รักที่เต็มด้วยสีเลือด..

"อืม.."ฉันตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย 

"เห้อ ฉันถูกลักพาตัวมาจริงๆสินะ"ฉันพูดแร้วก้มหน้าลงแค่หวังว่าตื่นขึ้นมาแร้วได้กลับไปอยู่ที่บ้ายอย่างเดิมไม่รู้ที่บ้านเป็นยังไงบ้าง และก็ไม่มีทางรู้เรยว่าทางด้านคากิเป็นยังไงบ้าง

"ออกไปข้างนอกได้มั้ยนะ?"ฉันพูดแร้วมองไปที่ประตูซึ่งมีแสงนิดๆหน่อยๆลอดออกมา

"ขอให้เปิดได้เถอะ"ฉันพุโพลักประตูออกไป 

"เปิดได้!"ฉันพูดออกมาด้วยความดีใจ แต่ว่า..ถึงออกมาได้ก็ไม่รู้จะกลับไปที่ของเรายังไงอยู่ดีจะไปหาคากิก้ไม่รุ้ทางจะกลับโลกก็ไม่รู้จะไปทางไหน อยู่ที่นี่ก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม

"ทำไมคำถามมันเยอะแบบนี่เนี่ย!!"ฉันตะโกนออกมาเสียงดังเพราะตอนนี่ฉันเริ่มสับสนเต็มทีแล้วไม่รู้ยังไงดี

"เดินไปเรื่อยๆก่อนก็แล้วไม่มีไรจะเสียแล้ว.."ฉันพูดแร้วออกจากห้องนี่ไป เดินหาประตูทางออกก่อนก็แล้วกัน

ผ่านไป 30 นาที 

ตอนนี้ฉันเดินมานานมากพอแล้วเดินแหม่กระทั้งชั้นสองก็ไม่พบประตุทางออกและก็ไม่พบใครเลย สรุปฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!!

"ชักจะโมโหแล้วนะ!"ฉันพูดออกมาด้วยความไม่พอจเลยสักนิด ทำไมซากุระผู้นี่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี่ด้วยไม่เข้าใจเลยจริงๆ

เอ๊ะ เดี๋ยวนะทำไมหัวสิงโตตรงนั้นมันเบี้ยวแปลกๆล่ะ?

"คงเบี้ยวเฉยมั้งไม่มีอะหรอกมั้ง..นะ"ฉันพูดแร้วมองเข้าไปใกล้รูปปั้นหัวสิงโตตรงนั้นทำไมฉันถึงนึกฉากในหนังขึ้นมาได้นะ

ที่มันจะเป็นแบบว่าถ้าเราขยับจองที่เป็นกลไกมันจะเจอทางลับ

"ลองขยับหน่อยก็คงไม่เสียหายเท่าไร.."ฉันพูดกับตัวเองแล้วหมุนหัวสิงโตในตรงและแล้ว..

ครืดดดดดดดดดดดดดดด

อยู่กำแพงก็แยกออกจากกันแล้วเปิดทางเป็นอุโมงแร้วเห็นแสงสว่างอยู่ปลายทาง

"ไม่จริงน่า มันเป็นไปได้เหรอ"ฉันพูดกับตัวเองแล้วเดินเข้าไปในอุโมงนั้น

"ที่นี่ไหน.."ฉันพูดออกมาอึ้งๆ เมือเดินมาถึงสุดปลายทางก็เจอ..สวรรค์..

-----------------------------------------------------

ขอโทดนะคะ ที่หายไปนานมากกกกก 

ข้ามปีกันเรยทีเดียวพอดีมัวแต่ไปอัพของ ธัญวลัย ต้องขออภัยด้วยนะคะ ก้มกราบงามๆ 

-----------------------------------------------------