7Swords

ตอนที่ 23 Winter

“เอ้า หัวเราะดังขึ้นอีก!!” ริชาร์ดสั่งทหารทั้งห้าสิบคนที่เป็นเวรพุ่งหอกและอีกห้าสิบคนที่เป็นคนส่งหอกน้ำแข็งจากข้างล่างให้หัวเราะดังลั่น โห่ไล่แม่ทัพกิลเมซกลับไป เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นสนั่น

“พลธนู!!” ไลโอซ่าร์ร้องเตือนเสียงดังก่อนจะคว้าธนูที่พุ่งเข้าใส่ลำคอของเขาด้วยมือเปล่า ปลายลูกศรสั่นกึกๆเมื่อเขาจับมันได้ พวกทหารไวท์ฟอร์ทเข้าที่กำบัง โดยยกน้ำแข็งแผ่นขึ้นมาเรียงต่อๆกันเป็นแผ่นทรงกลมที่มีด้ามจับและตรงปลายค่อนข้างบางและคม

เมื่อลูกธนูหมดชุดยิง ริชาร์ดก็ตะโกนส่งสัญญาณ ทหารบนกำแพงก็เอาแผ่นน้ำแข็งนั้นขว้างลงไปตามลานน้ำแข็ง แผ่นน้ำแข็งนั้นก็ไหลลื่นอย่างรวดเร็วพุ่งเข้าใส่พลธนูที่ยืนเรียงกันอยู่นั้น ทหารคนหน้าๆทันสังเกตก็กระโดดหลบทันแต่พวกข้างหลังเจอขอบคมแผ่นน้ำแข็งเต็มๆ ส่งผลให้บางคนขาหักและบางคนถึงกับขาขาดก็มี พลธนูพากันแตกทัพวิ่งหนีถอยออกไป

“ดูคร่าวๆแล้วพลธนูมีกันแค่ห้าร้อยนะ?” ลอร์ดเบโอวูล์ฟเอ่ยทำนองถามกับแม่ทัพริชาร์ด ผู้ซึ่งพ่นลมหายใจออกมาอย่างรุนแรงจนเป็นความม้วนสีขาวในอากาศหนาวนั้น

“แค่ขาหักบ้างขาดบ้างเกินครึ่งทำไมไม่ลากเพื่อนๆมันกลับไปด้วยนะ? เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก.... ข้าเป็นห่วงนะเนี่ย” ริชาร์ดพูดพลางแสยะยิ้ม

“ข้าว่า วันนี้พวกมันคงไม่มาแล้วแหละ” ไลโอซ่าร์ออกความเห็นขณะจ้องมองทัพที่หนีแตกกลับไปยังค่ายที่ทุ่งน้ำแข็ง ก่อนจะเหลือตามองฟ้าที่ขมุกขมัว *“And….. The winter is coming…..”

“หน้าหนาวหรือ? พวกเราผ่านหน้าหนาวมาแล้วนะขอรับ ลอร์ดเบโอวูลฟ?” ริชาร์ดพูดอย่างงุนงง

“หน้าหนาวของพวกเขาน่ะสิ....” ไลโอซ่าร์เอ่ยพลางจ้องมองละอองหิมะเล็กๆที่ปลิวผ่านใบหน้าของเขา

คำพยากรณ์ของไลโอซ่าร์เป็นจริงในเวลาต่อมา หิมะร่วงหล่นลงจากฟากฟ้า ส่งผลให้อากาศหนาวยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อไม่มีแสงแดด พวกทหารจากพ็อตเทอร์รี่แทบจะเบียดกันเป็นกระจุกไม่อยากลุกออกจากกองไฟ น้ำดื่มที่เตรียมมาในกระเพาะหนังสัตว์ถึงกับแข็งตัวจนกลายเป็นน้ำแข็ง พวกเขาต้องกวาดหิมะมาเทใส่หม้อและดื่มกินแก้กระหาย

“ในสภาพนี้คงจะบุกไม่ไหว” เรคอมป์เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างใช้ความคิด ในกระโจมที่มีกองไฟถึงสามกอง กิลเมซเองก็นั่งผิงไฟและดื่มเหล้าเพื่อเพิ่มความอบอุ่นอย่างอารมณ์คุกรุ่น “คงต้องรอดูพรุ่งนี้ ถ้าอากาศดีคงพอบุกไหว -- ”

“แล้วจะบุกยังไงกัน?” กิลเมซโมโห เขาระบายความโกรธด้วยการกระแทกฟืนเข้าในกองไฟ “ไอ้กำแพงกระดานลื่นนั่นทำเอาข้าเสียทหารไปถึงสามพันกว่าในเวลาไม่กี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ”

