Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(ระหว่างทางกลับบ้าน 17.15)

......

กรุงเทพฯ ในปี 2560 ยังคงเป็นเมืองที่แออัดอยู่เหมือนเดิม ผู้คนเดินกันให้ทั่วในเขตตัวเมืองอันเป็นแหล่งธุรกิจสำคัญ ฉันเองก็พักอาศัยอยู่ที่นี่เหมือนกัน หากแต่อยู่อีกเขตที่ไกลจากตัวเมืองมาระยะหนึ่ง

วันต่อมาหมอก็บอกให้ฉันกลับบ้านได้ แผลที่ถูกยิงของฉันหายไวมากกว่าคนทั่วไปจนหมอยังตกใจเลย ดูท่าว่าความเกี่ยวข้องกับเวลาพวกนั้นจะทำให้ร่างกายฉันมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป

ชุดที่ฉันใส่อยู่ตอนนี้ก็เป็นชุดที่พี่พยาบาลคนหนึ่งเขาให้มา เพราะชุดเก่าของฉันเปื้อนรอยเลือดและมีรอยขาดเยอะเลยทิ้งไปแล้ว ต้องขอบคุณมากจริงๆ

คุณลุงเองก็โทรมาต่อว่าฉันว่าไปทำอะไรมาถึงได้ถูกยิงบาดเจ็บ เลยต้องโกหกไปว่าไปโดนลูกหลงพวกแก๊งนักเลงบางกลุ่มยกพวกตีกัน คุณลุงเองก็เชื่อซะด้วย

*ฟิ้ว*

ใบไม้ที่พัดผ่านไปตามกระแสลม แดดยามเย็นสีแสดที่ส่องแสงสุดท้ายก่อนจะลับขอบฟ้าในกรุงเทพฯ อาจไม่ใช่วิวที่สวยมากเท่าไร  แต่มันกำลังบอกความหมายให้ฉันบางอย่างระหว่างทางที่กำลังกลับบ้าน

มือของฉันสัมผัสไหล่ซ้ายที่ตอนนี้หายสนิท ทิ้งไว้แต่รอยแผลเป็นเอาไว้ให้นึกถึง

“มันจะไม่เหมือนเดิมอีกตลอดไป... สินะ...”

............

(บ้านนรินทร์  17.21)

......

กลับมาถึงบ้านสักที ได้แต่ถอนหายใจด้วยความอ่อนล้าจากการพักฟื้นที่โรงพยาบาลมาตั้ง 3 วัน

กระเป๋านักเรียนฉันปกติจะเก็บกุญแจบ้านเอาไว้ จริงๆกระเป๋านี่น่าจะถูกทิ้งไว้ที่โรงเรียนด้วยซ้ำ ต้องขอบคุณอั้มจริงๆที่เอากระเป๋ามาให้ตั้งแต่วันแรกที่เข้าโรงพยาบาล ไม่งั้นล่ะก็คงได้นอนนอกบ้านยาวๆแน่

(แถมอีตานั่นดันทำให้พวกเธอลืมเรื่องเราไปหมดซะนี่ เห้อ...)

*แกร๊ก* *แกร๊ก*

“กลับมาแล้วค่ะ”

ฉันไขประตูบ้านและเดินเข้ามาข้างในบ้านที่ปิดไฟมืดสนิท

บ้านฉันไม่ใช่บ้านที่ใหญ่เท่าไร ก็แค่บ้านสองชั้นเหมือนคนทั่วๆไป ชีวิตฉันไม่ได้ต่างอะไรกับนักเรียน ม.ปลาย คนอื่นๆเลยสักนิด...

...... ฉันเดินมาที่ห้องนั่งเล่นและวางกระเป๋าไว้ตรงโซฟาในห้อง

ในห้องนี้มีรูปภาพหนึ่งตั้งอยู่ตรงตู้วางของ ฉันเดินตรงไปที่รูปนั้นที่ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในของมีค่าในชีวิตของเรา

“สวัสดีนะคะ... คุณพ่อ... คุณแม่...”

