S.S.D.Tหน่วยปราบชีวภาพ

"เห้ออออ   กว่าจะเสร็จ!!!!" ผมเดินออกมาจากห้องสอบก็เวลา สี่โมง เนื่องจากเป็นการทำตามหน้าที่ของสภานักเรียนทำให้ผมได้รับสิทธิ์ในการสอบต่ออีกชั่วโมงนึง 

ผมเดินลงมาเจอเเว่นกำลังยืนรอผมอยู่ตรงทางเข้าโรงเรียน

".......เองแอบคิดไรกะชั้นป่าวเนี่ย?"ผมถามเเว่นไป

"บ้านเเกสิ เเกขอเองไม่ใช่หรอว่าสอบเสร็จให้ชั้นไปส่งเเกที่โรงบาลอะ"

"อ๋อลืมๆ ไปๆ" ผมขึ้นซ้อนท้ายมอไซต์ของเเว่น เป็นมอไซต์แบบบิ๊กไบต์ ผมนั่งซ้อนมาเรื่อยๆจนติดไฟแดงหน้าทางเข้าโรงเรียน

"เออ จิน พี่คาเรนมาทำอะไรที่ไทยวะ?" เเว่นถามผมถึงพี่สาวห่างๆของผม

    พี่คาเรนหรือ คาเรน ฟอจินัส 

ญาติฝั่งเเม่ของผม พี่เขาชอบมาอยู่บ้านผมเพราะพี่เขาหลงไหลในวัฒนธรรมแบบญี่ปุ่น เเต่พอผมย้ายมาไทย แม่ของผมที่เป็นเจ้าของๆเครือกลุ่มนายทุนกลุ่มหนึ่งได้ซื้อห้องในคอนโดเกือบหรูให้ผมอยู่คนเดียว

"ก็เพราะไอ้เชื้อไวรัสบ้าบออะไรนั่นไงทำให้พี่เขาต้องมาเป็นนักวิเคราะห์ให้กับองค์การสาธรณะสุขของไทยไง"

"อ๋อไอ้เชื้อไวรัสแปลกๆนั่นสินะ ฆ่าจีนไปครึ่งประเทศเลยนิหว่า" เเว่นบอกพลางขับรถต่อเมื่อไฟเขียว ผมคุยเรื่องไร้สาระมาสักพักจนมาถึงหน้า โรงบาลมาเรีย ก่อนผมเดินเข้าตึกเเว่นทักผมขึ้น

"เห้ย จิน เองระวังไว้หน่อยนะ วันนี้เองดวงซวยเเน่ๆ" ซึ่งเเว่นทักใคร มักจะเกิดเรื่องตามนั้นเสมอ

"เออๆจะระวังไว้ละกัน เอ้อ จบม4 กันเเล้วนะเว้ย "

"เออวะ งั้นลากันตรงนี้เลยละกันนะ ไว้ว่างๆค่อยไปดิ้งกัน" 

"บาย" "บาย" ผมกับเเว่นบอกลากันก่อนผมจะเดินเข้าไปในโรงพยบาล

"ขอโทษนะครับ หมอคาเรนอยู่ไหนครับ" ผมถามกับนางพยบาลประชาสัมพันธ์

"อ่าวน้องจิน! หมอคาเรนอยู่ห้อง R25 นะ" "เข้าไปตอนนี้ได้มั้ยครับ?" "อืมใช้ทางพิเศษละกันเข้ามาสิ"

พี่พยบาลเปิดเค้าเตอร์ให้ผมเดินเข้าไป ผมเดินเข้าไปหลังเค้าเตอร์มีลิฟต์ลับอยู่ ซึ่งปุ่มของลิฟต์มีเพียง4ปุ่มคือ ใต้ดิน ชั้นหนึ่ง ห้องเก็บยา และชั้น25 ผมกดชั้น25ลิฟต์ปิดตัวลงเเละลิฟต์ขึ้นไปอย่างช้าๆ จนถึงชั้น 25 ประตูลิฟต์เปิดออก ผมเดินออกจากลิฟต์ตรงไปเรื่อยๆ ผ่านคนใส่เครื่องแบบทหารหลายคนเเละเครื่องแบบของหน่วยปราบจราจล หลายๆคนคงสงสัยว่า ใครปล่อยนักเรียนเข้ามาเดินในที่หวงห้าม  ที่นี่เป็นชั้นลับของโรงบาลที่ทำชั้น24ให้ใหญ่2เท่าเเล้วเปิดเป็นชั้นที่25 เป็นที่ของหน่วยปราบปรามการก่อการร้ายทางชีวภาพ  เป็นที่ๆเเม้เเต่ตำรวจหรือทหารชั้นสูงบางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอยู่ ผมเดินเข้าไปในห้องในสุดของทางเดินประตูอัตโนมัตเปิดขึ้นเป็นห้องบัญชาการการรบ เเละคนที่นั่งบนเก้าอี้สูงสุดคือ 

