♥Just love Children♥ แค่รักเด็ก..?<3
เขียนโดย 
นามเอ๋อๆนิยายอึนๆ
วันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 22.39 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มีนาคม พ.ศ. 2559 22.06 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) ลองคุย100%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเสียงโหวกเหวกโวยวายของคนในโรงอาหารโชคดีวันนี้ที่บรรดาเพื่อนของบีมว่างช่วงบ่ายเหมือนกันพอดี เลยว่ากินข้าวเที่ยว แล้วไปซ๊อปกันต่อหรือไม่ก็แยกย้ายกัน
"กินข้าวเสร็จจะไปไหนต่อมั้ย"มี่เอ่ยถามขณะตักข้าวเข้าปาก
"เอ่อ....ไม่ดีกว่ามั้ยกลับบ้านเถอะ" บีมพูดขึ้น
คือไม่ใช่อะไรไง นี่ตื่นเต้นมากๆ พรุนี้จะได้ไปดูหนังกับธามไง
"เออ เค้าต้องกลับไปนอนคุยกับเด็กนี่เนาะ"หยงว่าเบะปาก
"หึ! ใช่สิเดี๋ยวนี้เต๊าะเด็กเรื่องใหญ่ สำหรับมัน" มี่ว่าขึ้นบ้าง ทำหน้างอนๆ
"โห่...ก็ให้ชั้นทำคะแนนบ้างเถอะ นี่ยิ่งมีน้องแพทมาอีกคน เหนื่อยเลยอ่า"บีมว่าหน้าเซงๆ
"ก็แกมัวแต่กลัวเสียฟอร์มอยู่นั้นอ่ะ แล้วเมื่อไหร่จะมิชชั่นคอมพลีสล่ะวะ" มี่ว่าจริงจัง
"เออ ถ้ากลัวก็อดแด๊ก! พูดเลย"หยงเสริม
"เฮ้อออออ ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาวิ่งตามเด็ก"
*เธอคงไม่รู้ว่มีหนึ่งคน ที่เขาอยู่ตรงนี้ เธอคงไม่รู้ว่ามีหนึ่งคนที่เขานั่งรอและมองอยู่เขาจ้องอยู่และคอยจะหลบสายตา*
ว่าขะไม่ไปไหนต่อกับพวกมัน บีมก็ต้องไปอยู่ดี ไม่เป็นไรเพื่อนกันบีมให้ได้ ก็เลยกลับบ้านมาตั้ง5โมงกว่าจะหกโมง เวลาเริ่มเย็นๆ แบบนี้ทำให้บีมอดไม่ได้ เมื่อผ่านร้านชานมก็มองเข้าไปก็ไม่เจอ พอผ่านร้านหนังสือการ์ตูน เนียนๆเดินเข้าไปก็ไม่เห็น บีมเลยได้แต่เดินหน้าเหี่ยวกลับคอนโดระหว่างทางก็ผ่านตรอกซอกซอยมากมายแต่บีมก็ไม่ได้สนใจที่จะมองเข้าไป ก็จะหยุดฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง...
ตุบ!!!
ปึก!!!
ตับ!!
พลั่ว!
เสียงเหมือนมีการต่อสู้กันเกิดขึ้น ถ้าเป็นปกติ บีมไม่แม้แต่จะยุ่ง แต่นี่มันเหมือนมีอะไรบางอย่าง ข้างในสั่งให้บีมรีบวิ่งไปดู
ก่อนจะพบการตะลุมบอน(หรือเรียกว่าการลุมกระทืบจะดีกว่า)ก่อนจะพบนักเรียนชายประมาณ3คน รุมเตะอัดนักเรียนชายอีกคนที่นอนอยู่ที่พื้นแต่ก็ยังป้องกันตัวเองได้ พร้อมะยายามลุกขึ้นยืนแล้วสวนหมัดคืนแม้เรียวแรงแทบไม่มีเหลือ ก่อนจะโดนอีกสองคนที่เหลือล๊อคแขนไว้ แล้วโดนประเคนหมัดลงใบหน้านั่นอย่างไม่ใยดี
"อั่ก!! ออก!"
