Moon Angel อุ๊บส์ .. ลูกสาวพระจันทร์ตกสวรรค์

เอี๊ยด….

มันเบรก

ฉันลืมตาขึ้น มองเห็นปราสาทสีทองอร่ามตั้งตระหง่านกลางลานหินอ่อน มันดูเหมือนสวนสาธารณะสักที่หนึ่งในตัวเมือง ที่รอบบริเวณปูพื้นด้วยหินกรวดสีขาว พื้นหินสีขาวนั้นกว้างขวางจนดูลานตาไปหมด ต้นไม้เรียงรายตามทางเดินตัดแต่งจนกลมสวย ดูเหมือน ๆ กันไปทุกต้น ขนาดก็เท่ากันด้วย ฉันสะดุดตาเข้ากับกระถางดอกไม้ใบใหญ่ข้างบันได มันเป็นกระถางทรงกลมฐานกว้างและสูงเท่า ๆ กับตัวฉัน ผิวของมันขรุขระเหมือนผิวดวงจันทร์ในหนังสือวิทยาศาสตร์ แต่ว่ามีสีเหลืองนวลส่องประกาย

ฉันลุกขึ้นยืน

ตอนนี้… รอบ ๆ ตัวฉันไม่มีส่วนโค้งนูนของดวงจันทร์ให้เห็นแบบชัดเจนเหมือนอย่างก่อนหน้านี้แล้ว ฉันเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าก็เห็นดวงดาวพราวเต็มฟ้า เพียงแต่ว่าไม่เห็นพระจันทร์ แล้วที่นี่..เป็นที่ไหนกันนะ ถ้าที่นี่เป็นบนดวงจันทร์ ?? แล้วไหนล่ะกระต่ายตำข้าว??  ไหนล่ะเจ้าหญิงพระจันทร์ ...??

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน...เจ้าหญิง”

เสียงหนึ่งทักขึ้นข้างตัว ฉันสะดุ้ง ผู้ที่โผล่มาแบบไม่ให้ตั้งตัวเป็นผู้หญิงสาวผมเป็นประกายสีฟ้ายาวสยาย ข้าง ๆ ตัวมีกระต่ายตัวใหญ่ยืนอยู่

ใช่ มันยืน...

“เจ้าหญิง”

ฉันทวนคำ หันซ้ายหันขวาหาคนที่ผู้หญิงสวยแปลก ๆ มีสัตว์เลี้ยงเป็นกระต่ายยักษ์คนนี้พูดด้วย แต่ก็ไม่เห็นใคร

“เชิญทางนี้ค่ะ”

นางหันหลังเดินนำออกไป เหลือเจ้ากระต่ายยักษ์ที่ยังจ้องฉันอยู่

“โตขึ้นมากแล้วนะพะย่ะค่ะ เจ้าหญิง”

ฉันเบิ่งตามองเจ้ากระต่ายตัวโตที่ยืนสองขาข้างหน้าฉันด้วยความงงสุดขีด มันพูดกับฉัน ..มันพูดได้ด้วย  !!??!!

เจ้ากระต่ายยักษ์ส่งสัญญาณให้ฉันเดินตามมันเข้าไปในปราสาท ฉันจำเป็นต้องทำตามนั้นเพราะที่ยืนอยู่ตรงนี้ฉันก็ไม่รู้จะไปทางไหนต่ออยู่ดี ทางข้างหน้าเป็นแต่กรวดหินที่สวยและดูเหมือนเดินลำบาก แต่เปล่าเลย ทันทีที่ฉันก้าวเดิน ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองน้ำหนักลดลงเกือบสิบกิโล ตัวฉันเบาหวิว และเดินไปข้างหน้าได้ง่าย ๆ สบาย ๆ เหมือนมีลมช่วยพัดไป ที่นี่เป็นที่ไหนกันแน่เนี่ย

“ยินดีต้อนรับสู่ปราสาทพระจันทร์จ้ะ แองเจลล่า ดีใจที่หนูได้กลับมาที่บ้านที่บ้านนะ”

ผู้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นจากเก้าอี้สีทองตัวใหญ่บนแท่นกลางปราสาท หล่อนมีผู้สีบรอนด์เทา สวมแว่นรูปพระจันทร์เสี้ยว รอยยิ้มอบอุ่นใจดีที่ดูคุ้นตาแปลก ๆ

“คุณยาย!!”