"อ่าวจิน วันนี้กลับช้าจังนะ " ใช่พี่คาเรนพี่สาวผมเอง "คร้าบๆยังไม่เลิกงานอีกหรอพี่" "ยังหรอกเพราะวันนี้พี่มีงานใหญ่เลยละ" "งานใหญ่? งานอะไรหรอพี่" "เราพบที่กบดานของพวกนั้นเเล้วละ" พี่คาเรนบอกผม "เราไม่ต้องคิดจะตามไปเลยนะ เเค่ให้คนนอกอย่างเราเข้ามาอยู่ตรงนี้ก็ถือว่าเรามีสิทธิ์โดนอุ้มเเล้ว อีกอย่างมันอันตรายมาก กลับบ้านไปก่อนเลย" พี่คาเรนพูดดักทางผม "คร้าบๆไม่ตามก็ไม่ตามครับ" เเล้วผมก็เดินออกจากห้อง

(บ้าหรอพี่ ไม่ตามไปผมก็ไม่สนุกสิ ผมอยากเห็นด้วยว่าพี่ทำงานแบบไหนกัน) ผมเดินไปที่ลิฟต์ ปุ่มที่ผมกดคือชั้นใต้ดินที่เป็นที่จอดรถพิเศษไว้ 

 

"ทุกหน่วยขึ้นรถเเล้วครับ" "ดี ออกรถได้!" พี่คาเรนสั่งก่อนขึ้นไปบนรถหุ้มเกราะ ที่ด้านหลังรถมีลังขนาดใหญ่วางซ้อนกันอยู่ "ท่านครับผมว่าท่านไม่ต้องลงพื้นที่ก็ได้นะครับ" คนขับรถพูดขึ้น

"ไม่ได้หรอกจะได้ถล่มองค์กรบ้าๆนั่นทั้งทีชั้นต้องจักการด้วยมือของชั้นสิ" (ทำไมพี่คาเรนพูดจาโหดร้ายจังฟะ?)

ผมที่ซ่อนอยู่หลังลังคิดในใจ

 

รถขับตามๆกันมา6คัน ได้มาจอดที่ตึกร้างชานเมือง เเม้ทุกอย่างจะดูเงียบสงบเเต่ว่า ความเงียบที่เงียบเกินไปมักจะเกิดก่อนพายุใหญ่ ตอนนี้ตึกนี้ถูกล้อมไว้โดย หน่วยปราบจราจล จำนวณ 30คน 

คาเรนอยู่ที่รถบัญชาการ กำลังตรวจสอบภายใน "ท่านครับขออนุญาติครับ" นายตำรวจคนนึงเดินมา "มีอะไรหรอ?"

"เราเจอผู้ต้องสงสัยอยู่บริเวณรถหุ้มเกราะเลยจับตัวมาครับ" "ชิงลงมือก่อนหรอ ใจกล้าดีนี่ ลักษณะผู้ต้องสงสัยละ?" "ครับ!! ผมสีดำเเซมเเดง ใส่ชุดนักเรียนครับ เดี่ยวนี้มันปลอมตัวไดัห่วยมากเลย.........เป็นอะไรหรอครับท่าน?" คาเรนทำหน้าหน่ายๆก่อนจะเปลี่ยนสีหนเาเป็นคนที่ไมเกนกำเลิก 

" อาไปพาเขามา เขาไม่ใช่คนน่าสงสัยหรอก นั่นน้องชายชั้นเอง" คาเรนพูดก่อนเอามือก่ายหน้าผาก

 

"พี่บอกเเล้วใช่มั้ยว่าให้กลับไป.....เอาเถอะจะให้กลับไปตอนนี้ก็ไม่ได้เเล้วไปรอบนรถคันเดิมซะ พี่จะให้คนไปคุ้มกัน" 

"ครับ" ผมที่ถูกจับมานั่งท่าคุกเข่าสำนึกผิดพูดขึ้น ก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถหุ้มเกราะคันเดิม 

"จริงๆเล๊ยยย ทำไมมันซนเหมือนคุณป้า กับคุณลุงอย่างนี้น๊าาาาา" พี่คาเรนบ่นออกมา

"อีก30วิบุก เตรียมพร้อมด้วย!!" พี่คาเรนพูดขึ้นผ่านหูฟังที่หูตนเอง

  " ' " 'sir yessir!!!' " ' "ทหารทุกคนตอบกลับอย่างชัดเจน

  "เอาละ ไปล่าพวกผีร้ายกันเถอะ" พี่คาเรนพูดขึ้นพร้อมกลับชักปืนพกขึ้นมาถือไว้ในมือ