กักหัวใจหนุ่มสุดหล่อมาไว้ที่เธอ

                                                      บทที่ 4

       เฮ้อ! ในที่สุดออดเลิกเรียนก็ดังสักที ทุกคนเลยแห่กันกลับบ้านแต่ฉันเนี้ยสิต้องมานั่งจมปักกับยัยพลอย เพื่อคิดแผนทำให้รุ่นพี่เคร์มาหลงชอบให้ได้ ซึ้งอาจจะมีโอกาสสัก0.0001%ก็เหอะ

" มามิ มามิ ฟังฉันอยู่หรือเปล่า"

" รอบเดียวก็ได้ยินแล้วน่า "

"ดี งั้นไปกันเถอะ "

"ไปไหน"

" ทำตามแผนไง" ยัยพลอยไม่พูดอย่างเดียวลากฉันเดิน มาจนถึงหน้าร.ร.

"เอาหละเธอจำแผนที่ฉันอธิบายได้หรือเปล่า"

"จำได้" อันที่จริงก็จำไม่ได้อะเพราะไม่ได้ฟังสักนิด แล้วอยู่ดีๆยัยพลอยก็ลากฉันไปหลบที่พุ่มไม้หน้าร.ร.นี่ดีนะที่เย็นแล้วไม่ค่อยมีคน ถ้ามีคนเยอะหละก็เขาต้องหาว่าบ้าแน่ๆ

"ทำไมต้องหลบอะ "

"เอาเถอะน่า รอสัก10นาที" ฉันกะจะถามต่อแต่ยัยนั้นก็หันมาทำหน้าบึ้งใส่ แทนคำพูดที่ว่าเดี่ยวก็รู้เอง ฉันเลยนั่งเงียบๆตามที่ยัยนั้นพูด

    ผ่านไป10นาที

    อยู่ๆรุ่นพี่เคร์ ก็เดินออกมากับเพื่อนอีก2คน ฉันหันไปหายัยพลอยที่ทำท่าจะลุกเดินออกไปแต่...

"โอ๊ย! " ยัยพลอยไม่ได้กะจะเดินออกไปแต่ดันถีบฉันออกมาแทนและตอนนี้ฉันก็ไม่มาอยู่ในออม้กอดของรุ่นพี่เคร์เรียบร้อยแล้ว จะชมว่าถีบแม่นดีหรือด่าดี-.-

"เธอ??" รุ่นพี่เหมือนจะงงว่าฉันออกมาจากไหน ดูเหมือนว่ารุ่นพี่เขาจำฉันไม่ได้ด้วยอะเศร้า

" เออ พอดีเพื่อนฉันลืมเอารถกับกระเป๋าตังค์มาอะค่ะ ช่วยไปส่งเพื่อนฉันหน่อยได้ไหมค่ะ" หึ เพื่อนฉันมโนเก่งจริงแล้วอีกอย่าง ฉันไม่มีรถนะ

" เออ แกก็ไปส่งน้องเขาหน่อยสิวะ น้องเขาน่าสงสารออก"เพื่อนของพี่เขาอีก2คนช่วยเสริม

" เธอชื่อไรหละ" จำไม่ได้จริงด้วย-.-

"มะ มา มิ ค่ะ" แล้วทำไมต้องพูดติดๆขัดๆหละฉันอายเขาไหมเนี้ย

"บ้านเธออยู๋ที่ไหนหละ เดียวฉันไปส่งให้" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ฉันเห็นรุ้นพี่ทำท่ารำคาญ ถ้าไม่เต็มใจก็กลับบ้านดีไหมค่ะและแน่นอนว่าฉันไม่ได้พูดออกไป

" อยู่ที่คอนโดssค่ะ"เรียบร้อยไม่ต้องเปิดปากพูดเลยยัยเพื่อนพลอยบอกซะเสร็จสรรพเลย เอาเบอร์ด้วยเลยไหมค่ะ