ฉันรู้สึกเสียมารยาทมากที่เรียกหล่อนไปแบบนั้น เพราะผู้หญิงตรงหน้าทั้งสวย อ่อนเยาว์และสง่างาม แต่หล่อนก็เหมือนคุณยายของฉันจริง ๆ โดยเฉพาะรอยยิ้มและท่าเดินตรงเข้ากางแขนแบบนั้นเข้ามาหาฉัน

“แองเจลล่าหลานรัก”

เมื่อพูด เสียงใสกังวานนั้นก็เช่นกัน มันคือเสียงของคุณยายของฉัน แต่ใช่... ไพเราะกว่า

“ทำไมคุณยายถึง...”

หล่อนหัวเราะ

“ท่านคือราชินีพระจันทร์”

เจ้ากระต่ายตัวโตชิงพูดก่อน

“ราชินีไอล่า ผู้ปกครองดินแดนโลกพระจันทร์แห่งนี้ และ เป็นยายของเจ้า ..แองเจลล่า”

ราชินีแนะนำตัว รอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนทำให้แองจี้ยิ้มตอบอย่างเป็นสุข ทว่ายังมีความเคลือบแคลงสงสัย เธอต้องฝันไปแน่ ๆและฝันนี้ช่างเป็นฝันที่แสนวิเศษ ฝันดีเลิศในวันเกิดครบรอบ 15 ปีของเธอ

“ทำไมคุณยายสาวและสวยจังคะ”

“ปากหวานจริงหลานรัก ยายแก่มากแล้ว และรอสละบัลลังก์มานานเต็มที รอก็แต่แม่ของเจ้า...ที่ยังไม่กลับมา”

ราชินีมีสีหน้าหม่นลง

“แม่...แม่ของหนูหรือคะ”

คุณแม่ขี้บ่นของฉันน่ะหรือ จะเป็นราชินีพระจันทร์คนต่อไป ฉันแอบขำกับคำพูดตลก ๆ นี้ของคุณยาย ไม่ใช่สิ ราชินีพระจันทร์ นี่เริ่มจะเป็นความฝันอันเลอะเทอะแล้ว ฉันอยากตื่นแล้วล่ะ

“แม่ของหนูหนีฉันไปแสนไกล หอบเอาหนูไปทิ้งที่โลกมนุษย์ ยายจำเป็นต้องตามหาเขาเพื่อกลับมารับตำแหน่งราชินีพระจันทร์องค์ต่อไป หาไม่แลว จอมเทพจะต้องโกรธมากแน่ ๆ และดินแดนพระจันทร์ของเราจะต้องตกไปอยู่ใต้การปกครองของ ราเชล...เทพแห่งแสง ใช่หล้อนสวยและทรงพลังมาก..แต่หล่อนไม่ใช่เทพในดินแดนพระจันทร์ หล่อนไม่อาจปกครองที่นี่อย่างผาสุกได้ พลังของหล่อนไม่สามารถสร้างโลกพระจันทร์ให้เป็นแบบนี้ได้”

ราชินีผายมือออกข้างลำตัว แสงจาง ๆ ส่องขึ้นฉายเหมือนภาพจากหน้าจอโปรเจกเตอร์ก็ส่องสว่าง มองเห็นภาพผู้คนเดินเล่นอย่างเป็นสุขในภูมิทัศน์อันแวดล้อมไปด้วยปุยเมฆสีฟ้าครามและปราสาทสีทอง ราชินีเก็บแขนแล้วสบตาฉัน

“หลานอายุครบ 15 ปีแล้ว ยายจะคืนพลังทั้งหมดที่มีให้หลาน แล้วโปรด...ช่วยตามหาแม่ให้ยายด้วยนะ”

“แล้วแม่จะมาหาคุณยายเหรอคะ”

แม่ต้องขี่พระจันทร์มาเหมือนฉันหรือเปล่า ขืนฉันตื่นขึ้นแล้วบอกแม่ไปแบบนี้ แม่ต้องหัวเราะเยาะฉันแน่ ๆ

“เก็บสิ่งนี้เอาไว้”

