รักหมดใจ นายจอมโหด

  ดีที่มินณ์เอารถมาด้วยฉันเลยไม่ต้องเสียเงินค่ารถแท็กซี่ ตอนนี้ในรถเงียบฉันก็ได้แต่มองออกนอกหน้าต่างเพราะในหัวตอนนี้คิดแต่เรื่องพี่เวตลอดไม่รู้ทำไม คนบ้าคนนั้นต้องเข้ามาอยู่ในหัวและหัวใจของฉัน เอ๊ะ คิดบ้าอะไรของฉันอยู่เนีย

  "เป็นอะไรรึเปล่าตะวัน" 

  "..."

  "ตะวัน"

  "..."

  "ตะวัน!" อยู่ๆมินณ์ก็ตะโกนใส่ฉัน ทำไมต้องเสียงดังด้วยเนีย

  "มีอะไรหรอทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ" ฉันว่า

  "เราเรียกตะวันตั้งนานแล้ว แต่ตะวันเหม่ออะไรไม่รู้ ตกลงเป็นอะไรรึเปล่า" มินณ์ว่าแต่สายตายังคงมองไปข้างหน้าอยู่

  "เอ่อ ก็ไม่เป็นไรหรอก เราแค่ทะเลาะกับพี่เวนิดหน่อย" ฉันว่า

  "ไอ้หมอนั่นอ่ะน่ะ ตะวันชอบไอ้นั่นงั้นหรอ" ฉันหันไปมองคนข้างๆทันทีที่ถามอะไรแบบนั้นแล้วทำไมฉันต้องมาหัวใจเต้นแรงแล้วเขินแบบนี้ล่ะหรือฉันจะชอบพี่เวจริงๆ

  "บ้า เปล่าน่ะ" พอฉันตอบแบบนั้นแล้วมันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงตรงกลางใจของฉัน มันเจ็บขึ้นมาทันทีที่ตอบแบบนั้นไป

  "จริงหรอ" มินณ์หันมาถามฉัน ฉันเลยพยักหน้าตอบกลับไป

  "แล้วนี่จะไปไหนเหรอทำไมไม่ถึงสักที" ฉันถามต่อ

  "อ่อ แวะรับพี่แมนก่อนอ่ะ แล้วค่อยไปส่งพี่แมนก่อน นั่นไง" มินณ์ว่าแล้วชี้ไปข้างทางที่มีหนุ่มร่างสูงยืนรอรถอยู่

  "สวัสดีค่ะพี่แมน" พี่แมนเปิดประตูรถด้านหลังมาแล้วรับไหว้ฉัน เพราะกระจกรถของมินณ์มองทะลุเข้ามาได้

  "สวัสดีครับ" พี่มินณ์ว่าแล้วนั่งกดเกมส์เล่น

  "ตะวัน" คนข้างๆที่นั่งอยู่นานก็ถามขึ้นฉันเลยหันไปมองคนข้างๆ

  "อะไรเหรอ" ฉันว่าแล้วมองกระจกมองหลังวาพี่แมนทำอะไรอยู่ พี่แมนฟังเพลงแล้วกำลังเล่นเกมส์

  "เป็นแฟนกันน่ะ" ฉันนิ่งไปเพราะตกใจกับคำถามนี้ ถ้าขอเร็วกว่านี้ฉันคงตกลงนานแล้ว แต่ตอนนี้ความรู้สึกฉันที่มีให้กับมินณ์มันเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น

  "เอ่อ เราว่า....เป็นเพื่อนกันอะดีแล้ว" ฉันเว้นไว้นานเพราะคิดและมองพี่แมนไว้เพราะเราไม่ได้อยู่กันแค่สองคนฉันไม่อยากให้มินณ์ต้องเสียหน้าต่อหน้าพี่ชายของตัวเอง

  "อ่อ อื้มไม่เป็นไรหรอก" มินณ์ว่าแล้วขับรถต่อไม่พูดอะไร

  "โอเคจริงๆน่ะ" ฉันถามคนข้างๆอีกครั้ง

  "อื้ม จริงสิ" มินณ์ว่า

  "ขอโทษน่ะตะวัน พี่ขอฉีดน้ำหอมหน่อยน่ะ พี่รู้สึกมันไม่มีกลิ่นหอมอะไรเลย" พี่แมนที่นั่งเล่นอยู่ข้างหลังพูดขึ้น ฉันเลยพยักหน้ารับ แล้วนั่งมองไปค้างนอกต่อ ผ่านไปสักพักฉันก็เริ่มรู้สึกง่วงแล้ว แล้วจากนั้นฉันก็ไม่ได้สติอีกเลย

Min

  สวัสดีครับ ทุกทุกคนน่าจะรู้จักผมดีกว่าผมเป้นใคร อาจจะมีหลายคนคิดว่าผมหน่ะดีมากแต่ไม่แน่เสมอไปหรอกครับ บางทีมันอาจจะมีอะไรมากกว่านั้นอย่างเช่นตอนนี้ พี่แมนฉีดสเปรย์ที่ไม่ใช้น้ำหอมแต่เป็นยานอนหลับ ตะวันหลับไป ส่วนพี่แมนก็เอาผ้ามาปิดปากปิดจมูกตัวเองไว้ผมเองก็ด้วยไม่งั้นคงหลับเหมือนกัน 

Rrrr 

 เสียงโทรศัพท์ตะวันดังขึ้นผมไม่สนใจหรอกว่านั่นคือใคร ผมกดรับทันทีแล้วตอนนี้ก็เปิดหน้าต่างให้กลิ่นยามันออกไป

  "ฮัลโหล"

  'นั่นใคร แล้วตะวันอยู่ไหน' เสียงไอ้เวอะไรนั่นดังมากเมื่อไม่ได้ยินเสียงของตะวัน สาวน้อยที่ทั้งน่ารัก ผิวขาว ใครเห็นใครก็ชอบ รวมถึงผมและพี่แมน และคงจะเป็นไอ้คนที่ตะโกนกลับมาด้วยเช่นกัน

  "ลืมไปแล้วหรอว่ะ ว่าเป็นใคร หึ"

  'ไอ้มินณ์ ตะวันอยู่ไหนบอกมา'

  "นอนอยู่ข้างๆกูเองแหละ แม่งทั้งสวยทั้งขาว" ผมพูดจาให้มันโกรธมากขึ้นแล้วมันก็เป็นไปตามที่ผมคิด

  "ใครว่ะ" พี่แมนที่นั่งอยู่ถามขึ้น

  "ไอ้เวมันโทรมา สงสัยจะหวงว่ะ" ผมว่า ผมไม่คิดที่จะทำอะไรตะวันหรอกเพราะผมรักตะวันจริงๆ แต่พี่แมน ผมไม่อยากให้อะไรเกิดขึ้นกับตะวันเลย

  'มึงอยู่ไหน บอกกูมา' ไอ้เวมันตะโกนกลับมา มันคงจะรักตะวันมากสิน่ะถึงได้กระวนกระวายขนาดนี้  แต่ผมจะให้โอกาสมัน

  "หึ อยากรู้ก็หาเองสิว่ะ ถ้าหาเจอกูจะปล่อยไป แล้วจะไม่ยุ่งวุ่นวาย แต่ถ้าหาไม่เจอใน2ชั่วโมงมึงก็เตรียมตัวสูญเสียตะวันได้เลย' 

ติ้ดดดด

  ว่าจบผมก็กดตัดสายไป ถ้าเกิดมันรักตะวันจริงๆผมจะปล่อยตะวันไปแต่ถ้ามันหาตะวันไม่เจอผมก็จะไม่ปล่อยตะวันไป