I'm Psychosis เออ ! พอดี กูมันโรคจิต!

Special Chapter : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส

 

 

*ตอนพิเศษตอนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักแต่อย่างใด*

 

 

 

 

 

 

 

ตอนพิเศษ  คริสต์มาสป่วน

 

“พี่คินนนนน”  เสียงร่างบางที่ตอนนี้แลมีน้ำมีนวลขึ้นในชุดคลุมท้องสีฟ้าอ่อนของเยลลี่เรียกเสียงหวาน

 

“ว่า?” คินตอบรับง่ายๆ แต่สายตายังคงจับจ้องรายการในโทรทัศน์อย่างสนใจ ทำให้ร่างบางขมวดคิ้วแน่นแทบจะเป็นโบว์  

 

“ทำไมตอบห้วน! ไม่สนใจกันแล้วใช่ไหม! ใช่สิ้ เยลอ้วนแล้วนี่ ไม่น่ารัก ไม่น่าทะนุถนอมเหมือนแต่ก่อนแล้วใช่ปะ  พี่เลยเมินกันแบบนี้อะ!” เยลลี่หอบแฮกหลังจากระบายอารมณ์เสร็จ  

ร่างสูงลอบถอนหายใจเบาๆ  เขารู้ว่าช่วงนี้เป็นช่วงอารมณ์ที่แปรปรวนได้ง่ายสำหรับคนที่กำลังตั้งครรภ์ ถึงจะมีอารมณ์งี่เง่า ง้องแง้งยังไง ในมุมมองของเขา ร่างบางตรงหน้าก็ยังคงน่ารักสำหรับเขาอยู่ดี

ใช่แล้ว  เยลลี่กำลังตั้งครรภ์แก่ กำหนดคลอดเดือนนี้พอดิบพอดี  ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่ต้องนำไปโรงพยาบาลเพื่อรอคลอดในวันพรุ่งนี้ ก็ดูเหมือนจะยังไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไรนัก

 

“ใจเย็นสิเมีย  อยากได้อะไรครับ  บอกกูมา”  คินพูดจาอ่อนโยนกับร่างบาง  เยลลี่อดจะอมยิ้มไม่ได้จริงๆ

ตั้งแต่แต่งงานกันมาพี่คินก็จะยอมอ่อนข้อให้เขาในทุกๆเรื่อง  ส่วนตอนนี้ที่กำลังจะเป็นพ่อคน  พี่คินก็ยังคงอ่อนโยนไม่เคยเปลี่ยน  แหม่ เขานี่ช่างเลือกสามีได้ดีงามจริงๆ อิอิ

 

“เยลอยากกินส้ม หยิบใส่ตะกร้าเอาขึ้นรถไปโรงพยาบาลให้เยลด้วยนะ” เยลลี่พูดอย่างเอาแต่ใจ  พลางยิ้มเมื่อได้คำตอบเป็นการพยักหน้าของร่างสูงเบาๆ

ก่อนจัดแจงเดินไปหยิบส้มสี่ห้าลูกใส่ลงในตะกร้าของกินที่ตอนนี้ดูจะเต็มและเยอะกว่าของใช้จำเป็นอย่างอื่นเสียอีก

 

“ขอบคุณครับ สามี อิอิ”  ร่างบางพูดแกลมแซวทำให้คินอดที่จะเอื้อมมือมาขยี้หัวเยลลี่ให้ฟูฟ่องเป็นรังนก

 

“โฮย ไอพี่คินบ้า ไม่คุยด้วยละ” พูดจบก็นั่งหน้าบึ้งกอดอกหันหน้าหนีไปสนใจทีวี

ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเย็นนิดๆข้างแก้ม พอหันกลับไปก็เจอกับส้มที่ถูกปอกเปลือกแล้วทั้งลูกส่งผลให้รอยยิ้มที่แอบซ่อนพยายามไม่ให้มันออกมา ก็ไม่สำเร็จ แพ้ความรักที่ร่างสูงมีให้ต่อตน จนต้องยิ้มกว้างอบบสุดๆขึ้นมาอีกครั้ง

 

“รักที่สุดเลยคนเนี่ย” เยลลี่หยอดคำหวานใส่สามีสุดที่รักไปหนึ่งทีก่อนจะหยิบส้มไป ร่างสูงหัวเราะเบาๆพลางมองเยลลี่ทานส้มอย่างเอร็ดอร่อย  อดที่จะลูบแก้มบางไม่ได้

