Hello my prince! ปล้นหัวใจเจ้าชายซาตาน

ณ โบสถ์...

" เชิญ้ลยครับ เชิญเลย " บอดี้การ์ด A ยืนต้อนรับแขกพร้อมกับเจ้าชาย ส่วนฉันก็ถูกให้นั่งอยู่ที่หอด้านในกับโอเมก้า ซึ่งฉันไม่มีญาติที่ไหนอยู่แล้ว T^T โอเมก้าเลยขอเป็นตัวแทนขอส่งฉันให้ถึงมือเจ้าชาย

" นี่ เธอนี่ดีจังเลยเนอะ " จู่ๆโอเมก้าก็พูดขึ้นมา หลังจากทำผมให้ฉัน

" อะไรหรอ " ฉันถามเจ้าตัวที่ยืนทำหน้าเศร้า แววตาสั่นไหว

" เธอเลิกดราม่าได้แล้ว... นี่งานฉันนะ " ฉันสั่งให้โอเมก้าหยุดร้อง เธอเลยยิ่งร้องหนักกว่าเดิมอีก - -' ฉันควรไงคะ บอกที

" นี่อย่าร้องไงเล่า T^T อย่าร้อง " ฉันก็เริ่มไม่เข้าใจตัวเอง จะบีบน้ำตาด้วยทำไมเนี่ย ฉันที่ทนไม่ไหวที่จะต้องมีน้ำใสๆไหลลงมาทำเครื่องสำอางค์หลุดออกและเลอะใบหน้าอันสุดสวยของฉัน ฉันจึงรีบเงื้อมือขึ้นแล้วจัดการ...

เพี๊ยะ!

" โอ้ยยย! " ... จัดการตบยัยโอเมก้าทันที - - ฉันจะหมดความสวยเพราะนะรู้ตัวไหม

" ตบฉันทำไมเนี่ย เจ็บนะ อูยย" เธอเอามือลูบใบหน้าที่แดงเถือก 

" ก็เธอไม่หยุดร้องอ่ะ ถ้าฉันไม่สวย เจ้าชายก็ไม่แต่งกับฉันน่ะสิ " ฉันพูดแล้วทำหน้างอนๆยัยเพื่อนตัวแสบ

" โถ.... เธอสวยอยู่แล้วน่า.. สวยทู๊กกกกกกกกวัน "  หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่จีบปากจีบคอมาก

" พูดไม่จริงใจเลย -/\- " ฉันงอนรอบสอง

" พอๆเลิกงอนได้แล้ว " หล่อนพูดพลางยื่นนิ้วก้อยมาให้ฉัน

" ก็ได้.. ^_^ หายละ " ฉันก็ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวด้วย แล้วเราก็จัดการกันลุกขึ้นมาแล้วลงไปยังโบสถ์ หล่อนช่วยพยุงฉัน เพราะส้นสูงค่อนข้างสูงมาก 

ซึบ! ซึบ! 

" นั่นอะไรน่ะ " ฉันพูดพร้อมชี้ไปทางที่มีเงาแปลกๆพร้อมเสียงแปลกๆ

" เธอยืนรอตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันไปดูให้ " โอเมก้าสั่งฉันเสร็จ ก็เดินไปตรงที่ฉันชี้ทันที ส่วนฉันก็ยืนรอหล่อนแถวๆนี้

ด้านของโอเมก้า

" .... นั่นใครน่ะ " เธอยังคงถาม แล้วยังคงมุ่งหน้าเดินไปยังเงานั่น พอเธอเดินไปถึงที่เงานั่น ก็เปิดพุ่มต้นไม้ แต่ไม่พบใครเลย

" แปลกจังแฮะ " เธอยืนเกาหัวแกรกๆ แล้วหันหลังไปเพื่อจะกลับไปหาเพื่อนคนสวยของเธอ

ผลั่ก!!

" ขอโทษด้วยนะ มันจำเป็นอ่ะค่ะ "  เสียงปริศนาพูด หลังจากเอาไม้หนาตีลงที่ต้นคอโอเมก้าจนสลบ แล้วเดินตรงมุ่งหน้ามาหาพายทันที

ด้านของแอปเปิ้ลพาย

" โอเมก้า... โอเมก้า! รีบมาได้แล้วเดี๋ยวสายนะ " ฉันตะโกนเรียกหาเพื่อนที่หายไปในเงาอยู่นานมาก แต่จู่ๆก็มีหญิงสาวแปลกๆออกมาแทน 

" ใครน่ะ! " ฉันตะโกนถามร่างหญิงสาวแปลกๆที่ถือไม้ไว้ในมือด้วย แต่เมื่อเธอเริ่มเดินมาใกล้ๆฉัน ก็พบได้ทันทีว่านั่นคือ ยูวา!!!

" เธอ.... " 

" ไม่เจอกันนานเลย จะแต่งงานแล้วหรอคะ " ยัยยูวา เดินมาถึงตัวฉันก็มองด้วยหางตา เหมือนเหยีดยาม

" เธอจะทำไรน่ะ " ฉันถามเจ้าหล่อนแล้วพยายามเดินถอยห่าง

" เหอะ... โตๆกันแล้ว คุยกันตรงๆเลยละกัน " หล่อนพูดพร้อมฟาดไม้มาทางฉัน

" คิดไงกันยะ! ที่แย่งผัวคนอื่น หน้าด้านมากนะยะหล่อน " ยูวาพูดด้วยเสียงที่เจ็บปวดแล้วโกรธมาก เธอกัดฟันซักพักก่อนจะง้างมือที่ถือไม้อยู่ฟาดมาทางฉัน ฉันหลับตาด้วยความกลัว ... แต่... ฉันกับไม่รู้สึกเจ็บอไรเลย

" อะ..โอเมก้า " พอฉันลืมตาขึ้นมาก็พบหล่อนที่เอาหินจากต้นไม้แถวนั้นมาฟาดที่หัวของยูวาจนเจ้าตัวนอนสลบยาว 

" โอเมก้า!!! " ฉันรีบพุ่งเข้ากอดเพื่อนของฉันด้วยความกลัวต่างๆนาๆแล้วโอเมก้าก็หยิบมือถือของเธอโทรหา รปภ. แล้วสั่งให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ

ส่วนฉันกับโอเมก้า ช่วยพยุงกันลงมายังโบสถ์

ตึง ตึง ตึ่ง ตึ่งงงงงงง

" ขอเชิญ เจ้าสาวเข้าโบสถ์ได้..." บอดี้การ์ด B พูดเชิญฉันหลังเดินมาถึงโบสถ์

ทุกคนต่างจับตามองมาที่ฉันและโอเมก้า โดยเฉพาะโอเมก้า ที่มีเลือดออกแถวหลังคอ ไม่ใช่แค่แขก เจ้าชายเองก็อึ้งเหมือนกัน

" เกิดอะไรขึ้นเนี่ย " เจ้าชายสบถออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา  พอโอเมก้าส่งฉันถึงมือเจ้าชาย ฉันมองหน้าเจ้าชายแล้วส่งยิ่มเห่ยๆให้ก่อนจะหันไปขอบคุณโอเมก้า หล่อนพยักหน้าเล็กน้อย...จู่ๆหล่อนก็เป็นลมล้มลงไป เล่นเอาฉันกับเจ้าชายตกใจกันถ้วนหน้า เจ้าชายเรียกบอดี้การ์ด B มาอุ้มโอเมก้าไปพัก ส่วนแันก็ยืนตกใจ แล้วจู่ๆก็มีดอกกุหลาบปลิวว่อนงาน ไม่ใช่เซอร์ไพรส์ใดๆ แต่ฉันสัมผัสได้ถึงลมอ่อนๆ ซึ่งน่าจะเป็นเจ้าชายผู้พี่แน่เลย ฉันจึงหันไปหาเจ้าชายแล้วดำเนินพิธีต่อ

" เจ้าชาย จะยอมรับ คุณแอปเปิ้ลพาย เป็นภรรยาหรือไม่ " บาทหลวงถาม

" ยอมรับครับ " เจ้าชายตอบพร้อมกำมือฉันแน่น

" แล้วคุณแอปเปิ้ลพาย จะยอมรับเจ้าชายเป็นสามีหรือไม่ " บาทหลวงถาม

" ยอมรับค่ะ " ฉันตอบไป และหันมายิ้มให้เจ้าชาย เจ้าชายจ้องมองมาที่ฉัน แล้วเลื่อนมือมาจับที่ใบหน้าฉัน พร้อมเลื่อนใบหน้ามาตรงหน้าฉัน แล้วริมฝีปากเราสองคนแตะกัน เราจูบกันอย่างเต็มใจและลึกซึ้งท่ามกลางผู้คนมากมาย เสียงเฮที่ดังสนั่น แล้วทุกคนก็พร้อมที่จะอวยพรให้เรา วันนี้ฉันมีความสุขมากกว่าใครๆแม้จะมีเรื่องร้ายๆเข้ามา ฉันก็จะจับมือกับเจ้าชายแล้วเดินไปด้วยกัน 

* ไม่ว่าใครก็มีอุปสรรครักกันมามากมาย แล้วแต่จะหนักหรือเบา เพียงแค่คุณคุยกันด้วยเหตุผลและความเข้าใจต่อกัน ดูแลต่อกัน ไม่ละเลย ทุกอย่างก็ผ่านไปได้เอง ผู้แต่งก็เช่นค่ะ....

                                                   -จบบริบูรณ์-