7Swords

ตอนที่ 9 Rose

รถม้าเคลื่อนที่โขยกเขยกน้อยลง และเคลื่อนที่ช้าลงด้วย เนื่องจากต้องวิ่งผ่านหิมะหนาที่ปกคลุมพื้นที่โดยรอบ เลดี้โรสเปิดหน้าต่างและมองออกไปด้านนอกก็เห็นหิมะปกคลุมทั่วทุกหนแห่ง สีขาวโพลนละลานตา

“ไวท์ฟอร์ท.....” เธอพูดค่อยๆ ลมหายใจสีขาวม้วนหมุนในอากาศหนาวเย็นจนแทบจะจับเป็นน้ำแข็ง ใบหน้าของชาวเมืองที่มองรถม้าคันหรูต่างสะดุดกับกุลสตรีผู้สวยสง่าที่แง้มหน้าต่างออกมาก่อนที่เธอจะปิดหน้าต่างลงเพื่อกันลมหนาว

“เฮ้ พวก!!” ชาวเมืองอีกด้านร้องเรียกเพื่อนอีกด้านของถนนที่จ้องรถม้าตาค้าง “นายเห็นอะไรน่ะ?”

“นางฟ้า......”

ใช้เวลาอยู่นานทีเดียวกว่ารถม้าจะสามารถข้ามถนนที่ทั้งลื่นและเต็มไปด้วยหิมะกว่าจะมาถึงปราสาทที่ราวกับสร้างด้วยน้ำแข็ง ลอร์ดเบโอวูล์ฟที่สวมผ้าคลุมหมาป่ายืนแยกขาขัดมือไว้ด้านหลังราวกับท่าพักของทหารยืนรออยู่หน้าปราสาทบนหัวเต็มไปด้วยหิมะที่กองสูงพอสมควรบ่งบอกว่ายืนคอยมาได้สักพักแล้ว

องครักษ์ของไวท์ฟอร์ทที่ยืนต้อนรับก็มีหิมะเกาะตามเนื้อตัวเช่นกัน ทว่าทหารแต่ละคนไม่มีอาการหนาวสั่นแต่อย่างใด พวกเขายืนนิ่งราวกับรูปปั้น หากแต่มีลมหายใจสีขาวออกมาเท่านั้น

กองทหารองครักษ์ของเลดี้โรสต่างพยายามจะเชิดหน้าแสดงอาการเข็มแข็งนั่งตัวตรงบนหลังม้าแต่ทว่าก็ยังหนาวสั่น เนื้อตัวและปากก็ยังสั่นสะท้านนิดๆอย่างมิอาจข่มไว้ได้ พวกเขาเดินขบวนผ่านทหารของไวท์ฟอร์ทตรงเข้าไปยังหน้าปราสาท โดยมี หัวหน้าองครักษ์ก้าวออกมาและรอให้ประตูเปิดก่อนจะส่งมือเพื่อคอยพยุงหญิงสาวในชุดสีแดงหรูหราลงจากรถม้า โดยมีสาวใช้อีกสองคนหยิบผ้าคลุมที่อังไฟไว้สวมให้กับเธอ

“ขอบใจจ้ะ” เธอบอกและยิ้มให้กับสาวใช้

“พาพวกหนุ่มๆไปหาอะไรอุ่นๆให้พวกเขาหน่อย” ไลโอซ่าร์สั่ง “แล้วบอกพวกช่างติดหมุดให้กับรถม้าด้วย” หัวหน้าองครักษ์รับคำก็พยักหน้าเรียกองครักษ์ทั้งห้าสิบไปทางโรงครัวทหารใกล้ลานฝึก พวกเด็กๆกับผู้หญิงจูงม้าไปที่โรงเลี้ยงม้า เลดี้โรสมองตามภาพเด็กตัวเล็กๆที่จูงม้าตัวใหญ่กว่าอย่างถูกวิธีและไม่กลัวเลยสักนิด ทั้งผู้หญิงก็ทำได้สบายๆ

“ยินดีต้อนรับสู่ไวท์ฟอร์ทค่ะ เลดี้.....” ลิมพาเนียภรรยาของลอร์ดเบโอวูล์ฟแต่งกายในชุดคลุมหมาป่า

“ชาวไวท์ฟอร์ทนี่เก่งกันทุกคนจริงๆนะ” เธอพูดพลางจูบแก้มทักทายกับลิมพาเนีย “เด็กๆที่ภาคกลางบางคนแค่ดาบไม้ยังถือกันแทบไม่ไหว ส่วนผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ทำเป็นแต่งานเย็บปักถักร้อย.....”

