Game-Changing World : มหาวิบัติเกมเปลี่ยนโลก

กำแพงสีขาวที่ล้อมรอบประเทศจนเห็นได้ชัน เมืองที่มีแต่เสียงดังน่ารำคาญอยู่ตลอดเวลา ฉันกำลังนั่งมองครอบครัวของฉันที่กำลังจัดอาหารอยู่ พวกเราไม่ได้สนใจเกมบ้าๆนั่นเลยแต่ก็ต้องคอยระวังอยู่ลอดเวลา

" มาทานข้าวได้แล้ว ครีม "

เสียงของผู้ที่เป็นมารดาเรียกให้ฉันไปทานข้าว ตอนนี้ฉันอยากอยู่แบบพร้อมหน้าพร้อมตามากกว่านี้ เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะฉันยังมีพี่ชายที่อยู่ต่างจังหวัดน่ะสิ ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างการสื่อสารทั้งหมดก็ล่มทำให้ติดต่อไปไม่ได้เลย แต่ตอนนี้สำหรับฉันการได้อยู่กับพ่อแม่อาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการก็ได้ พอคิดแบบนั้นแล้ว.....

ปึ้ม !!

ภาพเบื้องหน้าถูกตัดขาด ควันสีขาวกับเศษหินกระเด็นกระดอนนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันเห็น ภาพตรงหน้ากลับมาอีกครั้งแต่รู้สึกว่ามันมืดๆผิดปกติ ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็กำลังอยู่ในซากของเศษกระเบื้องบ้าง หินปูนบ้าง ฉันผลักเศษกระเบื้องที่อยู่ด้านหน้าออก สิ่งที่ฉันเห็นคือบ้านที่สามารถปกป้องฉันจากลมและฝนมาตั้งแต่เกิดได้พังไปแล้ว ครอบครัวที่ไม่อยู่ตรงนี้ มีแต่เศษหินที่เปื้อนเลือดเล็กน้อยอยู่ข้างหน้าฉัน ความหวังสุดท้ายได้พังทรายลงไปในพริบตา ฉันพยายามตะโกนและค้นหาครอบครัวของฉันแต่ก็ไม่มีใครอยู่เลย

' ฉันเกลียดเกมนี้ ฉันต้องการตามหาครอบครัว ฉันจะฆ่าไอ้พวกบ้านั่นที่บังอาจมาทำร้ายครอบครัวของฉันรวมถึงคิดเกมบ้าๆนี่ขึ้นมาด้วย '

ฉันเดินออกไปที่ถนนและเดินไปตามบ้านหลายๆหลังเพื่อหาอาหารกับน้ำ ตอนนี้สภาพของเมืองไม่ต่างกับเมืองซอมบี้ มีทั้งรถที่จอดอยู่ข้างทาง บ้านที่ผุพัง มีขยะปลิวอยู่ไปทั่ว ฉันเริ่มเหนื่อยและหอบพอก้มหน้าลงกับพื้นเพื่อหายใจก็สังเกตุเห็นบางอย่างที่ติดอยู่บนหน้าอกซ้าย มันคือ 'เข็มกลัดสีทองรูปบ้าน

' มันเป็นของที่แจกไปทั่วหมู่บ้านและบ้านของฉันก็ได้มันมาแต่ฉันไม่เคยรู้เลยว่าพ่อกับแม่เอาไปเก็บไว้ที่ไหน แล้วมัน....มาอยู่ที่ฉันได้ยังไง ?

แปะ

มือของใครบางคนตบลงที่ไหล่ของฉัน ฉันหันกลับไปดูด้วยความตกใจและต้องรู้สึกโล่งอกเมื่อคนๆนั้นคือคุณลุงที่ชอบช่วยเหลือบ้านหลังอื่นๆอยู่เสมอนั่นเอง เขากำลังยิ้มให้ฉัน

' รอดแล้วเรา '

แต่ความคิดนั้นก็ต้องดับวูบลงเมื่อมือของเขาจับมาที่คอของฉันและเริ่มบีบจนแน่น ฉันดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองหลุดรอดจากมือนั้น

" ส่งมันมาให้ฉัน ! "

เขาบีบแน่นยิ่งกว่าเดิม ฉันใช้มือหยิบเข็มกลัดที่เขาอยากได้นักหนาเห็นได้ เห็นชัดเลยว่าเขากำลังยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่ค่อยอยากดูสักเท่าไหร่ ฉันกำเข็มกลัดไว้แน่นหันเข็มไปทางเขาและใช้เข็มนั่นแทงไปที่ตาของเขา

อ๊ากกกกกกกก !!