 

“กำลังจะมีสมาชิกใหม่แล้วสินะ..เราสองคนน่ะ”ประโยคหลังร่างสูงแอบยื่นหน้ามาชิกเพื่อกระซิบให้คนรักขนลุกเล่นๆ ก่อนที่จะหัวเราะแล้วรวบตัวคนร่างเล็กกว่ามากอดไว้หลวมๆ

 

“กูดีใจมาก มึงรู้บ้างไหม เยลลี่” พูดพลางสบตาร่างเล็ก

 

“ผมก็ดีใจเหมือนกัน ดีใจ..แล้วก็มีความสุขมากที่สุดท้าย คนที่ได้ยืนเคียงข้างพี่..คือผม”  พอเยลลี่พูดจบ ก็ทอดมองเข้าไปในสายตาของร่างสูงที่บัดนี้สายตาคู่นั้นดูจะหวานหยาดเยิ้มกว่าปกติมาก  คินหัวเราะเบาๆก่อนจะเอาคางเกยกับศรีษะคนตัวเล็กกว่า

 

“นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงท้องอยู่แล้วก็กำลังจะคลอดนะ..” คำพูดที่ดูเหมือนจะต้องให้ไปคิดต่อเอาเองของร่างสูงทำให้เยลลี่ก้มหน้างุดๆ หน้าแดงเป็นลูกตำลึงอยู่ภายในอ้อมกอดของนักล่าตัวใหญ่

 

“ไอคนบ้า  นี่กำลังท้องกำลังไส้ยังจะมีอารมณ์ได้อีก” คินหัวเราะดังๆอีกครั้งกับคำพูดติดอายของเยลลี่ก่อนจะก้มมาหอมแก้มดังฟอด

 

“ไม่ว่าจะตอนไหนกูก็เกิดอารมณ์ได้ทั้งนั้นแหละ..ถ้าเป็นมึง”

ประโยคที่ฟังคล้ายกับจะบอกรักทำให้เยลลี่เขินหัวแทบระเบิดออกมา แต่ก็ต้องทำฟอร์มติดแขนร่างสูงดังเพี๊ยะเพราะได้ยินเสียงแตรรถบีบดังที่หน้าประตูบ้าน คาดว่าอาจจะเป็นพวกพ่อแม่ไม่ก็เพื่อนๆของเขาที่มาเพื่อเตรียมตัวไปส่งที่โรงพยาบาล คิดดังนั้นก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนโดยมีคนที่เพิ่งโดนประทุษร้ายมาหมาดๆคอยช่วยพยุง

 

“ตายแล้ว คิน เยลลี่  ยังจัดของกันไม่เสร็จอีกเหรอเนี่ย แม่คิดว่าพวกลูกเตรียมพร้อมกันเสร็จแล้วซะอีก” เป็นคุณแม่ของร่างบางนั้นเองที่เดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าใบเล็กๆสำหรับใส่เสื้อผ้าเตรียมไปเฝ้าคนตั้งครรภ์ใกล้คลอด

 

“ยังไม่เสร็จเลยครับแม่ ผมไม่แน่ใจว่าต้องเอาพวกกองนั้นไปด้วยหรือเปล่า” เป็นคินเองที่ตอบพลางชี้ไปที่กองขนมกองใหญ่ที่ร่างเล็กของตนบอกว่ายังไงก็จะต้องเอาไปด้วย  แต่เขาไม่เห็นว่ามันจะสำคัญตรงไหน

 

“ไม่ต้องจ้ะ  คินทำถูกแล้วลูก พอเลย หยุดเลยเจ้าเยล ห้ามกินขนมถุงๆไร้สาระนี่เด็ดขาดเลยนะ แม่บอกไปแล้วตั้งหลายหนว่า เดี๋ยวมันจะไปกระทบกับหลานของแม่” สาวสูงวัยเอ่ยเสียงดุใส่ลูกชายของตน

 

“แต่แม่..ผม..”เยลลี่ที่จะเถียงกับต้องชะงักเมื่อเจอคุณแม่ตอบกลับทันควัน

 