บนรูปภาพใบนั้น เป็นภาพของคนสามคนที่เหมือนจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่น ตรงกลางเหมือนจะเป็นฉันที่กำลังถูกลูบหัวโดยมือของผู้ชายคนหนึ่ง ผู้หญิงทางขวาของภาพได้แต่หัวเราะมองสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำ

ฉันเอานาฬิกาวางไว้ข้างรูปภาพนั้น ก่อนจะไปดูว่ามีของอะไรให้ทำกับข้าวกินเองได้บ้าง

ส่วนเหตุผลที่ฉันต้องทำกินเอง... นั่นเพราะที่นี่มีแค่ฉันอาศัยอยู่คนเดียวน่ะสิ

ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวมานานกว่า 5 ปีแล้ว โดยไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงอยู่คนเดียว

นานๆ ป้าสุภรรยาของลุงทวีที่โทรมาต่อว่าฉันจะแวะมาบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยเท่าไร

*กรึ้ก* (เสียงขวดในตู้เย็นสั่น)

เห... ในตู้เย็นยังมีหมูบด กะหล่ำ และก็ไข่เหลืออยู่ คงจะทำอาหารได้ยันวันพรุ่งนี้

ถึงจะพักฟื้นมาตั้งหลายวัน แต่บางทีก็รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแปลกๆ มีเรื่องอะไรที่คิดในหัวเยอะแยะจนแทบจะทำให้เครียดได้เลย

“ข้าวเย็นไว้ทีหลังละกัน”

“อาบน้ำให้สบายใจก่อนดีกว่า”

... เพราะที่นี่ไม่มีใครอยู่นอกจากฉัน การที่ฉันจะถอดชุดหน้าห้องน้ำทันทีก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เหมือนฉันเป็นเจ้าของที่นี่คนเดียวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

ฉันเดินเข้าไปอาบน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันตัวไว้โดยไม่ได้สนใจอะไรอีก

......

นรินทร์เดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยที่ตัวเองไม่เอะใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ว่าบนรูปภาพที่เธอวางนาฬิกาไว้ข้างๆ มีกระดาษที่เขียนคำว่า *พ่อ* *แม่* แปะเอาไว้ตรงกรอบรูปภาพ เธอไม่มีทีท่าว่าจะย้อนนึกเลยแม้แต่น้อย

......

(ห้องอาบน้ำ 17.26)

*ซู่วววววววววววววววว* (เสียงฝักบัว)

......

ในห้องน้ำของบ้านหลังนี้ อบอวลไปกลิ่นดอกไม้ฟุ้งหอมจากครีมอาบน้ำของผู้หญิงเพียงคนเดียวในบ้านนี้ ราวกับว่าที่นี่เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจเพื่อให้เธอได้คลายความกังวลในเรื่องต่างๆ หลังจากที่ต้องเจอเรื่องอะไรมานับไม่ถ้วน

น้ำจากฝักบัวที่ไหลลงบนเรือนร่างของสาวน้อยผู้นั้น ไหลชโลมผ่านร่างกายทุกสัดส่วน ผ่านแขน ผ่านขา หรือไหลผ่านใบหน้าของเธอที่หลับตาพักผ่อนสบายใจ

แต่บางครั้งในห้องน้ำ ก็ไม่ใช่สถานที่ที่มีไว้เพื่อผ่อนคลายจิตใจตัวเองด้วยการชำระล้าง เพราะมันเป็นที่ๆ ทุกๆคน จะได้อยู่อย่างสงบและนึกถึงสิ่งต่างๆ ในชีวิตขึ้นมา

......