ภาพที่บีมเห็นทำเอาตกใจ ไม่น้อย เพราะเด็กที่ถูกรุมคือคนที่เขาเฝ้ารอมาทั้งวัน ยิ่งเห็นใบหน้าโชกเลือด ฟกช้ำของอีกคน ที่มะนดูหนักหนากว่าแต่ล่ะครั้งที่พบมา เสียงจนไม่มีพื้นที่ใดๆที่พอมองออกว่านี่คือ ธาม...แต่ บีมรู้
"ช่วยด้วยค่ะ!!! มีเด็กมีเรื่องกันตรงนี้ค่ะ!!!! "
บรมตะโกนโวยวายโดยไม่สนอะไร ก่อนที่พวกเด็กนั้นจะรู้ตัวแล้ววิ่ง หนีหายไปราวกับไม่เคยมีเรื่องอะไรตรงนี้
แต่ร่างที่นอนกองกับลังกระดาษ ก็เป็นหลักฐานได้ดี บีมวิ่งเข้าไปห่ธามอย่างไว พลันน้ำตาจะไหลออกมาซะให้ได้ เมื่อเห็นอีกคนนึงเจ็บ..
"ธาม...ธามนายเจ็บมากมั้ย ไปหาหมอนะ ไปหาหมอกัน"บีมอย่างกับคนไร้สติ มือไม้รนราน จนคนที่นอนเจ็บยกมือตัวเองขึ้นมาจับห้ามไว้
"ไม่ไปครับ แค่นี้ไกลหัวใจ"ธามว่าพยายามส่งยิ้มให้ แม้ใบหน้าตนนั้นจะบวมช้ำไปหมด
*ชั้นเองไม่รู้ว่าเธอมีใครที่จะมากับเธอมั้ย ชั้นเองไม่รู้ว่าเธอมีใครที่เธอนั้นรอหรือคอยอยู่หรือรออยู่ ชั้นก็อยากจะรู้*
"โอ้ย ธามนายกินไรเข้าไปวะ ตัวหนักมากกกก"บีมร้องโอดโอยมาตลอดทาง เมื่อคิดเเบ้วว่าจะพามาทำแผลที่ห้องตนแทน และตลอดทางตนก็ต้องพยุงเด็กโข่งมาด้วย
"เจ้กินไร ผมก็กินนั้นล่ะ"
ปากดี! เจ็บไม่เจียม
"นายอย่าทิ้งน้ำหนักมามากสิ ชั้นไม่ใช่ไอป๋อที่จะแบกนายได้สบายๆนะ"
เมื่อเข้ามาถึงห้องบีมก็ทิ้ง เน้นว่าทิ้ง ลงบนโซฟาห้องนั่งเล่น ก่อนตัวเองจะเดินหายไปแล้วกลัลมาพร้อมกล่ ปฐมพยาบาลอีกครั้ง แต่เมื่อเดินออกมาบีมเกือบปล่อยกล่องปฐมพยาบาลหลุด มือเมื่อเห็นคนเดด็กกว่านั่งถอดเสื้อดูแผลรอยฟกช้ำของตัวเอง
"ใส่เสื้อเดี๋ยวนี้เลยนะ จะถอดทำไมก็ไม่รู้" บีมว่าหันหลังกอดกล่องปฐมพยาบาลแน่น
"ก็....ผมแค่จะดูว่ามีรอยฟก อ้ะซี้ดด...ช้ำตรงไหนบ้าง" ธามว่าไปเรื่อยจนเผลอร้องซี้ดออกมา เมื่อรู้สึกว่าแผงตมุมปากปริแตกเพิ่ม
"ด...ดูพอแล้ก็ใส่ซะสิ"บีมว่าเสียงติดๆขัดๆ อยู่ดีๆก็หน้าร้อนซะเฉยๆพร้อมเม้มปากแน่น
อะไรกันเนี่ยยยย นี่มันเกินไปแล้วนะ
ชั้นว่าน้องมันอ่อยแน่เลยอ่ะงือออ แต่ชั้นไม่โอเครเลย
"ยังเลยครับ...ผมยังดูไม่ทั่วเลยอ่ะ"ธามนึกสนุก อยากแกล้งคนแก่กว่าเล่น เมื่อนึกถึงใบหน้างอนๆ ปากบึนๆ แล้วยิ่งไอหน้าแมวขู่ที่ดูจะดุสุด นั่นก็ยิ่งไปอีก พอนึกถึงก็รู้สึกชอบซะเฉยๆ