ราชินีพระจันทร์ดึงบางอย่างออกจากมวยผมด้านหลัง มันดูเหมือนสร้อยเส้นบาง ๆ สีฟ้าเป็นประกาย มีบางอย่างเป็นลูกกลม ๆ คล้ายนาฬิกาแขวนเป็นสีฟ้าอมเทา หล่อนเอาวางไว้บรนฝ่ามือยื่นให้ฉัน

“อะไรคะ”

ราชินีกรีดนิ้วรอบ ‘เจ้านาฬิกาแขวน’ มันส่งเสียกรุ๋งกริ๋งเบา ๆ เหมือนตอบรับสัมผัสนั้น แล้วดีดออก ข้างในกลับไม่ใช่นาฬิกา แว้บหนึ่งฉันหลงคิดไปถึงอุปกรร์แปลงร่างของเหล่าอัศวินเซเลอร์แต่มันไม่ใช่แบบนั้น ข้างในเป็นเพียงกรอบรูปธรรมดา มีผู้หญิงหน้าตาสวยสดอมยิ้มละไมอยู่ในนั้น หล่อนมีดวงตาสีฟ้า ผมเป็นลอนสีม่วงอ่อน ดวงหน้าอ่อนเยาว์เหมือนเป็นสาวแรกรุ่นไม่เกินยี่สิบ

“เอริน่า... เจ้าหญิงเอริน่า แม่ของหนู เขาเป็นคนเดียว ที่มีสิทธิ์รับสืบทอดตำแหน่งราชินีพระจันทร์แทนยาย ตามเขามาให้ได้นะ ระวังตัวด้วย อย่าให้ปีศาจรัตติกาลมันเห็นหนู อย่าให้มันได้กลิ่นชาวพระจันทร์จากหนู สวมสร้อยนี้ไว้ตลอดเวลานะ”

เอาเข้าไป เดี๋ยวราชินี เดี๋ยวเจ้าหญิง แถมด้วยปีศาจรัตติกาลเข้าอีก ... ฮ่า ๆ แต่ฉันชอบฟังเรื่องแบบนี้นะ สนุกดี สนุกกว่านิทานที่คุณครูเล่าในห้องเสียอีก เสียดายจังที่ในห้องไม่มีใครชอบฉันเลย ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้พวกเขาฟัง คงสนุกกันน่าดู

“แล้วเจอกันจ้ะ”

ราชินีพระจันทร์สวมสร้อยคอให้ฉันแล้วจูบที่แก้มเบา ๆ มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก ฉันรู้สึกทั้งอุ่นทั้งหนาวในคราวเดียวกัน อะไรบางอย่างวิ่งเย็น ๆ อยู่ภายในร่างกายฉัน มันแปลกมาก แต่ฉันรู้สึกดี

              เสียงนกร้องเบา ๆ ที่ข้างหน้าต่าง วันนี้เจ้านกร้องดังกว่าปกติ ไพเราะเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ดังกังวานเหมือนมันร้องใส่ไมโครโฟน.... ฉันเลยตื่นเสียเร็ว ฮ้า อากาศเช้านีก็สดชื่นมากเสียด้วย ...ฝันดีทั้งคืนแบบนั้น ต่อให้ตื่นมาแล้วพบว่าไม่มีใครสนใจวันเกิดของฉันเลยฉันก็ไม่สนใจหรอก ฝันถึงอะไรนะ...เจ้าหญิงพระจันทร์ เอ๊ย! ราชินีพระจันทร์ ...อิอิ

“เจ้าหญิงเอริน่าเหรอ...ว้าย!”

เสียงกรุ๋งกริ๋งดังใกล้ตัวจนฉันสะดุ้ง สะดุ้งเพราะมันสั่นนิด ๆ ที่อกของฉันด้วย

ฉันก้มลงมองหา มันดังอยู่ในเสื้อนอนของฉัน อะไรกันน่ะ ฉันตัดสินใจถอดเสื้อออก ก่อนจะเผชิญกับสิ่งไม่คาดฝัน...

สร้อยสีฟ้าเปล่งประกายแกว่งไหว ๆ ที่คอของฉัน!!

มันเป็นสร้อยเส้นเดียวกับที่ฉันได้เมื่อคืน ....แล้วมันออกมาจากฝันแสนสวยนั่นได้อย่างไรกัน!!!!