ยัยตัวร้ายกับนายไร้ส้ม

    เสียงเคาะประตูดังขึ้นในเช้าตรูของวันถัดมา"คุณแพมคะได้เวลาอาหารเช้าแล้วนะคะ"ดอกสร้อยสาวรับใช้ร้องเรียก แพมนภัสลืมตาขึ้นควานหานาฬิกามาดูเวลา
"อื่ม!เดี๋ยวออกไป"แพมนภัสตอบก่อนจะขยับร่างกายลุกจากเตียง
 "เป็นไงบ้างหละเมื่อคืนหลับสบายไหม"ทัศนัยถามขึ้นขณะกำลังรับประทานอาหาร
"ก็ดีมั้งปู่"แพมนภัสตอบสั้นๆ
"แล้วเราถูกพักการเรียนกี่วันหละ"ทัศนัยถามต่อ
"สามเดือน"แพมนภัสเอ่ย
"ตั้งสามเดือนเลยเหรอ"ทัศนัยพูดสีหน้าตกใจเล็กน้อย
"นี่ถ้าปู่จะมาด่าแพมเรื่องนี้นะไม่ต้องแล้วพ่อด่าจนแพมชอนหมดแล้ว"
แพมนภัสสีหน้าจ๋อยไปเล็กน้อย 
"เปล่าปู่ไม่ได้จะด่าแค่ถามเฉยๆ"ทัศนัยพูดอมยิ้ม"เอ่อ!แล้วนี่อยู่บ้านโดนด่าประจำเลยเหรอ"
"โอ๊ย!แพมได้ยินจนจำได้ทุกคำละมั้ง"แพมนภัสตอบ
"555"ทัศนัยหัวเราะลั่น
"ปู่ขำอะไรเนี่ย" แพมนภัสหน้าหงิก"แพมไม่ขำด้วยหลอกนะปู่"
"เอาหละ เอาหละปู่ไม่ขำแล้วก็ได้"ทัศนัยพูดหลังเห็นหลานสาวหน้าหงิก"แต่จะบอกว่าที่พ่อเขาพูดเขาบ่นไม่ใช่ว่าเขาไม่รักเรานะเพราะเขาอยากเห็นหลานเป็นคนดีเขาถึงได้ทำแบบนั้น"
"ปู่กับพ่อเป็นพ่อลูกกันก็ต้องเข้าข้างกันอยู่แล้วดิ"แพมนภัสพูดต่อ
"อ่าว!เป็นงั้นไปอีก"ทัศนัยเอ่ยเบาๆ
"ไม่ต้องไปสอนหรอกครับปู่ คนแบบนี้สอนไปก็ไม่รู้เรื่องหรอกครับเสียเวลาเปล่าๆ"รัสตะวันเอ่ยขึ้น
"นี่นายจะหาเรื่องกันเหรอฮะ"แพมนภัสวางช้อนกับซ้อมแรงๆอย่างหาเรื่อง
"ก็มันจริงไหมหละ คนอะไรไม่ยอมรับความคิดเห็นของคนอื่น"
"ฉันไม่รับฟังความคิดเห็นคนอื่นยังไงไม่ทราบ"
"ก็นี่ไงเถียงฉอดๆอยู่นี่ไง"ชายหนุ่มพูดอย่างเอือมระอา
"ฉันแค่แสดงความคิดเห็นไม่ได้หรือไง"
"นั่นแหละเขาเรียกเถียง"รัสตะวันและแพมนภัสโต้ตอบกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใครจนทัศนัยทนไม่ไหว"หยุด"ทัศนัยตะโกนขึ้น
"อะไรกันเนี่ยเราสองคนจะเถียงกันตั้งแต่เด็กยันแก่เลยหรือไง"
"ใช่"ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันจ้องกันเขม่งอย่างจะกินเลือดกินเนื้อท่ามกลางความเอือมระอาของทัศนัยที่คิดในใจ"พาเสือสองตัวมาอยู่ในถ้ำเดียวกันซะแล้ว