ธามว่ากลั้นยิ้มก่อนจะค่อยๆกระย่องกระแย่ง(เพราะยังรู้สึกระบมไปทั้งตัวอยู่)ไปข้างหลังแต่ยังเว้นระยะห่างกันอยู่
เขาจำได้ว่าพึ่งมานั้งดูเอลซ่ากับแอนนาเมื่อคืน
"ไม่ต้องแล้ว ใส่้ดี๋ยวนี้เลยนะ !" บีมว่าหอบหายใจแรง ทำไมก็ไม่รู้
"หูยย เจ๊อ่ะ จะเขินทำไม น้องชายพี่สาวคิดงี้ดิ หรือเจ้คิดกะผมมากกว่านั้นล่ะ" ธามว่ายิ้มเยาะ
บีมรู้สึกตกใจกับปนะโยคสุดท้ายก่อนจะหันมาเตรียมเถียง แต่ก็ต้องผวาเมื่อพบธามมาอยู่ในระยะประชิดแถมถอดเสื้ออีก....
ขุ่นแม่หนูไม่โอเครรรร
"อ้ะ!!!"
ธามรีบคว้าร่างนุ่มนิ้มมาอยู่ในอ้อมกอดก่อนที่กล่องปฐมพยาบาลที่บีมถือจะหล่นใส่เท้าตนเอง
"โอ้ย!!!"
แล้วธามก็เผลอปล่อยบีมร่วงตุบลงพื้น พร้อมยกเท้ามาดูจนลืมแผลระบมตามร่างกาย
"ฮืออออ เจ็บบบบ ไอเด็กบ้า! ปล่อยทำไมเนี่ย" บีมเหวออกมาด้วยใบหน้าเจ็บๆ เหมือนจะร้องไห้
"อุ้ย! เจ้ธามขอโทษ "
"หึ้ย! ไม่ต้องมาจับเลย ไปนั่งโซฟาเลยไป" บีมสบัดหนีก่อนเอ่ยปากไล่ให้คนเจ็บไปนั่งตามเดิม ด้วยท่าทีงอนๆคิ้วขมวด
"อยู่นิ่งๆได้เเล้วนะ.." บีมเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะชุบย่าฆ่าเชื้อ แล้วไปทำความสะอาดแผลบนหน้า
"โอ้ย เจ้เบาๆดิ นี้ทำแผลเป็นจริงป้ะเนี่ย"คนเจ็บไปทั้งหน้าแต่ปากยังอยากพูด ทั้งๆที่เมื่อกี้พึ่งก่อวีรกรรมแต่ก็ยังไม่วายปากดี
"หืม! นายนี้มันไม่สลดเลยนะ นี่แหนะ!" บีมทำหน้าหมั่นเคี้ยวก่อนจะจี้ลงไปจังๆ บนแผลข้ามมุมปากที่ปริแตก
"ว้าก!!! เจ็บเจ้ แค่ทำไม่เป็นก็บอกสิ วันๆคงได้แต่ผ่ากบสินะ...โอ้ยย"ธามได้ทีเหน็บบีมพร้อมร้อว้ากไปพร้อมๆกัน ก็บีมกดจนสนุกมือ
"ไม่ทำแล้ว! กลับบ้านไปเลยส่วนพรุ่งนี้ก็ไม่ไปแล้วด้วย" บีมเอ่ยพูดรวดเดียวก้อนจะลุกขึ้นแต่ก็โดนดึงลงไปนังบนโซฟาอีกครั้ง
"ทำไมอะ ก็นัดกันเเล้วนะ" ธามว่าหน้าฉงน
"ดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ กลับไปพักผ่อนยังจะดีกว่าอีก"
ชั้นคิดงั้นจริงๆแหละ ก็ดูสภาพสิ
"แต่เจ้ ไม่เสียดายหรอ"
"ไม่อ่ะ ให้นายหายดีก่อนก็ได้นิ" ก็เป็นห่วงง้าาาาาา
"งั้นก็ได้ แต่เจ้มาทำแผลต่อด้วยนะคร้าบบ ธามเจ็บบ"ธามทำหน้าออดอ้อน จนบีมใจอ่อยเลยยอมทำให้อีก
ครั้ง คราวนี้บีมตั้งใจทำและธามก็ให้ความร่วมมือดี จนมันเสร๋จเรียบร้อย ก่อนทั้งคู่จะนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย
ถามใครชวนคุย!
