ยัยตัวร้ายกับนายไร้ส้ม

  ดึกสงัดของอีกคืนหนึ่งแพมนภัสค่อยๆย่องออกจากบ้านซึ่งทุกคนในบ้านได้นอนกลับกันหมดแล้ว  แพมนภัสเดินลัดเลาะไปตามทาง มือถือไฟฉายหนึ่งอันค่อยๆเดินเข้าไปตามที่ที่ทรงธรรมบอกที่ซ่อนของน้ำมันซึ่งลูกน้องของทรงธรรมได้นำมาเตรียมไว้ให้แล้ว

      แพมนภัสนั่งจ้องอยู่นานอย่างลังเล แล้วเธอก็เปลี่ยนใจเมื่อนึกถึงคำพูดที่ปู่พูด แพมนภัสเก็บของพวกนั้นไว้อย่างเดิม  ลูกน้องของทรงธรรมซึ่งสะกดรอยตามมาเห็นว่าแพมนภัสเปลี่ยนใจ เขาจึงโทรรายงานกับเจ้านาย ทรงธรรมบอกให้ ลูกน้องลงมือได้เลย

      แพมนภัสโทรไปหาทรงธรรมเพื่อที่จะยกเลิกแผนและให้ทรงธรรมมาขนของพวกนั้นออกไป  แต่ก็สายเกินไปเพราะลูกน้องของทรงธรรมได้เผาไร่ไปแล้ว 

      ทุกคนวิ่งวุ่นในการดับไฟ โดยมีรัสตะวันและสิงโตลูกน้องคนสนิทของเขา หลังจากที่ไฟดับลง ทุกคนก็ลงความเห็นดันว่าถูกลอบวางเพลิงและคนที่พวกเขาสงสัยก็คือแพมนภัส เพราะมีคนเห็นแพมนภัสออกมาจากบ้านก่อนที่ไฟจะไหม้

   "คุณทำแบบนี้ทำไมคุณแพม"รัสตะวันพูดอย่างโมโห

   "ก็ฉันบอกไปแล้วไงว่า ฉันแค่กำลังจะทำแต่ยังไม่ได้ทำเลยนะ"แพมนภัสพยายามอธิบาย"พวกลูกน้องของไอ้เสี่ยทรงธรรมนั่ต่างหากหล่ะที่ทำ"

   "อ๋อ!นี่คุณไปสมคบคิดกับเสี่ยทรงธรรมทำลายไร่ของเราอย่างงั้นเหรอ ไงหละสมใจคุณแล้วรึยัง ตอนนี้คุณปู่อาการโคม่าอยู่โรงพยาบาลนู่น คงสะใจคุณสินะ"รัสตะวันตะคอกอย่างโมโห

  "ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นะ"

  "พอกันทีคุณแพมผมไม่อยากฟังคำแก้ตัวของคุณตอนนี้"รัสตะวันพูดก่อนจะเดินจากไป โดยไม่ยอมฟังคำอธิบายต่อ  

      เหมือนเคราะห์ซ้ำเรื่องไฟไหม้ยังไม่ทันหาย จู่ๆก็มีพายุฝน พัดกระหน่ำลงมาอย่างแรง ทำเอาส้ม เสียหายยกใหญ่ รัสตะวันช่วยคนงานหาไม้มาพยูงต้นส้ม ไม่ให้ล้ม ตากฝนจนไม่สบาย ทั้งๆที่ร่าวกายจะไม่ไหวแต่เขาก็ต้องลุกขึ้นเพราะเขาคือความหวังเดียวของคนทั้งไร่ หลังจากที่ทัศนัยได้ล้มป่วยลงและนอนเป็นเจ้าชายนิทรา อยู่ที่โรงพยาบาล

     "นายจะไปไหน"แพมนภัสถามขณะที่เห็นรัสตะวันหน้าซีดเซียว

    "ไม่ต้องมายุ่งกับผมหรอกหน่า ผมต้องไปไร่"

    "แต่นายไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ"

     "นั่นสิคะคุณตะวันสร้อยว่าคุณตะวันพักก่อนดีกว่านะ ถ้าคุณตะวันเป็นอะไรไปอีกคนบ้านเราจะยิ่งแย่นะคะ"ดอกสร้องเสริมด้วยความห่วงใย

   "ไม่ได้หรองครับพี่ดอกสร้อย ผมต้องไปช่วยคนในไร่ ตอนนี้ในไร่แย่มาก" รัสตะวันพูดด้วยน้ำเสียงอิดรวย

    "ฉันว่านายพักผ่อนตามที่พี่ดอกสร้อยว่าจะดีกว่านะทำแบบนี้ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกหน่า"แพมนภัสพูดขึ้น

     "อย่างคุณจะทุกข์ร้อนอะไรหละ เจ้งไปอาจจะสะใจคุณก็ได้ คุณไม่อยากอยู่ที่นี่อยู่แล้วนี่"

     "นี่ฉันเตือนนายดีดีแล้วนะจะไม่ฟังกันใช่ไหม"แพมนภัสพูดอย่างหมดความอดทน  รัสตะวันไม่สนใจจะเดินออกไป "ตุ๊บ!!!!!!!"เสียงกำปั้นทุบเข้าตรงหน้ารัสตะวันอย่างจังดอกสร้อยร้องกริ๊ดอย่างตกใจ ชายหนุ่มหมดสติลงไปกองกับพื้น

  "ไอ้จ้อน พี่ดอกสร้อยพานายตะวันขึ้นไปข้างบนทีนะ" ทั้งจ้อนและดอกสร้อยอ้าปากค้าง แต่ก็ทำตามคำสังแต่โดยดี

   "ตายแล้วคุณตะวัน จะตายรึเปล่าเนี่ย คุณแพมนะคุณแพมทำเกินไปแล้วนะ"ดอกสร้อยพูดเมื่อเห็นสภาพของรัสตะวัน

  "ไม่ตายหรอกหน่าเจ๊  ลูกพี่คงกะจะให้สลบไปสักสองสามวันมั้ง"จ้อนพูดติดตลกดอกสร้อยทำหน้าไม่พอใจหันไปมองทางจ้อน

"เอาหนาถ้าไม่ทำแบบนี้ คุณตะวันก็ต้องออกไปไร่ อาจจะเป็นมากกว่านี้ก็ได้"จ้อนเริ่มพูดมีเหตุผล" ถึงลูกพี่ของฉันจะดูป่าเถื่อนไปสักหน่อย แต่ก็คงเพราะเป็นห่วงคุณตะวันหรอกหน่า"