(แผลเป็นที่ไหล่เรา ทำให้รู้สึกได้ถึงอานุภาพอันร้ายแรงเลย)

(โลกที่เรากำลังจะเผชิญ เป็นโลกแบบไหนกันนะ)

(ต้องรอให้อีตานั่นเล่าเรื่องที่เราอยากรู้ให้ได้)

*แกร๊ก* (เสียงปิดก๊อกฝักบัว)

......

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันตัวที่ยังชื้นๆอยู่ และก็ผ้าเช็ดหัวที่ฉันเอาไว้เช็ดผมให้แห้ง

ห้องที่เรานอนอยู่บนชั้นสอง ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับห้องอาบน้ำที่เราพึ่งอาบมาเมื่อตะกี๊

ถ้าจะให้พูดถึงห้องของฉัน... มันก็อาจจะดูเป็นห้องที่ไม่ค่อยมีอะไรตกแต่งเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นเท่าไร ไม่มีตุ๊กตาหรือของน่ารักๆเท่าไรเลย (มีตุ๊กตาสลอตตัวเขียวที่ลุงซื้อมาตัวหนึ่ง)

สิ่งที่ห้องของฉันมีเยอะสุดก็คือ รูปภาพการแข่งศิลปะการต่อสู้ต่างๆ...

ก็นะ ฉันเป็นคนที่ชื่นชอบกีฬาพวกนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ทำให้ฉันค่อนข้างจะเห่อเวลามีโปสเตอร์รูปภาพของนักกีฬาในดวงใจของเราเอามาแจก อย่างกับโรคติ่งดาราเลย

นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรต่างกับห้องนอนคนอื่นแล้วล่ะ...

ลิ้นชักในตู้เสื้อผ้าของฉันมีไว้เพื่อเก็บชุดนอน ลายที่ฉันชอบใส่ประจำคือ ชุดนอนเสื้อกล้ามสีโทนเหลืองลายน้องหมา กับกางเกงขาสั้นสีขาว (ที่มีตั้ง 3-4 ตัว)

พอใส่แบบนี้แล้วค่อยรู้สึกว่าเราค่อยดูเป็นผู้หญิงมากขึ้นกว่าเดิม...ล่ะมั้ง

......

ฉันนั่งเป่าผมที่เริ่มจะยาวจนถึงกลางหลัง เป่าผมแต่ละทีกินเวลานานมาก เพื่อนฉันบอกว่ามีผมที่อาจจะไม่เรียบ แต่เป็นผมที่ยาวสวย ถึงแม้ว่ามีบางคนบอกว่าถ้าตัดสั้นก็ดูดีดูเก๋ไม่แพ้กัน

......

ฉันเดินลงไปชั้นล่างเพื่อเอาของที่มีอยู่ในตู้มาทำกับข้าวกิน ส่วนใหญ่เราจะหุงข้าวเผื่อกินได้ประมาณสองวันก่อนที่จะเสีย และก็ทำกับข้าวกินทุกๆมื้อเย็น ส่วนตอนเช้ากับตอนเที่ยงก็แวะไปกินที่โรงเรียนแทน

โดยส่วนมากก็ใช้เวลาทำไม่นานหรอก แค่ให้กินได้ไปในแต่ละวันก็เหลือเฟือแล้ว

...... ผ่านไป 10 นาที

“หืม?”

นาฬิกาพกนั่นเราวางไว้ในห้องนั่งเล่นนี่นา ฉันลุกจากโต๊ะอาหารที่มีข้าวและกับข้าวที่ทำเสร็จวางไว้

... นี่เป็นสิ่งที่ฉันไม่ควรจะอยู่ห่างสินะ ควอสเหมือนจะพูดทำนองว่าถ้าของชิ้นนี้อยู่ห่างตัวจะเป็นอันตรายกับผู้ใช้ ...

เหมือนกับตอนที่เจ้านั่นกำลังจะทำลายนาฬิกาของฉัน...

ฉันหยิบนาฬิกาและกลับไปที่โต๊ะอาหารทันที

... ห้องนรินทร์ 22.10 ...

