ยัยตัวร้ายกับนายไร้ส้ม

    เสียงเคาะประตูดังขึ้นในเช้าตรูของวันถัดมา"คุณแพมคะได้เวลาอาหารเช้าแล้วนะคะ"ดอกสร้อยสาวรับใช้ร้องเรียก แพมนภัสลืมตาขึ้นควานหานาฬิกามาดูเวลา

"อื่ม!เดี๋ยวออกไป"แพมนภัสตอบก่อนจะขยับร่างกายลุกจากเตียง

 "เป็นไงบ้างหละเมื่อคืนหลับสบายไหม"ทัศนัยถามขึ้นขณะกำลังรับประทานอาหาร

"ก็ดีมั้งปู่"แพมนภัสตอบสั้นๆ

"แล้วเราถูกพักการเรียนกี่วันหละ"ทัศนัยถามต่อ

"สามเดือน"แพมนภัสเอ่ย

"ตั้งสามเดือนเลยเหรอ"ทัศนัยพูดสีหน้าตกใจเล็กน้อย

"นี่ถ้าปู่จะมาด่าแพมเรื่องนี้นะไม่ต้องแล้วพ่อด่าจนแพมชอนหมดแล้ว"

แพมนภัสสีหน้าจ๋อยไปเล็กน้อย 

"เปล่าปู่ไม่ได้จะด่าแค่ถามเฉยๆ"ทัศนัยพูดอมยิ้ม"เอ่อ!แล้วนี่อยู่บ้านโดนด่าประจำเลยเหรอ"

"โอ๊ย!แพมได้ยินจนจำได้ทุกคำละมั้ง"แพมนภัสตอบ

"555"ทัศนัยหัวเราะลั่น

"ปู่ขำอะไรเนี่ย" แพมนภัสหน้าหงิก"แพมไม่ขำด้วยหลอกนะปู่"

"เอาหละ เอาหละปู่ไม่ขำแล้วก็ได้"ทัศนัยพูดหลังเห็นหลานสาวหน้าหงิก"แต่จะบอกว่าที่พ่อเขาพูดเขาบ่นไม่ใช่ว่าเขาไม่รักเรานะเพราะเขาอยากเห็นหลานเป็นคนดีเขาถึงได้ทำแบบนั้น"

"ปู่กับพ่อเป็นพ่อลูกกันก็ต้องเข้าข้างกันอยู่แล้วดิ"แพมนภัสพูดต่อ

"อ่าว!เป็นงั้นไปอีก"ทัศนัยเอ่ยเบาๆ

"ไม่ต้องไปสอนหรอกครับปู่ คนแบบนี้สอนไปก็ไม่รู้เรื่องหรอกครับเสียเวลาเปล่าๆ"รัสตะวันเอ่ยขึ้น

"นี่นายจะหาเรื่องกันเหรอฮะ"แพมนภัสวางช้อนกับซ้อมแรงๆอย่างหาเรื่อง

"ก็มันจริงไหมหละ คนอะไรไม่ยอมรับความคิดเห็นของคนอื่น"

"ฉันไม่รับฟังความคิดเห็นคนอื่นยังไงไม่ทราบ"

"ก็นี่ไงเถียงฉอดๆอยู่นี่ไง"ชายหนุ่มพูดอย่างเอือมระอา

"ฉันแค่แสดงความคิดเห็นไม่ได้หรือไง"

"นั่นแหละเขาเรียกเถียง"รัสตะวันและแพมนภัสโต้ตอบกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใครจนทัศนัยทนไม่ไหว"หยุด"ทัศนัยตะโกนขึ้น

"อะไรกันเนี่ยเราสองคนจะเถียงกันตั้งแต่เด็กยันแก่เลยหรือไง"

"ใช่"ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันจ้องกันเขม่งอย่างจะกินเลือดกินเนื้อท่ามกลางความเอือมระอาของทัศนัยที่คิดในใจ"พาเสือสองตัวมาอยู่ในถ้ำเดียวกันซะแล้ว