THE ERASE TYPE : ฝ่าพิษนรก

         [ THE ERASE TYPE ]

          ท้องถนนในเดือนธันวาคมและบ้านเรือนที่เงียบสนิทดูราวไร้ผู้พักอาศัยทั้งสองข้างทางต่างถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ความหนาวเหน็บที่สามารถแทรกแซงผ่านผิวเนื้อไปถึงกระดูกนี้เป็นเรื่องแปลกและหาได้ยาก ที่จะพบมนุษย์คนใดมาเดินทอดน่องอย่างไม่สะทกสะท้าน อย่างที่ชายหนุ่มคนนี้กำลังทำอยู่

          แม็กซิมัส เดินต่อไปเรื่อยๆเอื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย ปรากฏรอยเท้าตามทางที่เขาเดินผ่าน ผมสีดำขลับตัดกับผิวขาวสว่างลู่ไปตามแรงลมที่พัดมา ชุดที่สวมใส่อยู่ซึ่งเป็นเสื้อยืดแขนยาวสีดำ กางเกงยีนขาดเป็นริ้วๆกับรองเท้าผ้าใบเก่าๆแถมดูซีดนี้ ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวรู้สึกอุ่นเท่าใดนัก ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่คิดจะหาเสื้อโค้ดที่มันหนากว่านี้มาสวม ทุกครั้งที่ออกมาข้างนอก ชายหนุ่มมักจะใช้เพียงผ้าพันคอขนแกะที่ได้มาจากน้องสาวคนสำคัญเพียงเท่านั้น

          และด้วยความเงียบของเวลาเย็นย่ำค่ำแบบนี้ ชวนให้ชายหนุ่มเผลอหวนคิดถึงวันเก่าๆ

          ..หากว่าโลกทั้งใบมีเราแค่คนเดียว

          สิ้นความคิดนั้น อะไรบางอย่างได้กลิ้งตุบๆมาชนเข้ากับเท้าของเขา แม็กซิมัสหยุดเดิน ดวงตาสีนิลที่มักจะปรากฏแต่ความด้านชามองลงมายังวัตถุประหลาดทรงกลมเท่าบอล เมื่อสมองประมวลผลว่ามันคืออะไร แววตานั้นจึงได้เบิกกว้างฉายแววตกใจออกมา

          ..ศีรษะมนุษย์ที่ถูกตัดขาด นัยน์ตาเบิกกว้างคงความหวาดกลัว ปากเผยอราวกับกำลังจะร้องขออะไรบางอย่างหากแต่ไม่มีโอกาสได้พูด เดาได้ถึงความทรมานของชายคนนี้ในวาระสุดท้ายก่อนที่วิญญาณจะได้หลุดออกจากร่างไป

          เสียงหัวเราะด้วยความสนุกสนานผิดกับบรรยากาศดังขึ้นไม่ไกล แม็กซิมัสลากสายตามองตามคราบเลือดที่หัวชายคนนี้กลิ้งมา พบชายวัยกลางคนสามสี่คนกำลังเล่นสนุกอยู่กับเด็กน้อย จ่อคมเลื่อยไฟฟ้าคล้ายกับการหยอกตามประสาผู้ใหญ่แกล้งเด็ก

          ข้างๆกันนั้น.. มีร่างไร้ศีรษะนอนจมกองเลือดอยู่ด้วยสภาพที่ไม่อยากคาดเดาถึงสาเหตุการตาย

          “ฮ่าๆๆ.. เด็กผู้ชายแน่เหรอ น่ารักน่าชังจังนะ”

          “เครื่องในเด็กเขาบอกอร่อยนะ จับมันเชือดตรงนี้เลยดีไหม”

          แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอีกครั้ง แม็กซิมัสมองเด็กน้อยที่กำลังขดตัวรองรับแรงกระแทกจากฝ่าเท้าแล้วถอนหายใจ เรื่องแบบนี้มีให้เห็นถมไปในคุกอาชยากรแห่งนี้ และถึงแม้ว่าเขาจะเห็นมันมามากแค่ไหนก็ไม่ยักกะชินสักที หัวของชายคนนี้ก็คงเป็นอดีตเพื่อนของเจ้าพวกนั้นล่ะสินะ..
ใครที่ทำผิดแปลกแยกกับกลุ่ม สิ่งที่คนคนนั้นจะได้รับก็คือความตายอย่างไม่ต้องสงสัย เจ้าของศีรษะซึ่งเขากำลังเหยียบอยู่นี่ก็คงจะทำอย่างนั้น.. คงจะคิดช่วยเด็กน้อยคนนั้น ถึงได้โดนเด็ดหัวทิ้งเอาง่ายๆ

          “พวกเรา ดูสิว่าใครมา”

          หนึ่งในนั้นทักขึ้น เรียกเพื่อนอีกสองคนให้หันมาสนใจแม็กซิมัสทันที ..พวกมันหันไปสบตากันเล็กน้อยก่อนที่เจ้าของคำพูดจะลุกยืนแล้วเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่มซึ่งเหยียบหัวอดีตเพื่อนของตนอยู่

          “อยู่เขตไหนกันไอ้หนู ไม่คุ้นหน้าเลยนะ..” ชายวัยกลางคนถาม พร้อมยกมือขึ้นแตะบ่าคู่สนทนาอย่างไม่สนสายตาเหี้ยมเกรียม “..ร่างกายกำยำดีนี่หว่า สนใจมาเข้าร่วมกลุ่มกับพวกเรามั้ย?”

          “...”

          “ว่าไงล่ะ สนจะ.. อึก.. !!”

          “สัตว์เลื้อยคลานอย่างพวกแกน่ะเหรอ..”

          แม็กซิมัสเอ่ยถามเสียงเรียบ ค่อยๆดึงมีดที่ยกไปปักเข้ากับหลอดลมของชายคนนั้นออกช้าๆ ก่อนถอยห่างออกมา ปล่อยให้ร่างไร้วิญญาณได้ล้มลงกระแทกพื้น ของเหลวสีแดงสดกระจายเป็นวงกว้าง ย้อมหิมะขาวโพลนให้กลายเป็นทุ่งดอกกุหลาบแดงภายในไม่กี่วินาที!

          “..แก”

          “ทำอะไรของแกวะ ไอ้เด็กเปรต!!”

          อีกสองคนนั้นเมื่อเห็นเหตุการณ์ต่างก็ลุกขึ้นหยิบอาวุธของตัวเอง พุ่งเข้ามาหาเด็กหนุ่มซึ่งยืนถือมีดสั้นอยู่ทันที แม็กซิมัสเอียงหลบเลื่อยไฟฟ้า ก่อนจะจัดการปักมีดสั้นเล่มนั้นเข้าที่ข้างขมับเจ้าของเลื่อยจนใบมีดทะลุมาอีกด้านหนึ่งของสมอง

          ร่างนั้นล้มลงทันทีที่ระบบประสาทถูกทำลาย เลือดที่สาดกระจายนั้นดูสวยงามราวภาพวาดของจิตกรมือหนึ่งในความคิดของแม็กซิมัส!

          “..ก..ก..แก..”

          เมื่อเห็นเพื่อนตายในสภาพไม่ต่างกัน ชายคนนั้นรับรู้ได้ถึงชะตากรรมของตนเอง มือทั้งสองข้างซึ่งกำมีดสั้นชี้ไปทางเด็กหนุ่มผู้มีสายตาไม่ต่างจากมัจจุราชออกอาการสั่นด้วยความหวาดกลัวอย่างปิดไม่มิด

          “..หมดเวลา”
เสียงที่ราวกับระฆังชีวิตดังขึ้นข้างหู ชายวัยกลางคนเบิกตากว้างแต่ยังไม่ทันจะได้ตกใจ เขาก็ล้มลงไปนอนแผ่กับพื้นทันที มีดสั้นซึ่งปักทะลุขมับเป็นหลักฐานชั้นดีว่าชายคนนี้พบกับอะไร

...