Hello my prince! ปล้นหัวใจเจ้าชายซาตาน

 " กลับดีๆนะคะ " ฉันมาส่งเจ้าชายถึงรถเบนซ์ ส่วนเจ้าชายก็เข้าไปในรถพร้อมโบกมือลาฉันก่อนจะขับรถออกไปไกลแสน

 " อ๋า..... บนเขานี่หนาวจัง เข้าไปข้างในดีกว่า " ฉันสบถนิดๆก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อทำให้ร่างกลายอบอุ่นโดยการนอนพักผ่อนร่างกาย >< หาววววว

 กริ๊งงงง กริ๊งงงง

 " สวัสดีครับ โอฮาเรียครับ " ผมกรอกเสียงเข้าไป เมื่อมีบุคคลปริศนาโทรมาในกลางดึก ( นี่ถ้าโทรมาก่อกวน จะจับฆ่าให้ตายเลย แง่งง )

 " เจ้าชาย....ครับ... " บุคคลปริศนาที่ว่าพูดขึ้น ก่อนจะอธิบายเรื่องบางอย่างให้ผมฟัง และนั่นทำให้ผมน้ำตาตกในทันที

 " ...จริงเหรอ " ผมตอบกลับไปและพยายามทำให้เสียงเป็นปกติที่สุด

 " ครับ... ทางนั้นเขาติดต่อมาพร้อมหลักฐานมากมาย " ทหารผู้นั้นส่งรูปหลักฐานที่ว่ามาให้ ผมพยายามที่จะกดดูรูป แต่ก็ไม่กล้าที่จะเปิด ผมรู้สึก... ทำใจไม่ได้เลย... มันเกิดขึ้นเร็วไปรึเปล่า? ... แล้วเธอคนนั้นจะอยู่กับใคร?

 " ขะ..ขอบคุณนะ แค่นี้ละกัน " ผมพูดตัดสาย เพื่อที่จะได้นั่งสงบใจ

 " ครับ " ฝ่ายทหารวางสายทันที ส่วนผมก็นั่งทำใจซักระยะ ก่อนจะเลื่อนมือไปเปิดรูปที่ทหารหน่วยสืบสวนส่งมา และผมก็กดจริงๆ

 " มะ..ไม่อยากเชื่อ " จู่ๆผมก็พูดสบถออกมาเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะมุ่งหน้า ไปหาเธอคนนั้น แต่... โอเมก้าที่มาขออยู่บ้านซักพักก็ทักผมขึ้นทันที

 " โอเฮม.. จะไปไหนน่ะ ? " เธอถามผม เมื่อเห็นผมรีบร้อนมาก

 "... ไม่มีอะไรหรอก " ผมปฏิเสธเธอ ผมเลือกที่จะไม่บอกดีกว่า

 " จริงหรอ ไม่มีอะไรจริงหรอ เวลานี้อ่ะนะ " เธอถามผมอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ

 " อื้ม " ผมตอบเธอสั้นๆ ก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถ เพื่อเบี่ยงเบนที่จะตอบคำถามเธอ

 "  ทหาร เปิดประตูให้ฉันด้วย " ผมสั่งทหารหน้าประตูวัง ที่กำลังสัปหงกเลยทีเดียว แต่นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ!!

 " ครับ " ทหารเมื่อได้ยิน ก็ถึงกับสะดุ้งและรีบวิ่งมาเปิดทันที เมื่อประตูเปิดผมจึงรีบแล่นรถไปยังที่จุดมุ่งหมายทันที

 ณ โรงพยาบาล

 " ทางนี้เลยครับเจ้าชาย " ทหารหน่วยสืบสวนเรียกแล้วพาผมไปยังห้องฉุกเฉิน ตลอดทางที่ผมเดิน ผมรู้สึกอ่อนเพลียและอ่อนล้ามาก แล้วเมื่อถึงประตู ผมสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะปล่อยยาวออกมา แล้วผลักประตูเข้าไปข้างในก็พบกับร่างที่ มีเลือดและบาดแผลใหญ่มากมายบนตัว

 " พี่ชาย... " เมื่อผมเดินมาถึงเตียงผู้ป่วยผมก็แตะมือลงที่แทนพี่ชายทันที และนั่นไม่ใช่ใครที่ไหนเลย เขาคือ โอเฮเนีย พี่ชายคนเดียวของผม

 " ผมมาแล้วนะ..ผมมาแล้ว " ผมพยายามเขย่าแขนเขาเพื่อให้ฟื้นขึ้นมา ผมเสียใจมากๆ แต่แปลกมา ที่น้ำตากลับไม่ไหลเลย

 " เรื่องมีอยู่ว่า... เจ้าชายใหญ่ขับรถลงมาจากเขาที่บ้านสวนครับ แต่ตรวจดูที่รถ ก็ไม่พบไรผิดปกติ คาดเดาว่า... เจ้าชายอาจจะเพลียมากเกินไปครับ " ทหารหน่วยสืบสวนเล่าเหตุการณ์ให้ผมฟัง ผมจึงลองไตร่ตรองเหตุการณ์อีกครั้ง และเอ่ยถามทหารถึงกับเหตุการณ์

 " มาจากบ้านสวน? บ้านพี่ชายอ่ะนะ " ผมถามทหารที่กำลังยืนนิ่งอยู่

 " ครับ! "  งั้น...ยัยโจรก็ต้องอยู่ที่นั่นสินะ... 

ผลัก!

"  โอเมก้า! " ผมตะโกนชื่อผู้หญิงที่ผลักประตูเข้ามาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทางยาว....

" ทำไมถึงไม่บอกฉัน!! "