ความฝันและความหวัง

เขียนโดย down

วันที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 11.37 น.

6 ตอ

0 วิจารณ์

8,612 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 10.43 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) ความทรงจำที่เจ็ษปวด

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

***แม่รักษาตัวเรื่อยๆมาเป็นเวลา5-6ปี ฉันกับน้องต่างก็มีความหวังอยากให้แม่หายป่วย และมีสุขภาพแข็งแรงแต่ฉันก็ไม่ลดล่ะความพยายาม ที่สร้างฝันของแม่ให้สำเร็จ แต่ฉันคงดีไม่พอ จึงทำไม่สำเร็จทุกคำพูดของฉันมันไม่มีความหมายมันเป็นแค่ ลมทีผ่านออกไป แต่แม่ยังเชื่อมั่นในตัวลูกสาวทุกครั้งที่พาแม่ไปหาหมอ และบังคับให้แม่กินยา แม่จะกินตามเสมอ แต่แม่จ้าที่ลูกทำ เพราะ มีความหวัง อยากให้แม่หาย ไม่ใด้อยากให้ทรมาร แม้แต่น้อยที่ผ่านมาลูกอาจจะหลงผิด แต่เชื่อเถอะลูกจิตใจหนักแน่นเหมือนแม่ไง เจ็ษแค่ใหน แม่อดทน เพื่อความ สบายใจของลูก ๆโอ้ แม่จ้า

วันเวลา ผ่านไป ความเจ็ษปวดครั้งยิ่งใหญ่ของชีวิตของครอบครัวฉันใด้ก้าวเข้ามา

แม่ อาการ แย่ลง แต่ฉันก็ไม่หมด วิ่งหาซื้อถัง อ็อกชิเจนเผื่อมันจะช่วยแม่ใด้ สวดมนต์ อัอนวอนต่อเหล่าเทพ หนูเหลื่อแค่แม่เป็นเส้นชัย อย่าเอาแม่หนูไปเลย นะ

19ตุลาคม ฉันพาแม่ไปหาหมอด้วยความหวัง แม่จ้าอดทนหน่อยนะถึงมือหมอแล้ว พอหมอตรวจเสร็จฉันวางใจเริ่มเห็นความหวังเป็นความจริง ใก้ลเข้ามา

และแล้วฉันก็ใด้เห็นแม่ยิ้ม เพราะใด้ขึ้นชั้นห้า ห้องอยุรกรรมหญิงฉันกับน้องดีใจที่ใด้เห็นแม่ยิ้ม

ฉันกลับมาเปลื่ยนเสื้อผ้า และบอกน้องไปทำงานเพราะน้องภาระเยอะ กว่าฉัน

และเดินทางไปเฝ้าแม่ ในวันที่20-ตุลาคม2558

แม่บอกฉัน ว่า คงไม่ใด้อยู่ ดูแลหลาน ๆแล้วล่ะ จำไว้ อย่าทิ้งพ่อ และน้องนะ ถึงอย่างไร เขาก็ เลี้ยงดู ลูก เหมื่อนพ่อแท้ๆ งานศพแม่ ไม่ต้องจัดเยอะแค่พอประมาญ เหลื่อให้พ่อไว้ใช้

แม่ จ้าแม่ อย่าพูดแบบนี้ แม่ต้องหายแม่ต้องอยู่ กับหนู นะแม่ นะแม่อดทนนะ

หมอ ใส่ท่อหายใจ ให้แม่ หนูเจ็ษปวดมาก แต่ทำอะไรไม่ใด้ แม่จ้า มันเป็นการรักษานะ แม่อย่าดิ้น มันจะเจ็ษ และฉันก็หลบออกมา ร้องให่คนเดียว ในหัวของฉันมันมืดมน