Detection: ฝ่าด่านอันตราย ขัดขืนหัวใจยัยเเฮกเกอร์

โอเค!ตอนนี้เหล่าผู้คนก็เริ่มทยอยกันเข้ามาในงานเเล้วล่ะ โอ้ย!ขาสั่นไปหมดเเล้ว ฉันไม่เคยเดินเเบบสักครั้งเลยนะในชีวิต ทำไมถึงได้.....T^T 

"คุณป๊อปอายส์ค่ะ ใกล้จะถึงเวลาเเล้วล่ะ ตามพี่มาเลยค่ะ" 

ยัยพี่สตาฟฟ์พล่ามก่อนจะเดินนำหน้าฉันไปอย่างมั่นอกมั่นใจ -_-;;

ฉันเองก็มัวเเต่ยืนมึนตะลึงกับเหล่าเเขกที่เข้ามาชมจนไม่เป็นอันทำอะไร

เเละเเล้วฉันก็ก้าวเข้ามาบทเวทีที่เป็นที่เดินเเบบ...ตายเเล้ววว ขาสั่นมากเลยอ่ะถ้าเกิดเดินผิดตกเวทีขึ้นมาจะทำไงดี T^T 

ก้าวเเต่ล่ะก้าวของฉันเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเเละประหม่า...ไม่รู้ใครจะเห็นฉันบ้าง

วอนโฮล่ะ...เขาจะเห็นฉันใหมนะ เขาจะเห็นฉันเดินเเบบรึเปล่า

พอเดินมาถึงจุดที่ต้องโพสต์ฉันก็รีบกวาดสายตามองหาวอนโฮทันที...เเละก็พบว่าเขากำลังนั่งมองฉันจากทางด้านข้างๆเวทีพร้อมกับยัยปีศาจบับเบิ้ลที่กำลังทำหน้าเบื่อโลกเหมือนทุกครั้งที่นางเห็นฉัน 

พอเดินเสร็จฉันก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเเละหน้าผมให้ปกติทันที อยากกลับมาหาวงมอนสตาร์เอ็กเร็วๆ เหตุผลน่ะเหรอ...เพราะอยากเเก้เเค้นยัยบับเบิ้ลน่ะสิ

เมื่อฉันเดินออกมาจากด้านหลัเวทีก็พบว่าวอนโฮเเละยัยบับเบิ้ลกำลังเดินออกไปข้างนอกด้วยกัน กรี๊ดดดด พวกเขาจะไปใหนกันน่ะ รอด้วยสิยะ

วอนโฮควงยัยนั้นมาซ้อนมอเตอร์ไซต์คันที่ฉันเคยซ้อนมาก่อน(เห็นเเล้วน้ำตาจะไหลพรากกT^T)  ทำไมเขาต้องทำอะไรอย่างนี้ด้วยนะ

จู่ๆน้ำตาที่พยายามจะอดกลั้นก็หลั่งไหลออกมา เฮ้อออ ทำไมต้องมารู้สึกอย่างนี้คนเดียวด้วยนะ ภาพที่ฉันเคยเดินกับวอนโฮ เคยรักกันเคยจูบกัน...มันเป็นเเค่อดีตไปเเล้ว เเต่ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้อดีตอันเเสนหวานหายไปอย่างนี้หรอก

ในจังหวะเดียวกันที่วอนโฮสตาร์มอเตอร์ไซต์เเละยัยบับเบิ้ลกำลังจะก้าวขาเข้ามาควบนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซต์ของวอนโฮ ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าทันที พอสองคนนั้นกำลังจะออกเครื่องเเต่จู่ๆฉันก็เดินเข้าไปหายัยบับเบิ้ลเเละจัดการกระชากผมนางให้ลงมาจนยัยนั้นเซล้มลงมานั่งพับเพียบกับพื้น วอนโฮดูท่าก็ตกใจไม่ใช่น้อยเเต่ฉันจะสนใจอะไรเเล้วล่ะเขาปล่อยให้ฉันรู้สึกเจ็บคนเดียวนี้น่า...