“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไว้คลอดก่อนแล้วค่อยกิน  ไปๆ ขึ้นรถได้แล้ว พ่อเรารออยู่  ส่วนคุณพ่อคุณแม่ของคินรออยู่ที่โรงพยาบาลแล้วนะจ้ะ ตะกี้แม่โทรหาแล้ว เค้าบอกจองห้องพิเศษเรียบร้อยแล้ว  ไปๆ พาน้องไปทีนะลูก เดี๋ยวทางนี้แม่จัดการเอง” สาวสูงวัยแต่ยังดูอ่อนเยาว์พูดสรุปให้เสร็จสรรพ คินพยักหน้ารับตอบ

 

“ได้ครับ”  คำตอบที่ดีได้ดั่งใจทำเอา’คุณแม่’ แทบจะยิ้มกว้างออกมาเลยทีเดียว  ไม่มีใครแล้วที่จะมาดูแลเยลลี่แทนเขาได้ดีไปกว่าภาคินอีกแล้ว

 

“ดีจ้ะ ดูแลน้องด้วยนะ เดี๋ยวแม่จัดของเสร็จแล้วจะตามไปทีหลัง”  ภาคินยิ้มก่อนหันมาเดินประคองคนตั้งครรภ์ให้เดินไปยังรถของคุณพ่อที่จอดรออยู่นานแล้ว

ก่อนจะพากันไปที่โรงพยาบาลที่ได้นัดกันไว้

 

 

พอมาถึงโรงพยาบาล ร่างสูงของคินก็พาคนใกล้คลอดเข้าห้องพักพิเศษที่พ่อกับแม่ของร่างสูงจัดไว้ให้เรียบร้อยก่นที่คินจะจัดแจงกับข้าวของเครื่องใช้ที่แม่ของเยลลี่นำมาให้ตามหลังจนเสร็จ  ร่างสูงถอนหายใจหลังเสร็จสิ้นภารกิจก่อนหย่อนกายนั่งลงข้างๆเตียงคนไข้

 

“เหนื่อยไหมครับ” เสียงหวานของร่างบางทำเอาคินถึงกับหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง  ร่างสูงหัวเราะเบาๆก่อนวางมือตนลงบนกลุ่มผมนุ่มของร่างเล็กแล้วลูบไปมาด้วยความรักใคร่

 

“ได้ยินเสียงมึง กูก็หายเหนื่อยแล้ว” พูดพลางยิ้ม

 

“บ้า”  ร่างบางตอบเขินๆ

 

ก๊อก ๆ

 

“เชิญครับ” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้ร่างเล็กตอบรับกลับไป

 

“เซอร์ไพร์ส!!  ไงมึง  เป็นไงบ้าง” เป็นไอซินนี่เองที่เข้ามา  ร่างบางคิด ก่อนยิ้มกว้างให้เพื่อนรักเมื่อเห็นถุงของฝากถึงใหญ่ในมือ  นี่เขาไม่ได้เห็นแก่กินเลยจริงๆนะ  เขาดีใจที่เพื่อนมาต่างหาก  อิอิ

 

“ก็ดีมึง ยังไม่มีอะไรผิดปกติ” เยลลี่ตอบทีเล่นทีจริงพลางหัวเราะร่า  ทำเอาเพื่อนที่เพิ่งเขามาใหม่อย่างปิม อดส่ายหัวหน่ายๆไป

ม่ได้

 

“ปวดท้องแล้วกูจะหัวเราะให้” ปิมพูดประโยคแรกหลังจากก้าวเข้าห้องมา

ตอนนี้ในห้องเขาเหลือแค่คนเตรียมคลอด  ซิน ปิม และน้ำแดงที่ดูตื่นเต้นกับท้องโตของเยลลี่ เพียงสามคนเท่านั้น  เพราะคินขอตัวไปคุยกับเพื่อนๆของเขาด้านนอก  ที่มีทั้ง ฮาร์ท โจ และเพื่อนผู้เงียบขรึมอีกคน

 

“กูจะมีหลานแล้วเหรอวะเนี่ย  โอยทำใจไม่ได้อะ กูแก่แล้ว”  น้ำแดงพูดพลางเอามือปิดหู  ทำท่าทำทางเหมือนรับไม่ได้จริงๆ จนซินเขกหัวไปหนึ่งที  เยลลี่หัวเราะร่วน เช่นเดียวกับปิมที่ยืนยิ้มๆ ตลกกับท่าทางของเพื่อนตัวเล็ก

