เผด็จการรัก [ทำมือ+พร้อมส่ง]

บทนำ

เสียงพลุดังแว่วมาแต่ไกล ถึงไม่ดังมากแต่ก็สามารถปลุกให้พราวพระจันทร์...หญิงสาวที่เผลอหลับลึกจนลืมเวลา เธอลืมตาตื่นขึ้นท่ามกลางความสลัว...กวาดสายตาไปทั่วห้อง จึงรู้ว่าตัวเองอยู่ในห้องพักของรีสอร์ตบนเกาะส่วนตัวซึ่งเจ้าของจะเปิดให้เฉพาะนักท่องเที่ยวที่ต้องการความเป็นส่วนตัวมาพักเท่านั้น

พราวพระจันทร์รู้สึกเพลียมากเป็นพิเศษ เพราะหลังจากเสร็จจากกิจกรรมดำดูปะการังน้ำตื้นเธอก็เข้าห้องพักอาบน้ำ แล้วงีบหลับไปโดยไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่การดำน้ำคือกิจกรรมโปรดของเธอด้วยซ้ำ หญิงสาวถอนหายใจพลางคิดกับตัวเอง ที่เธอเหนื่อยมากขนาดนี้ คงเพราะช่วงหลังๆ มานี้ไม่ค่อยได้มีเวลาออกกำลังกายเท่าไรนัก พอดำน้ำแล้วต้องออกแรงเยอะจึงทำให้สูญเสียพลังงานไปมากพอสมควร

แต่มันก็คุ้มทีเดียว...

เพราะการได้แหวกว่ายอยู่เหนือผิวน้ำใสสะท้อนแสงสีเขียวสลับฟ้าคราม โดยมีหมู่ปลาการ์ตูนน้อยใหญ่รายล้อมรอบตัว แถมได้ชื่นชมแนวปะการังหลากสีมากมาย มันทำให้เธอลืมความเหนื่อยล้าจากการทำงานอย่างหนักมาตลอดหนึ่งปีเต็มเสียสนิท

ใช่ว่าเธอไม่มีความสุขกับการทำงานที่ผ่านมา...

ตรงกันข้าม...มันกลับสนุกและตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เรียนรู้วิธีการทำงานใหม่ๆ จากผู้สอนตลอดเวลา แล้วอาจารย์ใจดีของเธอก็คอยชี้แนะแนวทางการทำงานจนเธอรู้สึกทึ่ง ประสบการณ์ของคุณลุงโรเจอร์ที่สั่งสมมานานนั้น มีมากจนไม่สามารถถ่ายทอดให้เธอได้หมดภายในเวลาหนึ่งปี และก็เป็นที่น่าเศร้าใจสำหรับเธอเหลือเกิน เมื่อท่านมาด่วนจากไปด้วยโรคไตวาย ขณะที่ทั้งคู่เดินทางมาตรวจดูความเรียบร้อยของรีสอร์ตบนเกาะนลิน ซึ่งคุณป้าข้างบ้านที่พราวพระจันทร์รักและเคารพเสมือนญาติแท้ๆ ของตัวเองซื้อไว้หลายปีก่อน หญิงสาวเดาว่านี่คงเป็นเหตุผลหลักที่โรเจอร์ทุ่มเทเวลาเกือบทั้งหมดที่มีสอนงานเธออย่างหนักหลังจากเธอเรียนจบปริญญาโท ราวกับท่านรู้ว่าตัวเองมีเวลาเหลือน้อยเต็มที

การเสียชีวิตของโรเจอร์ทำให้ทุกอย่างหยุดชะงักลง เพราะเคลตันลูกชายของโรเจอร์และวริศราเลือกที่จะเป็นผู้รักษาคนป่วยมากกว่าการเป็นหนุ่มนักธุรกิจเจ้าของโรงแรมหรูของตระกูล ไม่รู้เพราะสาเหตุนี้หรือเปล่าที่เจ้าของโรงแรมมาโครตันประจำประเทศไทย พยายามสอนงานเธอเกี่ยวกับการบริหารโรงแรมจนหมดเปลือก เพียงเพื่อหวังให้ทายาทบ้านติดกันได้ดองกันอย่างที่คนอื่นคาดไว้

พอคนสอนงานไม่อยู่ วริศราจึงบอกให้เธอลาพักร้อน เพราะท่านต้องใช้เวลาในการปรึกษาคณะทำงานของโรงแรมที่นิวยอร์ก เรื่องการส่งคนมาเป็นประธานบริหารงานคนใหม่ พอถึงตอนนั้นเธอก็คงต้องเรียนรู้งานจากประธานคนใหม่แทน เมื่อเวลาแห่งการทำงานยังมาไม่ถึง เธอก็ขอปลดปล่อยตัวเองให้เต็มที่เสียก่อน ด้วยรู้ดีว่าคนๆ นั้นคงไม่ใจดีเหมือนคุณลุงโรเจอร์ของเธออย่างแน่นอน