" ออ่ ใกล้นิตามมาเดี่ยวฉันไปส่ง" รุ่นพี่เคร์ไม่พูดอย่างเดียวเดินนำไปนูนแล้ว ส่วนยัยเพื่อนพลอยก็จัดแจงลากเพื่อนรุ่นพี่เขาไปอีกทาง เป็นเพื่อนที่ดีมากกกก

     ระหว่างทางฉันกับรุ่นพี่ก็ไม่ได้พูดอะไรจนมาถึงทางแยกที่จะเข้าคอนโด 

   "ไง! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะไอเคร์ คราวที่แล้วแกทำฉันไว้เจ็บแซบมากนะ มาคุยกันสักหน่อยดีกว่า"อยู่ๆก็มีผช.กลุ่มหนึ่งน่าจะเป็นนักเรียนม.ปลายร.ร.อื่น แต่พวกเขารู้จักกับรุ่นพี่เคร์ด้วย

" ฉันไม่มีเรื่องที่จะคุยกับแก หลีกไป"

"แหม จะรีบไปไหนออ้นั้นเป็นผญ.ของแกสินะ น่ารักไม่เบานี่หว่า" อยู่ดีๆผช.ที่คุยกับรุ่นพี่เมื่อกี้ก็เอามือมาจับที่คางของฉัน

"ปล่อย" อยู่ๆรุ่นพี่ก็เอามือไปกระชากแขนของผช.คนนั้นออกแล้วก็...

"ผัว "

"รุ่นพี่" ฉันตะโกนสุดเสียงเพราะตอนนี้รุ่นพี่ลงไปนอนกับพื้นพร้อมเลือดที่มุดปากเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

    รุ่นพี่ลุกขึ้น เอามือปาดเลือดที่มุมปากพร้อมมายืนข้างๆฉันแล้วเอามือมาจับที่ข้อมือของฉัน

" ถ้าฉันนับถึง3รีบวิ่งทันทีนะ มามิ "เป็นครั้งแรกที่รุ่นพี่เรียกชื่อฉันแต่นี่มันใช่เวลามาซาบซึ้งไหมเนี้ย

"ยัยนั้นสำคัญกับแกมากขนาดนั้นเลยหรอ"

"1"

"นี่แกคงเป็นไอไก่ออน่ไปแล้วสินะ"

"2"

"แค่ผญ.คนเดียวทำให้แกเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอ"

"3"

"ฉันกับรุ่นพี่วิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิตและทิศทางรู้แต่ว่า ออกมาให้ห่างจากตรงนั้นมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

       พอวิ่งมาได้สักเกือบชั่วโมง ฉันก็...

 "ระ รุ่นพี่ ฉันเหนื่อยแล้วก็เจ็บแขนด้วย"พอพูดว่าเจ็บแขนก็มานึกได้ว่ารุ่นพี่ยังจับแขนฉันอยู๋

" โทษที" รุ่นพี่รีบดึงแขนที่จับฉันออกทันที ตอนแรกไม่น่าพูดเลยเนียนๆไปยังดีซะกว่ายัยโง่

" ที่นี่ ที่ไหนหละค่ะ" ฉันพึ่งมานึกได้ว่าวิ่งมากับรุ่นพี่แบบมั่วๆสั่วๆแล้วคืนนี้จะไปนอนที่ไหนเนี้ย ฮือๆ

"แถวๆนี้ใกล้คอนโดของฉัน คืนนี้เธอไปค้างที่นั้นก่อนแล้วกันเพื่อไอพวกนั้นมันตามมาอีก" ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม คอนโดรุ่นพี่หละเย้ๆในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่....

                         แล้วอย่างนี้มามิจะทำให้เคร์หลงรักได้หรือเปล่าติดตามตอนต่อไป><

                               โทษทีนร้า ตอนนี้ยาวไปสักหน่อย