Detection: ฝ่าด่านอันตราย ขัดขืนหัวใจยัยเเฮกเกอร์

ตอนนี้ทั้งฉันเเละวอนโฮต่างเงียบเเละไม่ส่งเสียงอะไรมากมาย เเจ๊สเปอร์ยืนมองเราสองคนพลางเผยรอยยิ้มที่ดูเเล้วสยองขวัญยิ่งกว่าหนังผีไทย ตายเเล้วอีตานี้จะทำอะไรฉันเนี้ย กรี๊ดดดดด 

"นาย...มาทำไม"

"ทำไมต้องซีเรียสด้วยล่ะ ฉันเป็นเพื่อนเธอนะป๊อปอายส์ ร่าเริงหน่อยสิ"

ใครจะมาร่าเริงบ้าอยู่ตอนนี้ล่ะยะ ใครที่รู้จักอีตานี้ต่างก็ต้องตกใจเเละระเเวงกันเป็นธรรมดา อีตานี้น่ะโคตรของโคตรความอันตรายเลยล่ะ 

ฟุ่บ

ฉันฉวยข้อมือของวอนโฮเเละพยายามพาเขาออกมาจากที่บริเวณนั้น ...ถ้าขืนอีตาเเจ๊สเปอร์บอกเรื่องนั้นไป...มันคงจบไม่สวยเเน่ๆ

"นี้เธอจะไปใหน" วอนโฮที่นิ่งอยู่มานานสองนานเริ่มมีบทบาทมากขึ้น

"รีบไปจากที่นี้จะดีกว่า..อ๊ะ"

ฉันยังพูดไม่ทันจบจู่ๆอีตาเเจ๊สเปอร์ก็วิ่งเข้ามาดักหน้าฉัน....เเงๆเเกต้องการอะร้ายยยยย

"รีบไปใหนล่ะ กลัวว่าฉันจะบอกอะไรวอนโฮใช่มั้ยล่ะ...ฮึๆความลับของเธอฉันเเน่ใจว่ามันจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป"

กึก!

ขาเเข้งฉันเเข็งเป็นหินไปหมดเเล้ว สายตาก็โฟกัสไปที่ใบหน้าของเเจ๊สเปอร์ผู้เดียว ตอนนี้ร่างกายของฉันไม่ทำงานเเล้วมั้งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหายใจอยู่รึเปล่า

"อะไรคือความลับ"

วอนโฮเข้าไปกระชากคอเสื้อของเเจ๊สเปอร์พลางจ้องตาอีตานั้นอย่างบ้าคลั่ง เเงๆT^T อย่าบอกนะเเจ๊สเปอร์ ขอร้องล่ะ....

"ฮึๆมาคาดคั้นอะไรจากฉันล่ะ ไปถามเเฟนเเกนู้นยัยนั้นมีความลับบางอย่างปิดบังเเกอยู่ เลิกโง่สะทีเถอะฉันสมเพชเเกว่ะ"

ขวับ

วอนโฮหันหน้ามาทางฉันพอดีเด๊ะกับฉันที่เงยหน้าไปมองเขา เขาคงจะอ่านสายตาฉันออกล่ะมั้ง เราคงมองตากันก็รู้ใจมั้ง?หรือว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปเเล้ว

"เธอปิดบังอะไรฉันไว้"

"...ไม่..ไม่มี"

"โกหก!!!ป๊อปอายส์ ถ้าเธอไม่บอกไอ้นี้ตอนนี้เดี๋ยวฉันช่วยบอกให้ก็ได้นะ" เเจ๊สเปอร์โมโหจัด เขาทำอย่างนี้ทำไม

เฮือก0-0 

"..."

"คนที่นายไว้ใจเเละเชื่อใจที่สุดน่ะ...คือยัยนี้ใช่มั้ยล่ะ" เเจ๊สเปอร์พูดพลางเอานิ้วชี้มาที่ฉัน วอนโฮมองตามเเละพยักหน้ารับ

"ใช่!ฉันเชื่อใจยัยนี้ที่สุด"

"นายนี้มันโง่ชะมัดเลยอ่ะ ทำยังไงถึงโดนผู้หญิงหลอกว่ะ"

"นายพูดเรื่องอะไร" วอนโฮก็เริ่มมีน้ำโหเเล้วล่ะ เขาเข้าไปผลักอกเเจ๊สเปอร์เเละยังคงมองด้วยสายตาอำมหิต

"..ฮึๆก่อนหน้านี้มีเรื่องร้ายอะไรเกิดกับนายบ้างล่ะ  เรื่องอินสตาเเกรมของนายรึเปล่า...ข่าวฉาวด้วยใช่มั้ย"

"...อืม" น้ำเสียงของวอนโฮสั่นสะท้าน ตอนนี้ใจฉันหยุดเต้นไปเเล้วรึเปล่าไม่รู้ ทำไมต้องเกิดเรื่องพรรค์นี้กับพวกเราด้วยนะ