......ร่างของฉัน ได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ในหัวของฉันเต็มไปด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้

“ตาวอรร์เรนนั่น... พรุ่งนี้จะมาที่โรงเรียนไหมนะ...”

ก่อนที่ตาจะปิด ฉันเอนตัวไปมองนาฬิกาที่วางไว้ข้างโทรศัพท์มือถือ และหลังจากนั้นไม่นานฉันก็หลับไปทั้งๆอย่างนั้น......

zzzZZZ……

เธอไม่รู้ตัวเลย ว่าวอร์เรนเฝ้ามองเธออยู่บนหลังคาบ้านละแวกนั้น......

............

(เช้าของวันต่อมา ห้อง ม.5/2  8.24)

......

ฉันในตอนนี้... กำลังยืนประหม่าอยู่หน้าห้องเรียน

(จะบอกเพื่อนๆยังไงดี ว่าที่ฉันหายไปเพราะไปนอนค้างที่โรงพยาบาลมา)

(จะมีใครถามเราไม่นะ ต้องมีแน่ๆ เพราะคนที่จำเรื่องเราไม่ได้มีแค่สามคนเอง)

*ฟู่ววว*

(สูดหายใจลึกๆ และก็เปิดประตูเข้าไปเลย!!)

*กรื้ก* (เสียงเลื่อนประตู)

ฉันที่ยังรู้สึกประหม่า ได้แต่หลับตาเกร็งอยู่อย่างนั้น

พอลืมตาขึ้นมา...

เอ่อ... ทุกคนก็คุยเล่นกันปกตินี่นา

ไม่มีใครสนใจเรื่องของเราเลยสักคน......

“ว่าไงริน”

(นั่นไงล่ะ ต้องมีสักคนจริงๆด้วย)

“วันนี้ทำการบ้านมาเปล่า ขอลอกหน่อยสิ”

“เอ๋? การบ้าน... ลืมอะ” (แหะๆ)

“อย่างรินทร์เนี่ยนะ จะลืมทำการบ้าน?”

“วันนี้โลกได้ถึงกาลอวสานแล้ว ฉันจะลอกใครดีล่ะทีนี้”

ไหงทรุดได้ถึงขนาดนั้นเลยล่ะพ่อคุณ แค่เรื่องการบ้านแค่เนี้ยะ

แต่จะว่าไป ไม่มีใครพูดถึงเราเลยสักนิด เนลกับอั้มก็โบกมือทักทายเราอย่างปกติ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในช่วง 3 วันที่ฉันหายตัวไป หรือจะเป็นฝีมือของวอร์เรนกันนะ?

มีเรื่องเล่าในโรงเรียนเกิดขึ้นตั้งแต่สามวันก่อน ผู้คนเล่าถึงเสียงกรีดร้องอันทรมาน ราวกับเป็นเสียงร้องของปีศาจสาวเซ็กซี่ (รู้สึกอันนี้คนเล่าจะจินตนาการให้หื่นเองแหง)

ไม่อยากพูดออกไปเลยว่าเสียงนั่นเป็นเสียงของเราเอง... คิดแล้วก็เหงื่อตกเลยแฮะ

แต่ว่า... ถ้าทุกอย่างปกติก็ดีแล้วล่ะนะ เราจะได้ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดากับเขาบ้างสักวัน

“เอ้า เอ้า นักเรียนนั่งที่ได้แล้ว”

“คร้าบ/ค่า”

นักเรียนทุกคนล้วนกลับไปนั่งที่เพื่อเตรียมเรียนหนังสือเหมือนกับทุกๆวัน

......

“หะ?”

สิ่งแปลกปลอมที่เดินทำตาระรื่นเข้ามานั่นมัน......

(วอร์เรน!)