.
..
...
...
น้องบีมไง โด่วววว
"เอ่อ...นี่นาย นายชอบคนแก่กว่าหรือเด็ก
กว่าอ่ะ หรือเท่าๆกัน"บีมเอ่ยถาม ตั้งใจรอฟังคำตอบ ธามใช้สีหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยตอบ
"ก็สำหรับผม....ถ้าถูกใจอายุคงไม่สำคัญหรอก"
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชั้นต้องดีใจนะ!! อ้ากกกกกกก
มันดีย์ต่อใจมากจริงๆ
"อ๋อหรอออ" บีมทำหน้าเหมือนไม่ใส่ใจแตในใจนี่ยิ้มแริ่มเลย
"แล้วเจ้ล่ะ เคยอกหักมาแล้วนิ"
"นี่!!! ขอร้องอย่าพูดถึง.......อืม.....สำหรับชั้นหรอ ชั้นคิดแค่ว่าถ้าเกิดชอบใครชั้นก็เต็มที่นะ อายุไม่สำคัญ!" บีมเน้นคำว่า อายุไม่สำคัญ ค ดว่าธามอาจพอพูดอะไรบ้าง
"ก็ดีนะ ผมว่า เจ้ต้องหาแฟนได้เร็วๆนี้แน่" ธามว่าลูบคลำๆพลาสเตอร์บนใบหน้า ก่อนมาหยุดที่มุมปากก็สะดุ้ง
"จ้า!" บีมรับคำงั้นๆ
จะไปหาไรเล่า ก็แฟนชั้นนั่งอยู่นี้ไง
ฮิ้วววววววว
"แล้วนี้ไปทำอีท่าไหนถึงมี เรื่องอีก ในชุดนักเรียนด้วย"
"ก็ผมว่าจะแวะเอาหนังสือการ์ตูนโคนันมาให้เจ้ ไง แต่ว่าพวกแม่งดันมาดักตีผมอ่ะ ผมมาคนเดียว นี่ก็สู้เต็มที่แล้วนะ แต่เดี๋ยวก่อนเถอะผมไม่ให้มันยำฟรีหรอก"ธามเล่าอย่างออกรสออกชาติด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจ ที่เสียท่าถูกรุม
โถ้!!! พ่อคุณ ว่าที่แฟนของบีมชั่งน่ารักอะไรเบอร์นี้ คนดีของบีม แวะจะเอาหนังสือมาให้ จะน่ารักอะไรเบอร์นี้......
"พอแล้วเถอะ นายเจ็บตัวแบบนี้ ชั้น...."
Rrrrrrrrr....
