจะเป็น ….กวิน