“นักเรียนทุกคน ทำความเคารพ”

“สวัสดีครับ/ค่ะ”

ฉันยืนขึ้นมาสวัสดีเหมือนกับคนอื่นๆ แต่ก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากลำคอเลยแม้แต่คำเดียว นั่นก็เพราะไม่มีใครสังเกตเจ้านี่เลยสักคน

ตอนที่วอร์เรนอยู่ที่โรงพยาบาล มีน เนล และอั้ม ก็ไม่เห็นเจ้านี่เลยเหมือนกัน

พออาจารย์บอกให้นั่งได้ ทุกคนในห้องรวมทั้งฉันก็นั่งลงทันที แม้สายตาของฉันจะยังจับจ้องอยู่ที่วอร์เรนที่ยืนข้างๆอาจารย์อยู่ก็เถอะ

(กระดาษ?)

(เจ้านั่นถือกระดาษมาทำอะไรน่ะ?)

*ฉึบๆๆๆๆๆๆๆๆ*

กระดาษในมือวอร์เรน [เราแวะมาดูว่าเธอสบายดีไหม พอดีเมื่อวานไปโรงพยาบาลและหมอบอกว่าเธอกลับมาแล้ว]

(กระดาษนั่นมีไว้เพื่อเขียนงั้นหรอ? แถมยังไวอีก)

(เจ้านั่นเขียนมาแบบนี้ เป็นห่วงเราด้วยหรอ?)

*ฉึบๆๆๆๆๆๆๆๆ*

[เห็นเธอสบายดีก็โอเคแล้วล่ะ เราขี้เกียจเล่นเป็นญาติเธอแล้วน่ะ]

(ญาติกับผีสิยะ! ใครเขาอยากนับญาติกับนายกัน!)

“นรินทร์”

“ค-คะ”

“เธอมองอะไรอยู่ ไม่ได้สนใจที่ผมเขียนบนกระดานเลยใช่ไหม?”

“ไ-ไม่ใช่ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”

อาจารย์จับผิดสายตาของเราที่ยังมองที่เจ้านั่นอยู่ รู้สึกชักจะไม่ค่อยดีแล้วสิ อาการแบบนี้อย่างกับว่าเรากำลังเห็นผีตามหลอกหลอนอยู่คนเดียวเลย

ต้องพยายามเมินเจ้านั่นไว้ ไม่สนใจ ใช่แล้ว ไม่สนใจ

ฉันหันหน้ากลับไปมองแถวหน้าห้องอีกครั้ง

[คุณช่างเป็นสาวผู้งดงามอะไรเช่นนี้ ได้โปรดแต่งงานกับผมเถอะ]

(กรี๊ดดดด!!)

เจ้านั่นเขียนข้อความลงในกระดาษ และยื่นหน้าเข้าไปใกล้รองหัวหน้าห้องที่นับว่าเป็นสาวแว่นที่สวยคมที่สุดในห้อง

*ฮึ่ย*

เจ้านั่นมองมาที่ฉัน และเหมือนจะยิ้มตอบรับว่า รับรู้แล้วนะ แต่ไม่สนใจคร้าบ

(สงบสติไว้ สงบสติไว้นรินทร์ เจ้านั่นคงไม่ทำอะไรป่วนๆหรอกมั้ง)

(ตั้งใจเรียนไปดีกว่า)

วอร์เรนลุกจากตรงนั้นไปยืนอยู่ริมหน้าต่าง จากสีหน้าเจ้านั่นตอนนี้ คงไม่คิดจะทำอะไรป่วนๆแล้วล่ะ อย่างน้อยอีตานี่ก็ยังมีข้อดีกับเขาอยู่บ้างเหมือนกัน

อาจารย์เองก็สอนไปเรื่อยๆ ฉันพยายามแยกประสาทกับการที่ต้องมาคอยดูเจ้านั่น มันน่าลำบากชะมัด

แต่ว่าทำไม... เรากลับจำสิ่งที่อาจารย์เขียนมาตั้งแต่แรกได้ค่อนข้างหมดเลยล่ะ ปกติแล้วมันไม่น่าจะจำง่ายขนาดนั้นนี่นา

เหมือนกับว่า... เราสามารถจำทุกเรื่องราวที่พบเจอได้แม่นยำและยาวนานมากขึ้น

หรือว่ามันจะเกี่ยวกับการที่พลังฉันตื่นขึ้นมาหรืออะไรทำนอง-

(แว๊ก!!)

ไอ้โรคจิตนั่น!! มันกำลังจะก้มลงไปดูใต้กระโปรงนักเรียนหญิงแล้ว

*ฟึ่บ*

**วืด**

“หืม”

“เอ่อ...”

“เธอปาปากกาทำไมน่ะ”

“อ่า... คือมือหนูมันลื่นน่ะค่ะ ตะกี๊เขย่าปากกาแรงไปเลยกระเด็นไปตรงนู้นเลย”

(แหะๆๆ)

ทุกคนในห้องมองมาหมดเลย ชักจะแย่แล้วสิ เจ้าวอร์เรนชักจะทำให้เราปวดหัวมากขึ้นทุกทีละนะ (ปาไปก็ไม่โดนอีก)

          ฉันเลยเมินเจ้านั่นเต็มที่ พยายามสนใจแต่สิ่งที่ต้องจดลงสมุด

          *กึ้ก*

          “...ปากกา...?”

พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เจอกระดาษที่วอร์เรนเขียนไว้อยู่ข้างหน้าเลย

[เอาปากกามาคืนให้ หัดปาให้แม่นกว่านี้หน่อยนะครับ] (แถมภาพวาดลูกแมว)

(กรอด!!)

แรงฉุนเฉียวของเราถึงกับทำให้ปากกาที่เราหยิบขึ้นมาถูกบีบหักทันที

เนลที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างทางซ้ายของโต๊ะเราถึงกับมองมาทันที

“รินทร์...”

(ไม่ไหวแล้ว!!)

ฉันยืนขึ้นท่ามกลางความตกใจของเพื่อนคนอื่นในห้อง ผลักโต๊ะออกไปด้านซ้ายและรีบใช้มือขวาคว้าแขนของมันเอาไว้ทันที

เราใช้ความรู้ที่เรียนมาจากชมรมในการล็อคแขนของเจ้านี่ไขว้หลัง ตอนนั้นวอร์เรนเหมือนจะทำหน้าประหลาดใจอยู่เล็กน้อย

“จะเลิกป่วนได้รึยัง”

...

“เ-เห้ย มีคนแปลกหน้าเข้ามาในห้องด้วย”

“กรี๊ด!!”

“ใครกันน่ะ”

***ครืน***

ความวุ่นวายเกิดขึ้นไม่ทันได้ถึง 2 วินาที ทุกอย่างในห้องก็... หยุดนิ่ง......

“เอ๊ะ?”

“นี่ฝีมือนายอีกแล้วใช่ไหม ห๊ะ!?”

ฉันล็อคแขนเจ้านี่แรงขึ้นกว่าเดิมอีก แต่เจ้านี่ดูเหมือนจะไม่เจ็บเท่าไรเลย ทั้งๆที่ท่าแบบนี้ใครโดนเป็นต้องเจ็บกันทั้งนั้น

“ก็เธออยากทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ทำไมล่ะ เราอยู่เฉยๆก็ไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว พื้นฐานเวลาที่ทุกคนมองเห็นต่างกับเวลาที่เราบิดเบือนซ่อนตัวอยู่”

“เห็นไหม เธอน่ะแหละ ที่ทำให้มันยุ่งวุ่นวายเป็นเรื่องใหญ่เอง”

“อย่ามากวนประสาทกันนะ! นายเล่นป่วนไปทั่วห้องแบบนี้จะให้ฉันอยู่อย่างสงบได้ยังไงกัน ต่อให้คนอื่นไม่เห็นนาย แต่ฉันเห็น!”

ฉันบิดแขนให้หนักกว่าเดิมอีก

“เลิกทำตัววุ่นวายได้รึยัง”

......

“คร้าบคุณแม่ แต่ตอนนี้คุณแม่ช่วยปล่อยผมก่อนได้เปล่า”

“ทำไมล่ะ เจ็บรึไง?”

“มันก็เจ็บนะ แต่ที่สำคัญ ตอนนี้ผมยังไม่อยากกินซาลาเปานะ”

“เอ๊ะ...”

ฉันก้มหน้ามองลงมาตรงที่ฉันล็อคแขนเจ้านี่ไว้

เพราะท่าล็อคแขนทำให้ตัวของฉันอยู่ใกล้กับเจ้านี่มากขึ้น หน้าอกของฉัน...

หน้าอกของฉันมันโดนหลังของ...

“กรี๊ดดดดดดด!!”

          ฉันผลักเจ้านี่ไปข้างหน้าทันทีด้วยความตกใจจนตัวของเขากำลังจะไปชนกับเพื่อนร่วมห้องของฉันคนหนึ่งที่ยังหยุดนิ่งอยู่ข้างหน้า

          (อ๊ะ!!)

......

ร่างของวอร์เรนหายไปต่อหน้าต่อตาทันที

“ขอโทษด้วยที่ทำให้วุ่นวาย แต่คราวหน้าถ้าจะเอาคืนเราล่ะก็ อย่าทำให้เพื่อนร่วมห้องของเธอต้องบาดเจ็บ”

เสียงจากข้างหลังฉัน!? ฉันรีบหันหน้ากลับหลังมาทันทีด้วยความตกใจ

“ถึงร่างกายของมนุษย์ตอนถูกหยุดเวลาจะถูกปรับเปลี่ยนได้ยากกว่าสิ่งของเพราะพวกเขาล้วนมีเวลาเป็นแกนกลางในการใช้ชีวิต แต่ก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะไม่เป็นอะไรจากปฏิกิริยาภายนอกแบบเมื่อกี๊”

“ถ้าเธอเป็นตัวแทนของผู้ใช้พลังเวลาล่ะก็ จำเรื่องนี้ไว้ให้ดี”

...

“แ-แล้วนายกำลังจะไปไหนอีก?”

“...ก็ไปเดินเล่นสักหน่อย ตอนนี้ไม่มีอะไรให้ทำเท่าไรด้วย”

“ยังไงก็ต้องกลับมาเล่าเรื่องพลังพวกนี้ให้เธอฟังอยู่ดี”

“เอ๋...”

กลับมาเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง... เขาคิดจะอธิบายให้จริงๆสินะ

“เ-เห้ย รอก่อนสิ”

เจ้านั่นเปิดหน้าต่างและกระโดดลงไปข้างล่าง จากชั้น 4 เนี่ยนะ?

แถมโดดลงไปแบบไม่เจ็บตัวอะไรเลยแม้แต่น้อย อย่างกับว่าร่างกายของเจ้าวอร์เรนนั่นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั่วๆไปเลย

......

“เอ๊ะ?”

“เจ้านั่นหายไปไหน”

“หะ ตาฝาดหรือเปล่า?”

“ฉันยังไม่อะไรเลยนะเมื่อกี๊”

เวลาในห้องนี้เริ่มขยับพร้อมกับความวุ่นวายอีกครั้ง ดูท่าพลังเวลาพวกนี้จะแทรกแซงทุกอย่างที่ใช้เวลาเป็นพื้นฐานสินะ

เป็นพลังที่น่ากลัวจริงๆ

............

............

“รินทร์ เธอไปทำอะไรริมหน้าต่าง กลับไปนั่งที่ซะ”

“ค-ค่ะ”

(เพราะนายคนเดียว!!)