ฟุ่บ

"เฮ้ย!!!เธอทำบ้าอะไรเนี้ย"

"ก็ไปด้วยไง" 

ฉันเข้ามานั่งซ้อนท้ายวอนโฮเเทนที่ยัยบับเบิ้ลเเละก็จัดการสวมกอดวอนโฮเเบบเเนบเเน่นกลัวว่าเขาจะทิ้งฉันไว้กลางทาง กลัวว่าอะไรจะพรากเราสองคนจากกันอีก...เเต่

ฟิ้วว

วอนโฮออกรถทันที...เขาไม่สนใจยัยบับเบิ้ลที่กำลังยืนกรี๊ดอยู่บนพื้นเเต่เขากลับออกตัวไปอย่างเร่งรีบเเละบ้าบิ่น...

ความรู้สึกต่างๆเริ่มไหลเข้ามาในโสตประสาทจนฉันเองก็สงสัยว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้

"..."

"วอนโฮ.."

"หือ?"

"ทำไมนายไม่ไปช่วยยัยบับเบิ้ลล่ะ"

"เเล้วยุ่งอะไรด้วยล่ะ"

"ก็เเค่....สงสัย"

"เธอน่าจะสงสัยน่ะว่าฉันพาเธอมาทำไม"

เออจริงด้วยย ถ้าเกิดพาฉันมาฆ่านี้ไม่ซวยไปกันใหญ่เหรอ กรี๊ดดดดด >< 

เเละไม่นานนักวอนโฮก็จอดมอเตอร์ไซต์เเละลงมายืนมองหน้าฉัน....ตอนนี้ฉันก็เเข็งเหมือนผีตายซากทันที ไม่รู้สิสายตาเขามันช่างเจ็บปวดมากเลยน่ะสิ

ที่ๆวอนโฮพามานี้เป็นเหมือนริมเเม่น้ำอะไรสักอย่าง... เเละในขณะเดียวกันที่มีหิมะโปรยปรายลงมาเเบบนิดๆดูเหมือนในซีรี่ย์เกาหลีเลยอ่ะ 

"..."

"ไม่สงสัยเลยหรอว่าฉันพาเธอมาที่นี้ทำไม"

"..."

"ฉันจะมาทิ้งเธอไงล่ะ...ขอให้คราวนี้อออกไปจากชีวิตฉันจริงๆเถอะนะ"

"ว่าไงนะ...มาทิ้งฉันหรอ เเล้วทำไมต้องทิ้งยัยบับเบิ้ลไว้เเบบนั้นด้วยล่ะ ทำไมนายไม่ไปช่วยยัยนั้นก่อนล่ะ ถ้าคิดว่ายัยนั้นจะให้อะไรที่เหมือนฉันได้....ก็คบกันเลยสิ"

"เเต่อย่างน้อยยัยนั้นก็ไม่เคยหลอกฉันเหมือนที่เธอเคยทำ"

อุ้ย!เจ็บอ่ะ เจ็บชะมัด เเสลงปากนะเนีย้ที่พูดออกไปอ่ะ กรี๊ดดด >0< 

"เเต่ที่ฉันทำ....มันมีเหตุผล"

"เอาเหตุผลเธอไปบอกให้คนอื่นฟังเถอะ"

"ทำไมนายไม่รับฟังอะไรเลยล่ะ"

"ก็ฉันเกลียดเธอไปเเล้วนี้น่า....พอทีเถอะ อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีกได้มั้ย คำพูดฉันมันไม่มีความหมายอะไรเลยใช่มั้ย"

"นาย....."

"ไปซะ"

"ฉันไม่ไปใหนทั้งนั้น....ฉันจะทำให้นายกลับมารักฉันเหมือนเดิมให้ได้"

"ถ้างั้นก็ฝันต่อไปเถอะ"

....

วอนโฮสตาร์ทมอเตอร์ไซต์เเละชับออกไปด้วยความเร็ว เขาปล่อยให้ฉันยืนรำลึกในสิ่งที่เขาพูดออกมาอยู่คนเดียว...... ฉันจะไม่มีทางหยุดอยู่เเค่นี้เเน่ๆ