 

“มึงไม่อยากมีหลาน งั้นมีก็มีลูกเลยดิวะกับพี่อะไรนะ? ของมึงอะ” ปิมพูดแซว เป็นเพราะช่วงนี้น้ำแดงเพิ่งเริ่มคบกับคุณพี่ของเค้าเลยยังไม่มีเวลาพามาแนะนำให้กับเพื่อนๆของเขาได้รู้จัก เพื่อนๆเขาเลยยังไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของว่าที่สามีสุดรักของเขาสง

“ไม่เอาน่า อย่าไปแกล้งมันดิ” ซินพูดขึ้น แต่ใบหน้ายังคงยิ้มกริ่ม ไม่ค่อยจะล้อร่างเล็กสักเท่าไร

 

“งั้นมึงก็ทำเองเลยมะ” เยลลี่ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงโพล่งขึ้น  ซินหน้าแดงจากประโยคเมื่อตะกี้ก่อนจะหยิกแก้มเบาๆให้ร่างที่อยู่บนเตียงโอดโอยเล่น

 

“เล่นไรไม่รู้เรื่องและมึง กูกับพี่โจเพิ่งหมั้นกันยังไม่ได้แต่งงงแต่งงานเลยเหมือนมึง  จะไปมีก่อนได้ไงวะ  เดี๋ยวปั้ดเหนี่ยว” ซินว่าเสียงโหด ส่งผลให้เยลลี่หัวเราะร่าอีกครั้ง  หยอกเพื่อนนี่มันสนุกดีจริงๆเลย  ร่างเล็กคิด

เวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่ม  วันนี้ภาคินอาสาที่จะนอนเฝ้าอยู่กับเยลลี่เอง พ่อและแม่ของร่างบางจึงกลับไปจัดเตรียมของที่บ้านก่อนหนึ่งคืน

 

“เออ กูว่าพวกกูควรกลับได้แล้วล่ะ  มึงกับพี่คินจะได้พักผ่อนกัน”ปิมพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างบางของเยลลี่เพื่อนเขาเริ่มตาปรือคอพับคออ่อนกับที่นอนแล้ว

 

“เออ กลับดีๆ ขอบใจที่มาอยู่เป็นเพื่อนกู”เจ้าของเตียงเอ่ย ปิมพยักหน้าก่อนที่ เพื่อนทั้งสามจะขอตัวกลับไปพร้อมกับคนรู้ใจของตัวเอง  คินเดินเข้ามาหาร่างบางที่นอนดูโทรทัศน์ตาปรือๆ ใกล้จะหลับเต็มที่ ร่างหนาเลยจัดการปรับที่นอนและเอนตัวร่างบางนอนอย่างง่ายๆ เขาจ้องมองดวงหน้าใสที่ตอนนี้มีรอยซูบเหนื่อยนิดหน่อย แต่ก็ไม่วายกระจ่างใสอยู่ด้วยความรักใคร่ ก่อนจะลูบหัวเบาๆ และก้มลงกระซิบที่ข้างหูบาง

 

“ฝันดีครับว่าที่คุณแม่” พูดกับ’ว่าที่คุณแม่’ ก่อนจะก้มลงมาที่ระหว่างท้องโตๆของร่างบาง กดจูบผ่านระหว่างรอยแยกของเสื้อ ก่อนกระซิบกับลูกน้อยที่ยังไม่เห็นหน้ากันอย่างแผ่วเบา

”ฝันดีครับ ตัวเล็ก ออกมาเร็วๆ พ่ออยากเห็น  แล้วคืนนี้อย่าทำให้แม่เค้าลำบากนะครับ” พูดจบก็ได้คำตอบรับกลับเป็นการดิ้นเบาๆของชีวิตในท้องกลมโต   ภาคินหัวเราะเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะเลื่อนมากดจูบที่หน้าผากมนของคนรักแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาดั่งเดิม

 

เวลาประมาณเที่ยงคืน

 

 

“พะ..พี่คิน”  เสียงเรียกแผ่วเบาทำให้ภาคินหลุดออกจากภวังค์ที่เพิ่งเข้าไปได้ไม่นาน  เขาลุกเดินไปที่เตียง เห็นใบหน้าเล็กมีหยาดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า ทำเอาเขาเริ่มใจไม่ดี

 

“เป็นอะไร เยลลี่ !” ร่างสูงถามเสียงเครียด

 

“ปะปวด” เสียงแผ่วๆของร่างบางทำให้เขาไม่ได้ยินนัก

 

“อะไร พูดอีกทีสิ” ถามพลางก้มลงไปเพื่อฟังคำตอบใหม่อีกครั้ง

 

“ผมปวดท้อง!โอย จะคลอดแล้วววว!!”

