ยัยตัวร้ายหวานใจไอดอล

เช้าวันใหม่ฉันก็ไปโรงเรียนตามปกติแต่สิ่งที่ไม่ปกติก็คือสายตาของคนในโรงเรียนที่มองมาหาฉันมันสื่อให้เห็นถึงอะไรสักอย่างที่ไม่เป็นมิตรเอาซ่ะเลย

ตุบ ....  "โอ้ย!! "  ไข่ไก่ลอยมาแต่ไหนก็ไม่รู้โดนหัวฉันเต็มๆ

"มินเป็นไรไหม" ยัยเฮมิรีบวิ่งมาหาฉันหน้าตาตื่น

"ใครปาไข่ใส่ฉันเนี่ย อยากตายหรือยังไง" ฉันโมโหสุดๆตะโกนขึ้นสุดเสียง

"ฉันเอง แล้วจะทำไม คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาจูบซูโฮเทพพระบุตรของฉัน" ยัยชินเฮหัวหน้าห้องสองเดินเข้ามาหาฉันพร้อมด้วยสมุนอีกสิบคน

"นี่แกจะบ้าหรือไง มันเป็นอุบัติเหตุ" ฉันกำมัดแน้น

"อุบัติเหตุหรอ แต่ภาพที่ฉันเห็นลงว่อนเน็ตมันไม่ไช่แบบนั้นเลย อุบัติเหตุที่ไหนจะค้างนานจนคนอื่นเค้าถ่ายรูปได้แบบนี้" น้ำเสียงมันจริงจังมาก

"แกพูดเรื่องอะไร" ฉันยังงงกับคำพูดของชินเฮอยู่แต่แล้วยัยเฮมิก็สกิดแขนฉันให้ดูรูปในโทรศัพท์มือถือเป็นภาพฉันกับซูโฮจูบกันตอนเล่นเกมแอปเปิ้ลคู่รักลงว่อนเน็ตมีการแสดงความคิดเห็นด่าฉันเยอะแยะเต็มไปหมด

"มิน งานเข้าแกแล้วว่ะ" เฮมิเอ่ยพลางมองสายตาคนรอบข้างที่จับจ้องมาที่ฉัน

ตุบๆ...ไข่อีกสองฟองลอยมาใส่ตัวฉันตอนนี้เนื้อตัวฉันเต็มไปด้วยกลิ่นไข่และผมฉันก็เหนียวเนอะหนะไปหมด นี่ฉันต้องเรียนอีกนะพวกมันทำเกินไปแล้ว

"มันจะมากไปแล้วนะ"  เพี้ยยยย ๆ สิ้นคำฉันก็วิ่งเข้าไปกระชากเสื้อของยัยชินเฮแล้วจัดการตบเข้าที่ใบหน้าสวยๆเข้าสองที ครั้งที่สามฉันกำลังจะตบมันแต่ว่าเพื่อนๆของมันก็มาจับแขนจับขาฉันไว้อย่างสามัคคีกันเหลือเกิ๊น

"แกกล้าตบฉันหรอ นางบ้า" สิ้นคำยัยชินเฮมันก็กระหน่ำตบฉันไม่ยั่งเลย

"นี่พวกแกปล่อยเพื่อนฉันนะ" เฮมิพยายามจะช่วยฉันแต่ว่าก็โดนพัคพวกของชินเฮลากออกไปตบเช่นกัน ฉันเห็นเฮมิต้องโดนตบเพราะฉันเป็นต้นเหตุมันรู้สึกแย่มาก

"นี่ มันจะมากไปแล้วนะกล้าตบเพื่อนฉันหรอ" สิ้นคำฉันก็รวบรวมแรงสลัดพวกที่จับฉันจนหลุดออกจากนั้นฉันไม่รอช้ารีบกระโดนถีบนางชนีที่บังอาจตบเฮมิเพื่อนรักฉันจนพวกมันงายท้องล้มลงพื้นความชนละมุนวุ่นวายเริ่มเลวร้ายขึ้นเมื่อมีเสียงร้องมาแต่ไกลแล้วก็จัดการจิกหัวพักพวกของชินเฮทีละคนๆ ทั้งตบทั้งถีบอย่างบ้าคลั่ง

"พวกแกกล้าทำเพื่อนฉันหรอ อย่าอยู่เลย" เสียงยัยซูอาดังขึ้น นางมายังกับพายุเร็วและแรงมาก

ซูอาจิกหัวชินเฮแล้วพลักมาหาฉันถึงจะเสียเปรียบสำหรับสิเอ็ดต่อสามแต่มันก็ทำให้ฉันรู้ว่ายัยเฮมิกับซูอามันคือเพื่อนแท้ของฉันจริงๆ

ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงนกหวีดของอาจารย์ฮันชีวอนสุดโหดดังขึ้น

"หยุด หยุดเดี๋ยวนี้" ตะโกนมาแต่ไกล

พวกของชินเฮที่กำลังจิกหัวฉันอยู่เป็นต้องชงัก แต่มันไม่ใช่สำหรับฉันเลยเล่นรุมจิกหัวฉันแทบหลุดจะมาหยุดเพราะเสียงครูุงั้นหรอ

ตุบ .....ตุบ ฉันทีบเข้าสะโพกของแตฮีและโซยองเข้าเต็มแรงก็มันแค้นนี่น๋าจะอยู่ต่อหน้าครูก็ชั่งฉันไม่สนใจวินาทีนั้นขอแค่ได้ถีบนางสองคนนี้มันก็พอใจแล้ว

"นี่มินตราครูบอกให้หยุดไง " ทั้งเอ่ยทั้งชี้หน้าฉัน

"ขอโทษค่ะ" ฉันก้มหน้าแต่ใช่ว่าจะสำนึกก็คนมันโมโหอยู่อ่ะคงไม่มีกะจิตกะใจมากลับตัวตอนนี้หรอก

"ตามครูไปที่ห้อง ทุกคน" น้ำเสียงโหดสุดๆท่านคงโมโหมาก

ฉันซูอา เฮมิและกลุ่มของชินเฮเดินตามไปอย่างเสียมิได้

เพี้ยยย เสียงไม้เรียวกระทบโตะอย่างแรงทำเอาทุกคนที่ยื่นอยู่ในห้องถึงกับสะดุ้ง

"ว่างัย จะให้เชิญผู้ปกครองหรือว่าจะให้หักคะแนนความประพฤติ" สายตาอันเหี่ยมโหดนั้นทำให้ไม่มีใครกล้าตอบเลย

"ไม่ได้ยินที่ถามหรือไง ทีแบบนี้ไม่มีใครกล้าตอบกะไอ้ตอนก่อเรื่องทำไม่รู้จักคิดถึงผลที่ตามมา เธอมินตราคะแนนการเรียนก็ไม่ค่อยจะดียังจะหาเรื่องมาลดคะแนนตัวเองลงอีก ส่วนเธอสองคนเป็นถึงนักเรียนตัวอย่าง นักเรียนต้นแบบแต่กลับมาทำแบบนี้แล้วใครเค้าจะนับถือเรียนดีซ่ะป่าวแต่พฤติกรรมมันก็ไม่ต่างจากพวกหลังห้อง ส่วนพวกเธอเป็นถึงคะณะกรรมการนักเรียนแต่ดูทำเข้าแล้วแบบนี้ใครเค้าจะนับถือโดยเฉพาะเธอชินเฮเป็นทั้งประธานนักเรียนแถมยังเป็นหัวหน้าห้องแทนที่จะห้ามปรามแต่กลับเป็นคนเริ่ม วันนี้หลังเลิกเรียนคาบสุดท้ายมาเอาจดหมายเรียนผูปกครองที่ห้องด้วย ส่วนคะแนนพฤติกรรมครูจะหักคนละห้าสิบคะแนน"

"ห้าสิบคะแนน มันไม่เยอะไปหน่อยหรอค่ะครู" เฮมิเอ่ย

"ทำไม มีปัญหาอะไร" ครูทำหน้าบึ้ง

"ครูค่ะเฮมิกับซูอาไม่เกี่ยวเลยนะค่ะสองคนนี้แค่มาช่วยแยกเฉยๆ" ฉันรู้สึกผิดมากที่ทำให้เพื่อนทั้งสองต้องโดนหางเลขไปด้วยก็เลยพูดออกมาแบบนั้น

"งั้นหรอ แต่สิ่งที่ครูเห็นมันไม่เหมือนที่เธอพูดเลยนะ" 

"จริงๆนะค่ะ เฮมิกับซูอาไม่...." ฉันพูดไม่ทันจบเลยครูก็ขึ้นเสียงใส่ฉัน

"เงียบ มินตราเธอโดนหักคะแนนเพิ่มสิบคะแนน ถ้าขืนยังโต้เถียงครูอีกหรือแก้ตัวให้ใครอีกครูจะหักเพิ่มอีกสามสิบคะแนน" สีหน้าบึ้งตึง

ฉันไม่สนหรอกว่าจะโดนหักอีกกี่คะแนนขอแค่ช่วยเพื่อนทั้งสองได้ฉันกำลังจะเอ่ยขึ้นแต่ว่าซูอาสกิดฉันไว้ไม่ให้พูด ก็คงต้องเป็นไปตามการกระทำของพวกเราทั้งหมดแล้วล่ะในเมื่อเริ่มที่ทำผิดก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา