สาวน้อยตาทิพย์กับนายซ่าผู้ต้องสาป

     วันนี้ก็เหมือนกับวันทั่วๆไปของฉัน แต่วันนี้...ฉันต้องไปเอาขนมปังที่ร้านคาเฟ่ ไม่ได้ซื้อนะ ขโมย! ก็ช่วยไม่ได้นิ ฉันโดนพ่อแม่ทิ้ง ไม่มีตังสักบาท ที่ยังอยู่ได้มาถึงวันนี้ก็เพราะขโมยกินนั่นแหละ ถึงจะรู้ว่ามันไม่ดี แต่ฉันทำเพื่อเอาตัวรอดนะ!

     ปรกติฉันจะออกไปขโมยของกินอาทิตย์ละครั้ง ขโมยแต่ละทีก็ต้องขโมยมาตุลไว้เยอะๆ จะได้อยู่ได้นานๆ วันนี้ของกินฉันหมดสต๊อกแล้ว ต้องออกไปเอาเพิ่ม แผนของฉันคือ...จะต้องรอจนตกเย็น แล้วก็แอบเข้าไปตอนเจ้าของร้านกำลังเก็บของ และขโมย ซึ่งแผนนี้สำเร็จทุกครั้งเลย แล้วก็ไม่เคยมีใครจับได้ด้วย สุดยอดเลยใช่มะ! ^^

     ตอนนี้ก็เย็นแล้ว น่าจะได้เวลาแล้วล่ะ เสื้อครุมพร้อม ที่ปิดตาพร้อม ถุงใส่ของพร้อม พร้อมหมด! โอเค เริ่มปฏิบัติการณ์! ฉันเลยเดินไปตรงข้างร้านคาเฟ่ที่เป็นเป้าหมาย เตรียมพร้อม!

"เฮ้ย! ขว้างให้ใครวะ!?"

"โทดทีๆ ไปเก็บให้หน่อย!"

"เออๆ"

เสียงของผู้ชายสองคนดังขึ้น เหมือนว่าพวกเขาจะกำลังเล่นบอลกันอยู่ ผู้ชายที่ตะโกนขึ้นคนแรกเลยวิ่งมาเก็บบอล บอล..บอลอยู่ไหน...? เฮ้ย! อยู่ที่ขาฉัน! ถ้าเขามาเห็นฉันนี่แย่แน่ๆ หาที่ซ่อนกันดีกว่า!

"ได้บอลแล้ว" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นเมื่อหยิบบอล

เฮ้อ~ ดีนะที่หลบทัน ฉันวิ่งมาหลบหลังพุ่มไม้น่ะ

"หือ?" ผู้ชายคนนั้นพูดอีกครั้ง

หา? หืออะไร? หรือว่าเขาจะเห็นฉัน!? 0[]0 ไม่ใช่มั้ง เขาไม่มองมาทางฉันเลยนิ เขามองไปที่...สร้อยคอ? มีสร้อยคอสีแดงตกอยู่บนพื้น ตั้งแต่เมื่อไหร่? ตะกี้ไม่เห็นมีเลยนี่

"สร้อยคอแปลกจังแหะ -_-^"

แล้วผู้ชายคนนั้นก็สวมมันทันที

"แปลกชิบ -_-"

"เฮ้ย! ไอไคโตะ! เก็บบอลอะไรนานเป็นชาติเลยวะ!?"

"เออๆ ไปแล้วๆ!"

แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินไป ชื่อไคโตะเหรอ? ชั่งเถอะ ไปขโมยหนมปังดีกว่า

     แล้วฉันก็แอบย้องเข้าไปในร้านทางหน้าต่าง แล้วก็แอบๆเลาะไปเรื่อยๆจนเห็นขนมปังกับขนมเค้กกองเป็นผลภูเขาเลากา โอโห!!! อยากกินนน!!! อยากจะได้กินเร็วๆจัง^^ หูวววว ต้องขโมยให้เสร็จๆแล้วไปกินให้หน่ำใจดีกว่า แต่ฉันก็ไม่ใช่คนเห็นแก่กินนะ -_-^ ตอนนี้เจ้าของร้านไปไหนไม่รู้ แถมพยักงานก็กลับกันไปหมดแล้ว แอบจิ๊กเลยดีกว่า >_< เอาล่ะ! มองซ้ามมองขวา...(-_- )( -_-) ไม่มีคนอยู่เลย! เอาล่ะนะ! อา..ขนมปังขนมปัง~ เค้กเค้ก~ หยิบใส่ถุง...

  กริ๊งกริ๊ง~

เสียงกระดิ่งหน้าร้าน

"กลับมาแล้ว"

เฮ้ย! มีคนมา! หลบก่อนๆ หลับหลังตู้ดีกว่า!

"กลับมาแล้วเหรอครับ?"

โอ๊ะ! เสียงนี้คือเจ้าของร้านเหรอ ก็อยู่ในร้านนิ แล้วเขาเห็นฉันไหมเนี่ย!?

"อือ"

"คือว่านะครับ...ซุบซิบซุบซิบ"

ซุบซิบอะไรกับว่ะนั่น -_-

"อ่อ..."

อ่ออะไร?

  ฟึ่บ!

ฮ...เฮ้ย! อะไรมาจับแขนฉัน!? ฉันถูกลากออกไปแล้ววว พอมองดูอีกที..คนที่ลากฉันออกไปคือผู้ชายที่ชื่อว่าไคโตะ! เฮ้ย!! งั้นเสียงที่บอกว่ากลับมาแล้วคือไคโตะเหรอ ตอนนี้ฉันยืนอยู่ต่อหน้าเจ้าของร้านและผู้ชายที่ชื่อว่าไคโตะ ทำไงดีเนี่ย!?!? >[]<

"เธอ..." จู่ๆคนที่ชื่อว่าไคโตะก็พูดขึ้น

"...?"

"คือโจรสินะ"

ก็จริงอ่ะ ฉันเป็นโจรขโมยขนมปัง -_-

"อือ"

ยอมรับหน้าด้านๆนะเรา -_-^

"โง่จริงๆ"

เจ้าของร้านพูดขึ้น เออๆ ฉันยอมรับว่าโง่ เพราะฉันไม่เรียนหลังสือนิ เคยเรียนแต่อนุบาลอ่ะ

"อือ"

"เธอจะมาขโมยอะไร?"

"ขนมปัง"

"แค่ขนมปังเรอะ?"

"เอออะดิ -_-"

"ไม่เชื่อ!"

อ่าว เป็นงั้นไป -_-

  เพร้ง!!!

จู่ๆกระจกหน้าต่างก็แตก แล้วไฟก็ดับ ทุกคนต่างตกใจกันหมด! มันเกินอะไรขึ้นกัน! มืดแบบนี้ต้องใช้ตาขวา! มืดแบบนี้ไม่มีใครเห็นหรอก!

  ฟึ่บ!

ฉันเลยถอดผ้าปิดตาออกแล้วก็ปรับม่านตาจนเข้ากับความมืด เอาล่ะ! เห็นชัดแจ้ว! ทั้งเจ้าของร้านกับคนที่ชื่อไคโตะกำลังตกใจยืนอยู่กลางห้อง..

  ฟึ่บ!!!

จู่ๆก็มี...ผู้หญิงผมยาวใส่ชุดเดรสสีแดงมีรอยขาด พุ่งเข้ามาจากนอกหน้าต่าง แล้วตรงไปที่...ไคโตะ! ผู้หญิงคนนั้นคือปีศาจ!!! เธอจะฆ่าเขา!!!

  เพร้ง!!!!!!!