“มือของท่านสมกับเป็นมือของกุลสตรียิ่งกว่าเราทุกคนในไวท์ฟอร์ทรวมกันด้วยซ้ำ” ลิมพาเนียเดินจูงมือนำเลดี้โรสไปยังปราสาท

“บางทีข้าก็อยากถือดาบกวัดแกว่งแบบพวกผู้ชายบ้างนะ” เลดี้โรสพูดพลางขำคิกคักกับลิมพาเนีย

“เลดี้ -- ” ไลโอซ่าร์ค้อมศีรษะและก้มจุมพิตหลังมือที่เลดี้โรสส่งมาให้ “ยินดีที่ได้พบ”

“เช่นกัน ลอร์ดเบโอวูล์ฟ.....”

“เชิญด้านใน....” ไลโอซ่าร์ผายมือและลิมพาเนียก็จูงมือนำเลดี้โรสเข้าไปในปราสาท

“โอ... ข้างในนี้อุ่นดีนะ” เลดี้โรสเอ่ยเมื่อเข้ามาในปราสาท ทั้งหมดพากันไปที่ห้องโถงซึ่งมีอาหารอุ่นๆเตรียมไว้รออยู่แล้ว

“เชิญ เลดี้.....” ลิมพาเนียพูดเบาๆขณะที่เด็กรับใช้เลื่อนเก้าอี้ให้กับเธอ ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งลงที่โต๊ะทรงกลมที่ดูเก่าแก่และเป็นสีดำกว้างประมาณสี่ศอก ลิมพาเนียนั่งข้างเลดี้โรส สาวรับใช้เปลี่ยนเสื้อคลุมหนาออก เด็กน้อยไลโอเนลถือผ้าคลุมมาและคลุมไหล่ให้กับเธอ ก่อนจะยืนด้านข้าง

เมื่อไลโอซ่าร์นั่งลงตรงข้ามกับเลดี้โรสแล้ว เด็กน้อยจึงนั่งลงตรงข้ามกับแม่ของเขาข้างๆเลดี้โรส

“หนูน้อยไลโอเนลใช่ไหมนี่” เลดี้โรสเอ่ยถามอย่างใจดี “เก่งจัง หนูกี่ขวบแล้วหรือ?”

“เก้าขวบเศษฮะ -- ” เมื่อเขาสบตาแม่ของเขาก็รีบพูดต่อว่า “ -- ขอรับ เลดี้”

“โอ.... ปล่อยเขาพูดตามธรรมชาติของเด็กเถอะลิมพาเนียที่รัก -- เด็กฉลาดนั้นเติบโตมาจากการเลี้ยงดูที่เปิดกว้างนะ” เธอหันไปบอกลิมพาเนียอย่างเป็นกันเองก็จะหันมาส่งยิ้มให้กับเด็กน้อย “พ่อของหนูตอนที่ยังเป็นเด็ก เขาก็เป็นเด็กร่าเริงแบบหนูนี่แหละจ้ะ”

“โอ..... นี่ท่านทั้งสองรู้จักกันด้วยหรือคะ?” ลิมพาเนียถามด้วยรอยยิ้มพลางตักซุปให้กับเธอ

“เราโตมาด้วยกันจ้ะ” เลดี้โรสส่งยิ้มให้กับลิมพาเนีย ผู้ซึ่งยิ้มค้าง เหลือบตามองสามีและหันมามองใบหน้าสวยๆของเลดี้โรส “แหม..... พูดล้อเล่นเสียงจนข้าตกใจเลยนะคะ”

“ลิมพาเนีย” ไลโอซ่าร์เอ่ยพลางกระแอมไอเบาๆ “โรสน่ะ เกิดก่อนข้าปีนึง.....”