“เรื่องนั้น ข้าหาวิธีได้แล้ว” เรคอมป์เอ่ย พลางชูกระดาษรูป สิ่งที่คล้ายเกือกม้ามีหนามแหลมข้างใต้ “ท่านคิดว่าจะสั่งทหารช่างทำไอ้นี่เสร็จทันพรุ่งนี้ไหม? ไม่ต้องให้ครบทุกคนก็ได้ แต่อย่างน้อยสักสามร้อยคนก็น่าจะพากันวิ่งขึ้นทางลาดน้ำแข็งนั่นไหว”

“ข้าจะลองดู” กิลเมซพยักหน้าให้ทหารคนหนึ่งนำเอารูปที่เรคอมป์วาดออกไปส่งให้ทหารช่างจัดการ

“ท่านแม่ทัพคิดว่าอีกกี่วัน ทัพของพระราชาจะมาถึงที่นี่?” ชายหนุ่มเอ่ยถามพลางลงมือทำอะไรอุ่นๆกิน

“อย่างเร็วน่าจะสักเจ็ดวันนะถ้ามีแต่ทหารม้า.... -- หรือไม่ก็น่าจะสักสองสัปดาห์”

“แต่ข้าไม่คิดว่า พวกเขาจะพาทหารม้ามาหรอก” เรคอมป์พูดพลางเอาเนื้อแพะเสียบไม้เข้าปิ้งไฟ

“ทำไมล่ะ?” กิลเมซรับเหล้าที่เรคอมป์รินส่งให้

“โดยส่วนตัวแล้ว..... ขาแน่ใจว่า พวกดราก้อนคงจะเอาชนะ พวกเลฟท์ฮิลล์ในไม่กี่วันนี้แหละ และเมื่อชนะแล้วเป้าหมายต่อไปของพวกดราก้อนก็คงเป็นเบรฟเวอรี่การ์เดนที่ใกล้ที่สุด -- ”

“แล้ว -- องค์ราชาคิดยังไงกัน ถึงออกคำสั่งให้เราโจมตีไวท์ฟอร์ทแบบนี้ แถมยังจะยกทัพออกมาอีก.... แบบนี้ไม่เท่ากับลดการป้องกันของส่วนกลางหรือ?” แม่ทัพกิลเมซพูดพลางเลิกคิ้ว “แล้วถึงพวกไวท์ฟอร์ทจะทรยศจริง... แต่คนพวกนี้เก่งแต่ตั้งรับ ไม่เก่งด้านการต่อสู้แบบรุกนี่? ไม่เห็นจะเป็นปัญหาอะไรเลย.... พวกเราจัดการพวกดราก้อนก่อนก็ได้ด้วยซ้ำ แล้วค่อยมาจัดการกับที่ไวท์ฟอร์ทนี่ที่หลัง”

“รู้อะไรไหมท่านแม่ทัพ.... -- ข้าเองก็สงสัยในเจตนารมณ์ขององค์ราชาเช่นกัน” เรคอมป์ก็ขมวดคิ้วเช่นกัน “เหมือนๆกับ ยุให้เรารบกับไวท์ฟอร์ทเพื่อลดกำลังรบของเราสองเมืองลง...... แต่เหตุผลก็คือ... ทำไมล่ะ? ทำไมต้องจงใจทำกับพ็อตเทอร์รี่กับไวท์ฟอร์ทที่เป็นเมืองขึ้นทั้งสองเมืองแบบนี้ แล้วยังลดกำลังป้องกันของที่เบรฟเวอรี่การ์เดนลงอีก เหมือนกับจงใจให้เมืองอื่นๆเข้าไปโจมตี......”

กิลเมซเงียบไปพักหนึ่ง เขาเหลือบตาขึ้นมองใจกลางของกระโจมที่โหว่เป็นรูไว้เพื่อให้ควันจากกองไฟลอยออกไปมีหิมะปลิวอยู่ข้างนอก ก่อนที่เขาจะเอ่ยว่า

“ไหนจะเรื่อง โจรสลัดนั่นอีก....... ” แล้วกิลเมซก็หันมามองเรคอมป์ตรงๆ “ท่านคงไม่บอกหรอกนะว่า ไม่ได้รู้เห็นด้วยเรื่องนั้น?”