เสียงโทรศัพท์ของธามดังขึ้นขัดประโยคของบีม
"แป้ปนะเจ้"ธามหันมาบอกบีมก่อนกดรับมือถือ
"ว่าไง แพท"
แพท..อีกแล้วหรอ ที่ขัด เบ้ปากมองบน
(ธาม นี้นายอยู่ไหน)
"เอ่อ มีธุระน่ะ แพทมีไรรึเปล่า"
(เปล่าหรอก คือเรามีลางสังหรณ์ใจไม่ดี คิดว่านายจะมีเรื่องน่ะ เลยโทรมาคุยดูเฉยๆ 555 ตลกอ่ะ)
"ไม่ตลกหรอก ขอบคุณที่เป็นห่วงเรานะ แต่ว่าแพทนี่น่าจะดูดวงแม่นเนาะ เราพึ่งโดนรุมกระทืบมาเองนิ ขำกว่าป้ะ" ธามว่าหัวเราะเบาๆ แล้วก็ร้องอุ้ยเพราะแผลเป็นรอบที่ร้อย
(ธาม!!!! นายเป็นไรมากมั้ย เราเป็นห่วงธามนะ เราบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปมีเรื่องอีก) น้ำเสียงปลายสายดูเป็นห่วงจริงจัง
"ไม่เป็นอะไรมากหรอก ขอบคุณนะ"น้ำเสียงอ่อนโยนของธามที่คุยกะแพทมันทำให้หัวใจที่พองโตฟีบลงทันที
"ธาม.. เรื่องนี้มันเหมือนปัญหาใหญ่สำหรับเราสองคนนะ แม้มันคืออดีต แต่เราก็ไม่ชอบให้ธามมีเรื่องบ่อยๆนักหรอก"แพทเอ่ยเสียงอ่อน
"มันคืออดีต นะแพท ตอนนี้มันก็ดีแล้วนี่นา อย่าพูดถึงอีกเลย คิดมากจริงหมู"
อดีต..... คำนี้ฝังอยู่ในใจของบีม มันต้องมีอะไรแน่นอน
(ขอโทษนะ งั้นไม่กวนแล้ว พักผ่อนด้วยล่ะ)
ธามวางสายเสร็จ ก็หันมองคนข้างๆ บีมทำทีเป็นไม่ใส่ใจก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
"กลับบ้านสิ ดึกแล้ว" น้ำเสียงนิ่งปนเป็นห่วงแต่ก็ไม่อยากสบตา มันเจ็บในใจแปลกๆ มี่เห็นท่าทีแสนเป็นห่วงของอีกคนกับคนปลายสาย มันชั่งดูเหมาะกันจนบีมหงุดหงิด
"ว่าจะไม่กลับแล้วอ่ะ ขี้เกลียด" ธามว่าจะเอนตัวลงนอนโซฟา แต่ก็โดนบีมเบรคไว้ก่อน
"ไม่ต้องเลย กลับได้แล้ว"
"เจ้ จะไม่เมตตาน้องชายตาดำๆของเจ้หน่อยหรอครับ"ธามว่ากระพริบตาปริบๆน่ารัก
ก็ชั้นไม่ได้คิดแค่น้องชายโว้ยยยย
"ม...ไม่อ่ะ บ้านนายก็มี "บีมว่าพร้อมผลักอีกคนให้ลุกขึ้นแต่ธาม็ยังยื้อยึงแกล้งอีกฝ่าย
"ไม่อาวว ผมขี้เกลียด.. นี่ระบมไปทั้งตัวแล้วนะ"ทำหน้าตาสงสาร
"ไม่ด้ายยย กลับไปเลย แม่นายจะเป็นห่วง นี่!! ลุกขึ้นมา!!" บีมว่าดึงแขนธามอย่างสุดกำลัง
"เจ้ ธามไม่อยากกลับบบบบ"
ก็แม่ไม่ค่อยกลับบ้านทำแต่งาน ผมนอนคนเดียวมันเหงา
"หื้มมม.... ลุกขึ้นมาอย่าดื้อนะ" บีมยื้อสุดชีวิต
"ไม่อ่ะ!" คราวนี้ธามทำแล้วหน้าลอยตา
ใส่
ก่อนจะกระชากอีกคนลงมาอย่างไม่ตั้งใจ จนบีมล้มมานั่งบนตักตัวเอง ทั้งสองสบตากันนิ่งงัน เสียงหัวใจของบีมมันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา ใบหน้าร้องฉ่าขึ้นสีด้วยความเขิน ส่วนธามก็รู้สึกว่าข้างในปั่นป่วนแปลกๆ
.
..
...
....
......
.........
..
....
.....
......
..........
ผมใจเต้นว่ะครับ.....
*และในคืนนี้ ที่เราได้มาพบกันที่ชั้นได้มาพบเธอไม่รู้อะไรที่ทำให้ได้เจอ และต่อจากนี้เราอาจไม่ได้พบกันและชั้นไม่รู้ว่าชั้นจะไปหาเธอได้จากที่ใด*
@@@@@@@@@@@@@@
TALK: ติดตามด้วยนะคะ เม้นติชม แสดงความคิดเห็นได้เยย แบบนิยายไรท์กากจังไรงี้ เราอยากรู้อ่ะว่าคนอ่านรู้สึกยังไง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