คำตอบที่ดังฟังชัดมาพร้อมกับเสียงที่เริ่มโหยหวนทำเอาว่าที่คุณพ่อถึงกับทำตัวไม่ถูก  ร่างสูงรีบกดกริ่งเรียกพยาบาลให้มาทันที  หลังจากนั้นไม่กี่นาทีร่างบางก็ถูกเคลื่อนย้ายไปหลังคลอดโดยมีเขากึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างร้อนใจตามพยาบาลไปติดๆ

 

“คุณพยาบาลครับ ทำไมเขาปวดขนาดนั้น  แล้วร้องเสียงดังขนาดนั้นจะไม่เป็นไรแน่เหรอครับ” ภาคินถามเสียงกังวลเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ทางด้านนี้มาก่อนจริงๆ เยลลี่เป็นคนแรกที่เขาจริงจังด้วย และเขาไม่อยากเสียคนร่างเล็กที่สดใสตรงหน้าไปแม้แต่น้อย

แต่คำถามนั้นทำเอาพยาบาลถึงกับหัวเราะคิกคักนิดหน่อย ก่อนจะตอบกลับมา

”ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณ เดี๋ยวคุณหมอจะช่วยทำคลอดให้อย่างเต็มที่เลยนะคะ ที่คุณแม่ร้องสุดเสียงขนาดนั้นแสดงว่าน้องคงอยากออกมาเต็มที่เลยละค่ะ รับรองคุณพ่อได้ลูกที่แข็งแรงแน่นอนค่ะ เออ..แล้วคุณพ่อก็สามารถเข้าไปให้กำลังใจคุณแม่ได้นะคะ”

คำตอบของพยาบาลที่ดูเชี่ยวชาญเรื่องการคลอดบุตรทำให้ร่างสูงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเดินตามเข้าไปในห้องคลอด

 

“โอ้ย!! ปวดท้อง!! ไม่ไหวแล้ววววว!!ไม่เอาแล้วโว้ยยยย!!!”เสียงภรรยาของเขาเองดังออกมา  ภาคินเดินไปกุมมือบางที่นอนบนเตียงพร้อมกับขาที่ถ่างเตรียมพร้อมคลอดเต็มที่

 

“ใจเย็นๆ เยล กูอยู่นี่ มึงไม่ต้องร้องนะ” ร่างหนาพูดเสียงเรียบแต่ก็จับกระแสความเป็นห่วงได้อย่างมาก  เยลลี่เงียบไปก่อนจะตอบกลับมา

 

“โอยยยย! ไม่ให้ร้องได้ไง ไอ้พี่บ้า!!มันเจ็บนะโว้ยยยย!”

ความเจ็บที่ว่าทำให้ร่างบางพาลพาโลไปกับทุกสิ่งตรงหน้าแล้ว  ภาคินถึงกับมีสีหน้าเหวออย่างเห็นได้ชัด  

โอย เมื่อไรจะออกมาสักที ลูกจ๋า เจ็บจะตายอยู่แล้ว    เสียงคุณแม่พาลใส่คุณพ่อทำเอาหมอเจ้าของไข้ที่กำลังดูช่องคลอดหัวเราะเบาๆ

 

“แหม่ หมอเห็นก็พูดแบบนี้ทุกคน ไม่เกินปีสองปีเดี๋ยวก็มาคลอดคนที่สองแล้วนะครับ” เสียงหมอแซวทำเอาเยลลี่เหงื่อแตกพลั่กๆ เขาสาบานเลยว่าจะไม่เป็นหนึ่งในนั้นที่หมอพูดเด็ดขาด

 