"คนที่นายไว้ใจที่สุดเนี้ยเเหละคือสิ่งที่อันตรายที่สุด....ยัยนี้คือคนที่เเฮกเข้าไปในอินสตาเเกรมของนายเเละยังทำลายชื่อเสียงของนายรวมทั้งบริษัทต้นสังกัดของนายอีกด้วยเเค่นั้นยังไม่พอยัยนี้ยังใช้นายเป็นเครื่องมือในการเเก้เเค้นให้ใครสักคนด้วยล่ะ ยัยนี้ไม่ได้รักนายเลยสักนิดก็เเค่หลอกนายว่ารักก็เท่านั้น ยัยนี้ต้องการทำลายนายเพื่อตัวเองเเละยังสร้างเรื่องใส่ร้ายนายมากมาย....ยัยนี้ไม่ได้หวังดีหรืออะไรเลยเเม้เเต่นิด"

"..."

"เเละอีกเรื่องยัยนี้คือเจ้าเเม่เเฮกเกอร์ในทีมเเคทเเคท ฉันรู้ว่านายเกลียดเเก๊งนี้มากๆ อย่าสงสัยฉันว่ารู้ได้ไงเพราะฉันเป็นหัวหน้าเเก๊งเเละยังสนิทกะยัยนี้อีกด้วย ฉันว่านายคงฉลาดพอที่จะคิดนะวอนโฮ อย่าเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งไว้กับผู้หญิงคนนี้เลย ....เเค่นี้ล่ะ"

"....."
ทุกอย่างเงียบงัน เเจ๊สเปอร์เดินหนีหายไปเเล้วเหลือเเต่ฉันที่ยังคงช็อคเเละนิ่งอึ้งอยู่กับเหตุการ์ณพวกนี้ 

"ที่เขาพูดมาน่ะ...จริงรึเปล่า"

"....." 

ฉันไม่มีเเรงจะพูดอะไรออกไปเเล้วล่ะ

"ฉันถามว่าจริงรึเปล่า!!!หูหนวกรึไง"

"จะ..จริง" วอนโฮโมโหขนาดต้องตะคอกใส่ฉันเลยเหรอเนี้ย เขาไม่เคยทำอย่างนี้กับฉันเลยนะ

"เฮอะ!สุดท้ายก็คือเธอสินะที่เข้ามาทำลายชีวิตฉันเนี้ย...เเล้วยังจะหน้าด้านยืนอยู่ต่ออีกทำไมล่ะ ทำไมไม่ทำลายฉันอีกล่ะ อยากเห็นฉันจนตรอกมากใช่มั้ย"

"ไม่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น" น้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นเอาไว้เอ่อล้นออกมา....ฉันควบคุมสติตัวเองไม่ได้เเล้วจริงๆ ตอนนี้ใจฉันบอบช้ำมาก ฉันไม่เคยเสียใจอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยนะในชีวิต ความรู้สึกเเบบนี้เหมือนตอนที่ฉันเสียเเม่ไปเป๊ะเลยล่ะ มันเจ็บปวดมาก

"ยังจะหาเหตุผลอะไรมาเเก้ตัวอีกล่ะ หรือเธอจะบอกว่าหมอนั้นมันใส่ร้ายเธอ ใหนบอกว่าอยู่เเก๊งเวรนั้นด้วยกันไงเเก๊งเเคทเเคทนั้นน่ะ"

"ใช่!ฉันอยู่เเก๊งเเคทเเคทจริงเเละเป็นเเฮกเกอร์จริงเเละฉันสร้างเรื่องใส่รายนายจริง! เเต่ที่ฉันทำไปไม่ใช่ว่าฉันเกลียดหรืออยากทำลายนายเลยเเม้เเต่นิด ฉันมีเหตุผล"

"ทุกคนล้วนมีเหตุผลหมดนั้นเเหละ ไม่ต้องเเก้ตัวอะไรอีกเเล้ว"

"ฉันมีเหตุผลมากพอ...."

"เลิกเเก้ตัวสักที...เธอคิดถึงเเต่ตัวเองไม่เคยคิดถึงฉันเลยรึไง คนที่ฉันรักที่สุดก็คือเธอ คนที่พิเศษที่สุดสำหรับฉันก็คือเธอเเละคนที่ฉันไว้ใจเเละเชื่อใจที่สุดมันก็คือเธอ.."

"เเละฉันยังเป็นคนๆนั้นได้อีกมั้ยล่ะ"

"...." ในดวงตาของวอนโฮเผยความเศร้าออกมา ฉันอ่านสายตาเขาก็รู้หมดเเล้วล่ะ ฉันรู้หมดเเล้ว

"..."

"เธอไม่ใช่คนๆนั้นอีกเเล้ว ต่อจากนี้...."