“เอ๊ -- ” เลดี้โรสส่งเสียงดุแบบไม่จริงจังมาให้ “ลอร์ดเบโอวูล์ฟ อย่าพูดเรื่องอายุกับกุลสตรีแบบนั้นสิ” นางเสริมด้วยเสียงขำๆ

“นั่นสิ..... เรามาจัดการอาหารก่อนดีกว่า จริงมั้ย ไลโอเนล?” ไลโอซ่าร์พูดพลางพยักหน้านิดๆให้กับลูกชาย

“ลองชิมตับแพะย่างของเราสิขอรับ เลดี้” เด็กน้อยพูดพลางหั่นตับแพะชิ้นใหญ่ให้เล็กๆพอดีคำและคอยส่งให้กับเลดี้โรสผู้ซึ่งอุทานน้อยๆกับเด็กน้อยที่คอยเอาใจเธออย่างน่าเอ็นดู ปล่อยให้แม่ของเขาบวกลบเลขในใจเงียบๆ

เมื่อมื้ออาหารดำเนินไปจนเสร็จสมบูรณ์แล้ว (ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานนักเพราะ เลดี้โรสและลิมพาเนียต่างก็ทานน้อยราวกับแมวดม) ทั้งลิมพาเนียและเลดี้โรสต่างก็พูดคุยกันตามธรรมเนียมมื้ออาหาร.... กล่าวคือ เจ้าของบ้านกล่าวขออภัยที่ตระเตรียมอาหารไว้โดยอาจจะไม่ถูกปาก และเลดี้โรสปฏิเสธว่าไม่จริงเลย อาหารอร่อยทุกอย่าง ปิดท้ายด้วยไวน์ที่เด็กรับใช้รินลงในแก้วใบหรูส่งให้แขกก่อนและวนจนครบมือ

*“For the King…..” ไลโอซ่าร์กล่าวนำเมื่อทุกคนถือไวน์ยกขึ้นแสดงความเคารพ ยกเว้นไลโอเนลที่ถือแก้วนม

“แด่องค์ราชา” ทุกคนกล่าวตามและดื่มเครื่องดื่มจนหมดแก้วก่อนที่จะวางลงและพูดคุยเรื่องสัพเพเหระกันต่อขณะที่คนรับใช้เติมเครื่องดื่มให้ ช่วงเวลาการดื่มดำเนินไปชั่วครู่ ลิมพาเนียก็ขอตัวออกไปพร้อมกับลูกชายเพื่อให้ ไลโอซ่าร์และเลดี้โรสได้เข้าสู่การสนทนาแบบเป็นทางการ

ไลโอเนลดูยินดีอย่างปกปิดแทบไม่มิด เพราะเขายังทานไม่อิ่ม แต่จำเป็นต้องหยุดกินเมื่อแขกอิ่มแล้ว เด็กน้อยเดินตามแม่ต้อยๆออกไปก่อนจะวิ่งไปโรงครัวทันทีที่ประตูปิด

“ดูเหมือนเจ้าจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นได้น่ารักมากทีเดียวนะ ไลโอ.....” เลดี้โรสเอ่ยพลางจิบไวน์ **“โอ้.... ตอนนี้ข้าต้องเรียกเจ้าว่า ไลโอ ซีเนียร์แล้วสิ”

“ตามที่เจ้าต้องการเลยโรส” ไลโอซ่าร์พยักหน้าให้กับเด็กรับใช้และสาวรับใช้ให้ออกไปจากห้องโถงโดยที่ปิดประตูไว้ด้วย ตามธรรมเนียม “และถ้าเป็นไปได้ข้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเคยสนิทกัน -- ”

“โอ..... ตอนนี้เจ้าใช้คำว่า เคยสนิทกัน แล้วหรือ?” เลดี้โรสเอ่ยเบาๆ ดวงตาจ้องมองบนโต๊ะและวางแก้วไวน์ลงช้าๆ

“เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น..... เป็นความผิดของข้าเอง...... ข้าขอโทษ.......” ไลโอซ่าร์เอ่ยขอโทษอย่างโศกเศร้าราวกับไม่ใช่ตัวเขาเลย