“เอาล่ะครับ น้องกำลังจะออกมาแล้ว คุณแม่ช่วยเบ่งแรงๆสักสองสามทีนะครับ” บรรยากาศในห้องที่ตอนนี้ว่าที่คุณแม่กำลังเบ่งสุดฤทธิ์พลางกรีดร้องสุดเสียงทำให้ภาคินต้องกระชับมือเยลลี่ให้แน่นขึ้น  ร่างบางบีบมือกลับจนมือที่ประสานกันเริ่มแดงไปหมดบางบอกถึงความกดดันและเจ็บแบบสุดๆ

 

“หัวน้องออกมาแล้วนะครับ  คุณแม่พยายามอีกหน่อยครับ”  เสียงคุณหมอให้กำลังใจร่างบางที่กำลังพยายามอย่างหนักจนหายใจหอบแฮ่ก  ภาคินที่ยืนมองด้วยความเป็นห่วง เขากลัวว่าร่างบางจะไม่ไหวเป็นเอาไปเสียดื้อๆ

 

“สู้นะครับเยลลี่  เพื่อลูกของเรา” เสียงให้กำลังใจจากสามีกระทบโสตประสาทที่กำลังเริ่มพร่ามัวของร่างบาง เยลลี่สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะรวบรวมกำลังเบ่งคลอดออกอย่างสุดฤทธิ์ ประจวบเหมาะกับเสียงคุณหมอที่ดังขึ้นบอก

 

“จะออกแล้วครับ  รอบสุดท้ายครับ คุณแม่สู้ๆครับ”หมอพูดพลางช่วยดึงเด็กน้อยที่บัดนี้ออกมาสู่โลกกว้างหมดทั้งตัวแล้ว

เสียงร้องครั้งแรกทำให้เยลลี่ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  เสียงหอบหายใจของตนดังสูสีกับเสียงร้องของเด็กน้อย  ก่อนที่สติของตนจะดับวูบไป

 

 

 

….

 

 

“ตายแล้ว หลานยาย น่าเกลียดหน้าชังเสียไม่มี  ดูสิคุณ  หลานหน้าเหมือนฉันเนอะ ว่าไหม?” เป็นเสียงคุณแม่คนสวยของเยลลี่เอง  ตอนนี้ทุกคนมารวมกันอยู่ในห้องพักพิเศษกันหมด ไม่ว่าจะเป็นทางฝ่ายพ่อแม่ของเยลลี่และภาคิน เพื่อนของทั้งคู่  

 

“พ่อว่าหน้าหลานเหมือนพ่อมากกว่านะ ดูสิเนอะคิน” คราวนี้เป็นเสียงคุณพ่อของคินเองที่อวยหลานคนแรกของตัวเองด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม  บรรยากาศในห้องตอนนี้เปี่ยมไปด้วยความสุข  จนกระทั่งคุณแม่ตัวจริงค่อยๆลืมตาขึ้น

คินรีบไปยืนข้างเตียงทันทีที่ร่างบางลืมตา

 

“เป็นไงบ้าง หิวน้ำไหม”  เสียงเป็นห่วงเป็นใยที่ส่งมาส่งผลให้ร่างบางยกยิ้มเบาๆ สิ่งที่เขาอยากเห็นก่อนตอนนี้ก็คือผลงานที่เขาเพิ่งคลอดออกมานั้นเอง

 

“ลูกผมละ” หันไปถามร่างสูง ก่อนจะเห็นคุณแม่ของของคินอุ้มเด็กน้อยมาในอ้อมกอด

“นี่จ้า ได้เด็กชายนะลูก เยลลี่” เสียงบอกของคนที่เป็นแม่เขาอีกคนทำให้ยิ้มกว้างๆแสดงออกมา ก่อนจะยื่นมืออกไปรับลูกน้อยเข้ามาในอ้อมแขนอย่างเบามือ พลางดูอย่างปลื้มปริ่ม

 

“พ่อตั้งชื่อให้หลานแล้วนะ รับรองเราต้องชอบ” เยลลี่พยักหน้าเบาๆอย่างขอบคุณ  ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง หิมะที่ตกโปรยปรายทำเอาความสงสัยเกิดขึ้นภายในม่านตาของร่างบาง  ภาคินที่จ้องมองอยู่ตอบให้อย่างรู้ทัน

 

“วันนี้วันคริสต์มาสพอดี  พ่อแม่ของกูกับมึง เลยอยากให้ลูกเราชื่อน้องคริสต์” ร่างของผู้เป็นคุณพ่อเต็มตัวแล้วเอ่ยบอก  เยลลี่หัวเราะเบาๆก่อนพยักหน้ารับ