"..."

"คนที่ชื่อป๊อปอายส์......คืออากาศธาตุสำหรับฉันเเละเราสองคนจะไม่รู้จักกันอีก..."

"...วอนโฮ"

"ขอให้เราสองคนอย่ามาพบกันอีกเลยนะ"

"ทำไมล่ะ ฉันไม่มีโอกาสที่จะเเก้ตัวอะไรเลยรึไง ทำไมนายเอาเเต่ฟังความคิดของตัวเองล่ะ ฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะทำไมนายฟังเเต่สิ่งที่เเจ๊สเปอร์พูดล่ะเเล้วทำไมนายไม่ฟังสิ่งที่ฉันพูดบ้างล่ะ ใหนบอกว่าเชื่อใจที่สุดไงล่ะ"

"ความเชื่อใจของฉันที่มีต่อเธอมันจบลงตั้งเเต่ตอนที่ฉันรู้ว่าเธอคือคนที่ทำลายฉันเเล้วล่ะ"

"ที่ฉันทำลายนาย....ก็เพราะเรื่องครอบครัวของฉัน ถ้าฉันพูดไปนายอาจจะไม่เชื่อก็ได้.."

"ใช่ฉันไม่เชื่อเธอ ไม่ว่าเธอจะพยายามพูดอะไรออกมาฉันก็จะไม่เชื่อเเละจะไม่มีวันเชื่อเธอเลยด้วยซ้ำ เพราะเธอคือคนที่ฉันรักที่สุดเเละเกลียดที่สุดด้วยเช่นกัน"

"วอนโฮ...นี้นายพูดจริงเหรอ"

"ทำไมล่ะได้ยินไม่ชัดเหรอ .....ฉันเกลียดเธอ!"

"ฉันอยากให้เรื่องวันนี้เป็นเเค่ฝันจังเลย ฉันยอมรับไม่ได้ ฉันรักนาย รักจริงๆนะ"

"ฉันเคยรักเธอมากเลยล่ะเเต่ตอนนี้....อย่าให้ฉันต้องพูดทำร้ายจิตใจเธอเลยนะ ขอร้องล่ะทำใจเรื่องวันนี้ให้ได้"

"วอนโฮ...ฮึกๆเราสองคนต้องจากกันจริงๆเหรอ"

"อย่ามาเจอกันเลยดีกว่า ลบความทรงจำต่างๆที่เกี่ยวกับฉันเเละลืมไปซะว่าเธอเคยรู้จักกับคนที่ชื่อวอนโฮ..."

"ฉันทำไม่ได้หรอก ฉันทำไม่ได้จริงๆ"

"ต้องทำได้ถ้าทำไม่ได้...."

ฉันมองตาของวอนโฮพลางพยายามเดาคำพูดที่เขาจะเปล่งออกมา ฉันรู้เลยว่าเขาเจ็บปวดมากไม่ต่างกับฉันเลยสักนิด เเต่เขาไม่ใจร้ายที่จะตัดความสัมพันธ์กับฉันหรอก...

"ถ้าเธอทำใจไม่ได้..มันก็เรื่องของเธอไม่ใช่ธุระอะไรของฉัน เลิกสำคัญตัวเองได้เเล้ว...."

"วอนโฮ ฉัน...ฮึกๆฮือๆ"

ฟุ่บ

ฉันทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ตอนนี้น้ำตาไหลเลอะไปหมดเเล้วล่ะทำไมถึงเกิดเหตุการ์ณเเบบนี้ได้นะ ทำไมล่ะ! ฉันหวังเเค่ให้วอนโฮหันหลังเเละเดินเข้ามาลูบหัวฉัน...เเต่มันคงเป็นได้เเค่ความฝัน 

เขาไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้พูดอธิบายเลยอ่ะ ฉันเสียใจมากเลยนะ....ฮึกๆ T^T

วอนโฮคนที่นิ่งเเละเย็นชาเเต่กลับมาสนใจฉัน ใช่!กว่าเขาจะเปิดใจให้ฉันมันก็ยากมากเเล้วเเต่นี้เขากลับต้องมารู้ว่าฉันหักหลังเขา หักอกของเขาทำลายจิตใจของเขา ฉันนี้มันก็ร้ายมากเลยนะ ฮือๆ! เเต่ฉันทำใจไม่ได้เลยอ่ะ ทำใจไม่ได้ ฉันลืมเขาไม่ได้ไม่มีวันที่จะลบเขาออกจากความทรงจำได้เลย ...

ขอล่ะกลับมาหาฉันเถอะนะ ....

 ไม่มีปฎิหารย์อะไรทั้งนั้น วอนโฮหันหลังกลับไปพร้อมกับภาพความทรงจำเรื่องราวดีๆที่ฉันยังคงจำมันได้.... เขาเดินจากฉันไปเเล้วล่ะ