รักหมดใจ นายจอมโหด

  1ปีต่อมา

  ฉันมาเรียนที่นี่ได้1ปีแล้ว ส่วนพี่ซากุระบอกว่าจะกลับพร้อมกับฉัน ก็เหลืออีก2ปีฉันถึงจะกลับ พ่อแม่ยังคงติดต่อมาเรื่อยๆแต่ก็ไม่บ่อยนักเพราะว่าเวลานั้นเราไม่เท่ากัน

  ฉันเพิ่งรู้มาว่าที่พี่เรย์หายไปนั้นมาอยู่ที่อเมริกานี่เอง ตามติดพี่ซากุระจนลงเอยด้วยการคบกันจนได้แถมพอกลับไปทั้งคู่ก็จะแต่งงานกันเลย ตอนฉันรู้ถึงกับตกใจมากๆแต่พี่เรย์บอกโทรคุยกับพี่บ้านแล้ว ที่บ้านดีใจมากที่ทั้งคู่จะได้แต่งงานกัน เพราะเห็นกัดกันมาตั้งแต่เด็กๆ 

  "ตะวัน ซากุตื่นยัง" พี่เรย์ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพี่สาวฉันยังไม่ลงมา  เห็นว่าทั้งคู่จะออกไปเที่ยวกันหน่ะสิ

  "เดี๋ยวตะวันขึ้นไปตามให้น่ะค่ะ" ฉันที่กำลังจะลุกก็ชะงัก

  "ไม่เป็นไรนั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นไปตามเองล่ะกัน" พี่เรย์บอก ฉันเลยนั่งทานข้าวต่อ

  10นาทีต่อมา

  "เร็วๆสิซากุเดี๋ยวสาย" พี่เรย์เสียงดังตั้งแต่ข้างบนจนตอนนี้ก็มาถึงตรงบันไดแล้ว

  "นายจะรีบไปไหนเนียเรย์ ฉันจะตกบันไดอยู่แล้ว" พี่ซากุระบ่นอุบอิบกับคนรักที่ดึงแขนตัวเองเกือบจะตกบันได

  "ไปก่อนน่ะตะวัน" พี่เรย์ตะโกนบอกพร้อมกับเปิดประตูหน้าบ้าน ตอนนี้เรามาอยู่บ้านของญาตฺที่ซื้อไว้

  "พี่ไปก่อนน่ะ นี่นายช้าๆหน่อยสิ" ทั้งคู่ก็ยังคงจิกกัดกันไม่เลิกเลย

ก๊อก ก๊อก

  ใครมาตอนนี้เนีย หรือว่าญาติฉันจะมา

แอ๊ด

  แต่แล้วก็ไม่ใช่ 

  "Hi" คอนเนอร์ ที่ฉันรู้จักกันตอนลงเครื่องแถมเรียนที่เดียวกันอีก

  "ไง" คอนเนอร์ก็สอบชิงทุนได้เหมือนกับฉัน แล้วจากนั้นเราเลยสนิทกัน 

  "ไม่มีใครอยู่บ้านเลยหรอ" คอนเนอร์ถามพร้อมกับเดินเข้ามาในบ้านฉัน

  "ใช่พี่ซากุกับพี่เรย์ไปข้างนอกอ่ะ" ฉันว่าแล้วมานั่งกินข้าวต่อ ถ้าคอนเนอร์ไม่ชอบผู้ชายฉันคงไม่ให้เข้ามาในบ้านหรอก 

  "อดมาหาพี่เรย์เลยอ่ะ นี่อีก2ปีตะวันก็กลับแล้วใช่ป่ะ" คอนเนอร์ถาม

  "อ่อใช่ทำไมหรอ"

  "เราขอไปเที่ยวบ้านตะวันหน่อยดิ กลับบ้านเลยเบื่อๆอ่ะ" คอนเนอร์บอกพร้อมกับทำหน้าเซ็ง สงสัยทะเลาะกับพ่ออีกแน่ๆเลย

  "แล้วแต่สิ" ฉันว่า แล้วอยู่ๆก็นึกถึงพี่เวขึ้นมา ตลอด1ปีฉันยังคงไม่ลืมพี่เวเลย แล้วคอนเนอร์ก็ดันเห็นรูปพี่เวบนมือถือฉัน เลยทำให้ฉันต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

  "เป็นไงอากาศดีไหม เลิกคิดเรื่องนั้นได้แล้วน่ะตะวัน" คอนเนอร์เมื่อเห็นฉันนั่งเหม่อและคอนเนอร์ก็รู้ว่าฉันนึกถึงใครอยู่ก็เลยพาฉันมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้าน

  "ขอบใจน่ะคอนเนอร์" ฉันว่าแล้วจับมือคอนเนอร์ คอนเนอร์บีบมือฉันแน่นเหมือนสื่อว่าไม่เป็นไรเลยทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ ป่านนี้พี่เวจะทำอะไรอยู่น่ะ หรือจะอยู่กับผู้หญิงคนนั้นกันน่ะ คิดแล้วก็หนักใจ

vail

  ตอนนี้ผมอยู่บ้านของตะวัน ผมเอาขนมมาให้พ่อแม่ของตะวันตลอด คุณลุงคุณป้าก็ดูจะชอบเวลาเจอผม เอาเถอะอีก2ปีเดี๋ยวก็ได้เจอตะวันแน่ๆ ตะวันรีบกลับมาน่ะพี่รอตะวันเสมอน่ะ