“ขอโทษ?” เสียงของเลดี้โรสดังขึ้นเล็กน้อย “ตลอดเวลายี่สิบห้าปีที่ผ่านมา.... ท่านเข้าร่วมสงคราม ท่านตีแตกไวท์ฟอร์ทได้เป็นคนแรกในประวัติศาสตร์ ท่านขึ้นเป็นลอร์ดแห่งไวท์ฟอร์ทคนใหม่ ท่านแต่งงานกับลูกสาวอดีตลอร์ดที่นี่ มีลูกสองคน ชาวเมืองรักใคร่ และไม่เคยติดต่อข้ามาตลอด ยี่สิบห้าปี -- !!” ถ้อยคำของหญิงสาวพรั่งพรูออกมาราวกับอัดอั้นอยู่ในก้นบึ้งหัวใจมานานแสนนาน “ทั้งหมดนั่น ท่านกล่าวแค่ว่าขอโทษงั้นหรือ?”

“ข้ารู้ว่า..... แค่คำขอโทษคงไม่พอ -- ” ไลโอซ่าร์พูดผ่านฟันที่ขบแน่น

“ท่านคงไม่รู้ -- ไม่เคยแม้แต่จะคาดคิด...... กับการที่ต้องมารับรู้ว่าคู่หมั้นของข้า ได้ทิ้งคู่หมั้นของเขาไปแต่งงานใหม่และขึ้นปกครองไวท์ฟอร์ทนี่เป็นลอร์ดเบโอวูล์ฟ ไม่มีแม้แต่จดหมายซักฉบับ..... ” น้ำตาของนางร่วงเผาะ “ผ่านไปยี่สิบห้าปี ข้าถึงได้ออกมาตามหาท่านเอง และไม่คาดคิดเลยว่า ข้าจะได้เห็นท่านอีกครั้ง เห็นเมืองของท่าน -- ครอบครัวของท่าน......”

“..........” ไลโอซ่าร์ไม่อาจพูดอะไรได้ เขาก้มหน้าลงไม่อาจรู้ได้ว่าเขากำลังหลับตาหรือมองอะไรอยู่

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าท่านจะมีความสุขเลยที่ต้องฝืนใจแต่งงานเพื่อผลทางการเมือง -- ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข และข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะมีแม้สักวันหนึ่งที่ท่านจะไม่คิดถึงข้า......” นางลุกขึ้นยืน “ซึ่งข้าเพิ่งรู้ตัวตอนนี้เองว่า...... ข้าคิดผิด -- ”

“โรส..... ข้า......”

แต่เลดี้โรสยืนขึ้น นางเดินไปที่ประตู ไลโอซ่าร์เองก็มีน้ำตาเอ่อคลอ แต่เขาไม่อาจเอ่ยเรียกอดีตคู่หมั้นและอดีตคนรักของเขาได้ ได้แต่มองแผ่นหลังของนางที่คงจะหายลับไปจากประตูบานนั้นและหายลับไปตลอดกาล.....

แต่เลดี้โรสปิดประตูและลงดาลไว้ ไลโอซ่าร์ยืนขึ้นและขมวดคิ้ว “โรส.... เจ้าจะทำ -- ”

 เขามองเลดี้โรสที่ค่อยๆหันมามองเขาขณะเปลื้องเสื้อคลุมออก ดวงตาทั้งสองของไลโอซ่าร์เบิกกว้าง ขณะที่เธอค่อยๆเดินเข้ามาหาเขาและถอดอาภรณ์ออกทีละชิ้น

“ไม่..... ไม่นะ โรส..... เจ้าอย่าทำแบบนี้......”

