Who are you รักนี้คือใครกัน

     ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น รู้ตัวอีกทีก็มาเสนอหน้าอยู่ที่บ้านหลังใหญ่โต อย่าเรียกว่าบ้านเลยนี้มันคฤหาสน์ชัดๆ เดินสุ่มสี่สุ่มห้ามีหวังหลงแน่ แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่นะเหรอ ก็หลังจากที่แม่ฉันประกาศคำประกาศิตเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ว่าฉันจะเป็นคู่หมั่นตาไมอา อะไรนั่นน่ะนะ จู่ๆก็มีรถหรูมาจอดรับฉัน และแม่ผู้เป็นที่รักก็ทำการถีบส่งฉันขึ้นรถอย่างสวยงามแล้วตอนนี้ฉันก็มายืนเสนอหน้าอย่างที่เห็นนี้แหละ

"โอ๊ะ!!  เธอ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละเนี้ย หรือว่า...เธอจะหลงเสน่ห์ฉันถึงขั้นตามมาสารภาพรักฉันถึงบ้านเลยเหรอ"ตาไมอาในชุดไปรเวทธรรมดาที่ไม่ธรรมดา แต่งตัวแบบลุคแบดสุดๆ

"พูดอะไรของนาย ฉันต้องถามนายมากกว่าไหม ว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี้"

"แล้วไอชุดแบบนี้มันหมายความว่าไง"

"ก็นายเป็นคนเอามาให้ฉันใส่ไม่ใช้เหรอ" ตอนนี้ไมอาเริ่มเกาหัวขมวดคิ้ว มองฉันด้วยสายตางงๆก่อนจะนึกอะไรออก

"โอ้!!  ไม่จริง หรือว่าเธอ.."ก่อนที่ไมอาจะพูดอะไรออกมามากกว่านี้ก็มีพ่อบ้านวัยกลางคนของเขามาขัดจังหวะ

"เชิญคุณหนูข้าวหอมทางนี้ครับ"

"เอ่อ..คะ"ฉันตอบรับคำไปแล้วเดินตามพ่อบ้านนั้นไปอย่างงงๆ  พ่อบ้านวัยกลางคนเปิดประตูให้ฉันเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง  ภายในนั้นเป็นห้องทำงานทั่วไป แต่ตรงเก้าอี้ตัวใหญ่นั้นมีชายวัยกลางคนนั่งด้วยท่าทางสุภาพ เมื่อฉันเดินไปใกล้ๆ ใบหน้าที่แสนคุ้นเคยก็ปรากฎขึ้นชัดเจน

"ไง  โตขึ้นเยอะเลยนะ"

"คุณลุงเอ็ม ใช้ลุงจริงๆด้วย"

"ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ แปปเดียวโตเป็นสาวแถมยังสวยอีก อย่างนี้สิถึงเหมาะที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ของลุง"ฉันที่ตอนแรกยิ้มแก้มปริหุบแทบไม่ทัน

"เอ๋?  พูดอะไรนะคะคนที่พึ่งเจอกันทักทายแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะ"

"อะไรกัน  แม่หนูไม่ได้บอกอะไรเลยเหรอ  อย่างนั้นเหรอ นั้นลุงบอกเลยแล้วกันนะ ต่อไปนี้หนูจะมาเป็นลูกสะใภ้ของลุงเป็นศรีภรรยาให้กับลูกชายของลุง หนูมีอะไรขัดข้องหรือเปล่า"

"มีคะ  ทำไมหนูจะต้องทำอะไรอย่างนั้นด้วยละคะ"

"หนูรังเกียจตระกูลของลุงเหรอ"

"เปล่าคะ แต่ทำไมต้องเป็นหนู"