คนที่ตั้งมั่นว่าจะตอบแทนบุญคุณครอบครัวมาโครตัน ด้วยการช่วยงานโรงแรมอย่างเต็มความสามารถ เพราะรู้ดีตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเคลตันไม่มีทางเจริญรอยตามพ่อของเขาอย่างแน่นอน เพราะความที่รักในอาชีพหมออย่างแน่วแน่ ชายหนุ่มจึงหันหลังให้กับธุรกิจของครอบครัวอย่างชัดเจน

พราวพระจันทร์ รัตนสาธรกุล มักใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านมาโครตันเป็นส่วนใหญ่ เนื่องจากแม่ของเธอเป็นเจ้าของห้องเสื้อชื่อดัง และต้องเดินทางไปต่างประเทศตลอดเวลา เธอจำความได้ว่า...ตั้งแต่เกิดมาก็มีแต่แม่และคุณป้าศราที่คอยให้ความอบอุ่น ส่วนความรักจากพ่อนั้น...เธอไม่เคยได้รับ มีเพียงความเมตตาของคุณลุงโรเจอร์เท่านั้นที่มอบให้ แม่เธอบอกเพียงสั้นๆ ว่าพ่อตายแล้ว ตายไปตั้งแต่เธอยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ หลังจากนั้นพราวพระจันทร์ก็ไม่เคยถามถึงพ่ออีกเลย เพราะไม่อยากเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของแม่อีก...เมื่อยามที่ต้องเอ่ยถึงพ่อของเธอ

หญิงสาวยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจก หมุนตัวสำรวจเดรสสีขาวยาวจรดเท้าลายดอกลีลาวดี แล้วก็ต้องนิ่วหน้ากับภาพตรงหน้าที่เห็น

“ยัยพิงก์ แกแน่ใจแล้วใช่ไหมที่เลือกชุดนี้มาให้ฉันใส่เนี่ย” พราวพระจันทร์บ่นพึมพำกับตัวเอง ชุดที่เธอสวมมันสวยก็จริง แต่ด้านหน้ามันแหวกลึกเสียจนเนินอกอวบล้นออกมา

มันเซ็กซี่เกินไปหรือเปล่าเนี่ย...

แต่พอเสียงน้ำย่อยในกระเพาะที่ร้องโครกคราก ทำให้เธอต้องปล่อยผ่านความกังวลนี้ทิ้งไป ด้วยนิสัยมั่นใจในตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอสำรวจดูรูปร่างเพรียวระหงของตัวเองอย่างละเอียด...ว่าไม่มีอะไรที่น่าอายจนต้องปกปิด และอีกอย่างบนเกาะแห่งนี้ นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ก็เป็นชาวต่างชาติ เธอจึงไม่ซีเรียสกับมันมากนัก 

พราวพระจันทร์หยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา หวังจะกดเบอร์โทร. หาชมพูนุช แต่พอเห็นข้อความไลน์จากเพื่อนสนิทโชว์อยู่บนหน้าจอ...จึงเปิดอ่าน

‘พราวแกเฝ้าพระอินทร์ไปถึงไหนแล้ว ทำไมโทร.ไปไม่รับสาย ฉันกับตฤนลงไปรอที่ห้องอาหารหน้าชายหาดนะ หิวมาก รีบลงมานะแก’

หญิงสาวถอนใจ เพ่งมองเวลาที่เพื่อนส่งข้อความมาด้วยความรู้สึกเซ็ง และเสียงพลุที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องตอนนี้ เป็นตัวการันตีได้เป็นอย่างดีว่าเธอหลับไหลไปนานมาก...

นานจนรู้ตัวว่าเลยเวลาอาหารค่ำไปนานแค่ไหน หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาดิจิตัลบนตัวเตียง

“สามทุ่ม!” 

ป่านนี้เพื่อนๆ คงกินข้าวแล้วไปดื่มต่อที่ผับจนเมาแอ๋กันหมดแล้ว และคงคิดว่าเธอไม่ลงไปหาที่ชายหาดแน่ๆ เลย พราวพระจันทร์ถอนใจยาว เริ่มลังเลว่าเธอควรจะนั่งเล่นอยู่ในห้องดีกว่าไหม แต่พอกระเพาะประท้วงขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวจึงตัดสินใจออกไปหาอะไรใส่ท้องจะดีกว่า

เธอวางโทรศัพท์ลง มองหากระเป๋าสตางค์อยู่นาน เปิดกระเป๋าใบโน้นทีใบนี้ที ควานหาในลิ้นชักหัวเตียงบ้าง จนมาเจอมันวางแหมะอยู่บนโซฟานั่งเล่นข้างเตียง คนที่กำลังหิวโซจึงรีบคว้ากระเป๋าและก้าวออกจากห้องไป พลางคิดถึงเพื่อนรักในใจ

...แกต้องไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนฉัน...ยัยพิงก์

++++++++++

ดาวน์โหลดฉบับเต็มได้ที่

ต้องการรูปเล่มสั่งซื้อที่เพจ ปันปัณณ์ ๐ ลาภิสรา

หรือ www.baengpunbook.com