“ทำไมข้าถึงทำไม่ได้?” เสียงของเลดี้โรสเปลี่ยนไปพร้อมกับสีหน้าเอาจริงของนาง ไลโอซ่าร์ไม่อาจขยับตัวหนีได้

“ข้า.... ข้าต้องไม่ทรยศหัวใจของข้า -- ”

“เฮอะ!!” เลดี้โรสแค่นเสียง “เจ้าทำไปแล้วครั้งหนึ่ง!!” เลดี้โรสผลักไลโอซ่าร์ไปชนกับโต๊ะ จนของบนโต๊ะล้มกลิ้งและตกลงมา

“ไม่..... ข้าทำไม่ได้!!” ไลโอซ่าร์หลบสายตาจากเรือนร่างของเลดี้โรส ผู้ซึ่งถอดเสื้อของนางออกทางหัวและโยนมันลงพื้นข้างๆ

“ทำไมเจ้าจะทำไม่ได้!?” เลดี้โรสในร่างเปลือยเปล่าเดินเข้ามาใกล้ไลโอซ่าร์ และจับเขาให้มองที่เธอ “เจ้า -- เคย -- ทำ -- มา -- แล้ว -- ครั้ง -- หนึ่ง!!”

โดยไม่ให้ตั้งตัวเลดี้โรสคว้าใบหน้าของไลโอซ่าร์มาและจุมพิตอย่างดุเดือด

เขาพยายามขัดขืนแต่ราวกับร่างกายของเขาขัดขืนไม่ได้เต็มที่นัก......

เขาจำสัมผัสนี้ได้...... เขาจำกลิ่นที่คุ้นเคยนี้ได้.....

ไลโอซ่าร์ลืมตาขึ้นเมื่อสัมผัสถึงบางอย่างที่อุ่นหยดไหลลงจากแก้มของเขา และเขาก็เห็น เลดี้โรสที่ร้องไห้ น้ำตาไหลลงอาบสองแก้มของนาง เลดี้โรสกระซิบด้วยเสียงที่เศร้าและเว้าวอนราวกับเจ็บปวดแทบขาดใจ

“จูบข้าสิ.... ไลโอ.....”

ถ้อยคำกระซิบนั้นเอง ทำให้สติของไลโอซ่าร์ขาดผึง เขากอดและจูบโรสราวกับตัวของเขาเป็นสัตว์ป่าที่ตื่นจากการหลับใหลที่ยาวนาน โรสก็จูบโต้ตอบกับเขาอย่างเร่าร้อน

ไลโอซ่าร์ยกโรสขึ้นด้วยแขนข้างเดียว แขนที่เหลืออีกข้างกวาดของบนโต๊ะทั้งหมดทิ้งไป.....

และวางโรสลงบนโต๊ะนั้น......

*“For the King…..” Liozar’s Quote: “แด่องค์ราชา”

ไลโอซ่าร์ยกแก้วแสดงความเคารพในพิธีรับประทานอาหารแบบทางการ ซึ่งมีระเบียบการแบบไม่เป็นทางการแต่ตายตัวเสมอ นั่นคือ รับประทานอาหาร เจ้าบ้านขออภัยเรื่องอาหารและถึงจะเข้าสู่การดื่มหลังอาหาร ก่อนการดื่ม จะต้องกล่าวสรรเสริญองค์ราชาซึ่ง ในภาษาพูดเพียงแค่ พูดว่า (ฟอร์ เดอะ คิง) เฉยๆ แต่ในภาษาเขียนใช้ King (K)พิมพ์ใหญ่ เพื่อเป็นการยกย่องราชาราวกับพระผู้เป็นเจ้าหรือนายเหนือหัว และหลังจากเสร็จพิธีรับประทานอาหาร ถึงจะเข้าสู่การสนทนาแบบเป็นทางการ (ซึ่งพ่อลูกคาร์ลดีเซนไม่ได้รับการปฏิบัติแบบนี้จากพวกพ็อตเทอร์รี่)

**“Oh…. I’ve got to call you as Lio Senior now” Lady Rose’s Quote: **“โอ้.... ตอนนี้ข้าต้องเรียกเจ้าว่า ไลโอ ซีเนียร์แล้วสิ”

การเรียงลำดับชื่อของพ่อและลูกเมื่อใช้ชื่อเดียวกัน ก็จะเพิ่มคำว่า ซีเนียร์ (Senior) จูเนียร์ (Junior) ตามลำดับรุ่นท้ายชื่อเพื่อป้องกันการสับสนว่าเรียกใคร