The School โรงเรียนที่ถูกปิดตาย!!!

วันที่ 7 : จอมวางแผนในเงามืด

 [ชายผู้เป็นดั่งตำนาน]

ชีวิตคนก็เหมือนกับหมากในเกมๆ นึ่ง...

จะ “อยู่” หรือ “ตาย” ก็แล้วแต่คนเดินหมากกำหนด

แล้วถ้าเกิด...คุณเป็นคนเดินหมากละ??

มันจะน่าสนุกมากแค่นไหนเชียว...:)

คำเตือน : บทนี้มีเนื้อหาการกล่าวว่าบุพการี ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่สมควรเลียนแบบนะงับป๋ม

[1 สัปดาห์ก่อนเกิดเหตุ]

[Joshua : Part]

                พวกคุณมีไอดอลกันมั้ยครับ

                .

                .

                .

                ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคยมีไอดอลในดวงใจกันใช่มั้ยครับ ไอดอลของทุกคนแตกต่างกันไป บ้างก็ดารานักแสดง บ้างก็เหล่านักร้อง บ้างก็นักประพันธ์ ซึ่งของผมก็ไม่ต่างกันครับ เขาคนนี้มีชื่อว่ากาเซี่ยง หากใครที่อ่านสามก๊กคงรู้จักเขาดี เพราะเขานั้นได้รับการยกย่องว่าเป็นบุคคลที่เหมือนเอาตันแผงและเตียวเหลียงมารวมอยู่ในคนๆ เดียว เขาคือสุดยอดนักวางแผน ผู้ไม่เคยวางแผนผิดพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว นี้คือไอดอลของผมเองครับ

                คุณอาจจะสงสัยว่า ผมเป็นใคร โผล่มาจากไหน และโผล่มาทำไม  จริงๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมเลยที่จะต้องอธิบายให้คุณ แต่ผมจะบอกครับว่าผมเป็นใคร

                ถ้ามันจะเป็นความลับของผมกับคุณ J

                ผมเป็นใครนะหรอ??

                ผมเกิดมาในตระกูลที่เพียบพร้อมไปด้วย เงินทอง ชื่อเสียง และอำนาจ  ฟังดูแล้วเหมือนจะดีใช่มั้ยครับ แต่สำหรับผม มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อสุดๆ เลยละ ที่มีสิ่งเหล่านี้ ตระกูลผมสืบทอดกิจการโรงเรียนมากว่าร้อยปี ครับผม โรงเรียนนั้นก็คือเซนต์โจชัว ชื่อของผมเองก็ตั้งตามชื่อโรงเรียน...โจชัว ผมมีพ่อที่ไม่ได้เอาไหนเรื่องการงาน แต่เรื่องกามๆ ท่านเก่งมากครับ ก็อย่างที่คุณรู้แหละครับ พ่อของผมคือผอ.โรงเรียน ผมเป็นลูกที่ถูกต้องตามกฎหมาย หรือที่คาเรนอะไรนั้นเรียกก็เป็นลูกของบ้านใหญ่ คนในตระกูลโดยกำเนิดไม่ใช่พ่อของผม แต่เป็นแม่ต่างหากครับ ในความคิดของผม ผมคิดว่าแม่โชคดีมาก ที่ได้เกิดมาอยู่ในตระกูลเศรษฐีอันร่ำรวย เพราะวันๆ ก็ไม่ต้องทำอะไรนอกจากตามจับว่าพ่อจะไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยที่ไหน แต่ก็มีเงินให้ผลาญกินผลาญใช้

                ผมโผล่มาจากไหน??

                ในโลกนี้ทุกคนก็ต้องโผล่มาจากท้องแม่จริงมั้ยครับ คงไม่มีใครโผล่มาจากรถยนต์ กระบอกไม้ไผ่ หรือโผล่มาจากดินหรอก

                ผมโผล่มาทำไม??

                นั้นสิครับ...ผมโผล่มาทำไมกันละ J

                ผมโผล่มาสร้างสีสันให้กับความจำเจของใบโลกนี้หรือผมโผล่มาเพื่อยืนยันตัวตนว่าผมยังมีชีวิตอยู่ ฮ่าๆ เข้าเรื่องเลยละกันครับ แล้วคุณก็จะรู้เองว่าผมโผล่มาทำไม

                สัปดาห์ก่อนผมได้รับคำเชิญให้เข้าร่วมทดลองในการวิจัยเชื้อไวรัสที่พึ่งถูกส่งมาเก็บตัวอย่างที่สถาบันวิจัยของเมือง ทำไมผมถึงได้รับเชิญ...? ก็เพราะผมเก่งไงละ ผมนะมีไอคิวสามร้อย มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยที่คนอย่างผมจะถูกชักชวนให้ไปร่วมทดลอง ร่วมวิจัย หรือร่วมปรึกษาทางวิชาการ แต่อย่างว่าละครับ โลกนี้มันมีแต่ความจำเจ ผมจึ่งไม่ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความน่าเบื่อนี้ อ่อ! งานอดิเรกหลักของผมคือการนั่งมองเหล่า “ตัวหมาก” ใช้ชีวิตอยู่บนความจำเจของโลกนี้  ผมขี้เกี้ยจเกินกว่าจะไปนั่งฟังอะไรที่มันน่าเบื่อเกี่ยวกับการวิจัยเชื้อไวรัสอะไรนั้น  และเมื่อมีพ่อแม่ที่ไม่ได้เรื่อง ผมจึงต้องเป็นคนบริหารโรงเรียนแทนตามคำสั่งเสียของตาก่อนตาย มันก็เป็นแค่การเล่นเกมฆ่าเวลาของผมเท่านั้นเองสำหรับการบริหารโรงเรียน ผมเป็นคนวางหมาก ส่วนพ่อก็เป็นตัวหมากให้ผมวาง เรื่องนี้มีเพียงคุณและที่บ้านของผมเท่านั้นที่รู้ มันน่าสนุกดีใช่มั้ยละ ที่ทุกคนออกจะแปลกใจว่าคนที่ไม่เคยคิดทำงานบนโต๊ะ แต่มุ่งมั่งทำงานบนเตียงอย่างผอ.จะบริหารโรงเรียนให้มีชื่อเสียงกว่าเดิมขนาดนี้ได้

                วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ผมนั่งมองภาพผ่านกล้องวงจรปิดทั้งหมดของโรงเรียนในห้องลับ ผมมีห้องลับอยู่สองห้อง ห้องนึ่งมีไว้ดูตัวหมากในเมือง อีกห้องก็เอาไว้ดูตัวหมากในโรงเรียน  พ่อกำลังบริหารงานโรงเรียนกับครูฝึกสอนสาวคนใหม่จากบนเตียงเปลี่ยนมาเป็นโต๊ะทำงานแทน  ผมเบือนหน้าไปดูจออื่นก็เห็นแต่ภาพเดิมๆ

                “เฮ้อ...” ผมถอดหายออกมาอย่างเบื่อหน่าย ให้ตายสิครับ ความจำเจของสิ่งที่เหล่าตัวหมากของผมกำลังทำกันอยู่มันช่างน่าเบื่อซะจริงๆ

                ผมเอื้อมไปหยิบซองเอกสารคำร้องขอย้ายเข้าศึกษาเมื่อสองวันก่อนขึ้นมาเปิดอ่าน  ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก เมื่อมองประวัติของผู้ส่งคำร้องขอ จริงๆ โรงเรียนผมก็ไม่เคยรับคนเข้ามาเอาตอนเทอมสองหรอก แต่เพราะประวัติของคนในเอกสารทำให้ผมเซ็นต์อนุมัญไปทันที  ต้องขอบคุณเธอนะ ที่นำความสนุกเข้ามาในความจำเจน่าเบื่อนี้ เซรีน J

[1 วันก่อนเกิดเหตุ]

                ผมนั่งมองดูตัวหมากตัวใหม่ของผมอย่างตื่นเต้นผ่านจอฉายของกล้องวงจรปิดในห้องเรียน  วันนี้เป็นวันแรกที่เซรีนมาโรงเรียน ผมหวังว่าเธอจะทำเรื่องสนุกๆ ให้ผมหายเบื่อได้บ้าง แต่ก็เปล่าเลย เธอใช้ชีวิตเหมือนตัวหมากตัวอื่นๆ แถมเพื่อนที่ดูซี้กับเธอที่สุดก็เป็นเด็กจากบ้านเล็ก...คาเรน ความเบื่อหน่ายกลับมาอีกครั้ง

ฉันแอบผิดหัวงเธอเล็กน้อยนะเซรีน

[21 : 00 P.M]