เขาปล่อยมือจากฉันแต่เอาไปปิดที่ตาแทน ฉันทรุดลงกับพื้นและหายใจเพื่อรับออกซิเจน เลือดสีแดงไหลออกมาจากตาที่ถูกมือปิดเอาไว้ ฉันรีบวิ่งหนีห่างออกจากเขาและมาหลบอยู่หลังถังขยะของรัฐบาลที่ข้างหน้าฉันมีรถยนต์สีบลอนด์อยู่คันหนึ่ง เขาตามมา ! พร้อมกับมือที่ปิดตาเอาไว้ ใบหน้าแสดงถึงความโกรษอย่างเห็นได้ชัด ตาขวามองซ้ายมองขวาเพื่อควานหาตัวฉัน ฉันค่อยๆคลานไปหารถข้างหน้าและเปิดประตูรถดันร่างตัวเองเข้าไปในนั้น ฉันมองเห็นกุญแจรถที่เสียบเอาไว้ฉันค่อยๆปิดประตูเบาๆและคลานไปอยู่ที่นั่งคนขับ

' ทำยังไงดี เราขับรถไม่เป็นนี่นา แต่ถ้าอยู่ต่อเราถูกฆ่าแน่ '

สมองเริ่มใช้งาานหนักบวกกับความเครียดทำให้มันคิดอะไรไม่ออกเลย เขาเริ่มเข้ามาใกล้แล้ว ฉันจึงตัดสินใจบิดกุญแจรถเพื่อสตาร์ทเครื่อง เสียงของรถทำให้เขาหันมาทางฉัน ฉันมองผ่านกระจกด้านหน้าตอนนี้เขากำลังยิ้มและวิ่งเข้ามาหาฉัน ฉันรีบเหยียบจนมิดทำให้รถพุ่งไปด้านหน้าด้วยความรวดเร็วฉันตกใจและเริ่มเรียกสติตัวเองค่อยๆปล่อยให้มันไปช้าๆ ฉันขับมาได้สักพักก็รู้เลยว่าไปได้ไม่ไกล โชคร้ายที่น้ำมันหมด แต่โชคดีที่ตอนนั้นรถคันนี้เข้าเกียร์อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นมันคงนิ่งอยู่กับที่ไม่ไปไหนแน่ ฉันลงจากรถและติดเข็มกลัดไว้ข้างในเสื้อแทน ตอนนี้ฉันทั้งหิวทั้งร้อนทั้งเหนื่อย ฉันเดินต่อไปก็เห็นบ้านส่วนใหญ่ถูกงัดแงะไปแล้ว แต่บางหลังก็อาจจะมีคนอยู่ก็ได้ อะไรทำให้ฉันคิดแบบนั้นหรอ เพราะบ้านของเพื่อนฉันก็อยู่แถวนี้น่ะสิ ฉันเคาะประตูบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ประตูค่อยๆอ้าเปิดออกและคนที่ยืนต้อนรับฉันก็คือเพื่อนของฉันเอง ฉันเดินเข้าไปข้างในนั้น พวกเขาเลี้ยงอาหารฉันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ฉันพูดคุยกับเพื่อนแบบปกติ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉันและทุกประเด็นก็ต้องหยุดชะงักเมื่อถูกถามคำถามหนึ่ง

" แล้ว....เข็มกลัดล่ะ ? "

ฉันย้อนคิดถึงเห็นการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ฉันจึงตอบกลับไปว่า

"อยู่ที่ครอบครัวฉันน่ะ"

พวกเขามองมาที่ฉัน ฉันหันไปมองหน้าของเพื่อนที่ตอนนี้ทำหน้าไม่พอใจและพวกเขาก็ไล่ฉันออกไปจากบ้านปิดประตูเสียดังปังและไม่ออกมาอีกเลย

"......."

ฉันตัดสินใจถูกแล้วที่ตอบไปแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันต้องเดินต่อไป คุณคงอยากถามสินะว่าจะเก็บเอาไว้ทำไม ทำไมไม่ขว้างทิ้งไป เหตุผลของฉันก็คือ มันเหมือนเป็นสิ่งสุดท้ายที่ครอบครัวของฉันให้ไว้ มันเป็นเครื่องรางที่จะทำให้ฉันเจอกับพวกเขาอีกครั้ง มันเป็นแรงผลักดันให้ฉันมีชีวิตต่อ และฉันจะไม่ยอมมอบมันให้กับใครหน้าไหนทั้งสิ้น !