"เพราะหนูเหมาะสมที่สุดแล้วไง ถ้าไม่รังเกียจอะไรนั้นก็เป็นอันตกลงเลยนะ พ่อบ้านผิงพาหนูข้าวไปพักผ่อนที่ห้อง" ไม่มีโอกาสที่ฉันจะได้ถามต่อ พ่อบ้านผิงก็พาฉันไปยังห้องนอนหรูที่เหมือนเจ้าหญิง แล้วก็พูดพร่ำทำเพลงกับฉันไม่กี่คำไม่ทันที่ฉันจะตั้งตัวก็เดินจาก

"ต่อไปนี้คุณหนูข้าวหอมจะมาอยู่บ้านหลังนี้เป็นต้นไป ถ้าต้องการอะไรก็เรียกใช้ได้เสมอนะครับ"

เฮือกกก  นี้มันเรื่องอะไรกันนี้ แล้วทำไมฉันซื่อบื้อขนาดที่คนนู้นคนนี้ลากตัวไปไหนมาไหนได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอนี้ ไม่ ฉันต้องไปปฏิเสธ ว่าแต่ถ้าฉันปฏิเสธกับวงตระกูลใหญ่อย่างนี้ชีวิตฉันจะจบยังไงละเนี้ย โอ๊ยยย คิดอะไรไม่ออกเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูก่อนไมอาจะปรากฎตัวในชุดไปรเวทที่ไม่เหมือนตอนแรกที่ฉันเห็น มันออกจะสุภาพเท่ๆสุขุม สงสัยรสนิยมของคนรวยนี้ำม่แน่นอนสินะ

"ไง  ชอบห้องนี้รึเปล่า" ฉันมองไปรอบๆห้องที่เหมือนเจ้าหญิงจนไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังชอบหรือกำลังทึ่ง

"ก็สวยนะ  แต่มันจะดีเหรอ"

"เรื่องอะไรเหรอ"

"ก็เรื่องที่ให้ฉันมาอยู่ที่นี้ เรื่องหมั่นเรื่องแต่งบ้าบออะไรพวกนั้นน่ะ"

"ฉันก็ไม่ได้รังเกียจเธออยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้ยินดีอะไรด้วยหรอกนะ  ออกจะอธิบายกับสถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยได้ด้วย"

"ถ้าอย่างนั้นเรามาร่วมกันยกเลิกเรื่องพวกนี้กันเถอะนะ"

"ทำไปแล้วฉันจะได้อะไรเหรอ ถ้าไม่มีผมประโยชน์ฉันบอกได้คำเดียวว่าคนอย่างฉันไม่ทำอะไรไร้ประโยชน์หรอกนะ"

"เป็นมนุษย์ประหยัดพลังงานหรือไงกันนายนะ  ชั่งเถอะ ถ้านายไม่ทำฉันทำเองคนเดียวก็ได้"

"ก็ถ้าคิดว่าดีก็ทำไปเถอะนะ  ศพที่แล้วก็จบไม่สวยแบบนี้แหล่ะ"

"ถึงตายกันเลยเหรอ  พวกนายเป็นใครกันแน่"

"ไม่รู้สิ  มีเงินก็ทำอะไรได้ทั้งนั้นแหละ ถ้าเธอคิดว่าน่าจะทำอะไรได้บ้างก็ลองดูสิ เผื่อเธอจะรอดไปคว้าชัยชนะ"

"ไม่ตลกนะยะ"ไมอาเดินมาประชิดฉันจนฉันล้มลงไปกับเตียง ตอนนี้เขาอยู่ในท่าคร่อมฉัน ใบหน้าของเขาก้มลงมาต่ำเรื่อยๆจนฉันต้องหลบไปทางอื่น

"แล้วเธอคิดว่าฉันกำลังขำอยู่เหรอ" คำพูดที่เหมือนกระซิบที่ข้างหูทำเอาฉันอ่อนยวบ สติเลือนราง ไมอาลุก และออกจากห้องไปไม่พูดอะไรต่ออีกสักคำ  

"นี่มัน เรื่องอะไรกันเนี้ยยยยย"