                ผมสะดุดเข้ากับภาพของกล้องวงจรปิดในตึกวิจัยไวรัส หลังจากที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ ภาพของกลุ่มคนที่ดูคุ้นตาผมนั้น ทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ ความรู้สึกบางอย่างบอกผมว่ากลุ่มคนเหล่ากำลังจะพาความสนุกน่าตื่นเต้นมาให้ผม ผมจ้องมองอย่างระทึก เมื่อรู้ว่ากลุ่มคนเหล่านั้นเป็นใคร ภาพของมอร์แกนคนรักของเด็กบ้านเล็กคาเรนกำลังถูกไอ้หนูดันเต้ ลูกชายท่านนายกซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตาย  และมันก็ยิ่งสนุกมากขึ้น เมื่อดันเต้พยายามทุบตู้เก็บตัวอย่างไวรัสที่ถูกส่งเข้ามาตรวจสอบเมื่ออาทิตย์ก่อน เอาละสิ...ผมคิดอย่างตื่นเต้น พลางกัดปากล่างตัวเองเพื่อระงับความตื่นเต้นนั้น แล้วเริ่มเจาะเข้าระบบรักษาความปลอดภัยของตึกวิจัย ผมปลดล็อคเสียงเตือนภัยในห้องที่พวกนั้นอยู่  ทำให้ดันเต้ทุบตู้เก็บตัวอย่างและเอาเชื้อไวรัสออกมาได้อย่างเงียบเชียบ ไร้สัญญาณแจ้งเตือนใดๆ ความสนุกคงจะหมดไป ถ้าผมปล่อยให้พวกยามที่กำลังงีบกันอยู่ตื่นขึ้นมาขว้างการกระทำต่อไปของดันเต้เพราะได้ยินเสียงสัญญาณเตือน  ผมมองดูอย่างนึกสนุกเมื่อเห็นดันเต้ถือขวดนั้นและพยายามจะกรอกใส่ปากมอร์แกนตามที่ผมคาดไว้ เชื้อไวรัสที่ถูกส่งเข้ามาตรวจจากอินเดีย ตัวอย่างที่ยังไม่ได้รับการทดสอบใดๆ เพราะผมไม่ได้ไปเข้าร่วมการทดลองด้วย ผมจำได้ล่างๆ ว่าเชื้อนี้ถูกส่งมาตรวจจากชาวบ้านพื้นเมืองของอินเดีย พวกนั้นดันไปล่าเอาสัตว์ที่ติดเชื้อนี้มาทำเป็นอาหาร จากนั้นทุกคนที่กินเนื้อของสัตว์ตัวนั้นก็เริ่มมีอาการแปลกๆ ไม่พูดจากับใคร สติเหม่อลอย สูญเสียความเป็นตัวเองและเริ่มกัดชาวบ้านด้วยกัน หน่วยงานที่เกี่ยวข้องเข้าไปตรวจสอบ พร้อมส่งตัวอย่างมาที่นี่เพื่อตรวจสอบ แต่ช่างเชื้อไวรัสกันเถอะ ตอนนี้เจ้าหนุ่มมอร์แกนนอนแน่นิ่งไปแล้ว หลังจากโดนดันเต้กรอกเชื้อไวรัสนั้นเข้าปาก คนในกลุ่มของเจ้าหนูนั้นไม่รู้ไปหากระสอบมาจากไหน ทุกคนเริ่มช่วยกันมัดร่างที่ไร้สติของมอร์ ก่อนจะยกใส่กระสอบและปิดปากถุงไว้ อ่า...นี่มันเกินกว่าที่ผมคิดไว้นะเนี้ย J ผมไม่คิดเลยว่าไอ้หนูดันเต้จะใจกล้าขนาดนี้

                ภาพของพวกดันเต้หายไปจากตึกวิจัยแล้ว ผมพยายามหาอยู่นาน จนเจอว่าพวกนั้นกำลังแบบร่างมอร์แกนที่อยู่ในกระสอบไปที่ใต้สะพานแม่น้ำดอล์เทอร์ โชคดีที่กล้องวงจรปิดตรงสะพานยังทำงานได้ดี ผมจึงเห็นทุกอย่างกระทำของดันเต้ อืมม ไอ้หนูนี่ร้ายจริงๆ ผมคิดแบบนั้นแล้วยิ้มออกมาเมื่อเห็นดันเต้นำหินก้อนใหญ่มาผูกติดกับกระสอบ ก่อนที่พวกนั้นจะช่วยกันโยนกระสอบลงไปในแม่น้ำ

                ว้าว...ความสนุกที่ตอนแรกผมคิดว่าจะได้จากเซรีนกลับกลายเป็นว่าดันเต้ทำให้ผมรู้สึกสนุกแทนซะนี้

                เช้าตรู่ของวันถัดมา ผมรีบไปยังใต้สะพานแม่น้ำ เพื่อมองหาผลงานของดันเต้ กว่าผมจะงมหาเจอ ก็กินเวลาไปเกือบนานอยู่เหมือนกัน  ผมตัดสายเชือกที่ผูกก้อนหินกับกระสอบออก ก่อนจะแบกกระสอบที่มีร่างหนักๆ ของมอร์แกนไปที่ท้ายรถ ร่างในกระสอบเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง ทำเอาผมแอบตกใจแหนะ มันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ความสนุกที่ผมรอคอย

<<ว๊ายๆๆ เรื่องเริ่มจะคายปมออกมาแล้วสิค่ะ ถึงตอนนี้มีใครทายถูกมั้งเอ่ยยย ตอนต่อไปเรื่องจะยิ่งคายมากกว่านี้นะค่ะ ขอสปอยเท่านี้แหละเนอะ >< อ่านบทนี้แล้วรู้สึกยังไงกับโจชัวก็มาแชร์กันน๊าาา ใครมีคำถาม ถามมาได้น๊าาา หรือจะเม้นติชมก็ได้ค่าาา ขออภัยด้วยนะค่ะถ้าพิมพ์คำไหนผิด สุดท้ายขอขอบคุณรีดทุกท่านที่ติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้นะค่ะ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่หนีหายจากกันไปไหนน๊าาา ขอบคุณทุกคอมเม้นเย้ยย ให้กำลังไรท์ได้ดีมากกก ขอบคุณก๊าบบบบ>>