พลังพระเจ้าทลายโลกา

  ผมนั้นมีชื่อว่า เม่น ตอนนี้ผมอายุ 19 ปียังเป็นเด็กหน้าใสๆอยู่เลยผมนั้นใฝ่ฝันว่าผมนั้นอยากจะสร้างครอบครัวกับน้องสาวของผม น้องสาวของผมนั้นน่ารักมากมากเลย ถึงแม้ว่าเธอจะอายุ 16 ปีแล้วก็ตาม แต่ตัวก็ยยังเล็กเหมือนกับเด็กประถม ตอนนี้ผมเรียนอยู่ที่มหาวิทลัยเทคโนโลยี เป็นมหาลัยที่ตั้งขึ้นเพื่อพัฒนาความเป็นอยู่ของประชาชนในเมืองแห่งการวิวัฒนาการนี้ 

แต่ตอนผมถูกเรียกให้ไปหาเจ้าโล้นซะนี้ ผมดันไม่กินเส้นกับเจ้าหมอนี่ซะด้วยซิ

ผมเดินออกมาจากห้องสมุดแล้วเดินไปจนสุดทางเดินก็จะเจอกับห้องของเจ้าโล้น ในที่สุดผมก็เดินมาถึงยังหน้าห้องของเจ้าโล้น ผมเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูในขณะนั้นเองประตูก็เปิดออกมาเอง

"อ้่าว มาแล้วรึ" อ้าวไอ้โล้นนี่เอง อาจารย์ใหญ่ก็อยู่ในห้องด้วยแฮะ

"เห็นว่ามาช้าก็กะว่าจะไปตามมาซะหน่อย"

ผมเดินเข้าไปในห้องผมสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่อึดอัดจนจะทนแทบไม่ไว้เรื่องที่คุยนั้นจะต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมากแน่ๆ เพราะอาจารย์ใหญ่นั้นมีพลังในการปล่อยความเครียดของตนออกมาเป็นความอึดอัด

"เรียกมา มีไร" เวลาพูดคำนี่กับไอเจ้าโล้นนีมันทำให้รู้สึกดีจริงๆแฮะ

"...." ทั้งสองคนไม่พูดไม่จา เป็นอะไรกันปกติจะต้องโวยวายแทบเป็นแทบแล้วไม่ใช่

"นั้งลงก่อนซิ"

ผมนั้งลงตรงข้ามกับทั้งสองคน

"เกี่ยวกับเราื่องเงินที่เธอกู้ไปสำหรับทำการวิจัย เนื่องจากว่าเธอไม่ได้ชำระหนี้ตามเวลาที่กำหนด.."

"เดี๋ยวก่อน ผมแจ้งทางนั้นให้ทราบแล้วนี่ว่าจะขอเลื่อนเวลาออกไป"

"ไม่มีข้อมูลการแจ้งเข้ามาเลยนะ" บ้านะมันเป็นไปได้ไง

"เงินที่เธอจะต้องใช้คืนนั้นบวกดอกเบี้ยแล้วก็น่าจะประมาณ 350,000,000บาท"

WTFเมิงบ้าเรอะนีแค่กู้ไปแค่แสนบาทเนี่ยดอกบ้าไรวะ

"เนื่องจากว่าเธอไม่น่าจะจากได้ทางนั้นเลยเอา น้องสาว เธอไปเป็นค่าดอกเบื้ย"

"น้องสาว?"

"ใช่น้องสาวของนายนั้นแหละ"

"ดะ..เดี๋ยวก่อนซิ น้องสาวเรอะชั้นยังไม่ได้ยินยอมเลยนะ บ้าหรอ"

"ไม่ น้องสาวนายต่างที่เป็นคนยืนยััน"

ทะ ทำไม ทำไมกันล่ะ น้องสาวเราทำไมกันทำไมทำไมทำไมกันน้องสาวเราไปแล้วไม่จริง ทำไมเธอถึงทำอย่างนีี้

   ผมโมโหอย่างสุดขีด ผมกำกำปั้นอย่างเหนียวแน่นพร้อมปล่อยหมัดไปยังอาจารย์ใหญ่ 

"ตุบ" ไอ้โล้นเข้ามาบังเป็นโล่กำบังให้ หมัดของผมไม่แม้แต่จะสทกสะท้านมัน 

    พลังของไอเจ้าโล้นเป็นที่สามารถทำให้ร่างกายมีพลังป้องกันสูงขึ้นจึงทำไม่มีนักเรียนคนไหนกล้าพอที่จะมีเรรื่องกับเจ้านี่

ผมคงจะไม่มีหวังแล้ว นำ้ตาผมเริ่มที่รินไหลลงมาผมคงไม่มีวันที่จะได้เจอกับน้องสาวอีกแล้ว 

   โล้นจับแขนทั้งสองข้างไว้แน่นกะจะไม่ให้ผมขยับไปไหน ผมพยายามทที่จะสลัดให้หลุด

"คนที่ไร้ซึ้งพลังอย่างแกน่ะจะไปทำอะไรชั้นได้" คำพูดมันของมันทำให้ผมนั้นยิ่งโมโหยิ่งขึ้นไปอีก

"ย้าก" ผมตะโกนขึ้นสุดเสียงออกแรงทั้งหมดที่มีเหวี่ยงไอ้โล้นออกไปแต่มันกลับไม่ขยับสักนิด

ไอ้โล้นมันง้างมือนึงออกไปทางด้านหลัง มันกำลังจะต่อยผมต่อมการเอาตัวรอดของผมกำลังสั้นระรัว เหมือนมันกำลังจะพูดว่า 'จงมีชีวิตอยู่ต่อไป เจ้าซิสคอน'

 หมัดมันกำลังพุ่งเข้ามาตรงหน้าผม ผมตอบรับความหวังที่ผมสร้้างขึ้นมาคว้ากำปั้น แล้วปล่อยหมัดไปปะทะกับหมัดของเจ้าโล้น

ผมรู้สึกแปลกๆมันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยจะรู้สึกมาก่อน ผมรู้สึกว่าผมนั้นแข็งแกร่งขึ้น ผมรู้สึกว่าผมนั้น STRONG!!

""แกรบบบ"" 

หมัดของผมนั้นได้ปะทะกับหมัดของเจ้าโล้นแล้ว