“รู้เห็นแบบไหนล่ะ?” เรคอมป์หันมาถามใบหน้านิ่งๆ

“ก็เรื่องที่พวกโจรสลัดมาบุกเราแต่ไม่ได้เข้ามาถึงในเมือง แล้วลอร์ดคราเวนกลับสั่งให้ขอกำลังไปทางไมท์ฟอร์ทน่ะสิ.....” กิลเมซหรี่ตามองชายหนุ่มเพื่อหาท่าทีพิรุจ “เหมือนกับพยายามลดทอนกำลังพวกไวท์ฟอร์ทก่อนจะสั่งโจมตี.....”

“โอ้..... ท่านเองก็คิดแบบนั้นรึ?” เรคอมป์เอ่ยอย่างแปลกใจ “ว่ากันจริงๆ ข้าก็ตะหงิดๆตั้งแต่ลอร์ดคราเวนสั่งให้ไปขอความช่วยเหลือจาดพวกไวท์ฟอร์ทแล้วล่ะครับ.... แถมข้าก็ได้คำสั่งลับโดยตรงจากลอร์ดคราเวนอีก..... ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนว่า พวกเรากำลังเดินไปบนตารางหมากรุกที่ถูกกำหนดตาเดินไว้แล้วอย่างไม่ผิดพลาด -- ”

“แล้วคำสั่งนั้นคือ?”

“แหมๆ ท่านแม่ทัพครับ ผมน่ะเหรอจะกล้าเอาคำสั่งลับของลอร์ดคราเวนมาพูด?” เรคอมป์เอ่ยอย่างไว้ท่าแต่ก็มีรอยยิ้มที่มุมปาก

“อ้อ... ใช่สิ เซอร์โรแลนด์พ่อของเจ้าก็เกี่ยวดองกับลอร์ดคราเวนทางการแต่งงานสินะ?” กิลเมซเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน เพื่อจะดึงให้พ้นจากเรื่องที่เขาละลาบละล้วงเรื่องของเจ้านาย

“ครับ” เรคอมป์พูดพลางยักไหล่ และก็เอาแพะย่างมาตัดแบ่งและกินกันกับกิลเมซ

วันที่สองของการรบไม่อาจเกิดขึ้นได้เพราะหิมะที่ตกลงมาอย่างหนัก พวกทหารจากพ็อตเทอร์รี่ราวกับถอดใจที่จะออกมาเฝ้ายามกันแล้ว ต่างคนก็ต่างผิงจนแทบจะสิงกันอยู่ในกองไฟอยู่แล้ว จวบจนวันที่สาม หิมะถึงหยุดตกและมีแสงแดดสาดส่องลงมาบ้าง.... แม้จะไม่ได้ช่วยคลายความหนาวเย็นลงมากนัก แต่ก็ช่วยให้จิตใจเบิกบานมากทีเดียวสำหรับพวกทหารของพ็อตเทอร์รี่

กิลเมซสั่งให้ทหารสามร้อยคนที่ติดเกือกหนามให้เตรียมตัวก่อนจะสั่งให้ถอดเกราะเหล็กออกและใส่แต่เกราะโซ่เพื่อช่วยเรื่องการเคลื่อนไหวให้รวดเร็วขึ้น

แต่เมื่อพวกเขาไปถึงบริเวณกำแพงของไวท์ฟอร์ทก็ได้แต่ยืนตะลึงและงุนงง

ทางชันลื่นๆหายไปแล้ว --  

*“And….. The winter is coming…..” Liozar’s Quote: “แล้ว..... ฤดูหนาวกำลังมา......”

ไลโอซ่าร์คาดการณ์ว่าหิมะกำลังจะตก จึงเอ่ยเปรียบเปรยว่ามันเป็นหน้าหนาวของพวกข้าศึกที่คงทำสงครามอย่างยากลำบากเพราะไม่มีที่ให้หลบหนาว

* Winter is coming  เป็นคติประจำของตระกูลสตาร์คในซีรี่ส์ Game Of Throne เป็นคติที่แปลได้หลายแง่มุม เช่นว่าให้เตรียมพร้อมสำหรับหน้าหนาว หรือภัยร้ายเสมอ* ซึ่งนักเขียนชอบซีรี่ส์นี้มากถึงมากที่สุดจนต้องขอเอามาใส่ในนิยายเรื่องนี้หน่อยเถอะน่า ^^”

ป.ล. นิยายเรื่องนี้ได้อัพจนครบ 30 ที่เด็กดีตามโปรเจคอัพสามสิบวัน สามสิบตอนแล้ว หากผู้เขียนไม่สะดวกมาอัพเดทนิยายก็ขอกราบอภัยมา ณ. ที่นี้