 

“น้องคริสต์มาสเหรอ  ชื่อน่ารักจัง  ขอบคุณนะครับที่หนูเกิดมา พวกเรามีความสุขมาก” ร่างเล็กพูดพลางจ้องมองเด็กน้อยในอ้อมกอด ก่อนก้มลงหอมหน้าผากเล็กนั้นอย่างถนอม แล้วจำใจส่งเด็กน้อยกลับให้คุณพยาบาลดูแลต่อ    ภาคินที่เห็นใบหน้าหงอยหน่อยๆนั้นก็เดินเข้าไปข้างๆ

 

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น พยาบาลเอาลูกเราไปตรวจร่างกายชั่งน้ำหนักแปปเดียว” เสียงปลอบโยนบอก

 

“เยลคิดถึงลูก อยากอยู่กับลูกนานๆนี่นา”พูดพลางทำหน้ายู่ๆอย่างน่ารัก

 

“แล้วมึงไม่คิดว่ากูอยากอยู่กับมึงบ้างเหรอ” ภาคินก้มลงกระซิบชิดริมฝีปากบางอมชมพูนั้นอย่างติดแกล้ง

 

“บ้า” สุดท้ายก็เป็นร่างสูงนั่นแหละที่ทนไม่ไหว ก้มลงไปจูบดูดดื่มกับคนเป็นภรรยา ลิ้นร้อนชอนไชอย่างโหยหาตักตวงความหอมหวานแม้ว่าร่างบางกำลังเหนื่อยอ่อนอยู่เหมือนคนที่เสพติดสิ่งยั่วยวนใจ ดูดดึงขึ้นลงเบาๆก่อนผละออกมาขบเม้มริมฝีปากบนและล่างสีชมพูหวานอย่างชั่งใจว่าจะจบดีไหม  ก่อนคิดว่าน่าจะดีเมื่อเห็นสายตาคนทั้งห้องที่กำลังจ้องมองอยู่   คุณพ่อของร่างบางถึงกับกระแอมไอในความร้อนแรงของเขยตรงหน้า ก่อนจะลุกขึ้นขอตัวและคนอื่นก็ทยอยกันออกตามไปบ้างเพราะไม่อยากอยู่ขัดจังหวะคู่ข้าวใหม่ปลามัน  เมื่ออกมาทุกคนที่เก็บความหวานหยดย้อยนั้นไม่ไหวถึงกับหัวเราะอย่างปลาบปลื้มมาเบาๆ  ก่อนทยอยแยกย้ายกันไป  เหลือแค่สองคนในห้องที่ยังคงจ้องตากันอย่างร้อนแรง

 

“เยลลี่ครับ” เสียงร่างสูงเรียกให้เยลลี่หลุดออกจากผวังค์(ความอาย)

 

“อะไร”

 

“ขอบคุณที่คลอดลูกให้กู  ขอบคุณที่อยู่ให้กูรัก  และขอบคุณที่มึงก็รักกู”  

คำพร่ำบอกเสียงจริงใจของภาคินทำให้เยลลี่ที่ตอนนี้รู้สึกว่าน้ำตาเริ่มเอ่อคลอ  กอดร่างหนาตรงหน้าทันที

 

“ผมก็เหมือนกัน”  จบคำพูด  ร่างทั้งสองก็เชื่อมประสานกันทางริมฝีปากต่อ  

ภาคินคิดว่าถ้าไม่ติดว่าตอนนี้อยู่กันที่โรงพยาบาล ปานนี้เขาคงลงแพลนทำลูกคนที่สองให้มาอยู่เป็นเพื่อนเล่นกันกับน้องคริสต์แล้วเป็นแน่

 

"เมอรี่คริสต์มาสนะ ตัวแสบของผม"

 

Merry christmas   <3

THE END .  

 

...........

จบแล้วจ้า   ตอนพิเศษนี่มันหวานเจี๊ยบกว่าเรื่องหลักอีกเนอะ  555

พี่คินแสนดี ขี้แกล้งน้องตลอด

ตอนต่อไป เข้าเรื่องหลักนะจ้า  ติดตามกันต่อด้วยจ้า อิอิ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.............